"สายลมพลัดผ่านใบใม้ร่วงโรยในบ้านส่วนที่ทรุดโทรมไกลห่างจากที่เจริญมีผู้คนอยู่ไม่กีคน"

"คุณหนูคะ ข้าน้อยมีเรื่องจับอกท่านค่ะ"สาวใช้ที่เรียกคุณหนูของเธอตะบอกว่ามีข่าวร้าย"

"หลินหลินเจ้ามีเรื่องอะไรถึงได้แตกตึ่นมาเช่นนี้"หลัวซีซีที่ได้กล่าวกับสาวใช้*

"ค..คือว่า"

"เจ้ารีบพูดมาเถอะ"หลิวซีซีพูดกับสาวใช้

"ท่านฮูหยินผู้เฒ่าหลิวส่งคนมารีบท่านกลับจวนเจ้าค่ะ"

"ห..ห๊ะ!!!!""เรื้องจริงหรือ"หลิวซีซีตกใจทันที

เธอส่งสัยว่าทำไมท่านย่าของเธอถึงได้ส่งคนมารับเธอเช่นหนี้แต่ก่อนท่านย่าของเธอไม่เคยมาหาเธอด้วยช้ำ

"หรือว่าครั้งนี้ท่านพ่อท่านแม่จะกับมาหรือเปล่า"

"น่าจะใช่แน่นอนเจ้าค่ะ"สาวใช้เอยกล่วาผู้เป็นนาย

"ถ้างั้นคุณหนูจะกลับไปหรือไม่"

"กลับแน่นอนตั้งแต่ข้าเกิดข้าไม่ได้เจอท่านพ่อท่านแม่พวกท่านทิ้งข้าตั่งจำความยังไม่ได้"หลิวซีซีได้กล่าวกับสาวใช่

"แต่ข้าจะรออาจารร์กับมาก่อน"

#เมื่อ15 ปีก่อน#

หลังจากที่ถูกใล่ออกจ่วนนางก็ได้มาอยู่บ้านส่วนได้ไม่นาน

นางได้เจอชายผู้เฒ่าคนหนึงที่กำลังป่วยเธอได้ช่วยชายผู้เฒ่าคนนั้นไว้ หารู้มั้ยว่าผู้เฒ่าที่เธอช่วยไว้นั้นเป็นผู้ที่เก๋งกาจวรยุทร์

"ขอบใจหนูมากนะที่ช่วยข้าเอาไว้ ไม่งั้นข้าคงตายไปแล้ว"ชายผู้เฒ่าได้กล่าวขอบใจหลิวซีซี

"ไม่เป็นไรท่านลุงข้ายินดีช่วย"หลิวซีซีได้กล่าวกับชายผู้เฒ่าที่เธอช่วยใว้

"ว่าแต่หนูน่าจะไม่ใช่คนแถวนี่ใช่ไหมพิวพรรนของหนูช่างแตกต่างจากคนที่นี้"

"ใช่แล้วท่านลุงข้าไม่ใช่คนที่นี้ ข้ามีนามว่าหลิวซีซีบุตสาวคนเล็ทของท่านแม่ทัพหลิว"หลิวซีซีได้กล่าวกับชายผู้เท่า

"แล้วทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี้ละ"ชายผู้เท่าได้กว่ากับหลืวซีซี

หลัวซีซีเงียบไปสักพักก่อนจะเล่าเรื้องทั้งหมดไห้กับชายผู้เฒ่าฝัง

"งั้นเจ้าก็เรียกข้าว่าท่านอาจารร์เถอะข้าจะสินวรยุทธ์ไห้เจ้า จะได้ไม่มีใครมารังแก่เจ้าได้อีก ตอบแทนที่เจ้าช่วยข้าไว้ข้าชื่อมั่วไป๋"มั่วไป๋ได้กล่าวกับหลิวซีซี

"ขอบคุณท่านอาจารร์"

#ปัจุบัน#

"แครกๆๆ..."

"คุณหนู ช่วงลังมานี้ท่านป่วยบ่ายมากเลยนะ"สาวใช้ได้กล่าวกับผู้ที่เป็นคุณหนูของเธอ

"ไม่เป็นไรมากหรอกเดียวก็หาย"หลัวซีซีได้กล่าวกับสาวใช้

"ท่านผู้เฒ่ามั่วไป๋กลับมาแล้วเจ้าคะ"สาวใช้ได่เอ๋ยขึ้น

"ท่านอาจารร์"

ทันไดนั้นผู้เฒ่ามั่วไปที่ดูสีน้าผู้เป็นศิษสีน้าไม่ค่อยสาบายได้รีบวิ่งเข้ามาทันที

"วันนั้นข้าไม่ควรไห้เจ้าไปเจอกับกลุ่มใจรคนเดียวเลย"มั่วไปได้เอ๋ยกับผู้เป็นลูกศิษ

"ไม่เป็นไรท่านอาจารร์แพลข้าเริ่มดีขึ้นแล้ว"หลิวซีซีได้เอยขึ้น

"แต่ว่าข้ามีเรื่องจะบอกอาจาร์"

หลิวซีซีได้บอกว่าท่านย่าของเธอส่งคนมารับกับจวนสกลุลหลิวเพร่ะว่าเธอเคารบรักอาจารย์ของเธอเหมือนญาติแท้ๆ

"เจ้าไปเถอะ"

"ไว้ข้าจะกลับมาเยี้ยมอาจาร์บ่อยๆ"

หลังจากลำลากันเสร็จหลืวซีซีก็ได้เดินทางกับจวล แต่ระว่างทางเธอได้พบกับหมู่ไป๋ซึ้งเป็นแม่ทัพไหญ่ที่กำลังไล่จับกลุ่มใจรทางสองก็ได้พบกัน ทั้งสองได่ตกรุมรักกัน

#จวนสกลุลหลิว#

สาวใช้รีบวิ่งเข้ามาในจวลย่างตกใจและได้เอ๋ยขึ้น"ท่านฮูหยินผู้เฒ่า นายท่านไญ่กับฮูหยินไหญ่กับมาแล้วเจ้าค่ะ"

ฮุหยินผู้เท่า:เจ้าว่านายท่านใหญ่กับมาเช่นนั้นหรือจดหมายที่ส่งมากล่าวบอกว่ากลับพรุ่งนี้มิใช่หรือ"

ฮูหยินผู้เฒ่ากับลูกชายคนรองกับฮูหยินได้วิ่งออกจากใจไปที่ประตูเข้าจวนในทันที พอสังเขป นายท่านไหญ่กับฮูหยินไหญ่ที่กำลังจะส่งจากม้า

ฮูหยินผู้เฒ่า:หลิวกงเจ้ากลับมาแล้ว

หลิวกง:คราวะท่านแม่/ หลิวฮูหยิน:คราวะท่านแม่

"พวกเจ้ากับมาเหนือยๆรีบกับไปพักก่อนเถอะเดียวค่อยมาพูกคุยกับข้าก็ได้"

ไม่นานนักทั้ง4คนก็ได้แยกย้ายกันเข้าจวน ไม่นานนักทั้ง4ได้เข้ามาพุดคึยกัน

หลิวกง:ท่านแม่ซีซีไปไหขอรับ ตั่งแต่ข้ากับมายังไม่เห็นซีซีเลย

ฮูหยินผู้เท้า:นางไม่ได้อยูที่นี้ขอส่งนางไปอยู่บ้านส่วนนาง

ดื้อรืนแต่วันนี้ข้าไห้คนพานางกับมาแล้ว"

ทันไดนั้นรถม้าก็วิ้งเข้ามาถึงประตูจวนทั้งสีได้ยินเสียงรถม้าก็รีบวิ่งออกมาทันทีและเห็นหลิวซีซีลงมาจากรถม้าครั้งแรกที่เห็นถูกคนต่างตกใจมากเพราะน้าเธอชีดมากเหมือนคนกำหลังป่วย

นายท่ายใหญ่กับฮูหยินได้วิ้งเข้าไปหาทันที

นายท่านใหญ่:นี้ซีซีของข้าใช่ไหม/ฮูหยินไหญ่:แม่ขอโทษเจ้าที่ทิ้งเจ้าไปตั่งแตเด็ก

หลิวซีซี:ไม่เป็นไรเลยท่านแม่ท่านพ่อวันนี้ข้าได้เจอพวกทันสักที

ทันได้นั้นซีซีก็ได้เป็นลมเพราะพิษบาดแพลที่ทนไม่ได้และได้เข้ามาพักในจวล และกฮูหญิงใหญ่จึงไห้คนตามหมอมารักษา และได้ถามสาวใช้เรื้องราวทั้งหมด สาวไช้จึดได้เล่าไห้พังทุกย่าง ทันใดนั้นคนที่อยู่ในจวลนั้นต่างก็ตกใจรวยเฉพราะผู้ที่เป็นพ่อกับแม่ถึงเก็บน้ำตาไม่อยู่ไม่นานนักหลิวซีซีก็ได้ตื่นมาและได้เห็นทุกคนร้องไห้นางจึงได้เอ๋ยขึ้น

ซีซี:พวกท่านร้องไห้ทำไมเจ้าคะข้าไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ##พอ่กับแม่ขอโทษเจ้าที่ทำไห้เจ้าต้องเป็นแบบนี้

หลิวซีซี :ข้าไม่ได้โกรรธพวกท่าน ข้าคิดถึงพวกท่านด้วยซ้ำ ท่านแม่ ท่านพ่อ ข้าขอกอดพวกทั้นได้ไหม

ทั้งสามได้สวมกอดกันยังมี่ความสุก

^^^#เรื้องนี้เป็นเรื้องแรก หากผิดพลาดประกันใดต้องขออะภัยด้วยค่ะ#^^^

ผ่านไปหลายวันหลิวซีซีค่อยๆอาการดีขึ้น เธอพักพ่อนอยู่ในจวนหลายวันในวันนี้เธอที่อยูในจวลมาหลายวันก็เลยเบื่อ เลยจะออกจากห้องไปสุกอากาศแต่ทันใดนั้นท่านพ่อท่าแม่ของเธอก็เดินเข้ามา

"ลูกจะออกไปไหน?"ฮูหยินใหญ่ได้เอ๋ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาและใช้มือเตะไปที่น้า

"ลูกจะออกไปสูดอากาศข้างหนอกหน่อยค่ะท่านแม่"หลิวซีซีได้เอ่ยกว่ากับผู้เป็นมารดา

"ลูกยังไม่หายดีจะออกไปทำไมข้างนอก"เอยกับผู้เป็นลูกสาว

"ฮูหยินเจ้าไห้ลูกออกไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยเถอะอยู่ในจวลมาหลายวันแล้วคงจะอึดอัด"หลิงกงเอยกับผู้เป็นฮูหยิน

"แต่ข้าไม่อนุญติ!!!"เสียงเริ่มเข้มขึ้น

"แต่ว่าท่านแม่"หลิวซีซีเอ่ยขึ้น

"ข้าบอกไม่ก็คือไม่เจ้าทำไมดื้อดึงเช่นนี้"ผู้เป็นแม่ได้เอยขึ้น

"ท่านก็ย่าตามใจซีซีจนเสียคนละ"หลิวหลั่วเอ๋ยกับผู้เป็นสามี

"ก็ได้เจ้าค่ะลูกจะไม่ออกไปจนกว่าจะหายดี"ซีซีได้เอ่ยขึ้น

อีกสองวันผ่านไปหลิวซีซีได้ไปคราวะผู้ไหญ่ใจจวน

"คราวะท่านย่า ท่าอารอง ท่านอาสไภ้รอง"หลิวซีซีได้กล่าวขึ้น

"เจ้านั่งลงเถอะ ข้าจะขอโทษเจ้าที่ทำกับเจ้าไปแบบนั้นเจ้าไห้อภัยไห้ย่าได้ไหมหลานย่า"ฮูยินผู้เฒ่าได้เลยพร้อมกับน้ำตาคอ

"หลานไม่เคอโกรธท่านย่าเลย ข้ารู้ว่าตอนนั้นข้าก็ผิดเป็นข้าต่างหากที่ต้องขอโทษท่าน"

"ใมแต่โทษกันไปมาแล้วเมื่อไรจวนเราจะมีความสุขละ"นายท่านใหญ่ได้เลยขึ้น

"ท่านพี่ ตอนนั้นข้ากับฮูหยินช่วยอะไรท่านไม่ได้ ข้าได้รู้เรื้องนี้ที่ท่านแม่ส่งซีซีออกจากจวนไปแล้ว ข้าไปทำธุระแคว้นเหนือแต่พอกับมาข้ากับฮูยินจะไปตามแต่ท่านแม่ก็ห้ามไว้ "นายท่านรองได้เอยขึ้น

"ไม่เป็นไรตอนนี้ซีซีก็กับมาแล้ว "ได้เลยกับผู้เป็นน้องชาย

ในจวลตอนนี้มีแต่ความสุทุกคนต่างปรับความเข้าใจกันที่เคยทำไปในอดีด หลังจากที่ทานมื้อค่ำเรียบร้อยหลิวซีซีก็ได้เข้ามาที่จวล แต่ทันไดนั้นผู้ที่เป๋นแม่ก็เดินเข้ามา

"ท่านแม่ ท่านยังไม่นอนหรือเจ้าขา"ซีซีเอยขึ้น

"คือแม่รู้ว่าเจ้ายังไม่เคยเรียนหนังสือตั่งแต่พรุ้งนี้แม่จะสอนเจ้า เจ้าจะได่เก๋งเหมือนพี่หญิงใหญ่ของเจ้า"ผู้เป็นแม่ได้เอ๋ยขึ้นกับลูกสาว

แท้จริงแล้วซีซีมีพี่สาวกับพี่ชายที่อยู่ชายแดงที่กำลังจะกลับมาถึงจวนอีก7วันผู้เป็นพี่สาวชื่อหลิวหนิงหนิง สาวนพี่ชายชื่อ หลิวไป๋ ทั้งสองเป็น นักรบที่ชาดแดนที่เก่งกาจสามาร แต่ทุกคนหารู้ไหมว่าหลิวซีซีเองก็เก่งกาจสามารถไม่แพ้กันแต่นางปกปิดไว้เป็นความหลับนางกระชับสาวใช้ตั่งแต่ก่อนกับมาที่จวน ความจริงที่สาวใช้พูดวันนั้นไม่ใช่เรื่องจริง และที่สาวใช้เล่าไห้ทุกคนได้พังนั้น เป็นเพียงจวนที่มาขโมยอาหารแต่คุณหนูไม่เลยทุทำร้ายแต่ก็มีผู้ใจดีที่เก่งกาจมาช่วยใว้เลยรอดจากใจรมาได้

"เจ้าขาท่านแม่"ซีซีเยขึ้น

"เจ้ารีบพักผ่อนเถอะ"ผู้เป็นได้เอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกจากไห้ไป

ในขะนะที่ฮูหยินใหญ่เดินอกกไปไม่นานสาวใช้ก็รีบวิ้งเข้ามาพร้อมกับจดหมายในมือ ซีซีรูกได้ทันทีว่าจดหมายนั้น เป็นจดหมายที่อาจาร์เธอส่งมาไห้ เธอรู้ได่ทันที่ว่าต้องมี่เรื่องแน่นอนไมางั้นอาจาร์ไม่ส่งจดหมายมาแน่นอน

ซีซีที่ได้อ่านจดหมายที่อาจาร์ของเธอที่ส่งมาไห้เธอได้รู้ได้ทันทีว่าคืนนี้ เธอต้องออกจากจวนเพื่อไปช่วยอาจารร์ของเธอ เธอได้ไห้สาวใช้ไปนำอาวุธคู่กายมาไห้

"หลินหลินเจ้าไปเอาอาวุธคู่กายมาไห้ข้า ข้าจะไปช่วยอาจาร์"หลิวซีซีได้บอกับสาวใช้

"แต่ว่า"สาวใช้ได่เอยขึ้น"

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นตอนนี้โจรภูเขากำลังออกทำร้ายผู้คน หรือว่าเจ้าจะไห้อยู่นิ้งได้หรือ"ซีซีได้เอ่ยขึ้น

"เจ้าค่ะ"สาวใช้

ไม่นานนักสาวใช้คนสนิทก็นำอาวุคู่กายมาไห้และซีซีก็หนีออกจากจวน ใช้เวลาไม่นานนักก็กลับมาถึงที่จุดหมาย

ในวัง

ฝ่าบาทได้ข่าวว่ามีจนออกทำร้ายผู้คนจึงมีมีราชองค์การไห้ท่านแม่ทัพหมู่ไป๋ออกไล้ล่าโจร

"ถ้าเจ้าไล้ล่าโจรสำเร็จข้ามีรางวันไห้เจ้า รางวันนั้นแล้วแต่เจ้าจะทุนขอ "ฝ่าบาทได้เอยขึ้น

"พยะค"

ไม่นานนักทสงด้านของซีซีกับอาจารร์ของนางที่มาถึงมู่บ้านที่มีโจรทำร้ายผู้คน ทั้งสองก็ได้ต่อสู้ย่างดุเดือด แต่ทางฝ่ายโจรมีคน้ยอะกว่าเลยทำไห้ซีซีโดนมีฟันที่หลัง จนเสียลัก ไม่นานนักกลุ่มของหมู่ไป๋ก็ได้เข้ามาช่วยไว้ได้ทันและกำจัดโจรร้ายจอนสิ้น และก็ทั้งหมดก็หาที่พัก

"แพลเจ้าเป็นย่างไรย้าง"หมู่ไป๋ได้เอยขึ้น

"ข้าไม่ไรแล้ว ขอบคุณท่านมากที่ช่วยไว้"ซีซี

"ข้าขอถามเจ้าว่าเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี้"มู่ไปพูดขึ้นพร้อมกับสีน้าส่งสัย

"ข้ากับอาจารร์ได้ยินขาวว่ามีโจรทำร้ายชาวบ้านเลยมาช่วย"ซีซี

"เจ้าเป็นยังไรบ้าง แล้วยังจะกลับจวนอยู่ไหม"ไป๋มั่วไห้เอ่ยขึ้น

"ข้าไม่เป็นไรแล้วเดียวถ้าไม่กับทุกคนจะส่งสัยเอา"ซีซีได้พูดกับผ้ที่เป็นอาจารย์

"จ้าชื่ออะไร"หมู่ไป๋ได้ถามขึ้น

"ข้าชื่อหลิวซีซีบุตสาวคนเล็กของแม่ทัพหลิว"ซีซีได้พูดขึ้น

"ที่แท้ก็เป็นคุณหนูเล็กสกลุลหลิวนี้เอง"มู่ไป๋ได้กลาาวกับซีซี

"แล้วท่านละ"ซีซี

"ข้าเป็นแม่ทัพไหญ่มีนามว่ามู่ไป๋"

"ข้าของร้องท่าเรื่องหนึงได้ไหม"ซีซี

"ได้สิ"มู่ไป๋

"ท่าอย่าบอกพ่อแม่ข้าได้หรือไม่ว่าข้าเก่งวรยุธ์"ซีซี

"ข้ารับบาทว่าข้าจะไม่บอก"มู่ไป๋ได้พูกขึ้นและส่งสัยตาไปที่ซีซี

ไม่นานนักก็ไกล้จะเช้าและซีซีก็ขอลาอาจารย์และมู่ไป๋กับจวน เพราะกลัวว่าทุกคนจะส่งสัยเอา พอกับมาถึงจวนสาวใช้ที่รอคุณหนูของเธอ เหมื่อเห็นว่าคุณหนูของเธอกับมาแล้วก็รีบวิ้งเข้าไปหาทันที

"คุณหนูท่านเป็นยังไงบ้างเจ้าค่ะสีน้าท่านดูไม่ดีเลย"สาวได้เอยขึ้น

"ข้าไม่เป็นไรแค่โดนดาบฟันหลังแต่เจ้าย่าส่งเสียงดังเดียวทุกคนจะส่งสัยเอา"ซีซีได้มองน้าของใช้คนสนิทและพูดขึ้น

"จ้าค่ะ ข้าน้อยขอดูแพลคุณหนูได้ไหมเจ้าคะ"สาวใช้ที่พูดขึ้นพร้อมกับสีน้าที่ดูเป็นห่วง

"ได้สิ"ซีซี

ซีซีก็เปิดแพลไห้สาวใช้ดูและสีน้าของสาวใช้ตกใจเมื่อเห็นแพลที่นักกว่าทุกครั้ง เพราะกลัว่าครั้งนี้จะป่วยหนัก

"เจ้าไม่ต้องตกใจ ข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก"ซีซีได้พูดขึ้นเพราะเห็นสีน้าของสาวใช้ที่ดูตกใจมาก

"ครั้งนี้แพลของคุณหนูนักกว่าทุกครั้งนะเจ้าคะและตอนนี่ตัวท่านก็ร้อนนิดนิดข้าน้อยกลัวว่าท่านจะไม่สบายอีกค่ะ"สาวใช้ได้กว่ากับผู้ที่เป็นคุณหนูของตน

ไม่นานนักสาวใช้ก็ทำแพลไห้ซีซีเรียบและตอนนั้นก็มีคนมาเคราะประตูพอดีน้าจะเป็นสาวใช้ของฮูหยินไหญ่

" กอกๆ........"คุณหนูเจ้าคะ ฮูหยินไหญ่ไห้มาตามเจ้าค่ะ"

"ได้เดียวข้าจะตามไป"ซีซี

"เจ้าค่ะ"

ซีซีกับสาวใช้ก็ได้เดินมาถึงที่ฮูหยินไหญ่อยู่และทั้งสองก็คารวะฮูหยินไหญ่

"เจ้ามานั่งก่อนสิทำไมวันนี้สีน้าลุกถึงชีดแบบนี้ไม่สบายหรือเปล่า"ผู้เป็นได้พูกกับรอนนที่เป็นลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

"ลูกไม่เป็นไรเจ้าค่ะเมื่อคืนคงพักพ่อนน้อยเจ้าค่ะ"ซีซีได้พูดขึ้นเพร่ะกลีวว่าความลับจะแตก