แสงเทียนอ่อนสาดส่องลอดผ่านผ้าคลุมแดงเสียงลมเย็นพัดผ่านเบาน้ำใสเริ่มไหลรินจากตา

"...ข้า..อยู่ที่ไหน..."

ร่างกายของข้า...นี่มัน..

"คุณหนูท่านทานอะไรสักหน่อยเถอะ..."

เสียงที่คุ้นเคยลอดผ่านหู..ข้าจำได้..นี่คือ

"ซูซ่าน!...ฮา..ฮือๆ..."

"คะ!..คุณหนูท่านเป็นอะไรไปเจ้าคะ!?!"

น้ำเสียงห่วงหาอ่อนโยนใบหน้าที่มีบาดแผล...

"ข้าตายแล้วงั้นหรอซีซวน...ข้าได้พบเจ้าแล้วฮึกๆ..ข้าขอโทษ!...ฮือๆ"

"คะ..คุณหนูท่านเพ้ออะไรหรือเจ้าคะ..!หรือท่านฝันร้ายหรือโอ๋ๆนะเจ้าคะ..."

สีหน้าห่วงหาที่อ่อนโยนท่าทางที่อ่อนช้อยที่ข้าเคยเข้าใจผิด..นางคอยอยู่เคียงข้าจนตัวตาย..

"ขะ..ข้าไม่เป็นไร...ฮึกๆ..ข้าแค่ฝันร้าย"

...ในตอนนั้นเพราะข้าหวาดกลัว..อี้เฉินจะมีใจให้นาง..ข้าจึงคิดสารพัดวิธีส่งนางออกไปซะ..ใครจะคิดว่าข้าจะส่งนางไปตาย.. แล้วจบลงที่ตัวข้าที่ตรอมใจ..ในคืนที่ไร้แสงสว่างในคืนที่มืดมิดของข้า อี้เฉินคนที่ข้ารักกับกำลังมีสุขสมสู่อยู่กับซูหว่าน...ที่ข้าแยกอี้เฉินออกมาจากนางใครจะคิดว่าสุดท้ายรักที่ข้าให้ไปกลับสนองตัวข้าอย่างโหดร้าย...ข้ารู้ตัวว่าผิดที่ใส่ร้ายว่าเขาทำลายความบริสุทธิ์ของข้าจนได้ครอง..ข้าพยามทำงานต่างๆนาๆเรียกรายได้ให้จวนเย่ไม่เคยบ่นถึงความเหนื่อยยาก..ข้ายอมให้มารดาของท่านต่อว่าทุบตีข้า..เป็นเสมือนที่ระบายคารมณ์...ยอมที่จะมองแล้วรักหวงห่วงท่านอยู่ไกลๆ สิ่งเดียวที่ข้ายอมไม่ได้คือท่านมีคนอื่น!...มาตอนนี้

"ตาของข้าที่เคยมืดปอดสว่างแล้ว...แต่กลับสายแล้วไปชั่วช่วงนึง.."

ในตอนนี้ข้าอยู่ภายในห้องหอซะแล้ว...

"อี้เฉิน!!! ท่านจะทำอย่างนี้กับข้าไม่ได้นะ"

"จนกระทั้งตอนนี้...เจ้าก็ยังไม่รู้ตัวอีกหรือไงว่าข้าเกลียดเจ้ามากมายแค่ไหน!"

เสียงเย็นตวาดภายในห้องที่หนาวเย็นไรแสงเทียน

"...ข้าไม่ยอม!...ฮึก! ท่านมีข้าเพียงคนเดียวไม่ได้หรือ...ข้ารู้ว่าข้าบังคับท่านแต่งกับข้า..ฮึกๆ.."

"และเจ้าก็รู้ว่าข้าและซูหว่านรักกันมานาน! นางและข้ารอวันเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น! เจ้าทำลายฝันที่นางและข้าวางไว้แล้วยังไม่สำนึก!"

เสียงตะคอกดังก้องภายในตามด้วยเสียงร่ำไห้สะอื่นของข้าที่เสียใจ

"เพราะข้ารักท่าน!ฮ่าๆๆ...เพราะข้าทนที่จะมองดูท่านเดินพากายหายไปกับหญิงอื่นไม่ได้!!...ฮึกๆ..ท่านมองข้าสิ!..ดูข้าในตอนนี้...ข้าทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อชดเชยแก่ท่าน...ทำไมท่านถึงมองไม่เห็นมัน!"

...ท่านช่วยรักข้าสักนิดไม่ได้หรือ..

"เพราะความเกลียดชังของข้าที่มีต่อเจ้ามีมากมายจนมองไม่เห็นยังไงละ!!"

"ฮะ...ฮึๆ...ถ้าท่านรักข้าอีกสักนิด..."

มือข้าที่จับชายเสื้อของเขาอย่างแนบแน่นมาตอนนี้กลับเริ่มหมดแรง

"พี่อี้...ท่านอยู่ในนั้นนานเกินไปแล้วนะ..."

น้ำเสียงอ่อนที่คุ้นเคยดังเรียกอี้เฉินอย่างห่วงหาทำให้เขาแทบไม่ต้องคิดอะไรนานก็พร้อมที่จะเดินไปหาต้นเสียงนั้น

"ข้ากำลังจะออกไปแล้ว.."

"ไม่ได้นะข้าไม่ให้ท่านไป!!ฮือๆ!! ข้าทนไม่ไหวหรอกที่ต้องมองดูท่านเดินหายไปพร้อมนาง!! ท่านจะกักขังข้าข้ายังทนได้แต่ไปกับนางข้าไม่ยอม!"

เสียงหวีดร้องอย่างอฆาตของข้าดังก้องราวคนบ้า...

ซึบ!!

"อา!!ฮึกๆท่านทำกับข้าอย่างนี้ทำไมฮือๆๆ..."

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านผ่านดวงตาตามใบหน้า...

"นี่คือความเมตรตาที่มีให้เจ้า...เจ้าทนมองไม่ได้ข้าแค่ช่วยให้เจ้าไม่ต้องเห็นมัน..ตอบแทนที่เจ้าคอยดูแลเอาใจใส่มารดาและจวนเย่ของข้า.."

เสียงกระซิบเย็นค่อยๆหากไป...

"...ท่านช่างใจดำยิ่งนัก...ฮ่าๆ..ข้าผิดเอง.."

ความเจ็บปวดตามดวงตาของข้ายังเทียบไม่ได้กับหัวใจของข้าที่เจ็บแน่นจนหายใจไม่ออก...

"อึก..."

เลือดแดงที่ไหลผ่านดวงตาผสมเลือดที่กระอักจากใจที่เจ็บแค้นร้าวรัก...

เขาจากไปแล้ว..