เสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านกิ่งไม้แห้งกรอบ เสียงใบไม้เสียดสีกันราวกับกระซิบเตือนบางอย่าง ฟ้ามืดสนิทไร้แม้แต่แสงดาว มีเพียงแสงจันทร์สีซีดที่ทอดเงาลงมาบนบ้านร้างท้ายหมู่บ้าน บ้านไม้สองชั้นที่ดูเหมือนเคยเป็นบ้านธรรมดา แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยเถาวัลย์เกาะเกี่ยว ผนังไม้ผุพังเผยให้เห็นร่องรอยของกาลเวลา
ภัทรยืนอยู่ตรงหน้า ประตูไม้เก่าที่ปิดสนิทดูเหมือนจะรอคอยใครบางคนมานานแล้ว มือของเขากำเครื่องอัดเสียงแน่น แม้ใจจะเต้นแรง แต่ความอยากรู้ก็มีมากกว่า เขาไม่ได้มาที่นี่เพราะความกล้า หรือเพราะความท้าทาย แต่มาเพราะ ความจริง ที่ซ่อนอยู่ภายในบ้านหลังนี้—ความจริงของเด็กสามคนที่หายตัวไปโดยไร้ร่องรอย
ชาวบ้านเล่าว่าทุกค่ำคืน จะมีเสียงกระซิบแผ่วเบาดังลอดออกมาจากบ้าน บางคนอ้างว่าเคยเห็นเงาของเด็กเล็กๆ ยืนอยู่หลังหน้าต่างชั้นสอง แต่เมื่อมองดีๆ กลับพบว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น
"อย่าเข้าไป..."
เสียงกระซิบแผ่วเบาแทรกผ่านสายลมเย็นเยียบ มันเบาจนแทบแยกไม่ออกว่าเป็นเสียงจริง หรือแค่จินตนาการของเขาเอง
ภัทรสูดลมหายใจลึก ใช้มือดันประตูไม้เก่าช้าๆ มันส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด ก้องสะท้อนไปทั่วบริเวณ ข้างในมืดสนิท มีเพียงแสงจันทร์ที่ลอดผ่านรอยแตกของหน้าต่าง
ฝุ่นในอากาศลอยคละคลุ้ง กลิ่นอับและกลิ่นไม้เก่าผสมกันจนรู้สึกหนักจมูก พื้นไม้ใต้ฝ่าเท้าส่งเสียงลั่นเบาๆ ทุกก้าวที่เดินเข้าไปลึกขึ้น
ภัทรหยิบเครื่องอัดเสียงขึ้นมากดเปิด เสียง "ติ๊ก" เบาๆ ดังขึ้น ก่อนที่เขาจะกระซิบถามออกไป
"มีใครอยู่ที่นี่ไหม...?"
เงียบ... ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงเสียงลมที่ลอดผ่านช่องหน้าต่างแตกๆ
ภัทรกวาดตามองรอบๆ เฟอร์นิเจอร์เก่าถูกคลุมไปด้วยฝุ่น โต๊ะไม้กลางห้องยังมีร่องรอยของจานชามเก่าผุพัง เหมือนกับว่าเจ้าของบ้านจากไปอย่างกะทันหัน
แล้วทันใดนั้น—
"นายมาตามหาพวกเราใช่ไหม..."
เสียงกระซิบดังขึ้น… ไม่ใช่จากเครื่องอัดเสียง แต่จากข้างหูของเขาเอง
ภัทรสะดุ้งหันขวับ แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า
มือของเขาเย็นเฉียบ ใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม
แต่สิ่งที่ทำให้เขาขนลุกไปทั้งตัว…
คือเงาสามเงาที่สะท้อนอยู่ในกระจกเก่าๆ มุมห้อง
ทั้งที่ในห้องนั้น… มีแค่เขาคนเดียว
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
