รอยแผลของหัวใจ
บทนำ: รอยแผลที่ไม่มีวันหาย
เสียงฝีเท้าที่เดินไปตามทางเดินในบ้านที่เงียบสงัดสะท้อนความรู้สึกอ้างว้างในใจของ กวิน เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากระจกบานใหญ่ ใบหน้าของเขาสะท้อนแสงจากไฟในห้องที่ดูไม่ค่อยสว่างนัก ราวกับว่าไม่มีอะไรที่สามารถทำให้ความรู้สึกในใจของเขาเบาลงได้เลยในตอนนี้
กวิน(พระเอก)
(พึมพำกับตัวเอง) "ทำไมมันยังเจ็บ...ทั้งที่ผ่านมานานแล้ว"
มือของเขาลูบไปที่แผลที่หัวใจซึ่งยังคงรอยแผลจากความทรงจำในอดีต แม้ว่าภายนอกจะไม่เห็น แต่ภายในลึก ๆ รู้ดีว่าแผลนั้นไม่เคยหายไปจากหัวใจของเขา
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเขา เติ้ล ยืนอยู่ที่ประตู พร้อมรอยยิ้มที่พยายามซ่อนความกังวลไว้
เติ้ล(นายเอก)
"กลับมาแล้วเหรอ? วันนี้เหนื่อยไหม?"
กวิน(พระเอก)
ยิ้มบาง ๆ ให้กับคำถามของเติ้ล แม้ในใจจะยังคงมีความขัดแย้ง เขากลับเลือกที่จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับความรู้สึกในตอนนี้ เพียงแต่หันไปมองเติ้ลด้วยสายตาที่อ่อนล้า
กวิน(พระเอก)
"ไม่เหนื่อยเท่าไหร่...แค่...คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย"
เติ้ล(นายเอก)
(มองหน้ากวินด้วยความสงสัย) "คิดอะไรเหรอ? มองออกไปนอกหน้าต่างแบบนั้น...บอกผมหน่อยเถอะ
กวิน(พระเอก)
(เงียบไปครู่หนึ่ง) "ก็แค่...เรื่องเก่า ๆ ที่ไม่รู้จะทำยังไงกับมัน"
เติ้ลก้าวเข้ามาใกล้ชิดกับเขามากขึ้น มือของเขาแตะเบา ๆ ที่ไหล่ของกวิน ท่ามกลางความเงียบงันในห้องที่ดูเหมือนจะหยุดเวลาไปชั่วขณะ
เติ้ล(นายเอก)
"บางครั้ง...มันก็เป็นแค่เรื่องที่เราต้องปล่อยให้มันผ่านไป ไม่ใช่เหรอ?"
กวิน(พระเอก)
"ปล่อยให้มันผ่านไป...แต่บางที มันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด"
เติ้ล(นายเอก)
(ยิ้มขึ้นเล็กน้อย) "แต่เราจะทำยังไงล่ะ? หยุดเดินไม่ได้หรอก เราต้องไปข้างหน้า"
กวินสบตากับเติ้ล ความรู้สึกที่มันถูกกดทับอยู่ภายในค่อย ๆ ระเบิดออกมา มันคือความเจ็บปวดที่ฝังลึกในใจเขา แผลที่ไม่มีวันหาย
กวิน(พระเอก)
"บางที...การเดินต่อไป...มันก็ไม่ช่วยอะไร"
เติ้ลไม่พูดอะไรอีก เขาแค่ยิ้มให้กับกวินและกอดเขาเบา ๆ แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าไม่สามารถบังคับให้กวินลืมอดีตได้ แต่เขาก็จะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ
เติ้ล(นายเอก)
"แต่เรามีกันและกันนะ...แค่นี้ก็พอแล้ว"
สายตาของกวินทอดมองไปข้างนอกหน้าต่างอีกครั้ง ความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสองเหมือนจะเป็นการยอมรับว่า บางครั้งแผลที่ไม่มีวันหาย ก็ไม่จำเป็นต้องลืม แค่ยอมรับมันและเดินไปข้างหน้า
การพบกันอีกครั้ง
แสงแดดยามบ่ายที่ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างห้องทำงานของ กวิน ทำให้ห้องนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น แต่ภายในใจของเขากลับรู้สึกเย็นชา บรรยากาศภายนอกดูเหมือนจะสงบ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวายที่ไม่มีใครรู้
กวิน(พระเอก)
หยุดเขียนเอกสารในมือแล้วมองไปที่นาฬิกาข้อมือ แค่ช่วงเวลาไม่นานที่ผ่านมาเท่านั้น เขาก็ได้รับข้อความจาก เติ้ล ว่าจะมาหาเขาที่ออฟฟิศ เขาไม่แน่ใจว่ามาเพื่ออะไร แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้
การมาของเติ้ลในวันนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่เขาคุ้นเคย ปกติแล้ว เติ้ลจะเป็นคนที่เข้ามาพร้อมรอยยิ้มและมุกตลก ๆ ทว่าในวันนี้ กลับมีบางสิ่งในตัวของเติ้ลที่ทำให้กวินรู้สึกถึงความกดดัน บางทีเติ้ลเองก็คงจะรู้ดีว่ามันจะต้องเกิดอะไรขึ้น
เสียงฝีเท้าของเติ้ลดังขึ้นที่ประตู พร้อมกับการเปิดเข้ามาในห้องของกวิน เติ้ลยืนอยู่ที่ประตู พยายามยิ้มให้ดูเป็นธรรมชาติ แต่ในดวงตาคู่นั้นกลับสะท้อนความรู้สึกบางอย่างที่ปกปิดไว้อยู่
เติ้ล(นายเอก)
"ทำงานหนักอยู่เหรอ?"
กวิน(พระเอก)
ขยับไปจากโต๊ะทำงานแล้วนั่งลงบนโซฟา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เติ้ลอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ
กวิน(พระเอก)
"ก็มากไปหน่อย... แล้วคุณมาเพื่ออะไร?"
เติ้ล(นายเอก)
(เดินเข้ามานั่งข้าง ๆ กวิน) "ก็แค่อยากมาหา...จะได้ไม่เหงาไปซะก่อน"
กวิน(พระเอก)
หัวเราะออกมาเบา ๆ แต่ในใจกลับมีเรื่องราวมากมายที่ยังไม่สามารถพูดออกมาได้ มันเป็นสิ่งที่กวินเก็บซ่อนไว้ลึกที่สุดในใจ แม้ว่าจะมีเติ้ลอยู่ใกล้ ๆ เขาก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดถึงมันอย่างไร
จู่ ๆ เติ้ลก็ถอนหายใจออกมา
เติ้ล(นายเอก)
"กวิน...บางทีเราก็ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้"
กวิน(พระเอก)
(เงียบไปครู่หนึ่ง) "เผชิญหน้ากับอะไร?"
เติ้ล(นายเอก)
(มองหน้าเขาตรง ๆ) "อดีตที่เราไม่สามารถหนีจากมันได้...คนที่เราเคยรัก แต่ก็ต้องปล่อยไป"
คำพูดของเติ้ลทำให้กวินรู้สึกเหมือนถูกกระแทกเข้าที่กลางใจ มันคือคำพูดที่เขาหลีกเลี่ยงมาตลอด เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถหลบหนีจากความจริงนั้นได้
กวิน(พระเอก)
(ยิ้มออกมาแบบฝืน ๆ) "อดีต...มันก็แค่เรื่องเก่า ๆ ที่เราไม่ต้องพูดถึงแล้ว"
เติ้ล(นายเอก)
"แต่มันยังคงตามหลอกหลอนเราอยู่ไม่ใช่เหรอ?"
กวินหันไปมองเติ้ลอีกครั้ง แล้วลุกขึ้นไปที่หน้าต่าง เขามองออกไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆหมอกเหมือนความคิดในใจของเขา ก่อนจะเอ่ยออกมา
กวิน(พระเอก)
"บางครั้งการปล่อยไป...มันก็ยากเกินกว่าจะทำได้จริง ๆ"
เติ้ล(นายเอก)
"แล้วคุณจะปล่อยให้มันทำร้ายคุณไปเรื่อย ๆ อย่างนั้นเหรอ?"
การสนทนาระหว่างกวินกับเติ้ลเริ่มกลายเป็นการเปิดเผยความรู้สึกที่ถูกเก็บซ่อนไว้ มันเหมือนการเปิดทางให้กับสิ่งที่ทั้งสองคนหลีกเลี่ยงมานาน และตอนนี้พวกเขาทั้งคู่รู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากการเผชิญหน้ากับมัน
เติ้ล(นายเอก)
"ทำไมไม่รับ?"
กวิน(พระเอก)
(ถอนหายใจ) "เพราะมันคืออดีตที่ไม่อยากให้กลับมา"
เติ้ลมองหน้ากวินด้วยสายตาที่เข้าใจดี แล้วค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับมือของเขา
เติ้ล(นายเอก)
ไม่ต้องกลัวหรอก...แค่เผชิญหน้ากับมันแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น
และในขณะนั้นเอง กวินรู้สึกว่าเขามีบางสิ่งที่ต้องทำ ไม่ว่าอดีตจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่เขาก็ต้องยอมรับมันเพื่อที่จะเดินไปข้างหน้า
ความลับที่ซ่อนอยู่
(เช้าวันรุ่งขึ้น ณ คฤหาสน์ของเติ้ล)
เติ้ล(นายเอก)
(ถอนหายใจ) "เข้ามาได้"
(ประตูเปิดออก เผยให้เห็นเพียงขวัญที่ถือถาดอาหารเช้าเข้ามาในห้อง)
เพียงขวัญ
(เพื่อนพระเอก)
"เมื่อคืนกลับดึกนี่ แล้วก็ไม่ยอมบอกเลยว่าคุยกับกวินเป็นยังไงบ้าง?"
เติ้ล(นายเอก)
(วางถ้วยกาแฟลง) "เขายังเป็นเหมือนเดิม… ยังหนีความจริงอยู่"
เพียงขวัญ
(เพื่อนพระเอก)
(เลิกคิ้ว) "หมายความว่ายังไง?"
เติ้ล(นายเอก)
(มองออกไปนอกหน้าต่าง) "ฉันรู้ว่าเขาปิดบังอะไรบางอย่างเกี่ยวกับอดีต… แต่เขาไม่ยอมพูด"
เพียงขวัญ
(เพื่อนพระเอก)
(นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเติ้ล) "นายแน่ใจเหรอว่าเขาปิดบัง หรือบางทีเขาอาจจะยังไม่พร้อมพูดก็ได้?"
เติ้ล(นายเอก)
"ฉันเห็นมันในสายตาของเขา… กวินไม่ใช่คนที่จะลังเลโดยไม่มีเหตุผล"
เพียงขวัญ
(เพื่อนพระเอก)
(ถอนหายใจ) "แล้วนายจะทำยังไงต่อ? จะสืบเรื่องของเขา?"
เติ้ล(นายเอก)
"ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าอะไรคือสิ่งที่เขาไม่กล้าบอก"
(เย็นวันเดียวกัน ณ บริษัทของกวิน)
(เสียงเคาะประตูห้องทำงานของกวิน ก่อนที่เติ้ลจะเดินเข้าไปโดยไม่ได้รออนุญาต)
กวิน(พระเอก)
(เงยหน้าจากเอกสาร) "นายมาอีกแล้ว?"
เติ้ล(นายเอก)
(ยิ้มบาง ๆ) "ก็ใช่น่ะสิ นายไม่ได้บอกให้ฉันเลิกยุ่งสักหน่อย"
กวิน(พระเอก)
(พิงเก้าอี้) "ฉันยุ่งมากนะเติ้ล ถ้าไม่มีเรื่องด่วนก็กลับไปเถอะ"
เติ้ล(นายเอก)
(เดินไปนั่งลงตรงข้าม) "เรื่องที่ฉันจะถามมันสำคัญมากนะกวิน"
กวิน(พระเอก)
(ถอนหายใจ) "ว่าไงล่ะ?"
เติ้ล(นายเอก)
(สบตา) "นายกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่?"
กวิน(พระเอก)
(ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี) "ฉันไม่รู้ว่านายพูดเรื่องอะไร"
เติ้ล(นายเอก)
"นายรู้ดีว่าฉันหมายถึงอะไร กวิน... ฉันเห็นความลังเลในตานาย ฉันรู้ว่านายไม่ได้เป็นคนที่กลัวอะไรได้ง่าย ๆ แต่ตอนนี้นายกลัวอะไรบางอย่าง และมันเกี่ยวข้องกับฉัน ใช่ไหม?"
กวิน(พระเอก)
(กำมือแน่น) "นายกำลังคิดมากไปเอง"
เติ้ล(นายเอก)
(โน้มตัวไปข้างหน้า) "บอกฉันมาเถอะกวิน หรือถ้านายไม่พูด… ฉันจะหาคำตอบเอง"
กวิน(พระเอก)
(เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา) "บางเรื่อง… นายไม่ควรรู้"
เติ้ล(นายเอก)
(ยิ้มเยาะ) "แล้วนายคิดว่าฉันจะหยุดไหม?"
กวิน(พระเอก)
(หลับตาลง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ) "ถ้านายยังไม่หยุด… มันอาจจะเป็นอันตรายต่อนาย"
เติ้ล(นายเอก)
(ชะงัก) "หมายความว่าไง?"
กวิน(พระเอก)
"ฉันพูดได้แค่นี้ ถ้านายยังอยากปลอดภัย ก็อย่าพยายามสืบเรื่องนี้อีก"
เติ้ล(นายเอก)
(มองกวินด้วยสายตาอ่านไม่ออก ก่อนจะลุกขึ้น) "โอเค… งั้นฉันจะหาคำตอบเอง"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
