เสียงกริ่งบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้นในเช้าวันใหม่ นักเรียนในโรงเรียนมัธยมเอกชนชั้นนำต่างเร่งก้าวเข้าห้องเรียน อาคารเรียนที่ถูกออกแบบอย่างหรูหราเต็มไปด้วยเหล่านักเรียนจากตระกูลมีอิทธิพล

หลินชิง เด็กสาวผู้เพียบพร้อมในสายตาของทุกคน ก้าวเข้ามาในห้องเรียนอย่างสง่างาม ผมดำขลับยาวสลวย ชุดนักเรียนเรียบร้อยไร้ที่ติ เธอเป็นที่หมายตาของทั้งรุ่นพี่และเพื่อนร่วมชั้น แต่สำหรับเธอ... ชีวิตนี้มีแต่เรื่องเรียนและการทำตามความคาดหวังของครอบครัว

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ หลินชิง" เจียงอี้ถง เพื่อนสนิทคนเดียวของเธอทักขึ้น

"อืม" หลินชิงตอบรับสั้นๆ ตามนิสัยของเธอ

ในขณะเดียวกัน เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นที่หน้าห้องเรียน ก่อนที่ร่างของเด็กสาวอีกคนจะเดินเข้ามา สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังเธอ—ซูเหยา เด็กสาวผู้มีข่าวลือไม่ค่อยดีติดตัว

ผมยาวถูกรวบขึ้นอย่างลวกๆ บนใบหน้ามีรอยฟกช้ำจางๆ เสื้อคลุมของชุดนักเรียนถูกสวมทับแบบไม่เรียบร้อย บ่งบอกถึงความไม่ใส่ใจในกฎระเบียบ

"ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเธอไปมีเรื่องกับพวกโรงเรียนอื่นมาอีกแล้วเหรอ?" เสียงกระซิบจากมุมห้องดังขึ้น

"เธอเป็นนักเลงชัดๆ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมโรงเรียนยังให้เธอเรียนอยู่"

ซูเหยาไม่สนใจเสียงนินทาพวกนั้น ดวงตาคมกริบของเธอกวาดมองรอบห้องก่อนจะไปหยุดที่... หลินชิง

เธอแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปนั่งที่ของตัวเอง

"อย่าไปสนใจเธอเลยนะหลินชิง" เจียงอี้ถงกระซิบเบาๆ

หลินชิงไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแค่เหลือบตามองซูเหยาแวบหนึ่ง—คนที่มีชีวิตแตกต่างจากเธออย่างสุดขั้ว

แต่ใครจะรู้... ว่านี่จะเป็นจุดเริ่มต้นของสายสัมพันธ์ที่ไม่มีใครคาดคิด

---

เสียงฝนตกกระทบกระจกหน้าต่างของอาคารเรียน ด้านนอกท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่าง

หลินชิงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะของเธอ ขณะที่เจียงอี้ถงกำลังเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน

"ดูเหมือนฝนจะตกหนักเลยนะหลินชิง เธอเอาร่มมารึเปล่า?"

"ไม่ลืมหรอก" หลินชิงตอบโดยไม่ละสายตาจากหนังสือ

"ดีแล้วล่ะ ฉันไปก่อนนะ!" เจียงอี้ถงกล่าวลาแล้วเดินออกจากห้อง เหลือเพียงหลินชิงที่ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นที่หน้าประตู ก่อนที่ร่างของ ซูเหยา จะเดินเข้ามา

"เธอยังไม่กลับเหรอ?" ซูเหยาถามขึ้นเสียงเรียบ ขณะโยนกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะ

หลินชิงเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปสนใจหนังสือของเธอเช่นเดิม "ไม่เกี่ยวกับเธอ"

ซูเหยาหัวเราะเบาๆ "หึ... ฉันก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องของคุณหนูตระกูลหลินนักหรอก"

เธอเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปเห็นสายฝนที่ตกกระหน่ำ แล้วจู่ๆ ก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบที่ปาก ราวกับไม่สนใจกฎระเบียบของโรงเรียนแม้แต่น้อย

"ที่นี่ห้ามสูบบุหรี่" หลินชิงพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ

ซูเหยาหันมามองเธอ ดวงตาฉายแววขบขัน "เธอนี่น่าเบื่อจริงๆ นะหลินชิง เอาแต่ทำตัวเป็นเด็กดี ทำไมไม่ลองทำอะไรที่แตกต่างดูบ้าง?"

"ทำตัวไร้สาระเหมือนเธอเหรอ?"

"หึ นั่นก็แล้วแต่มุมมอง"

ซูเหยาเก็บบุหรี่ลงกระเป๋าเสื้อโดยไม่จุดมัน ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง

"เธอจะกลับยังไง? ฝนตกหนักขนาดนี้"

"ฉันมีร่ม" หลินชิงตอบเรียบๆ

ซูเหยาหัวเราะเบาๆ "ดีจังเลยนะ ฉันไม่มี"

หลินชิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วหยิบร่มอีกคันออกจากกระเป๋า "เอาไปสิ"

ซูเหยาชะงักไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าหลินชิงจะใจดีขนาดนี้ เธอมองร่มในมืออีกฝ่ายก่อนจะยิ้มมุมปาก

"ฉันไม่ใช่คนที่รับของจากคนอื่นง่ายๆ หรอกนะ"

"ก็ไม่ได้คาดหวังให้เธอขอบคุณ"

ซูเหยาจ้องมองหลินชิงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคว้าร่มไปถือไว้ เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีก

หลินชิงมองตามแผ่นหลังของซูเหยา แล้วอดคิดไม่ได้ว่า... ผู้หญิงคนนี้ช่างแปลกประหลาดเสียจริง

เธอไม่ได้ต้องการขอบคุณ แต่กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายติดหนี้อะไรบางอย่างแทน

วันต่อมา ท้องฟ้ายังครึ้มอยู่เล็กน้อยจากพายุเมื่อคืน ทางเดินในโรงเรียนเต็มไปด้วยกลุ่มนักเรียนที่พูดคุยกันเรื่องข้อสอบและข่าวซุบซิบต่างๆ

หลินชิงเดินเข้าอาคารเรียนอย่างเงียบๆ แต่ต้องชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นกลุ่มนักเรียนหญิงบางคนกำลังจับกลุ่มพูดคุยกันเสียงดังอยู่หน้าห้องเรียน

“นี่เธอรู้ข่าวรึยัง? เมื่อวานตอนเย็น ซูเหยาเดินออกจากโรงเรียนพร้อมร่มของใครก็ไม่รู้!”

“อะไรนะ!? อย่าบอกนะว่าเธอมีแฟนแล้ว?”

“ใครมันจะไปกล้าคบกับซูเหยา? เธอน่ะขึ้นชื่อเรื่องต่อยตีเลยนะ”

หลินชิงถอนหายใจเบาๆ พลางเมินบทสนทนาพวกนั้น แล้วเดินเข้าไปในห้องเรียน

แต่ทันทีที่ก้าวพ้นประตูไป เธอก็เห็นซูเหยากำลังนั่งเอนตัวอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง ร่มที่เธอให้เมื่อวานยังคงวางอยู่ข้างๆ

ซูเหยามองมาทางเธอ ก่อนจะยิ้มมุมปาก “ฮือ... แย่จังเลยนะหลินชิง ดูเหมือนข่าวลือของฉันจะมีอะไรเพิ่มอีกแล้ว”

“ฉันไม่สนใจ”

“เหรอ?” ซูเหยาหัวเราะเบาๆ “แต่ดูเหมือนคนอื่นจะสนใจมากเลยนะ”

เธอยกมือเท้าคาง มองหลินชิงด้วยสายตาเป็นประกาย “ว่าแต่... เธอคิดว่าข่าวลือมันแย่ขนาดไหนล่ะ?”

“สำหรับฉัน ข่าวลือก็คือข่าวลือ ไม่มีค่าพอให้ต้องใส่ใจ”

ซูเหยานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมา “เธอนี่มัน... เรียบง่ายเกินไปจริงๆ”

หลินชิงไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกๆ กับสายตาของซูเหยา ไม่ใช่สายตาของคนที่อยากแกล้งเธอ แต่เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสนใจจริงๆ

และนั่นทำให้เธอไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมเธอถึงไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองหรือรำคาญเลยสักนิด

---

ช่วงพักกลางวัน

หลินชิงเดินไปที่ห้องสมุด เธอชอบที่นี่ เพราะมันเงียบสงบและไม่มีใครมารบกวน

แต่วันนี้กลับไม่เป็นแบบนั้น

“โอ๊ะ? บังเอิญจังเลยนะคุณหนูหลิน”

เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากมุมห้อง หลินชิงหันไปก็พบว่า ซูเหยา นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงมุมห้องสมุด หนังสือที่เธอถือดูขัดกับบุคลิกของเธออย่างสิ้นเชิง

“เธอมาทำอะไรที่นี่?”

“อืม... ซ่อนตัวจากอาจารย์มั้ง?”

“...ไร้สาระ”

ซูเหยาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะวางหนังสือลงแล้วเดินเข้ามาใกล้หลินชิง

“เมื่อคืน... ฝนตกหนักใช่ไหม?”

หลินชิงพยักหน้า “ทำไม?”

ซูเหยาชูร่มที่หลินชิงให้ขึ้นมา “ฉันเอาคืนให้ ขอบใจนะ”

หลินชิงรับมันมาโดยไม่พูดอะไร แต่ก่อนที่เธอจะเดินจากไป ซูเหยาก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“แต่ดูเหมือนฉันจะยังติดหนี้เธออยู่นะ”

“หนี้อะไร?”

ซูเหยายิ้มมุมปาก “หนี้บุญคุณ”

เธอเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น ก่อนจะกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของหลินชิง

“เพราะงั้น... ฉันจะหาทางตอบแทนเธอเอง”

ช่วงบ่ายของวันนั้น ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นปกติ หลินชิงตั้งใจเรียนเหมือนเช่นเคย ขณะที่ซูเหยายังคงเอนตัวพิงเก้าอี้ เล่นปากกาหมุนไปมาอย่างไม่ใส่ใจ

ทุกครั้งที่หลินชิงหันไปมอง เธอก็มักจะเห็นซูเหยามองเธออยู่ก่อนแล้ว และทุกครั้ง ซูเหยาก็จะส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้

แต่มีสิ่งหนึ่งที่แปลกไป—ซูเหยาเริ่มมองหลินชิงบ่อยขึ้น

“เธอจ้องฉันทำไม?”

“เปล่านี่” ซูเหยายักไหล่ “แค่คิดว่าจะตอบแทนหนี้บุญคุณเธอยังไงดี”

หลินชิงถอนหายใจ “ฉันไม่ได้ต้องการให้เธอตอบแทน”

“แต่ฉันต้องการ” ซูเหยากระตุกยิ้ม “แล้วเธอจะทำอะไรได้ ถ้าฉันตั้งใจจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ตามติดเธอไปเรื่อยๆ?”

“ไร้สาระ”

หลินชิงพยายามไม่สนใจ แต่ซูเหยากลับยิ้มกว้างขึ้นราวกับสนุกกับการกวนเธอ

---

ช่วงเย็น

หลินชิงเดินออกจากห้องเรียนอย่างสงบ วันนี้เธอมีเรียนพิเศษที่ห้องสมุดของโรงเรียน และตั้งใจจะใช้เวลาเงียบๆ อยู่ที่นั่น

แต่เมื่อเดินไปถึง เธอก็ต้องชะงัก

ซูเหยากำลังยืนพิงผนังหน้าห้องสมุด มือข้างหนึ่งถือกระป๋องน้ำอัดลม อีกข้างหนึ่งถือหนังสือบางๆ

“อีกแล้ว?” หลินชิงเลิกคิ้ว

“ฉันบอกแล้วไง ว่าจะตอบแทนเธอ” ซูเหยายักคิ้ว “ไหนๆ เธอก็ชอบอ่านหนังสือ ฉันเลยคิดว่าจะมาอ่านเป็นเพื่อน”

“เธออ่านหนังสือด้วยเหรอ?”

“แน่นอน” ซูเหยากระแอมแล้วเปิดหน้าหนังสืออ่านเสียงดัง “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าหญิงผู้เย็นชาและน่ารำคาญ—”

“พอ” หลินชิงปิดหนังสือของซูเหยาแล้วเดินเข้าไปในห้องสมุด

ซูเหยาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินตามไป

---

ภายในห้องสมุด

ทั้งสองนั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงพลิกหน้ากระดาษเป็นระยะๆ

หลินชิงคิดว่า ซูเหยาคงจะเบื่อและลุกออกไปเร็วๆ นี้

แต่เธอคิดผิด

ซูเหยาอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ เงียบๆ โดยไม่รบกวนอะไร

และทุกครั้งที่เผลอหันไปมอง เธอก็จะเห็นสีหน้าของซูเหยาในมุมที่ต่างออกไป

ไม่ใช่สีหน้ากวนประสาทเหมือนทุกที แต่เป็นใบหน้าที่ดูสงบจนน่าประหลาด

หลินชิงไม่เข้าใจว่าทำไม... แต่เธอไม่รู้สึกรำคาญเลยสักนิด

กลับกัน—มันกลับรู้สึกว่า... การมีซูเหยาอยู่ข้างๆ ไม่ได้แย่ขนาดนั้น

---