เสียงลมพัดแผ่วเบา ลมหายใจหนักหน่วงของชายหนุ่มที่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น โลกที่เขามองเห็นไม่ใช่โลกที่คุ้นเคยอีกต่อไป ท้องฟ้าครามใสไร้ตึกสูงและเสียงแตรรถยนต์ มีเพียงป่าไม้เขียวขจีและกลิ่นดินที่ชื้นเล็กน้อย

“ที่นี่...ที่ไหน?”

อากิระพึมพำขณะยันตัวขึ้นจากพื้นหญ้า สัมผัสได้ถึงร่างกายที่แปลกประหลาดกว่าที่เคย ร่างสูงโปร่งของเขารู้สึกเบาและแข็งแรงอย่างน่าประหลาด ขยับมือดูพลางสังเกตเห็นนิ้วเรียวยาวผิดปกติ ผมสีดำยาวสยายลงมาถึงแผ่นหลัง และเมื่อเขามองเงาสะท้อนในแอ่งน้ำใกล้ ๆ สิ่งที่เห็นกลับทำให้เขาถึงกับตะลึง

ใบหน้าของเขาช่างงดงามเกินชายธรรมดา ผิวขาวเนียนละเอียด ดวงตาคมราวกับสามารถมองทะลุทุกอย่างได้ ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

อากิระหมุนตัวกลับโดยอัตโนมัติ สัญชาตญาณบางอย่างทำให้เขาเตรียมพร้อมสำหรับการเผชิญหน้า ดวงตาสีนิลจับจ้องร่างชายหนุ่มในชุดนินจาพร้อมหน้ากากครึ่งหน้าและผมสีเงินที่โดดเด่น คาคาชิ ฮาตาเกะ

“ดูเหมือนว่าเจ้าไม่ใช่คนแถวนี้” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ดวงตาสีดำขลับที่เหลืออยู่ข้างเดียวของคาคาชิแฝงไปด้วยความระแวงและความสนใจ

อากิระนิ่งไปชั่วครู่ ความทรงจำจากโลกเก่ายังหลงเหลืออยู่ และเขารู้ดีว่าคนตรงหน้าคือใคร – หนึ่งในยอดนินจาของหมู่บ้านโคโนฮะ ความคิดพลันแล่นขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะฉีกยิ้มบาง ๆ เพื่อไม่ให้ดูน่าสงสัย

“ฉัน... หลงทางมา” คำตอบง่าย ๆ ที่แฝงไปด้วยความจริงบางส่วน แม้คาคาชิจะไม่คลายความระแวง แต่ก็ไม่ได้จู่โจมทันที

“งั้นรึ?” คาคาชิพิจารณาเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้และจ้องมองอย่างละเอียด ท่าทีคล้ายตรวจสอบอะไรบางอย่างในตัวอากิระ

อากิระสัมผัสได้ถึงแรงกดดันจากอีกฝ่าย แม้จะรู้สึกกดดันแต่ภายในใจกลับสงบนิ่ง เขาต้องหาวิธีเอาตัวรอดในโลกใบใหม่นี้ และสำคัญที่สุด... เขาต้องหาคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

แต่ก่อนที่จะได้คิดไปไกลกว่านั้น เสียงแหลมคมของอาวุธที่พุ่งตรงเข้ามาก็ทำให้เขาต้องรีบเคลื่อนไหว ร่างสูงโปร่งพริ้วไหวหลบคุไนที่ปักลงบนต้นไม้เบื้องหลัง ก่อนที่สายตาจะเหลือบมองไปยังกลุ่มคนสวมผ้าคลุมที่ค่อย ๆ ปรากฏตัวออกมาจากเงามืด

“แสงอุษา?”

หัวใจเต้นแรงขึ้นทันที อากิระไม่แน่ใจว่าตัวเองไปเกี่ยวข้องกับพวกนี้ได้อย่างไร แต่สิ่งหนึ่งที่รู้แน่ชัด—โลกใบนี้อันตรายกว่าที่คิดไว้มาก...

ดวงตาสีแดงลึกล้ำที่มีวงแหวนหมุนวนเป็นชั้น ๆ จับจ้องมาทางอากิระอย่างไม่ละสายตา บุรุษร่างสูงผู้มีเส้นผมสีดำยาวประบ่าก้าวออกมาจากกลุ่มคนที่สวมผ้าคลุมสีดำลายเมฆแดง เสียงที่เปล่งออกมาเย็นเยียบและแฝงไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธ

“เจ้าคือใคร?”

อุจิวะ อิทาจิ... อากิระรู้จักชื่อเขาดี และรู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป็นคนที่ควรเข้าไปมีปัญหาด้วย แต่ในสถานการณ์นี้ เขาไม่มีทางเลือก ดวงตาสีดำของอากิระจ้องสบกับเนตรวงแหวนของอิทาจิโดยไม่หลบเลี่ยง หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อสัมผัสถึงแรงกดดันที่ค่อย ๆ แผ่ซ่านออกมา

คาคาชิขยับตัวเข้ามายืนข้างอากิระ พลางหยิบหนังสือ ‘อิจฉะอิจฉะ’ เก็บลงกระเป๋าอย่างจริงจัง “ถ้าไม่ต้องการปะทะ ก็ถอยไปซะ อิทาจิ” น้ำเสียงของคาคาชิฟังดูเรียบง่าย ทว่าภายในแฝงไปด้วยความระมัดระวัง

อิทาจิปรายตามองคาคาชิเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาจับจ้องที่อากิระอีกครั้ง ความรู้สึกบางอย่างบอกเขาว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ใช่คนธรรมดา กลิ่นอายบางอย่างที่แผ่ออกมานั้นช่างน่าพิศวงเกินไป

“ข้าไม่สนใจคาคาชิ...” อิทาจิกล่าวเสียงเรียบ “แต่คนนี้... น่าสนใจ”

อากิระกำมือแน่น สัญชาตญาณบางอย่างสั่งให้เขาชักดาบที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมาโดยไม่ต้องคิด เสี้ยววินาทีที่คมดาบกระทบแสงจันทร์ อิทาจิเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“สายตาที่ดี...” อิทาจิเอ่ยชมเบา ๆ ก่อนจะหายตัวหายวับไปจากที่เดิม และปรากฏตัวขึ้นด้านหลังอากิระอย่างรวดเร็ว

‘ไวเกินไป!’ อากิระกัดฟันคิดในใจ มือขยับดาบสวนกลับไปทันทีด้วยความเร็วที่เหนือความคาดหมาย คมดาบเคลื่อนผ่านอากาศ ทว่ากลับสัมผัสได้เพียงอากาศธาตุ ภาพของอิทาจิที่เขาเห็นเมื่อครู่กลับเป็นเพียงมายา

"เจ้าไวใช้ได้..." เสียงกระซิบข้างหูทำให้อากิระเบิกตากว้าง ก่อนที่สัมผัสเย็นเยียบจากปลายดาบของอิทาจิจะจ่ออยู่ที่ลำคอของเขา

“อากิระ!” คาคาชิพุ่งเข้าใส่ แต่ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น ร่างของอิทาจิก็ถอยห่างออกไปเองโดยไม่มีการโจมตีต่อ ใบหน้าที่เคยเยือกเย็นของอิทาจิแฝงรอยยิ้มบาง ๆ ที่ทำให้อากิระต้องชะงัก

“ข้าจำเจ้าต่อไปแล้วกัน...” อิทาจิกล่าวทิ้งท้าย ก่อนจะหายตัวไปพร้อมกับกลุ่มแสงอุษา

อากิระถอนหายใจหนัก มือยังคงกำดาบแน่น แม้จะผ่านการฝึกฝนมาแล้วในโลกก่อน แต่การเผชิญหน้ากับอิทาจิของจริงนั้นช่างแตกต่างเกินไป เขาหันไปสบตากับคาคาชิที่ยืนกอดอกมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“นายเก่งกว่าที่คิดนะ” คาคาชิกล่าว ขณะที่จ้องมองอากิระอย่างพิจารณา "แต่ดูเหมือนจะมีอะไรอีกมากที่ข้ายังไม่รู้เกี่ยวกับเจ้า"

อากิระเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเก็บดาบเข้าฝัก พยายามไม่แสดงพิรุธให้มากกว่านี้ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองแปลกแยกจากโลกนี้มากแค่ไหน แต่เขาจำเป็นต้องหาทางกลมกลืนและหาคำตอบว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองคือใครกันแน่...”

คาคาชิพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินนำทาง “ถ้างั้นก็ตามข้ามา โฮคาเงะอาจมีคำตอบให้เจ้า”

อากิระพยักหน้า และเดินตามไปด้วยความสงสัย ในใจรู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปตลอดกาล