รักหลงยุค
เริ่มเรื่อง
เล่อเหม๋ย
อะไรเนี่ยไม่เห็นจะน่าอ่านเลย
เล่อเหม๋ย
แต่จะว่าไปนางเอกเรื่องนี้น่าตาคล้ายกับฉันเลย
เล่อเหม๋ย
*ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาและมองไปรอบด้วยความงุนงง*
เล่อเหม๋ย
ที่นี่ที่ไหนเนี่ย
เล่อเหม๋ย
*มองซ้ายมองขวาและเริ่มสำรวจห้องดู*
จู่ๆก็มีใครบ้างคนเดินเข้ามา
หลานซื่อ
แล้วทำไมถึงเดินไปทั่วเช่นนั้นหล่ะ
หลานซื่อ
ท่านจำข้าไม่ได้หรอ
หลานซื่อ
*รู้สึกเจ็บแปลบภายในใจ*
เล่อเหม๋ย
*หยิบเจกันแถวนั้นมาป้องกันตัว*
หลานซื่อ
ข้า......เป็นเพียงทหารคุมกันส่วนตัวของท่าน
เล่อเหม๋ย
*คิดในใจ*ดูไม่มีเจตนาร้ายเลยนะเนี่ยแต่เดี๋ยวนะเมื่อกี้เขาบอกว่าชื่อหลานซื่อหรอทำไมรู้สึกเหมือนเคยได้ยินเลยหล่ะ
เล่อเหม๋ย
นายพูดอีกรอบได้มั้ย
เล่อเหม๋ย
*คิดในใจ*จำได้แล้วหรือว่านี่เป็นนิยายที่พึ่งจะอ่านไปนะลองเล่นตามบทดีมั้ยนะ
หลานซื่อ
*เดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ*
หลานซื่อ
ท่านจะพูดว่าอะไรหรือ
หลานซื่อ
เหตุใดจึง.........
หลานซื่อ
*หันหลังและเดินออกไปด้วยความเศร้า*
เล่อเหม๋ย
เป็นอะไรไปนะเมื่อกี้จะพูดก็ไม่พูด
ร่าง
อิงอิง
คุณหนูตื่นแล้วหรือคะ
เล่อเหม๋ย
*หัวเรากลบเกลื่อน*
เล่อเหม๋ย
จริงสิในห้องนี้มีแต่ข้านี่หน่า
อิงอิง
คุณหนูจะออกไปข้างนอกหรือไม่เจ้าคะ
อิงอิง
วันก่อนหน้าท่านกับคุณชายจางเฉินนัดกันไว้มิใช่หรือเจ้าคะ
เล่อเหม๋ย
ท่านผู้นั้นคือใครหรือ
อิงอิง
คุณหนูลืมหรือเจ้าคะ
เล่อเหม๋ย
ข้าเพียงแค่ถามเล่นๆเท่านั้นข้าจะลืมไปได้อย่างไร
เล่อเหม๋ย
ว่าแต่ข้านั้นกับท่านผู้นั้นเวลาใดหรือ
อิงอิง
คุณหนูจะให้ข้าไปด้วยหรือไม่เพคะ
เล่อเหม๋ย
แน่นอนสิจะขาดเจ้าไปได้อย่างไร
เล่อเหม๋ย
*คิดในใจ ถ้าพานางไปด้วยบางทีอาจจะมีประโยชน์ก็ได้*
จางเฉิน
แม้นางเล่อไม่เจอกันวันเดียวท่านก็เปลี่ยนไปเลยหรือ
จางเฉิน
แบบนี้ข้าเศร้าใจยิ่งนัก
เล่อเหม๋ย
*คิดในใจ นายเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลยแถมตอนที่อ่านฉันก็ไม่เคยเห็นชื่อนายเลยด้วยซ้ำไป*
เล่อเหม๋ย
ข้าเป็นเช่นนั้นหรือ
เล่อเหม๋ย
ต้องขออภัยด้วยจ้าแค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย
จางเฉิน
จริงหรือให้ข้าดูอาการของท่านได้หรือไม่
เล่อเหม๋ย
อย่ากังวลไปข้าตรวจดูอาการก่อนออกมา
จางเฉิน
แต่ข้าก็ยังอยากดูอาการให้ท่านอยู่ดี
เล่อเหม๋ย
ไม่ต้องลำบากท่านหรอก
จางเฉิน
ข้าออกจะดีใจด้วยซ้ำไป
เล่อเหม๋ย
*คิดในใจ ขนลุกจริงๆ*
เล่อเหม๋ย
*มองไปทางอิงอิงที่กำลังคอยรับใช้อยู่ข้างๆ*
อิงอิง
ท่านมีอะไรให้ข้าช่วยหรือ
เล่อเหม๋ย
ข้าแค่กำลังคิดว่าข้าอยากจะกลับจวนแล้ว
จางเฉิน
ทำไมท่านต้องรีบกับด้วยเล่าเบื่อข้าแล้วหรือ
เล่อเหม๋ย
อย่างที่ข้าบอกทันไปข้ารู้สึกไม่สบายจึงอยากจะขอตัวกลับก่อน
จางเฉิน
ถ้าเช่นนั้นก็กลับเถอะ
เล่อเหม๋ย
*เดินไปยังทางออก*
???
เล่อเหม๋ย
อิงอิงเจ้าคิดว่าเราไปเดินเล่นที่ตลาดกันดีมั้ย
อิงอิง
ตามที่คุณหนูต้องการเจ้าคะ
อิงอิง
เดี๋ยวข้าจะบอกให้รถม้าหยุดแถวนี้นะเจ้าคะ
ขณะที่รถม้าเริ่มหยุดเคลื่อนไหว
เล่อเหม๋ย
ทำไมถึงไม่มีผู้ใดอยู่เลย
มีชายร่างสูงเดินตรงมาที่รถม้าและส่งยิ้มที่หน้าที่สยดสยอง
หาญเฉินจิว
คุณหนูคิดว่าจะหลอกทุกคนได้หรือ
เล่อเหม๋ย
เจ้าเป็นใครแล้วผู้คนหายไปไหนกันหมด
หาญเฉินจิว
คุณหนูไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่งั้นหรือ
หาญเฉินจิว
ทำไมคุณหนูจะทำอะไรข้าได้
หาญเฉินจิว
*หัวเราะเยอะ*แม้แต่ชื่อของข้าเจ้าก็ไม่คู่ควรที่จะได้ยิน
เล่อเหม๋ย
*คิดในใจ ว่ายังไงนะคิดว่าข้าอยากรู้นักหรือไง*
เล่อเหม๋ย
แล้วเจ้าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร
หาญเฉินจิว
ข้าเกลียดตกูลของเจ้า
เล่อเหม๋ย
*คิดในใจ ข้าจะตายแล้วหรือ*
หาญเฉินจิว
และข้าก็เกลียดเจ้ามากเช่นกัน
หาญเฉินจิว
พวกเจ้ามันก็เป็นเพียงหมารับใช้เท่านั้น
เล่อเหม๋ย
*ทรุดลงจับคอตัวเองและไอไม่หยุด*
เล่อเหม๋ย
เจ้าเกลียดอะไรข้ากันแน่
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
