"ราริ ไปกินข้าวกันครับที่รัก"

เสียงของลูคัสแฟนหนุ่มผู้ใสซื่อ ผมดำสนิทและดวงตาสีเขียวมรกตที่น่าดึงดูดจนละสายตาไม่ได้ เรียกแฟนสาวสุดน่ารักของเขา

"อื้ม!! ไปเรียกเพื่อนคนอื่นมากินข้าวด้วยสิ"

เสียงแฟนสาวของลูคัสดังขึ้น ผมสีขำขลับคล้ายลูคัสแต่เงางามและสลวยพร้อมกับดวงตาสีม่วงอำพันธ์ของราริ

"เฟียส!! มาย!! ไปกินข้าวกันเถอะ"

ลูคัสเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หิวโซและเหนื่อยล้าจากการเรียนในตอนเช้า

"หิวขนาดนั้นเลยหรือไง หรือว่าที่รีบเพราะจะไปนั่งจู๋จี๋กับแฟน"

เพื่อนสาวของราริที่ชื่อมายผมสีบลอนสั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อยากแกล้งให้ทั้งสองเขินอาย

"ถ้าอิจฉาเราก็มาจู๋จี๋กันไหมล่ะ"

เฟียสชายหนุ่มผมดำไฮไลท์สีเขียว ดวงตาสีเทาน่าหลงใหลกล่าวด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์หวังจะตระคุบเหยื่ออย่างมายได้บ้าง

"นี่ยังไม่เลิกจีบฉันอีกหรอ"

เสียงนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความรำคาญของมายดังขึ้นขณะที่ทั้ง4กำลังก้าวขาผ่านโถงทางเดินไปโรงอาหาร

"ก็ยังจีบไม่ติดหนิ ถ้าอยากให้เลิกจีบก็รับรักเค้าสิเตง"

เสียงของเฟียสพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นแบบปกติ แต่ครั้งนี้ต่างไปเพราะด้วยน้ำเสียงและเนื้อหาในคำพูดของเฟียสทำให้แก้มของมายแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่มายจะหันหน้าหนีเพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นเห็น

"เขินหรอครับ คิๆ"

"ไม่ได้เขินสักหน่อยไอบ้านี่"

"ม่ายเชื่อคร้าฟฟฟ"

ทั้งสองคุยกันโดยที่มายดูเหมือนจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะถูกเฟียสจีบจนไม่ทันตั้งตัว ส่วนมายก็ได้แต่เขินจนหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด ภาพตรงหน้าทำให้เฟียสได้ใจอย่างมาก

"กินอะไรกันดี"

ราริกล่าวดังขึ้นขัดจังหวะของทั้งสองในขณะที่ลูคัสกอดแขนเธอไม่ห่างราวกับเธอจะหายไปหากเขาปล่อยมือ

"กินอะไรก็ได้ที่แฟนเลือกให้กิน"

ลูคัสกล่าวด้วยวาจาคลั่งรัก

"กระเพราไก่ไข่ดาว"

มายและเฟียสพูดขึ้นพร้อมกัน อย่างไม่ได้นัดหมาย ทำให้มายแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขอคิดอะไรมากมายให้ปวดสมอง

"ใจตรงกันแบบนี้ เป็นหัวใจฉันอยู่กับเธอหรือเปล่านะ"

"ไร้สาระน่า"

มายกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งและเรียบง่ายแต่ลึกๆกลับใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก

"อร่อยจังเนาะข้าวร้านป้านีเนี่ย"

ราริยิ้มพรางๆขณะที่กินอาหารหลางวันของร้านประจำ

จู่ๆก็มีเสียงหญิงสาวกรีดร้องอย่างเสียงดังราวกับตกใจบางอย่างอย่างฉับพลัน ทำให้คนทั้งโรงอาหารต่างหันไปมองและกรีดร้องเป็นเสียงเดียวกันกับหญิงสาวก่อนหน้า กลุ่มของราริเมื่อเห็นอย่างนั้นจึงหันไปมองตามเสียง สิ่งที่พวกเขาเห็นคือรูปร่างของชายมัธยมปลายกำยำที่เป็นนักเลงของโรงเรียนอยู่ในสภาพเปื้อนเลือดและดวงตาที่ไร้สีดำของลูกตาอยู่ ชายตรงหน้าเริ่มวิ่งเข้ามากัดคนอื่นในโรงอาหาร

"ราริ!! วิ่ง!!!"

เสียงลูคัสตะโกนเเละจับมือของหญิงผู้เป็นที่รักเพื่อรีบออกจากที่นี่ เฟียสและมายเองก็วิ่งตามมาติดๆ ก่อนที่มายจะถูกหญิงคนหนึ่งที่เป็นเหมือนกับนักเลงคนก่อนหน้าจับขาเอาไว้หวังจะกัดกินเพื่อประทังความหิวโหย เพียงแต่เฟียสไม่ยอมจึงต่อสู้กับหญิงสาวคนนั้นอย่างบ้าคลั่งเพียงเพราะจะปกป้องเจ้าของหัวใจอย่างมาย ส่วนราริและลูคัสก็วิ่งจนถูกต้อนจนมุมที่ถูกลายล้อมด้วยซอมบี้หลายร้อยคน จนกระทั่งลูคัสเอ่ยด้วยวาจาที่ใกล้สติแตกแต่กลับกุมมือของคนรักไว้แน่น

"เอาไงดี แย่แล้วๆๆ ไปทางไหนๆๆๆ อึก"เสียงสั่นเครือของลูคัสเตือนสติราริ

"ทางนี้!!"

ราริจับมือบูคัสแน่นและพาปีนบันไดของชาวสวนที่สูงมากพอจะสูงถึงห้องเรียนชั้น2 เมื่อทั้งคู่ขึ้นมาได้สำเร็จ ก็แตะบันไดทิ้งเพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าพวกด้านล่างขึ้นมา ก่อนจะรีบล๊อคประตูแน่น

"มายล่ะ!!?"ราริเอ่ยวาจาด้วยความเป็นห่วงเพื่อนสุดที่รัก ก่อนที่ลูคัสจะตอบกลับ

"เฟียสน่าจะอยู่กับมาย คงไม่เป็นอะไรหรอก เราโทรหาดูดีมั้ย?"

"ได้ๆ รีบๆโทรเลย"

ลูคัสหยิบมือถือและกดชื่อของเพื่อนสนิทก่อนจะกดโทร ขณะรอสายตอบรับ ก็มีเสียงคนเคาะประตู เมื่อราริมองที่ประตูก็พบเพื่อนร่วมห้องของเธอ เธอจึงเปิดประตูให้ก่อนจะปิดลงเพราะความกังวลว่าเจ้าพวกตัวประหลาดนั่นจะเข้ามาทำร้าย

ลูน่าและเพื่อนคนอื่นๆเข้ามาและหายใจหอบด้วยความเหนื่อยหน่าย ลูน่าคือหัวหน้าห้องเป็นสาวผมม่วงเข้มราวกับช่วงเวลากลางคืนและดวงตาสีน้ำเงินเข้มของท้องฟ้ายามมืดมิดและเพื่อนคนอื่นๆอีก3คนในนั้นมีชาย2หญิง1 ผู้ชายสองคนชื่อไลเดนและคิง ส่วนผู้หญิงชื่อจีน่ามีหน้าตาสะสวยเเละเป็นสาวที่ค่ินข้างฮอตในหมู่ผู้ชาย แต่แล้วมือถือของลูคัสก็แย่งความสนใจก็คือมีคนรับสายของทือถือลูคัสแต่เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงแปลกๆ

เสียงแปลกประหลาดดังขึ้น ดึงความสนใจของคนทั้งห้อง ที่กำลังหอบหายใจอย่างโรยรินด้วยความเหนื่อยหน่ายจากการวิ่งหนีซอมบี้ ทุกคนหันมามองด้วยความสงสัยของต้นตอเสียงประหลาดนั่น ก่อนที่ลูน่าจะเอ่ยขึ้น

 "ครืด คราด"

เสียงคล้ายอะไรบางอย่างกำลังลากที่พื้นอยู่แต่ไม่มั่นใจว่าสิ่งนั้นคือเสียงอะไรหรือใคร

 "นั่นเสียงอะไรน่ะ นายโทรคุยกับใครอยู่?"

หัวหน้าเอ๋ยถามด้วยความสงสัยเลยใคร่อยากรู้ตามประสาเพื่อน

 "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันฉันโทรหาเฟียสและมายน่ะ ก่อนหน้านี้พวกเราวิ่งและพลัดหลงกันก่อนจะมาห้องนี้ฉันแค่อยากแน่ใจว่าพวกเขาปลอดภัยดี"

 "มาลองพูดอะไรสักอย่างสิเผื่อเฟียสหรือมายจะตอบกลับมา"

 "ฉันทักแล้วแต่ก็ไม่มีเสียใจตอบกลับมาเลยนอกจากเสียงครืดคราดเมื่อกี้"

 "พวกเขาต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน เชื่อฉันเถอะ"

ราริพูดพลางกุมมือของชายเจ้าของหัวใจอย่างหนักแน่น เพื่อหวังจะบรรเทาอาการวิตกกังวลของเขาที่มีต่อเพื่อนรักของเขาที่ดุจดั่งเพื่อนร่วมชีวิต

 "ราริ ราริ ได้ยินไหม?"

จู่ๆเสียงของมายดังขึ้นเพื่อปลอบโยนจิตใจของเพื่อนในห้องให้คลายกังวล ทำให้ราริสะอื้นเล็กน้อยเพราะความโล่งใจที่เพื่อนรักปลอดภัย

 "มาย เธออยู่ไหน แล้วเมื่อกี้เสียงอะไร"

 "ฉันอยู่ชั้น3ของตึก4 เมื่อกี้ฉันเจอเจ้าพวกตัวประหลาดเดินอยู่น่ะก็เลยไม่ได้พูดตอบเมื่อกี้ เธอล่ะปลอดภัยไหม อยู่ที่ไหน"

 "เราปลอดภัยดี อยู่ชั้น2ตึก3"

 "ได้ เดี๋ยวฉันรีบไปหา"

พูดจบเสียงปลายสายก็ดับลง ในใจราริกลับมากังวลอีกครา เนื่องด้วยตึกทั้งสองอยู่ห่างกันแล้วอาจเกิดอันตรายได้

 "พวกเขาไม่เป็นไรหรอกน่า"

ลูคัสกล่าวหวังจะคลายกังวลของแฟนสาวผู้เป็นที่รัก ที่กำลังวิตกกังวล ลูคัสพลางยิ้มเบาๆให้ราริก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนแก้มราริ ภาพตรงหน้าดูหวานชื่นใจ จนคนอื่นในห้องต่างก็ทำท่าพะอืดพะอมประชดเพื่อน

จนหัวหน้าห้องเริ่มกล่าวบางอย่าง

"เรามาสำรวจห้องดีกว่า ไม่ก็โทรหาตำรวจกัน"

"นั่นสินะราริ เธอลองโทรหาตำรวจดูสิ"