ณะทุ่งหญ้าที่เขียวสะอุ่ม กว้างใหญ่ออกไปหลายไมล์
ชายหนุ่มคนหนึ่ง นอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ดวงตาเขาเม่อลอย จ้องขึ้นไปบนท้องฟ้าครามอันสวยงาม
นี่ก็15ปีแล้วที่ฉันมาเกิดใหม่ในโลกนี้ ชื่อของเขาคือหลงชุน ชาติที่แล้วเขาเป็นเพียงคนธรรมดา ที่ชอบอ่านนิยาย แต่แล้ววันหนึ่งขณะที่เขาเล่นเกม เขาถูกฟ้าผ่าเสียชีวิตในทันที่ ดวงวิญญาณของเขาได้มาเกิดใหม่ในโลกแห่งนี้
ช่างเถอะยังไงในโลกนั้นเราก็ตายไปแล้วด้วย ใช้ชีวิตในโลกนี้ให้มีความสุขก็พอ
ดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า เมื่อหลงชุนได้สติ เขาก็รู้ว่ามันใกล้ค่ำแล้ว เขารีบรุกขึ้นปัดเศษฝุ่นใบไม้ออกจากตัวก่อนจะเดินกลับหมู่บ้าน
เขาก้าวเดินไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็มาถึง หมู้บ้านมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก มีบ้านเรือนไม่ถึง100หลังเท่านั้น
เมื่อเขาเดินเข้าหมู่บ้านชาวบ้านเมื่อเห็นว่าเป็นหลงชุนจึงทักทายด้วยรอยยิ้ม อ้าวหลงชุนวันนี้เจ้ากลับบ้านช้าจังนะ ระวังมารดาเจ้าดุละ
อ๋อ เมื่อได้ยินคำพูดของชาวบ้านที่พูดคุยทักทายเขา
หลงชุนจึงตอบกับด้วยรอยยิ้มก่อนจะรีบเดินกลับบ้าน ที่หน้าบ้านหลงชุน ชายคนหนึ่งนอนเอนกายอยู่ที่เก้าอี้ไม้
ดวงตาเขามองไปที่ดวงอาทิตย์ที่ใกล้ลับขอบฟ้า เป็นภาพที่สวยงามมาก เขาเอ่ยในใจ ทันใดนั้นเขาเห็นชายคนหนึ่งเดินมาบดบังทิวทัศอันสวยงามของเขา
เจ้าลูกชายเจ้ามาบดบังทิวทัศอันงดงามของข้าอีกแล้วนะ ท่านพ่อท่านมัวแต่นั่งจ้องดวงอาทิตย์ยามนี้ทุกวันท่านไม่เบื่อบ้างหรอ
ไม่หรอกโลกนี้มีอะไรที่สวยงามกว่าที่เจ้าคิดอีกมาก หากวันใดที่เจ้าได้ออกไปจากหมู้บ้านแห่งนี้ เจ้าจะรู้ว่าโลกนี้กว้างใหญ่เพียงใด
เมื่อได้ยินคำกล่าวเขาก็พยักหน้า ใช่แล้วสองคนที่พูดอยู่ก็คือหลงชุน และ บิดาของเขา ทำไมวันนี้เจ้ากับมาช้าจัง พอดีข้าคิดอะไรเลื่อยเปื่อยนะ
ถ้างั้นก็รีบเขาบ้านเถอะ มารดาของเจ้ารอเจ้ากลับมากินข้าวอยู่ ถ้างั้นเราเข้าบ้านกันเถอะ ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะรีบก้าวไป
เมื่อมีเสียงประตูเปิดขึ้นหญิงสาววัยกลางคนก็มองไปที่ประตูเมื่อเห็นว่าสองคนนี้คือสามีและลูกของเธอ เธอจึงพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า หลงเอ๋อวันนี้ข้าทำอาหารโปรดของเจ้ารีบมากินเถอะ
ได้ยินคำพูดของมารดาเขาจึงรีบ ไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ ก่อนจะรับประทานอย่างเอร็ดอร่อย ท่านแม่วันนี้อาหารของทานก็ยังอร่อยอย่างเช่นเคย
ถ้ามันอร่อยเจ้าก็กินเยอะๆละ เอาละหลงเอ๋อเมื่อเจ้ากินเสร็จ ข้ากับมารดาของเจ้า มีข่าวดีจะบอกเจ้า เมื่อได้ยินคำพูดของผู้เป็นบิดา หลงชุนจึงรีบรับประทารอย่างไว
เวลาผ่านไปหลงชุนกินข้าวเสร็จ เขาเลยกล่าวถามท่านพ่อข่าวดีที่ท่านว่ามาคืออะไรกันแน่
เมื่อเห็นลูกชายถามด้วยความกระตือรือร้น เขาจึงพูดขึ้นเบาๆว่า เจ้าเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องของเซียนบ้างใหมเจ้ารู้หรือไม่ว่าเซียนคืออะไร
หลงชุนเมื่อได้ยินก็รู้สืกตกใจ เขารู้ว่าเซียนคืออะไร แต่เขากลับถามกลับไปเพื่อความแน่ใจว่า ท่านพ่อเซียนที่ท่านกล่าวมานี้ ใช่เซียนที่สามารถ บินได้ มีพลังอำนาจทุกอย่างใช่ไหม
ได้ยินคำพูดของหลงชุน ผู้เป็นบิดาก็พยักหน้า ใช่แล้วสิ่งที่เจ้ากล่าวมาก็ไม่ผิด แล้วท่านบอกข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้
ท่านรู้หรือเปล่าว่าสำนักเซียนอยู่ที่ไหน ใช่ข้ารู้ว่าสำนักเซียนอยู่ที่ไหน และข้ายังรู้อีกว่าในปีนี้ สำนักเซียนจะมีการคัดเลือกเพื่อรับลูกศิษย์
ท่านพ่อท่านพูดมาอย่างนี้ หรือท่านอยากให้ข้าไปทดสอบเข้าเป็นเซียน หลงชุนเอ่ยขึ้นด้วยดวงตาที่มีความหวัง
ใช่ ข้าอยากให้เจ้าไปทดสอบ แต่ท่านพ่อข้าได้ยินมาว่าเราต้องมีโคต้า ก่อนที่จะไปคัดเลือกเป็นเซียนได้ แล้วข้าจะไปได้อย่างไร
สมกับเป็นลูกข้าเจ้าสะหลาดมาก แต่ไม่ต้องเป็นห่วงกับเรื่องโคต้าหรอก ข้ามีมันไว้ให้เจ้าแล้วหนึ่งที่
ท่านได้มันมายังไงรึ หลงชุนกล่าวขึ้นด้วยความส่งใส
เขารู้บิดาของเขาเป็นเพียง ชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่งในหมู่บ้านแห่งนี้
พ่อของเขามีใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะกล่าวด้วยความพากภูมิใจว่า เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ข้าออกไปทำธุระนอกหมู่บ้าน ข้าบังเอิญได้พบกับเซียนท่านหนึ่งที่บาตเจ็บสาหัส ข้าเลยได้ชช่วยเขาเอาไว้ เมื่ออาการขอ,งท่านเซียน หายดีแล้วก่อนที่เขาจะจากไป
ก่อนที่เขาจะจากเขาเลยพูดกับข้าว่า เขาไม่อยากติดหนี้บุญคุณกับใค ข้าจะให้สิ่งนี้กับเจ้า ชิ้นแรกคือป้ายคัดเลือกเข้าสำนัก แต่เพาะข้าอายุเกินเกณของสำนักไปแล้ว ข้าเลยเก็บสิ่งนี้ไว้ให้เจ้า เขาพูดไปมองหน้าหลงชุนไป แล้วของอีกชิ้นคืออะไรรึ อ๋อของอีกชิ้นคือธูป 1 ดอกนะ
ได้ยินอย่างนั้นหลงชุนก็มึนงง ธูปเนี่ยนะ เขาพูดด้วยสีหน้ากระตุก เห็นสีหน้าลูกชายเป็นอย่างนั้น เขาจึงเอ่ยเจ้าอย่าได้ดูถูกธูปแท่งนี้เชียว เพาะมันสามารถเรียกท่านเซียนมาได้ เมื่อจุดธูปดอกนี้แล้วท่านเซียนจะสำผัสได้ และมุ่งหน้ามาที่นี้
ได้ยินอย่างนั้นหลงชุนก็เข้าใจถ่องแท้ แล้วสำนักที่เราพูดถึงมีชื่อว่าอย่างไร ท่านพ่อ อ๋อ ข้าลืมบอกเจ้าไป ว่าสำนักหรือนิกายที่ข้าพูดถึงคือ วำนักเหิงยั่ว อะไรนะ สำนักเหิ่งยั่วไง
เมื่อได้ยินคำพูดบิดา หลงชุนก็ตกใจยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าโลกนี้มีผู้ฝืกเซียนสะอีก เหิ่งยั่ว เหิ่งยั่ว ใช่แล้วนี้ฉันข้ามมายังโลก ฝืนลิขิตฟ้า เขาคิดในใจด้วยความตื่นเต้น แต่ก็มีความหวาดอยู่เช่นกัน
เขาเคยอ่านนิยายเรื่องนี้มาหลายครั้ง เขารู้ว่าโลกแห่งนี้อันตรายแค่ไหน เพื่อนสนิท มิตสหาย พี่น้องสายเลือดเดียวกัน สามารถแทงข้างหลังกันได้ทุกที่ทุกเวลา หลงเอ๋อเจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไหมมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก บิดาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นสีหน้าของลูกชาย
ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่คิดว่าสำนักเหิ่งยั่วแห่งนี้ หน้าจะมีผู้แข่งแกร่งมากมาย แน่นอนเมื่อเจ้าเห็นว่าเซียนทำอะได้บ้าง เจ้าจะรู้ว่าโลกนี้กว้างใหย่และอันตรายขนาดไหน ข้าอยากให้เจ้าระวังตัวให้ดีที่สุด
ข้าเข้าใจคำพูดของท่านแล้ว หลงชุนพยักหน้า อีก1เดือนข้างหน้าจะมีการเปิดรับการทดสอบ ข้าจะจุดธูปเรียกเซียนวันนั้น เพื่อให้มารับเจ้า......
เวลาไหลผ่านเหมือนน้ำไหล ชั่วพิบตาวันที่หลงชุนรอคอยก็มาถึง วันที่เขาจะได้ทดสอบเข้าเป็นเซียน
เอาละนะข้าจะจุดธูปเพื่อเรียกเซียนแล้ว แม้ว่าเขาจะกล่าวอย่างนั้น แต่มือของผู้เป็นบิดาก็มีอาการสั่นเล็กน้อย เขาเริ่มจุดธูปอย่างช้าๆ เมื่อไฟติดกลิ่นหอมหวนก็กระจายไปทั่วบ้าน
แต่คนสามคนที่อยู่ที่นั่น ไม่ได้รู้สืกถึงมันเลย เพาะเขากังวล กังวลว่าเซียนจะไม่มาหาพวกเขา
แม้เซียนจะเป็นคนมอบของเหล่านี้ให้เขาก็ตาม แต่เขาก็อดกังวลไม่ได้
อ๋อลืมบอกไปบิดาหลงชุนชื่อว่า หลงไป๋ มารดานามชิงชุน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ แม้แต่หลงชุนและอีกสองคนก็อดหวั่นใจไม่ได้ กลัวว่าจะถูกหลอก ขณะนั้นเมื่อดวงอาทิตย์ ตั้งสูงตระง่านกลางท้องฟ้า ตูม! ลำแสงสีรุ้งลากยาวจากท้องฟ้า มายังหมู่บ้านแห่งนี้ตรงมาที่บ้านของพวกเขา
ทันใดนั้นชายวัยกลางคนใส่ชุดเขียว รัศมีของเขากว้างใหญ่ราวกับทะเล ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียบคม ลอยอยู่บนท้องนภา จ้องมาที่พวกเขาทั้งสามคน
เจ้าใช่ไหมหลงไป๋ ข้ามาที่นี่ตามคำสั่งอาวุโส เพื่อมารับบุตชายของเจ้า คัดเลือกเข้าทดสอบเข้าร่วมสำนักเรา
ใช่ข้าเองหลงไป๋เขาตอบกลับ เมื่อได้ยินคำพูดหลงไป๋เขาก็พยักหน้า ก่อนจะมองไปที่หลงชุน เจ้าคือหลงชุน
หลงชุนก็ตอบใช่ เอาละเวลาเหลือไม่มากข้าต้องรีบไปที่อื่นต่อ เขาโบกแขน ทันใดนั้นร่างกายหลงชุนก็ลอยขึ้น เขารู้สืกร่างกายเบาเหมือนขนนก เจ้าทำได้แน่นอนลูกข้า บิดาและมารดาของเขากล่าวขึ้นพร้อมกัน
ใช่ข้าต้องเข้าสำนักเหิ่งยั่วให้ได้ท่านพ่อ ท่านแม่หลงชุนกล่าวขึ้นด้วยความมุ่งหมั้นที่แรงกล้า ก่อนที่ทั้งสองคนจะบินไปกับสายรุ้ง
เมื่อชาวบ้านในหมู่บ้านเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นพวกเขาก็รีบ วิ่งมาที่บ้านของหลงชุน แต่มันก็สายเกินไปแล้ว
หลงไป๋ ชิงชุน เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นรึ ทำไมข้าเห็นท่านเซียนมาที่บ้านของพวกเจ้าเมื่อครู่
พวกเขาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ใช่ ใช่ ใช่ พวกข้าก็เห็นเช่นกัน
ไม่ได้มีอะไรมากหรอก หลงเอ๋อ ของพวกข้าแค่ได้ทดสอบเข้าสำนักเหิ่งยั่วนะหลงไปผู้เป็นบิดาพูดด้วยความพากภูมิใจ อะไรนะหลงชุนได้รับเลือกให้เข้าทดสอบสำนักเหิ่งยั่ว สำนักที่สอนการฝืกเซียนนั้นนะหรอ
พวกเขารู้สืกไม่อยากจะเชื่อ แต่ความอิจฉาที่อยู่บนใบหน้าของพวกเขาไม่ได้ปกปิดไว้เลย
ข่าวที่ว่าหลงชุนได้คัดเลือกเพื่อเข้าฝืกเซียนได้แพร่กระจายไปทั่วหมู้บ้านอย่างรวดเร็วและมันยังแพร่กระจายไปทั่วหมู้บ้านรอบๆอีกด้วย
เมื่อพวกเขาได้รับข่าวพวกเขาก็ไม่ต่างจากชาวบ้านในหมู่บ้านที่ได้ฟังครั้งแรก ก่อนที่พวกเขาระรีบเตรียมของเขาเพื่อมาแสดงความยินดีให้กับพ่อแม่ของหลงชุน...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!