เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นฉันเป็นนักเรียนมัธยมปลายปีที่ 5 และอยู่ห้องที่เขาว่ากันว่ามี "อาถรรพ์" ตอนแรกฉันก็ไม่ได้เชื่อนักหรอก แต่ว่า...มันเกิดเรื่องแปลกๆขึ้นมา คือ...ทุก ๆ ปี ปีละ 2 คน...จะมีคนตาย และคนตายคือคนที่อยู่ห้องม.5/11 แน่นอนว่าเหล่าซุบซิบทั้งหลายพูดถึงอาถรรพ์ไปแล้ว 99%
แต่สำหรับคนที่มีเซนต์แบบฉัน...มองว่ามันแปลกมากกว่า ถ้าเป็นอาถรรพ์จริง แล้วทำไมถึง....
10 ปีที่แล้ว
เสียงเอะอะโวยวายของเหล่านักเรียนที่พบเห็นเหตุการณ์ได้เกิดดังสนั่นไปทั่วบริเวณ เมื่อไม่กี่นาทีก่อนมีเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งพลัดตกจากดาดฟ้าอาคารชั้นเรียน และมารู้กันภายหลังว่าเธอเป็นเด็กจากห้อง ม5/11 นั่นยิ่งทำให้ทุกอย่างดูลงล็อกตาม 'อาถรรพ์' ที่กล่าวไว้มากขึ้นเรื่อย ๆ
อาถรรพ์ของโรงเรียนนี้มีอยู่ว่า...ทุกๆปี ปีละ 2 คน จะมีตัวตายตัวแทนเป็นเด็กนักเรียนจากห้อง ม5/11 เสียชีวิตเกิดขึ้น ซึ่งมักจะเกิดขึ้นหลังวันงานกิจกรรมเสมอ...
ครั้งนี้ก็เช่นกัน เมื่อวานมีกิจกรรมวันเด็กไป...
-
ปั้ก!
เสียงทุบโต๊ะอาหารอย่างจังเรียกสติของฮารุกะกลับมาอีกครั้ง เมื่อ 'นารี' เพื่อนสนิทหมดความอดทน ไม่ว่าจะเรียกยังไงเจ้าตัวก็ไม่ได้ยินเสียที
"มะ...มีอะไรหรอนารี" ฮารุกะ หญิงสาวหน้าตาสดใสเหมือนทุกทีวันนี้กลับดูหม่นหมองราวกับว่ามีอะไรหนักอึ้งในจิตใจของเธอ แล้วรอการได้รับฟังจากใครสักคน
"เธอจะไปไหนหลังเลิกเรียนรึเปล่า? พอดีมีการประชุมหารือเกิดขึ้นกันเย็นนี้น่ะ" นารีถอนหายใจ พลางนั่งกอดอกครุ่นคิดบางอย่าง
"อืม...ไม่มีนะ คงจะเข้าประชุมได้" เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนี้ท่าทีของนารีก็อ่อนลง สบายใจขึ้นมาจึงพยักหน้ารับ
"โอเค งั้นตอนนี้รีบทานแล้วรีบไปกันเถอะ"
หลังจากทานอาหารเที่ยงกันจนเสร็จแล้ว โดยปกติฉันกับนารีมักจะเดินเล่นไปเรื่อยจนหมดเวลาพัก แต่วันนี้...พิเศษ เพราะ'อากิระ' มีแข่งขันกีฬา! เขาเป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุดเลยล่ะ อ้อ...แล้วก็เป็นคนที่ฉันชอบด้วย
"แหม แหม แอบมองอีกแล้วนะเธอ" นารีส่งเสียงแซวและจิ้มแก้มฉันที่ใบหน้าแดงระเรื่อราวกับลูกมะเขือเทศ
"ฮะ-เฮ้! ไม่ได้แดงสักหน่อย..."
เสียงฝีเท้าวิ่งมาหาสองสาว เมื่อทั้งฮารุกะและนารีหันไปมองตามต้นเสียงก็เจอกับอากิระส่งยิ้มหวานมาให้ทั้งที่ยังไม่เช็ดเหงื่อด้วยซ้ำ
"ตัวเล็ก! วันนี้ก็มาเชียร์หรอ? ขอบคุณนะ!"
"ไม่เล็กสักหน่อย💢" ฉันพองแก้มใส่คนตัวสูงตรงหน้าด้วยท่าทีงอน ๆ และแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย สุขใจที่ได้เจอหน้าเขาก่อนขึ้นเรียนแค่นี้ก็พอใจแล้ว
อากิระหัวเราะชอบใจและเอื้อมมือมาบีบแก้มที่พองของฮารุกะอย่างเอ็นดู ก่อนจะขยี้หัวคนตัวเล็กกว่าอย่างอ่อนโยน "อ้อหรอ? แต่เธอตัวแค่อกพี่เองนะ"
"กะ...ก็! ฮึ่ม...!" พองแก้มหนักกว่าเดิมเนื่องจากเถียงไม่ออกและได้แต่ทำเหมือนแมวโมโหเสียมากกว่า
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
