ชีวิตวัยเรียน
ตอนที่1 นักเรียนใหม่
เคนตะ
เห้ย! ไอ้กะหรี่ โดนแค่นี้ทำเป็นสำออย//เขี่ยหน้าโช
โช
อึก..ผมขอโทษ...//น้ำตาคลอ
โชได้นอนตัวขดอยู่บนพื้นหลังจากที่โดนเคนตะและเพื่อนของเขาเตะเข้าท้องหลายครั้งจนอาเจียนออกมา
เคนตะ
แม่ง..เหอะ โครตทุเรศเลยว่ะ..//เดินไปจับคอเสื้อโชให้ลุกขึ้น
โช
ฮ..ฮึก! นายจะทำอะไร..!?//สั่นด้วยความตกใจ
ดวงตาของโชที่บวมเล็กน้อยจากการร้องไห้ เริ่มฉายแววความกลัวออกมาอีกครั้ง เขาพยายามดิ้นเพื่อที่จะปกป้องตัวเอง
ตัวของโชที่พยายามจะดิ้นก็โดนเคนตะฟาดลงพื้นจึงทำให้โชหัวแตกจนสติเริ่มเลือนลาง
"ถ้าอาจารย์มาเขาจะรู้มั้ยนะว่าฉันกำลังนอนอยู่ตรงนี้ ถึงรู้เขาจะสนใจมั้ยนะ.."
เคนตะและเพื่อนๆได้หนีออกจากห้องน้ำทำเหมือนมันไม่มีเกิดขึ้นและทิ้งร่างของโชไว้อย่างงั้นอีกตามเคย
โชถูกทิ้งไว้ในสภาพนั้นจนสุดท้ายก็มีคนมาเห็นและพาไปห้องพยาบาล
ไอโกะ
หือ? เป็นอะไรหรือเปล่า..?
โชที่กำลังอยู่ในภาวะตื่นตระหนกเมื่อเห็นไอโกะที่นั่งอยู่ข้างเตียง แววตาของเขาก็อ่อนลงและเปลี่ยนเป็นความรู้สึกโล่งใจทันที
โช
ขอโทษนะครับ.. ผมทำคุณเสียเวลา//ก้มหน้าลง
ไอโกะ
เรื่องแบบนี้ฉันต้องทำอยู่แล้วนะ
ไอโกะ
แล้วนี่เจ็บมากมั้ย//จับมืออีกฝ่าย
โชที่โดนจับมือเขาก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีก่อนจะพยายามดึงกลับด้วยท่าที่เขินอาย
ทั้งคู่ได้พูดคุยกันอยู่สักพักพยาบาลก็ไล่ให้โชกลับห้องเรียนโดยอ้างเหตุผลที่ว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก นั้นทำให้ไอโกะไม่พอใจแต่ก็โดนโชห้ามไว้และยอมเดินกลับห้องแต่โดยดีทั้งที่สภาพตัวเองก็ไม่สู้ดีนัก
ไอโกะ
แน่ใจหรอว่าโชไม่เป็นไร
ไอโกะ
ถ้านายยังเจ็บอยู่ฉันจะขออาจารย์ให้..
โช
ไม่ต้องหรอกนะ..//ยิ้มอ่อนให้
โช
ขอบคุณมากนะครับ แต่ผมไม่เป็นไรจริงๆ..//ค่อยๆเปิดประตูเข้าไป
บรรยากาศในห้องเรียนเต็มไปด้วยความสนุกสนานและเสียงที่ดังเหมือนทุกวัน ผมได้ก้าวเดินเข้าไปในห้องที่มีทั้งสีสันและเสียงหัวเราะ ผมเดินมาหยุดที่โต๊ะของผม เสียงฝีเท้าและเสียงฮือฮาก็เบาลง ผมมองลงไปบนโต๊ะมีทั้งคำต่างๆนาๆที่ค่อยต้อนรับผมในทุกวัน
" คนอย่างมึงแม่งโครตทุเรศ "
เมื่อผมอ่านคำนั้นจบลง มันเหมือนกับว่าผมได้ตระโกนบอกกับทุกคนว่าผมอ่านมันแล้ว เสียงจากนักเรียนภายในห้องเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง และในนั้น มีชื่อผมที่ถูกเติมแต่งด้วยคำพูดที่รู้สึกชวนอึดอัดเต็มไปหมด
ไม่นาน เสียงฝีเท้าที่แสนครุ่นเคยก็ดังขึ้นและเสียงของคนรอบข้างก็เบาลงอีกครั้ง ผมได้แต่นั่งบนโต๊ะนั้นทำเหมือนมองไม่เห็นข้อความตรงหน้าพยายามใช้สายตาจับจ้องไปที่เสียงฝีเท้า นั้นคืออาจารย์ที่เดินเข้ามา
อาจารย์ได้เปิดประเด็นเริ่มคาบด้วยการแนะนำเด็กใหม่
อาจารย์
วันนี้เรามีนักเรียนใหม่มาเรียนกับเรานะครับ อาจจะกระทันหันหน่อย
อาจารย์
แต่ก็ช่วยต้อนรับเพื่อนดีๆด้วยนะครับ
สิ้นเสียงของอาจารย์สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ชายที่กำลังเดินเข้ามา
อาจารย์
เอาละ แนะนำตัวหน่อยครับ
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าห้องไม่ได้แสดงท่าที่ตื่นเต้นแม้แต่น้อย มีเพียงรอยยิ้มจางๆที่สะกดให้ผู้หญิงหลายคนหลงไหลในชั่วพริบตา
ฮารุ
ชื่อฮารุ เรียกแค่ฮารุก็พอ ไม่ต้องถามนามสกุลนะ เพราะผมไม่สะดวกบอก
เคนตะ
อะไรของมันว่ะ...//ขมวดคิ้ว
ลูกครึ่งหรอ..? เขาสูงมากเลยนะ//ชุบชิบ
อาจารย์
เข้าใจแล้วนะทุกคน เอาเป็นว่า นักเรียนเลือกที่นั่งตามสบายเลยนะครับ
อาจารย์
เอาละ เรามาเริ่มเรียนกันเลยนะครับ เปิดไปหน้าที่43
ฮารุได้เหลียบมองที่นั่งสักพักก่อนจะเดินไปโต๊ะหลังห้อง ชึ่งมีที่ว่างอยู่พอดี เขานั่งลงโดยไม่ได้พูดอะไรก่อนจะสังเกตเห็นโชที่นั่งข้างๆ เขามองไปที่โชด้วยสีหน้าครุ่นคิด สายตาของเขาดูมีอะไรบางอย่างหลังจากที่เห็นโต๊ะของอีกฝ่ายก่อนจะแย่งสมุดที่โชกำลังอ่านมาจากมือ
โช
น..นั้น สมุดผม..//มือสั่นเล็กน้อย
ฮารุ
ก็รู้ แต่พอดีฉันไม่มีสมุด
ฮารุได้ยกสมุดขึ้นมาและขยับเกาอี้ไปข้างๆเล็กน้อยพร้อมทำท่าเชิญชวนให้อีกฝ่ายเขยิบมาข้างๆ
เคนตะที่เห็นพอดีจึงขำออกมาเล็กน้อยและตั้งใจจะคิดจะแกล้งโชต่อ
โชที่กลัวจะโดนเคนตะจะทำอะไรอีกจึงตัดสินใจยอมขยับเกาอี้ไปนั่งข้างๆฮารุแม้จะไม่ไว้ใจก็ตาม
ฮารุเมื่อเห็นว่าโชยอมขยับเกาอี้มานั่งข้างตนจึงยกยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะแกล้งดึงเกาอี้โชเข้ามาอีก
ฮารุ
มันอ่านไม่ถนัดน่ะ นายนั่งชะไกลเลย
ทั้งคู่นั่งเรียนกันอย่างนั้นจนลืมสังเกตสายตาจากคนในห้องร่วมถึงเคนตะไปเลย
ไอโกะ
(ทำไมไปนั่งตรงนั้นละ?)
ตอนที่2 อดทน
เรื่องนี้มีเนื้อหาค่อนข้างรุนแรง
อาจารย์
ใกล้จะสอบแล้วนะครับ
อาจารย์
ขอให้ทุกคนช่วยเอาใจใส่เรื่องการเรียนมากขึ้นด้วยนะครับ
เมื่ออาจารย์กล่าวจบ นักเรียนทุกคนก็ทำความเคารพพร้อมกับเสียงกริ่งที่ดังขึ้น
ฮารุยังคงกำสมุดเรียนของโชไว้และยังไม่คิดจะให้คืน
ดูเหมือนว่าเขาจะสนุกกับท่าทางสับสนของโชด้วยช้ำ
ฮารุ
อยากได้คืนหรอ?//ยืนให้
ฮารุมองอีกฝ่ายที่กำลังสับสนด้วยรอยยิ้มพึงพอใจอย่างน่าประหลาด
แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อ หัวหน้าห้องก็เดินมาและหยิบสมุดจากมือฮารุคืนให้โชทันที
โช
คุณหัวหน้าห้อง ขอบคุณมากนะครับ...//รีบรับ
ไอโกะ
อืม ไม่เป็นไรหรอก//เหลียบมองฮารุ
ไอโกะ
อาจารย์เรียกให้นายไปหาน่ะ
ไอโกะ
เอ่อ..โช ให้ฉันไปด้วยมั้ย//เป็นห่วง
ไอโกะ
ฉันจะได้บอกอาจารย์เรื่องนั้นน่ะ
โช
ไม่ต้องหรอก..//มองไปทางอื่น
โชไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น เขาแค่ลุกขึ้นและเดินไปเปิดประตู พร้อมกับเสียงตระโกนไล่หลังจากเคนตะที่บังเอญได้ยินบทสนทนาเข้าได้ดังขึ้นจนเรียกร้องความสนใจของคนในห้องทันที
เห้ย! ไอ้โชเสี่ยเรียกหาแล้วหรอ!?
นักเรียนหญิง
โห้ บ้าไปแล้ว..
นักเรียนคนอื่น
เอาจริงดิ //หันไปพูดกับเพื่อน
นักเรียนคนอื่น
นี่เพิ่งคาบแรกเองนะ...เหอะ..
เมื่อประตูปิดลงร่างของเด็กชายก็หายไป เหลือไว้เพียงคำพูดและคำดูถูกจากปากของคนภายในห้องเรียนที่ยังคงสนุกสนานกับการเห็นเขาเป็นทุกข์
เคนตะ
คิกๆ แม่เป็นไง ลูกก็เป็นงั้นสินะ
นักเรียนหญิง
เอาน่า แม่คงสอนมาแบบนั้นนิ
เคนตะ
ขายขนาดนั้นไม่รวยได้ไงว่ะ ฮ่าๆ
นักเรียนคนอื่น
หึ โชน่าสงสารออกนะ เอ็นดูมันหน่อย
เคนตะ
ขนลุก//ทำหน้ารังเกียจ
ภายในห้องที่ห้องเต็มไปด้วยคำพูดที่ด้อยค่าคนๆหนึ่งได้ถูกพ่นออกมาจากปากของคนในห้องเรียนอย่างไม่ละอาย มีเพียงฮารุและไอโกะที่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร
ในห้องพักครู ในเวลานี้อาจารย์บางท่านยังไม่ขึ้นมาด้วยช้ำเพราะมีประชุม นั้นจึงทำให้โชได้อยู่กันสองคนกับครูประจำชั้นของเขา
ห้องพักครูที่แทบจะมืดสนิทเพราะทั้งม่านและไฟก็ได้ถูกปิดเอาไว้ ราวกับกำลังซ้อนบางอย่างจากสายตาของผู้คน ชายหนุ่มวันกลางคนได้เดินมาหาผู้เป็นเด็กเรียนด้วยท่าทางครุ่นคิดก่อนจะยืนมือไปประคองหน้าของเด็กหนุ่มไว้
ครูประจำชั้น
โช..ใครทำให้หัวเธอเป็นแบบนี้
ครูประจำชั้น
ใครหน้าไหนมันกล้าทำหน้าสวยๆของเธอเป็นรอย
ชายวันกลางคนเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ครุ่นเครือพร้อทกดนิ้วมือลงที่แผลบนริมฝีปากของเด็กหนุ่ม
ครูประจำชั้น
หันหน้ามานี้!//บีบคางโชเต็มแรง
เสียงตระคอกดังขึ้น แม้มันจะทำให้เด็กหนุ่มกลัวจนตัวสั่น แต่เขาก็อยู่นิ่งๆโดนที่ไม่ขัดขืน
ครูประจำชั้น
เด็กดี..//ยกยิ้ม
ครูประจำชั้น
ครูไม่ชอบให้ผิวที่ขาวเนียนของเธอเป็นรอยเลยจริงๆนะ..
ครูประจำชั้น
//ลูบจากแก้มลงมาที่คอ
ครูประจำชั้น
ถ้าครูเห็นรอยพวกนี้อีกคงเสียใจแย่แน่...
ครูประจำชั้น
เข้าใจครูใช่มั้ยหืม?
ชายวัยกลางคนเมื่อเห็นท่าทียอมจำนนของเด็กหนุ่มมันก็ยิ่งทำให้ความปรารถนาในตัวเขาลุกขึ้นมา และในวินาทีนั้นเขาได้โอบกอดร่างของเด็กหนุ่มอย่างใกล้ชิดจนแม้แต่ใครก็ห้ามไม่ได้
สายตาของฮารุได้มองจ้องเข้าไปข้างในด้วยความสนใจ รอยยิ้มยกขึ้นมาอย่าซุกชน
ฮารุ
//ยืนมือไปจับลูบบิดประตู
ฮารุ
นายนี่มันเหลือเชื่อจริงๆโช
ตอนที่3 สนุกมากหรอ
ครูประจำชั้น
โช ครูส่งข้อสอบเดือนนี้ให้แล้วนะ
ครูประจำชั้น
//เดินมาลูบเอว
ครูประจำชั้น
วันนี้เธอเป็นเด็กดี
ครูประจำชั้น
ครูจะให้ค่าขนมแล้วกัน//หยิบเงินออกมา
ชายวันกลางคนได้หยิบเงินออกมาจากกระเป๋าก่อนจะเอามาแตะกับริมฝีปากตนเองเบาๆและเอาเงินสอดไว้ที่กางเกงตรงเอวของเด็กหนุ่ม
เด็กหนุ่มพอเห็นเงินที่สอดไว้เขาก็รีบหยิบเงินขึ้นมากำไว้แน่นก่อนจะรีบเดินออกไปทันที
เมื่อเสียงประตูปิดลง โชก็สะดุ้งเล็กน้อยเพื่อเห็นฮารุยืนอยู่ข้างนอก
บรรยากาศรอบตัวของทั้งคู่หนักอึ้งขึ้นมาทันที โชมองช้ายมองขวาเพื่อดูว่ามีใครอยู่ใกล้ๆหรือเปล่า แววตาของเขาเริ่มกังวลสักครู่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตานิ่งเฉย เขาเงยหน้ามองฮารุด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ
ฮารุเพื่อได้ยินคำถามแบบนั้น แทนที่เขาจะรู้สึกผิดแต่มันกลับยิ่งทำให้เขาชอบใจมากกว่าเดิม เขาเอามือขึ้นมาลูบปากเบาๆก่อนจะยกยิ้มกว้างขึ้น
คำตอบแค่ไม่กี่คำของฮารุ ก็เพียงพอที่จะทำร้ายจิตใจของโชได้ในทันที ความรู้สึกหนักอึงอยู่ในคอ เหมือนโดนสายตานั้นดูถูก
พอเลิกเรียนทุกคนก็พากันแยกย้ายกันกลับ ฮารุที่แอบหลับในระหว่างคาบสุดท้าย พอเขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าเขาอยู่กับโชที่แค่สองคน
เขามองไปทางโชที่กำลังนั่งเขียนหนังสือลงบนสมุดด้วยความตั้งใจโดยที่ไม่สนการมีอยู่ของเขา นั้นเลยทำให้เขาไม่พอใจ เขาจึงเดินไปแย่งสมุดมาจากโชก่อนจะยืนสมุดเล็มนั้นออกไปทางหน้าต่าง
โช
เอาคืนมานะ..!//พยายามจะแย่งแต่ไม่ทัน
ในช่วงเวลานั้น ถึงจะดูน่าสงสารที่โชต้องโดนแกล้งแต่เสียงหัวเราะชอบใจของฮารุก็กลบบรรยากาศเหล่านั้นให้กลายเป็นความรู้สึกสนุกสนานแทน
ฮารุ
อยากได้คืนหรอ?//ทำท่าจะปล่อยมือ
เมื่อโชเดินมาเข้ามาใกล้ตัวของฮารุ เขาก็ได้ผลักโชลงกับพื้นแล้วยิ้มให้ด้วยความตื่นเต้น
ฮารุ
ถ้าให้ง่ายๆมันจะไปมีความหมายอะไร
ฮารุ
คุกเข่าแล้วขอร้องฉันสิโช
คำพูดของฮารุที่พูดออกมาอย่างหน้าตาไม่รู้สึกรู้สาอะไรยิ่งทำให้โชโกรธจนพูดไม่ออก แต่ขาของเขากลับไม่ขยับเหมือนกำลังกลัวอยู่
มือของโชสั้นระริกพร้อมกับความรู้สึกครุ่นเครือ เขาค่อยๆลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าพร้อมกับพูดด้วยเสียงสั่นเบาๆ
โช
ได้โปรด...คืนสมุดให้ผมเถอะนะ
เสียงหัวเราะชอบใจของฮารุดังขึ้นมาทำร้ายความเงียบทันที
" ทำไมฉันต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย.. "
ฮารุเดินไปนั่งย่อตัวลงตรงหน้าโชพร้อมดึงมือโชมาหาตนและยัดสมุดใส่มือโช
เขาใช้มือของตัวเองลูบหัวอีกฝ่ายพร้อมกับหัวเราะในลำคอไปด้วย
หลังจากที่โชได้สมุดคืนเขาก็รีบเก็บกระเป๋าเตรียมจะวิ่งออกไป แต่ฮารุก็ได้พูดหยุดโชไว้
ฮารุ
สมุดนั้น ยังไงก็ไม่ใช่ของนาย
ฮารุ
ทำไมต้องอยากได้คืนขนาดนั้น
มือของโชที่จับสมุดอยู่ก็ได้เลื่อนลงมาเผยให้ชื่อที่อยู่บนปก
ฮารุ
ฉันให้ได้มากวว่านั้นนะ–
โชที่ทนฟังคำพูดของฮารุไม่ไหวจึงปิดประตูอัดหน้าก่อนจะวิ่งกลับบ้านทันที ในระหว่างทางที่วิ่งเขาก็ได้เผลอสะดุดล้มจนสมุดของไอโกะตกลงไปในแม่น้ำ เขาไม่มีทางเลือกจึงปีนสะพานลงไปเอาสมุดนั้นขึ้นมาและเดินกลับบ้านในสภาพที่เปียกโชกไปทั้งตัวจนเผยให้เห็นผิวของโช
ในห้องเงียบสนิท ไม่มีเสียงตอบรับ
โช
//เดินเข้ามานั่งข้างๆแม่
มาเอมิ
ไม่เห็นหรือไงว่าฉันนอนอยู่ ห้ะ!?
มาเอมิ
อะไรว่ะ ทำไมตัวแกเปียกแบบนี้...?
มาเอมิ
แกมันเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ!//เตะช้ำ
มาเอมิ
ฉันเลี้ยงแกมาอย่างดี!
มาเอมิ
แต่แกกลับอยากเป็นกะหรี่หรอ!?
" มันเป็นอีกวันของการโดนทำร้าย บาตแผลในแต่ละวันก็ยังไม่เคยช้ำกันเลย เรื่องแบบนี้ คือสิ่งที่ฉันควรยอมรับมันให้ได้ในทุกวัน "
" ฉันมักจะพยายามทำเหมือนมันไม่เป็นอะไรมาตลอด ไม่รู้ทำไมวันนี้มันถึงเจ็บกว่าทุกที "
" เหมือนเพิ่งโดนปลอบใจจากใครคนหนึ่งโดยที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร "
โช
(เพียงแค่มีไอโกะที่อยู่ข้างๆ...แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับความหมายของฉัน..)
" แม้บางครั้งเรื่องที่เจอมาอาจจะส่งผลกระทบทำให้ฉันเห็นภาพหลอนอยู่บ้าง "
" แต่ฉันยินดีและดีใจจริงๆที่ภาพนั้นเป็นภาพของไอโกะ "
" ยกเว้นวันนี้เท่านั้นที่ฉันรู้สึกไม่ยินดีกับภาพนั้นเลย "
โช
มันน่าสนุกขนาดนั้นเลยหรอ..ไอ้เวร
ฮารุ
สนุกสิ//ยืนมือมาลูบหัวโช
" นี่เป็นภาพที่เลวร้ายที่สุดแล้วละ "
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
