"เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นเบา ๆ เมื่อหมาป่าหนุ่มก้าวเข้ามาภายในร้านหนังสือเก่า กลิ่นกระดาษจาง ๆ ผสมกับกลิ่นไม้ลอยอบอวลอยู่ในอากาศ แสงไฟสีวอร์มไวท์ช่วยให้บรรยากาศในร้านดูอบอุ่นและเงียบสงบ… ราวกับโลกภายนอกที่วุ่นวายถูกตัดขาดไป"
ภายในร้านหนังสือเล็ก ๆ "Rain & Pages" มีเพียงเสียงฝนที่โปรยปรายเบา ๆ อยู่ด้านนอก แสงไฟสีส้มสะท้อนลงบนพื้นไม้ขัดมัน หนังสือเก่าถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบบนชั้นสูงจรดเพดาน บางเล่มมีรอยขาดเล็กน้อย บ่งบอกถึงกาลเวลาที่ผ่านไปอย่างยาวนาน
อเล็กซ์ หมาป่าหนุ่มในเสื้อโค้ทสีดำเดินเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ สายตาของเขากวาดไปทั่วร้าน ดวงตาสีฟ้าหม่นไล่ไปตามชั้นหนังสือ เขาไม่ได้มีจุดมุ่งหมายอะไรเป็นพิเศษ แค่มองหาที่หลบฝนและฆ่าเวลาเท่านั้น
เขาค่อย ๆ เดินลึกเข้าไปในร้าน สัมผัสขอบหนังสือที่เรียงรายอยู่ตรงหน้า นิ้วเรียวของเขาลูบไล้ไปตามสันปกหนังสือเก่าที่เต็มไปด้วยรอยนิ้วมือ ราวกับเคยถูกอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แต่ก่อนที่เขาจะดึงหนังสือเล่มหนึ่งออกมา เสียงทุ้มอบอุ่นก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
"มองหาหนังสืออะไรเป็นพิเศษรึเปล่าครับ?"
อเล็กซ์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองตามเสียง
เจ้าของเสียงเป็นเสือโคร่งหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนพับขึ้นถึงข้อศอก ขนสีน้ำตาลเข้มลายดำ ตัดกับดวงตาสีทองที่สะท้อนแสงไฟจาง ๆ
เรน – เจ้าของร้านหนังสือเก่า
อเล็กซ์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบสั้น ๆ "แค่เดินดูเฉย ๆ"
เรนยิ้มบาง ๆ พยักหน้ารับ "ถ้าอย่างนั้น ลองเล่มนี้ไหมครับ?"
เขาหยิบหนังสือปกหนังเก่าขึ้นมาจากโต๊ะใกล้ ๆ แล้วยื่นให้หมาป่าหนุ่ม "เป็นบทกวีของนักเขียนเก่าแก่ อ่านแล้วเหมือนเสียงลมพัดผ่านทุ่งหญ้า บางทีอาจเหมาะกับคุณ"
อเล็กซ์มองหนังสือในมือของเรนครู่หนึ่ง มันดูเก่าแต่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี เขาไม่ได้ยื่นมือไปรับทันที แต่ดวงตากลับจับจ้องมันอยู่นาน
"...คุณเป็นเจ้าของร้าน?"
เรนพยักหน้าช้า ๆ "ใช่ครับ ร้านนี้เป็นของผมเอง"
เสียงขัดจังหวะของกระต่ายแสนซน
"โอ๊ะ โอ๊ะ~ ลูกค้าใหม่เหรอครับ?"
เสียงสดใสแทรกขึ้นมา ทำให้อเล็กซ์ละสายตาจากเรนแล้วหันไปมองด้านข้าง
กระต่ายหนุ่มขนสีขาวสะอาดกำลังยืนกอดอกอยู่ข้าง ๆ ชั้นหนังสือ ดวงตาสีเขียวสดใสเป็นประกาย รอยยิ้มขี้เล่นปรากฏอยู่บนใบหน้า
"เคียร์" – พนักงานร้านจอมแซว
"พี่เรน ไม่เคยเห็นพี่ตั้งใจแนะนำหนังสือให้ลูกค้าขนาดนี้มาก่อนเลยนะครับ~ หรือว่า…" เคียร์ยกยิ้มมุมปาก "ลูกค้าคนนี้พิเศษ?"
อเล็กซ์ถอนหายใจเบา ๆ ขณะที่เรนหัวเราะในลำคอ "เคียร์ พอเถอะ"
"ก็แค่แซวเล่นเอง~" กระต่ายหนุ่มยักไหล่ ก่อนจะเดินไปช่วยลูคัส จิ้งจอกหนุ่มอีกคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงมุมร้าน
บทกวีที่เชื่อมโยงความรู้สึก
อเล็กซ์สุดท้ายก็ตัดสินใจรับหนังสือมาถือไว้ เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมร้าน เงยหน้ามองออกไปทางหน้าต่างที่มีหยดน้ำฝนเกาะอยู่
เขาเปิดหนังสือออกและไล่สายตาไปตามตัวอักษร
"เมื่อจันทร์เลือนรางกลางสายฝน
เงาแห่งรักยังทอดทับ
แม้มือเราสัมผัสไม่ได้
แต่ใจข้ายังคงเรียกหา"
เสียงถอนหายใจแผ่วเบาหลุดออกจากลำคอของหมาป่าหนุ่ม โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าเผลออ่านออกเสียงเบา ๆ
"บทนี้… ผมก็ชอบเหมือนกัน"
เสียงของเรนดังขึ้นข้าง ๆ ทำให้อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นมามอง เสือโคร่งหนุ่มนั่งลงฝั่งตรงข้าม จ้องมองเขาด้วยสายตาที่อ่านยาก
"งั้นเหรอ?"
"ใช่ครับ" เรนยิ้มบาง ๆ "มันเป็นบทกวีที่ผมคิดว่าทุกคนเคยสัมผัส… ความรู้สึกของการคิดถึงใครสักคน แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกแล้ว"
อเล็กซ์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับไปมองตัวหนังสือในมืออีกครั้ง
'แม้มือเราสัมผัสไม่ได้ แต่ใจข้ายังคงเรียกหา'
ทำไมประโยคนี้ถึงดูเหมือนสะท้อนความรู้สึกของเขาเอง?
"แม้มือเราสัมผัสไม่ได้
แต่ใจข้ายังคงเรียกหา"
อเล็กซ์ไล่สายตาไปตามตัวอักษรที่พิมพ์จางลงตามกาลเวลา ร่องรอยหมึกที่เลือนรางไม่ได้ลดทอนความหมายของมันแม้แต่น้อย กลับกัน… มันดูเหมือนเสียงกระซิบจากอดีตที่เขาไม่อาจลืม
เสียงฝนที่ตกกระทบหลังคาเบา ๆ ให้ความรู้สึกเย็นและเงียบเหงา ราวกับสะท้อนความคิดของเขาในตอนนี้
"คุณสนใจบทนั้นเป็นพิเศษเหรอ?"
เสียงทุ้มของเรนดังขึ้นจากฝั่งตรงข้าม อเล็กซ์สะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าหม่นละจากหน้ากระดาษแล้วเงยขึ้นสบกับดวงตาสีทองของเสือโคร่งที่จ้องมองเขาอยู่
อเล็กซ์นิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ "มันแค่… สะดุดตา"
"เพราะอะไรล่ะ?"
หมาป่าหนุ่มไม่ได้ตอบในทันที ดวงตาของเขาหลุบต่ำลงเล็กน้อยขณะที่นิ้วเรียวยังคงแตะอยู่บนตัวหนังสือราวกับพยายามค้นหาคำตอบในนั้น
"เพราะมันเป็นบทกวี" เขาตอบในที่สุด
เรนหัวเราะเบา ๆ "แน่นอนสิ เพราะมันอยู่ในหนังสือบทกวีไง"
อเล็กซ์กลอกตาเล็กน้อย รู้ตัวว่ากำลังถูกแหย่โดยเจตนา "คุณตั้งใจล้อฉันเล่นเหรอ?"
"อาจจะนิดหน่อย" เรนยิ้มมุมปาก "แต่ผมหมายถึง… บทกวีนับร้อยนับพันในเล่มนี้ คุณหยุดอ่านตรงนี้เพราะมันมีความหมายสำหรับคุณ ไม่ใช่แค่เพราะมันเป็นบทกวีธรรมดา จริงไหม?"
อเล็กซ์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ "คุณถามเยอะไปแล้ว"
"ก็แค่สงสัย" เรนเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ "ปกติคนเราจะสนใจอะไรที่มันสะท้อนบางอย่างในตัวเอง ผมแค่อยากรู้ว่ามันสะท้อนอะไรในใจของคุณ"
อเล็กซ์จ้องเขากลับนิ่ง ๆ ราวกับกำลังชั่งใจว่าควรตอบดีไหม ก่อนที่ในที่สุดเขาจะพูดขึ้นเสียงเบา
"...มันทำให้ฉันนึกถึงอดีต"
เรนไม่ได้พูดอะไรต่อ รอให้อเล็กซ์เป็นฝ่ายเลือกเองว่าจะพูดต่อไปหรือไม่
"ใครบางคนที่ฉันเคยรู้จัก" อเล็กซ์พูดต่อ ดวงตาของเขาเหมือนสะท้อนความทรงจำที่ยังไม่จางหาย "แต่ตอนนี้… เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว"
เรนพยักหน้าช้า ๆ "คุณคิดถึงเขา"
อเล็กซ์เม้มปากเล็กน้อย ดวงตาของเขาสั่นไหวชั่วครู่ก่อนจะกลับมาเรียบนิ่ง "ไม่รู้สิ"
เรนมองเขาอย่างพิจารณา "บางครั้งการคิดถึงใครสักคน ไม่ได้หมายความว่าเรายังยึดติดกับอดีต มันเป็นเพียงสิ่งที่บอกว่าเรามีช่วงเวลาที่มีความหมายกับเขา"
"คุณพูดเหมือนเข้าใจดี"
เรนยิ้มบาง ๆ "ก็เพราะผมเองก็เคยมีคนที่จากไปเหมือนกัน"
อเล็กซ์เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย "คุณหมายถึงใคร?"
เสือโคร่งหนุ่มไม่ได้ตอบทันที ดวงตาสีทองของเขาสะท้อนแสงไฟสลัวในร้าน ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
"ใครบางคนที่ผมเคยผูกพัน… แต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว"
อเล็กซ์ขมวดคิ้วนิด ๆ รู้สึกเหมือนคำตอบของเรนสะท้อนบางอย่างในตัวเขาเอง
"...คุณเองก็มีอดีต?"
"แน่นอน ใคร ๆ ก็มี"
อเล็กซ์ยังคงจ้องเขาเงียบ ๆ ราวกับพยายามค้นหาความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเรน
"แต่ต่างกันที่ว่า…" เรนพูดต่อ ดวงตาของเขาสงบนิ่ง "ผมเลือกที่จะเก็บมันไว้เป็นบทเรียน มากกว่าปล่อยให้มันฉุดผมลงไป"
หมาป่าหนุ่มเม้มปากแน่น ดวงตาของเขาหลุบต่ำลงเล็กน้อย
"ฟังดู… เป็นวิธีคิดที่ดี"
เรนยิ้มบาง ๆ "คุณก็ทำได้เหมือนกันนะ"
อเล็กซ์ไม่ได้ตอบอะไร เขากลับไปมองบทกวีในมืออีกครั้ง ราวกับต้องการหลบซ่อนความรู้สึกที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ในใจ
เสียงขัดจังหวะจากพนักงานจอมแซว
แต่ก่อนที่บรรยากาศจะเคร่งเครียดไปมากกว่านี้ เสียงสดใสของกระต่ายหนุ่มก็ดังขึ้นจากอีกมุมของร้าน
"โอ๊ะ โอ๊ะ~ นี่มันบรรยากาศอะไรกันครับ?"
เคียร์ กระต่ายขาว พนักงานประจำร้าน เดินออกมาจากหลังชั้นหนังสือ ดวงตาสีเขียวสดใสเป็นประกายเจ้าเล่ห์
"พี่เรนกำลังจิตวิทยาใส่ลูกค้าเหรอครับ?"
เรนหัวเราะในลำคอ "เปล่าหรอก แค่คุยกันเฉย ๆ"
"คุยแบบนี้มันออกแนวเค้นข้อมูลเลยนะครับ~ หรือว่าพี่สนใจลูกค้าคนนี้เป็นพิเศษ?"
อเล็กซ์ถอนหายใจยาว "พูดอะไรของนาย?"
"แหม ก็แค่สงสัยนิดหน่อยครับ" เคียร์ยักไหล่ก่อนจะยิ้มกวน ๆ "ก็ไม่ค่อยเห็นพี่เรนชวนใครคุยเรื่องส่วนตัวแบบนี้นี่นา~"
เรนส่ายหัว ยกมือขึ้นตบบ่าของกระต่ายตัวแสบเบา ๆ "พอเลยเคียร์ ไปช่วยลูคัสจัดหนังสือโน่นไป"
"โอ๊ยยย ใจร้ายจังเลยครับ!" เคียร์ทำท่าประชด แต่ก็เดินกลับไปหาจิ้งจอกหนุ่มที่กำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างที่มุมร้าน
อเล็กซ์ส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะมองกลับมาที่เรน ดวงตาของเสือโคร่งยังคงดูสงบนิ่ง และให้ความรู้สึก… อบอุ่นกว่าที่เขาคาดไว้
"ยังอยากอ่านต่อไหมครับ?" เรนถาม พร้อมยกยิ้มบาง ๆ
อเล็กซ์มองหนังสือในมือ ก่อนจะถอนหายใจแล้วพลิกหน้าต่อไปโดยไม่พูดอะไร
เรนยิ้มกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นไปชงชาเพิ่ม ปล่อยให้อเล็กซ์ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง… และบทกวีที่อาจสะท้อนบางอย่างในใจของเขา
หลังจากที่เคียร์เดินออกไป บรรยากาศภายในร้านก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เสียงฝนที่โปรยปรายด้านนอกยังคงดำเนินต่อไปเป็นจังหวะที่สม่ำเสมอ ให้ความรู้สึกเหมือนดนตรีประกอบที่ถูกบรรเลงอย่างเป็นธรรมชาติ
อเล็กซ์กลับไปจ้องมองหนังสือในมือของเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้… เขากลับรู้สึกว่าตัวหนังสือตรงหน้าพร่าเลือน ราวกับว่าความคิดของเขากำลังไหลไปในทิศทางอื่นมากกว่า
"คุณดูไม่ค่อยแน่ใจนะ"
เสียงของเรนทำให้อเล็กซ์เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เสือโคร่งหนุ่มยังคงนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาเท้าคางลงกับมือข้างหนึ่ง พลางจ้องมองมาที่อเล็กซ์ด้วยสายตาสงบนิ่ง
"อะไร?" หมาป่าหนุ่มถามกลับ
เรนพยักพเยิดไปทางหนังสือในมือของอเล็กซ์ "คุณยังไม่มั่นใจว่านี่เป็นเล่มที่ใช่สำหรับคุณหรือเปล่า?"
อเล็กซ์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ "ฉันไม่ได้อ่านหนังสือมานาน… และฉันก็ไม่แน่ใจว่าฉันควรอ่านอะไร"
"งั้นลองให้ผมช่วยเลือกไหม?"
คำพูดของเรนทำให้อเล็กซ์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "คุณจะเลือกให้ฉัน?"
เรนยิ้มบาง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ "แน่นอน ร้านนี้เป็นของผม ถ้ามีใครสักคนที่ควรแนะนำหนังสือดี ๆ ได้ ก็คงเป็นผมนี่แหละ"
อเล็กซ์ลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจปิดหนังสือในมือ วางมันลงบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืนเดินตามเรนไปที่ชั้นหนังสือ
หนังสือที่เหมาะกับคุณ
เรนเดินนำไปยังโซนหนึ่งของร้านที่เต็มไปด้วยหนังสือเรียงรายบนชั้นไม้สีเข้ม กลิ่นกระดาษเก่าผสมกับกลิ่นไม้หอมอ่อน ๆ ยิ่งเพิ่มบรรยากาศให้ดูสงบ
"งั้นมาดูกันว่าอะไรเหมาะกับคุณ" เรนพูดพลางใช้นิ้วไล่ไปตามสันหนังสือ
"คุณจะตัดสินใจจากอะไร?" อเล็กซ์ถาม
เรนหันมายิ้มบาง ๆ "จากความรู้สึกของผมล้วน ๆ"
"แล้วคุณคิดว่าคุณรู้จักฉันดีพอที่จะตัดสินใจแทนฉันหรือไง?" อเล็กซ์พูดติดจะประชดนิด ๆ
เสือโคร่งหนุ่มหัวเราะเบา ๆ "ก็อาจจะยังไม่มาก… แต่บางครั้ง หนังสือก็เหมือนกระจก มันสะท้อนตัวตนของเราโดยที่เราไม่รู้ตัว"
อเล็กซ์ไม่ได้ตอบอะไรกลับ เขาเพียงแค่เฝ้ามองเรนที่ค่อย ๆ หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากชั้น
"นี่ไง" เรนยื่นหนังสือให้
หมาป่าหนุ่มรับมันมาดู ปกของมันทำจากผ้าสีเข้ม สัมผัสหยาบเล็กน้อยจากกาลเวลาที่ผ่านไป ไม่มีภาพประกอบ มีเพียงตัวอักษรสีทองจาง ๆ บนหน้าปก
"ความเงียบและเสียงกระซิบแห่งอดีต"
อเล็กซ์พลิกดูคร่าว ๆ พบว่ามันเป็นหนังสือรวมบทความและบันทึกส่วนตัวของนักเขียนนิรนามคนหนึ่งที่เคยใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว แต่ได้ค้นพบความหมายของการก้าวไปข้างหน้าผ่านเรื่องราวของผู้คนที่เขาพบเจอ
"คุณคิดว่าฉันเหมาะกับเล่มนี้เหรอ?" อเล็กซ์ถาม
"ใช่" เรนพยักหน้า "คุณดูเป็นคนที่มีเรื่องในใจเยอะ แต่ไม่ค่อยพูดออกมา ผมคิดว่าหนังสือเล่มนี้อาจช่วยให้คุณเห็นบางอย่างที่คุณอาจมองข้ามไป"
อเล็กซ์จ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ "คุณพูดเหมือนรู้จักฉันดีเลยนะ"
"ผมแค่สังเกต" เรนยิ้ม "แล้วคุณล่ะ? คุณรู้จักตัวเองดีแค่ไหน?"
คำถามนั้นทำให้อเล็กซ์เงียบไปพักหนึ่ง ดวงตาของเขาหลุบลงมองหนังสือในมือ
"ฉันเองก็ไม่แน่ใจ" เขาพูดเบา ๆ
เรนพยักหน้าเล็กน้อยเหมือนเข้าใจ "งั้นลองอ่านดู… บางทีคุณอาจจะค้นพบคำตอบของตัวเองก็ได้"
บรรยากาศที่เปลี่ยนไป
อเล็กซ์ถือหนังสือไว้ในมือ รู้สึกถึงน้ำหนักของมันที่ไม่ใช่แค่ตัวเล่ม แต่รวมถึงความหมายที่มันอาจมีต่อเขาด้วย เขากลับไปนั่งที่โต๊ะอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ เปิดมันอ่าน
เรนเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ ทำชาอุ่น ๆ ให้ตัวเอง ก่อนจะเผลอมองไปทางอเล็กซ์อีกครั้ง หมาป่าหนุ่มดูสงบขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย แม้ว่าใบหน้ายังดูจริงจัง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะค่อย ๆ ปลดเกราะที่ปกป้องตัวเองลงทีละนิด
เรนอมยิ้มบาง ๆ ก่อนจะละสายตากลับไปยังถ้วยชาในมือ
เสียงแซวที่เลี่ยงไม่ได้
"โอ๊ย~ บรรยากาศแบบนี้อีกแล้วเหรอครับ?"
เสียงของเคียร์ดังขึ้นอีกครั้ง กระต่ายหนุ่มเดินมาพร้อมกับหนังสือในมือ เขาวางมันลงบนโต๊ะข้าง ๆ ลูคัสที่กำลังเขียนอะไรบางอย่างอยู่
"ผมว่าเดี๋ยวลูกค้าของเราจะกลายเป็นขาประจำของร้านแล้วนะครับ" เคียร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ "พี่เรนนี่ก็แปลกใจจริง ๆ นาน ๆ ทีถึงจะเห็นพี่สนใจแนะนำหนังสือให้ใครแบบนี้"
เรนหัวเราะเบา ๆ "ผมแค่คิดว่ามันเหมาะกับเขา"
"แค่เหมาะจริง ๆ เหรอครับ?" กระต่ายหนุ่มขยิบตา "หรือมีอะไรมากกว่านั้น?"
"พอเลย เคียร์" เรนส่ายหัว
อเล็กซ์ที่นั่งอ่านอยู่เงยหน้าขึ้นมองกระต่ายตัวแสบก่อนจะถอนหายใจ "นายพูดมากไปแล้ว"
เคียร์หัวเราะคิก "โอเค ๆ ผมไม่กวนแล้วก็ได้ครับ"
แต่ถึงจะพูดแบบนั้น… เขาก็ยังแอบยิ้มขำกับตัวเองอยู่ดี
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
