ท่ามกลางป่าไม้ลึกที่เต็มไปด้วยความเงียบสงบ เสียงของฝีเท้าที่เดินช้าๆ บนพื้นดินยังคงดังก้องไปทั่วพื้นที่อันมืดมิด หลิงเซียนตื่นขึ้นจากการหลับไหลยาวนานที่เธอไม่สามารถจดจำได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เธอรู้เพียงว่าตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ท่ามกลางป่า ไม่มีความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับตัวเอง นอกจากชื่อที่เธอได้ยินในหัว "หลิงเซียน..." เธอพึมพำออกมาเบาๆ

การสูญเสียความทรงจำของหลิงเซียนเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากการต่อสู้ที่รุนแรงกับมารผู้ยิ่งใหญ่ เธอจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น แต่สิ่งเดียวที่เธอรู้คือตัวเองไม่ได้อยู่ในโลกเทพอีกต่อไป โลกที่เต็มไปด้วยแสงสว่างและความยิ่งใหญ่ ตอนนี้เธอกลับมาตื่นในโลกมนุษย์ โลกที่เธอไม่รู้จัก

"นี่... ที่ไหนกัน?" หลิงเซียนมองไปรอบๆ เห็นเพียงแต่ป่าเขียวชอุ่มและแสงแดดที่ลอยลงมาจากฟ้า ผ่านช่องว่างในกิ่งไม้ หญิงสาวรู้สึกแปลกใจและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน เพราะเธอไม่รู้ว่าตัวเองมาถึงที่นี่ได้อย่างไร

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นจากที่ห่างออกไป "คุณ... คุณตื่นแล้วหรือ?"

หลิงเซียนหันไปมองตามเสียงนั้น และเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ เขามีท่าทางสงบและมีแววตาอ่อนโยน เขาใส่เสื้อผ้าธรรมดาๆ ที่ดูเรียบง่าย แต่ในสายตาของหลิงเซียนกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นและความน่าเชื่อถือที่บางอย่างซ่อนอยู่ในตัวเขา

"คุณเป็นใคร?" หลิงเซียนถามเสียงเบา ยังคงสงสัยในทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มอ่อนๆ และยื่นมือออกไป "ข้าคือจิ้งหลัน ข้ามีหน้าที่ดูแลช่วยเหลือผู้ที่สับสนและหลงทาง เช่นท่าน... ท่านเป็นใคร?"

หลิงเซียนมองมือนั้นและลังเลก่อนจะยื่นมือไปจับ "ข้า... ข้าไม่แน่ใจ... แต่ข้ารู้สึกว่าไม่ใช่คนธรรมดา"

จิ้งหลันพยักหน้าและนั่งลงข้างๆ หลิงเซียน "ท่านเป็นเทพ... แต่ท่านสูญเสียความทรงจำ ตอนนี้ท่านอยู่ในโลกมนุษย์ โลกที่ไม่คุ้นเคยสำหรับท่าน"

หลิงเซียนมองไปยังชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ "ข้าเป็นเทพงั้นเหรอ?"

"ใช่... ท่านเป็นเทพที่ยิ่งใหญ่ ข้ารู้จักท่านจากคำเล่าลือ แม้แต่ราชามารก็ยังเคารพในพลังของท่าน" จิ้งหลันกล่าว ก่อนจะถอนหายใจ "แต่ว่าท่านสูญเสียความทรงจำและถูกดึงมาที่นี่ เพราะบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น"

หลิงเซียนเริ่มรู้สึกถึงความเชื่อมโยงบางอย่างในคำพูดของจิ้งหลัน แต่ว่าเธอยังคงไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ "ข้าต้องทำอย่างไร... ข้าจะกลับไปได้ไหม?"

จิ้งหลันพยักหน้าและยิ้มให้กับเธอ "จะกลับไปได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับการเดินทางของท่านในอนาคต ท่านต้องหาคำตอบในโลกนี้ ก่อนที่มันจะถูกทำลายไปจากสงครามระหว่างเทพและมาร"

หลิงเซียนมองไปข้างหน้า รู้สึกถึงภาระที่รออยู่ข้างหน้า แม้เธอจะสูญเสียความทรงจำ แต่เธอไม่อาจหลีกหนีจากชะตากรรมนี้ได้

"ข้าจะหาคำตอบ" หลิงเซียนพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง

ในที่สุดการเดินทางของหลิงเซียนก็เริ่มต้นขึ้น จากการค้นหาความจริงในอดีตที่เธอสูญเสียไป และการค้นพบพลังที่หลับใหลในตัวเธอ โลกใหม่ที่เธอต้องเผชิญกำลังรอคอยอยู่...

หลิงเซียนเดินตามจิ้งหลันมาผ่านป่าใหญ่ ขณะที่เธอพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของเขา ทุกสิ่งรอบตัวเธอรู้สึกแปลกและไม่คุ้นเคย อากาศบริสุทธิ์และลมอ่อนๆ ที่พัดผ่านไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกสงบได้เหมือนที่เคยเป็นเมื่อเธอยังอยู่ในโลกเทพ สิ่งที่เธอสูญเสียไปมากกว่าความทรงจำคือความรู้สึกปลอดภัยที่เคยมีจากการเป็นเทพผู้ยิ่งใหญ่

“ข้ารู้สึก... เหมือนเคยมีบางอย่างที่ข้าลืมไป” หลิงเซียนพูดเบาๆ ขณะเดินไปข้างหน้า “บางสิ่งที่สำคัญมาก... แต่ข้าจำไม่ได้”

จิ้งหลันที่เดินข้างๆ หยุดและหันมามองหลิงเซียนด้วยความเห็นใจ เขาไม่เคยเห็นเทพที่ทรงพลังขนาดนี้ต้องมาเผชิญกับความสูญเสียเช่นนี้มาก่อน เขารู้ว่าเธอจะต้องเจอกับการทดสอบที่ยิ่งใหญ่กว่าการสูญเสียความทรงจำไป

“สิ่งที่ท่านสูญเสียไป... คือความทรงจำที่สำคัญต่อการต่อสู้ครั้งนี้” จิ้งหลันกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “สงครามระหว่างเทพและมารกำลังทวีความรุนแรงขึ้น ถ้าท่านไม่หาคำตอบจากอดีต มันอาจจะสายเกินไป”

หลิงเซียนเงียบไป คำพูดของจิ้งหลันเหมือนเสียงเตือนจากความมืดที่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เธอพยายามจะคิดถึงสิ่งที่เธอลืม แต่ความทรงจำกลับเป็นสิ่งที่ห่างไกลเกินกว่าที่จะสัมผัสได้

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “จิ้งหลัน... ท่านพาผู้หญิงคนนี้มาจากไหน?”

เสียงนั้นเป็นเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งที่หลิงเซียนไม่เคยเห็นมาก่อน เขามีท่าทางอันตรายและดวงตาที่แฝงไปด้วยความฉลาดและแสนเย็นชา เขาใส่เสื้อคลุมมารสีดำที่ยาวคลุมไปถึงข้อเท้า มือข้างหนึ่งของเขาถือดาบที่ดูเหมือนจะมีพลังมืดซ่อนอยู่

จิ้งหลันหยุดหันไปมองชายหนุ่มด้วยสายตาเยือกเย็น “เสี่ยวจู... เจ้าคิดจะทำอะไร?”

หลิงเซียนรู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศ แม้ว่าเธอจะไม่รู้จักชายคนนี้ แต่สัญชาตญาณของเธอก็ทำให้รู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ดึงดูดความสนใจของเธอ

“ข้าแค่สงสัยว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” เสี่ยวจูพูดเสียงเย็น “ท่านพามาแค่คนเดียว ทำไมท่านถึงช่วยเธอ? หรือว่าท่านไม่ได้บอกเรื่องของเธอทั้งหมด?”

จิ้งหลันยืนนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดตอบ “หลิงเซียนไม่ใช่คนธรรมดา เธอเป็นเทพที่สูญเสียความทรงจำ และตอนนี้กำลังพยายามหาคำตอบ”

“เทพที่สูญเสียความทรงจำ?” เสี่ยวจูพูดออกมาเสียงต่ำ เขาไม่คาดคิดว่าคนที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่นี้จะมีความสำคัญเช่นนี้ หากเป็นเช่นนั้นจริง การพาเธอไปยังที่ปลอดภัยจึงไม่ใช่เรื่องง่าย

หลิงเซียนมองเขาอย่างสงสัย “ท่าน... เป็นใคร?”

เสี่ยวจูยิ้มอย่างเย็นชา “ข้าคือเสี่ยวจู... มารผู้ได้รับคำสั่งจากราชามารให้กำจัดเทพ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าโชคชะตากำลังจะพาทางเราไปในเส้นทางที่แตกต่างกัน”

จิ้งหลันมองไปที่หลิงเซียนแล้วพูดเสียงเบา “เสี่ยวจูอาจจะไม่ใช่ศัตรู... แต่เขาก็ไม่ใช่เพื่อน”

หลิงเซียนรู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างจากเสี่ยวจู บางสิ่งในตัวเขาทำให้เธอรู้สึกไม่มั่นคง แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขามีบทบาทสำคัญในชะตากรรมของเธอ

เสี่ยวจูยิ้มบางๆ แล้วหันหลังเดินจากไป “จงระวังตัวให้ดี... การเดินทางของท่านยังยากลำบาก”

หลิงเซียนมองตามเขาไป ด้วยความสงสัยและคำถามมากมายที่ยังค้างคาในใจ ตอนนี้การเดินทางของเธอกำลังเริ่มต้นขึ้น แต่ทุกย่างก้าวที่เธอเดินไป ก็เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

หลิงเซียนเดินทางต่อไปกับจิ้งหลัน ท่ามกลางป่าทึบที่มีความเงียบสงบ ทั้งสองไม่พูดอะไรมากนัก ต่างคนต่างรู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย จิ้งหลันรู้ดีว่าเธอจำเป็นต้องเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น และหลิงเซียนก็ยังคงอยู่ในภาวะที่ไม่รู้จักตัวตนของตัวเองเท่าไรนัก

“ท่าน... ท่านพูดถึงการต่อสู้ระหว่างเทพและมาร” หลิงเซียนพูดขึ้นหลังจากที่เดินเงียบๆ มานาน “มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? ทำไมข้าถึงไม่ได้รับความทรงจำเกี่ยวกับมัน?”

จิ้งหลันหันมามองเธอด้วยแววตาเศร้าๆ เขาเข้าใจดีว่าเป็นเรื่องยากที่หลิงเซียนจะทำความเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต เพราะมันไม่ใช่เพียงแค่ความสูญเสียของเธอ แต่เป็นการสูญเสียของโลกทั้งหมด

“มันเป็นสงครามที่ยาวนาน สงครามที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้” จิ้งหลันตอบ “เมื่อหลายร้อยปีที่ผ่านมา เทพและมารเคยเป็นพันธมิตรที่ร่วมมือกันดูแลโลกนี้ แต่เมื่อราชามารเกิดความทะเยอทะยานที่จะครอบครองทุกสิ่ง เขาได้เริ่มต้นการโจมตีเทพ และท่าน... ท่านคือผู้ที่รับผิดชอบในการปกป้องโลกจากเขา”

หลิงเซียนฟังอย่างตั้งใจ เธอรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดในคำพูดของจิ้งหลัน แต่มันก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอเข้าใจว่าทำไมเธอถึงถูกทิ้งให้อยู่ในสภาพนี้

“ทำไมข้าถึงสูญเสียความทรงจำ?” หลิงเซียนถามเสียงเบา

จิ้งหลันหยุดเดินและหันไปมองเธออย่างจริงจัง “ท่านไม่ได้สูญเสียความทรงจำโดยบังเอิญ การทำลายความทรงจำของท่านเป็นการกระทำของราชามาร มันเป็นการป้องกันไม่ให้ท่านสามารถใช้พลังของเทพได้อย่างเต็มที่เพื่อท้าทายเขา”

หลิงเซียนรู้สึกเจ็บแปลบในใจ “ราชามาร... เขาคือศัตรูของข้า”

“ใช่” จิ้งหลันพยักหน้า “ราชามารไม่เพียงแต่ต้องการทำลายเทพ แต่เขาต้องการทำลายทั้งโลก ถ้าท่านไม่หาวิธีเรียกคืนพลังของตัวเอง และหาคำตอบเกี่ยวกับอดีต มันอาจจะสายเกินไป”

หลิงเซียนมองไปยังท้องฟ้าที่เริ่มมืดลง เธอเริ่มรู้สึกถึงน้ำหนักของภารกิจที่รออยู่ข้างหน้า ทุกก้าวที่เธอเดินก็เหมือนกับการเข้าใกล้คำตอบที่ลึกซึ้ง แต่ก็เต็มไปด้วยอันตรายที่ไม่อาจคาดเดา

จิ้งหลันมองหลิงเซียนด้วยสายตาแน่วแน่ “ท่านไม่เพียงแต่ต้องหาคำตอบเกี่ยวกับตัวเอง แต่ต้องหาวิธีที่จะหยุดสงครามครั้งนี้ให้ได้”

หลิงเซียนลูบแขนของตัวเอง ความรู้สึกบางอย่างที่ลึกลงไปในจิตใจทำให้เธอรู้สึกถึงความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงที่ทับถมอยู่บนบ่า แม้เธอจะยังไม่จำได้ทั้งหมด แต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงชะตากรรมนี้ได้

“ข้าจะทำให้ได้” หลิงเซียนกล่าวด้วยความมั่นคง “ข้าจะกลับไป... และหยุดสงครามนี้”

จิ้งหลันพยักหน้าและหันไปข้างหน้า “การเดินทางของท่านจะไม่ง่ายดาย แต่มันจำเป็น”

ในขณะที่ทั้งสองเดินต่อไปในความมืดที่คืบคลานเข้ามา พวกเขาก็รู้ดีว่าอันตรายที่กำลังรออยู่ข้างหน้าไม่ใช่แค่การเผชิญหน้ากับศัตรู แต่เป็นการต่อสู้กับความจริงที่อาจทำให้ทั้งโลกต้องตกอยู่ในอันตราย