คืนล่าผี: บันทึกวิปลาส

บทที่ 1: คำเชิญสู่ความตาย

"เฮ้ย มึงดูนี่ดิ! ตึกร้างกลางป่า อดีตเคยเป็นสถานบำบัดจิตเวช แต่มีข่าวลือว่าหลังจากปิดตัวไปเพราะเหตุการณ์ฆาตกรรมหมู่ วิญญาณคนไข้ก็ยังวนเวียนอยู่!"

กันต์ ชายหนุ่มเจ้าของช่องยูทูบ Ghost Reapers ตบโต๊ะด้วยความตื่นเต้น ส่งลิงก์ข่าวให้เพื่อนในกลุ่มดู พวกเขาคือทีมล่าท้าผีที่กำลังมองหาโลเคชันใหม่เพื่อสร้างคอนเทนต์สุดสยอง

"แม่ง น่าสนใจว่ะ! แต่มึงแน่ใจนะว่าที่นี่มันมีอะไรจริง?" บอส มือกล้องของทีมถามขึ้น

"เออน่า! มีคนไปลองถ่ายกันแล้ว แต่ไม่มีใครอยู่ได้นานเกินชั่วโมง สัญญาณหาย เครื่องมือรวน บางคนที่เข้าไปออกมาแล้วเพี้ยนไปเลย" กันต์ตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

"ว่าแต่…มันอยู่ที่ไหน?" เมย์ สาวน้อยสายมูของทีมถามเบา ๆ

"ลึกเข้าไปในป่าชานเมือง ไม่ไกลมาก ขับรถไปสองชั่วโมงถึง!"

พวกเขามองหน้ากัน มีทั้งความตื่นเต้นและความลังเล แต่สุดท้ายความอยากรู้อยากเห็นก็ชนะ ทุกคนตกลงว่าจะไปลุยกันพรุ่งนี้

บทที่ :2 ประตูสู่ขุมนรก

รถตู้ของทีมจอดลงหน้าทางเข้าป่าที่เต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ เวลาตอนนี้คือห้าทุ่ม บรรยากาศรอบข้างเงียบจนผิดปกติ

"กูว่าแม่งแปลก ๆ แล้วนะ" โจ้ มือเทคนิคของทีมบ่นพึมพำ

"กลัวเหรอวะ? กล้องพร้อมยัง?" กันต์แซวแล้วชูมือถือไลฟ์สด

ทีมเดินเข้าไปในป่าด้วยเสียงหัวเราะเฮฮา แต่ยิ่งลึกเข้าไป บรรยากาศก็เริ่มเปลี่ยนไป ต้นไม้เหมือนจะบิดเบี้ยว ท้องฟ้าดำสนิท ไร้แสงจันทร์

ในที่สุด พวกเขาก็ยืนอยู่หน้าตึกสูงสามชั้นที่ถูกทิ้งร้าง ผนังเต็มไปด้วยคราบดำและรอยมือสีแดงประหลาด ไม่มีลม แต่กลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังจ้องมอง

"พร้อมไหม?" กันต์ถาม ทุกคนพยักหน้า พวกเขาไม่รู้เลยว่า…นี่คือจุดเริ่มต้นของความบ้าคลั่ง

บทที่ 3: ประตูที่ไม่ควรเปิด

"โอเค กูจะไลฟ์แล้วนะ" กันต์กระซิบบอก ก่อนจะเปิดกล้องส่งสัญญาณไปยังคนดู

หน้าจอมือถือฉายภาพอาคารร้างที่แฝงไปด้วยบรรยากาศไม่น่าไว้วางใจ เมย์หยิบธูปสามดอกขึ้นมาจุดพร้อมพึมพำบางอย่าง "เจ้าที่เจ้าทาง ลูกขออนุญาตเข้ามานะคะ อย่าให้เจออะไรแปลก ๆ เลย"

"แม่ง พูดงี้ยิ่งน่ากลัว" โจ้พึมพำพลางเช็กเครื่องมือ

"พร้อมนะ?" กันต์ถาม ทุกคนพยักหน้า แล้วเขาก็ค่อย ๆ ดันประตูเหล็กขึ้นสนิมให้เปิดออก

แกร๊งงงง

เสียงดังสะท้อนไปทั่วราวกับมีอะไรอยู่ข้างในรอพวกเขาอยู่ พอเข้าไปด้านใน กลิ่นเหม็นเน่าก็โจมตีจมูกทันที มันเป็นกลิ่นอับชื้นปนกับอะไรบางอย่างที่เหมือนเลือดแห้ง

"ไอ้สัส นี่แม่งเหมือนหนังสยองขวัญแล้วนะ" บอสพูดเบา ๆ พลางยกกล้องถ่ายไปทั่วโถง

พื้นเต็มไปด้วยฝุ่นและเศษซากของเฟอร์นิเจอร์ที่พังพินาศ ผนังมีรอยขีดเขียนเป็นข้อความประหลาด "อย่าเปิดประตูห้อง 303"

"แม่ง พวกมึงเห็นเหมือนกูมั้ย?" โจ้ชี้ไปที่ข้อความนั้น ทุกคนมองตามก่อนจะหันมาสบตากัน

"ไม่รู้ว่ะ…แต่กูอยากรู้" กันต์ยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินนำไปยังทางเดินมืดสนิท

บันไดไม้เก่า ๆ ส่งเสียง เอี๊ยดอ๊าด ตามแรงก้าวของพวกเขา ยิ่งขึ้นสูง ความเงียบก็ยิ่งกดดัน ทุกคนต่างรู้สึกเหมือนมีบางอย่างเดินตามหลัง แต่พอหันไปก็ไม่พบอะไร

พวกเขาหยุดยืนที่หน้าห้อง 303

"เปิดไหม?" กันต์ถามพลางยกกล้องจ่อไปที่ลูกบิดประตู

"มึงถามทำไม ในเมื่อมึงจะเปิดอยู่แล้ว" บอสถอนหายใจ

กันต์หัวเราะก่อนจะเอื้อมมือไปจับลูกบิด...แต่มันเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง

แกร๊ก

ประตูเปิดออกเองช้า ๆ และสิ่งที่อยู่ข้างในทำให้ทุกคนแทบหยุดหายใจ

บนพื้นกลางห้อง มีร่างของใครบางคนกำลังนั่งหันหลังให้ พื้นรอบตัวเปื้อนไปด้วยเลือดสีดำสนิท

"เหี้ย…นี่มันอะไรวะ?" เมย์กระซิบเสียงสั่น

ทันใดนั้น…ร่างนั้นก็ค่อย ๆ หันหน้ากลับมา

บทที่ 4: สิ่งที่ไม่ควรถ่ายติด

"แม่ง…กูว่าเราควรออกไปได้แล้ว" โจ้พูดเสียงสั่น กล้องในมือเริ่มสั่นตามแรงมือที่ควบคุมไม่อยู่

แต่กันต์กลับไม่ฟัง เขายกกล้องขึ้นถ่ายไปที่ร่างปริศนา ภาพในจอเผยให้เห็นร่างซีดขาวของผู้หญิงในชุดผู้ป่วยจิตเวช ผมยาวยุ่งเหยิงปิดหน้าครึ่งหนึ่ง ดวงตาโบ๋ดำ ไร้แววชีวิต

"เฮ้ย…พวกมึงเห็นในกล้องมั้ย?!" บอสกระซิบเสียงเครียด

"อะไรของมึง?" กันต์ยังไม่ลดกล้อง

บอสยื่นกล้องตัวเองให้ดู ภาพในจอแตกต่างจากของกันต์โดยสิ้นเชิง ในนั้นไม่มีใครอยู่ในห้องเลย!

"แต่กูเห็นเธอชัด ๆ นะเว้ย!!" กันต์เถียง

"กูก็เห็นว่ะ" เมย์พูดแทรก แต่น้ำเสียงของเธอสั่น

ร่างนั้นยังคงนั่งนิ่งอยู่กลางห้อง ก่อนจะกระตุกเป็นจังหวะเหมือนภาพวิดีโอที่ค้าง แล้วเธอก็… ลุกขึ้นยืน

"ออกไป!!!" เสียงแหลมสูงกรีดร้องก้องไปทั่วห้อง ไฟจากกล้องกระพริบถี่ ๆ ก่อนจะดับวูบ

ปัง!!!

ประตูห้องปิดลงเองอย่างแรง! พวกเขาติดอยู่ข้างใน

บทที่ 5: บันทึกวิปลาส

"แม่ง เปิดประตูสิวะ!" โจ้พุ่งเข้าไปกระชากลูกบิด แต่ไม่ขยับเลย

เสียงหัวเราะแหลมต่ำดังอยู่รอบตัว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกระซิบที่แผ่วเบาจนเย็นสันหลัง

"อยากเจอพวกฉันเหรอ...?"

เสียงนั้นไม่ใช่แค่เสียงเดียว แต่มันมาจากทุกทิศทาง พวกเขารู้แล้วว่ามีมากกว่าหนึ่งตนในที่นี้

"กูไม่เล่นแล้วเว้ย ออกไปเถอะ!" เมย์เริ่มร้องไห้

กันต์พยายามไลฟ์ต่อ แต่จอกล้องกลับแสดงภาพซ้อนทับกันมั่วไปหมด มันเต็มไปด้วยใบหน้าซีดเซียว ดวงตาไร้ลูกตาหลายสิบคู่ที่กำลังมองพวกเขาอยู่

บอสตัดสินใจยกกล้องขึ้นฟาดไปที่ลูกบิดประตู โครม!!!

ไฟกระพริบแรงขึ้น ก่อนจะดับลงอีกครั้ง…

เงียบสนิท

แล้วประตูก็เปิดออกเอง พวกเขาไม่รอช้า วิ่งออกไปจากห้องทันที

บทที่ 6: ทางออกที่ไม่มีอยู่จริง

พวกเขาวิ่งลงบันได แต่ยิ่งวิ่งลงมากเท่าไร…ก็กลับขึ้นมาชั้นเดิม

"เฮ้ย!! ทำไมยังอยู่ที่ชั้นสามวะ?!" กันต์หอบหายใจหนัก

"นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว!!!" โจ้เริ่มร้องไห้

แล้วเสียงกระซิบก็ดังขึ้นอีก

"อยู่กับพวกเราสิ…มาสนุกด้วยกัน…"

มือซีดขาวหลายคู่โผล่ออกมาจากผนัง คว้าแขนคว้าขาพวกเขา พยายามดึงให้กลับไปที่ห้อง 303

"มึงต้องไลฟ์ตอนนี้เลย!!!" เมย์ตะโกนลั่น

กันต์สติแตก แต่ก็ยกกล้องขึ้นมาไลฟ์อีกครั้ง สัญญาณกลับมาได้แค่เสี้ยววินาที

"ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้ช่วยเราด้วย!!!"

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดับสนิท…

แสงแฟลชสุดท้ายจากกล้องเผยให้เห็นบางอย่างข้างหลังพวกเขา

ใบหน้าซีดเผือด ยิ้มกว้างเกินมนุษย์…

บทที่ 7: ฟุตเทจสุดท้าย

วันต่อมา มีชาวบ้านไปพบรถตู้ของทีม Ghost Reapers จอดอยู่ที่ป่าชานเมือง แต่ไม่พบใครเลย

ไม่มีร่องรอยของพวกเขา…นอกจากกล้องตัวหนึ่งที่ตกอยู่ข้างรถ

เมื่อเปิดไฟล์ดู พบเพียงฟุตเทจสุดท้าย—

คลิปที่กันต์ไลฟ์อยู่ในตึก

ภาพสุดท้ายคือใบหน้าของเขาที่กำลังหวีดร้องสุดเสียง

ข้างหลังเขา…เต็มไปด้วยดวงตาสีดำสนิท นับไม่ถ้วน

"ช่วยพวกเราด้วย…ช่วยพวกเราออกไปจากที่นี่ที…"

ภาพตัดไป และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่

ไม่มีใครพบพวกเขาอีกเลย…

(จบ)