เมืองแห่งเงาไม่เคยหลับใหล แต่ความคึกคักของมันไม่ใช่แสงสว่างจากความสุข หากเป็นความมืดมิดที่ปกคลุมด้วยอันตรายและความลับ Y/N ก้าวลงจากรถไฟขบวนสุดท้ายในยามค่ำคืน แสงไฟจากสถานีที่หรี่ลงทุกขณะทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกผลักดันเข้าสู่โลกที่ไม่คุ้นเคย กระเป๋าเดินทางใบเล็กในมือข้างหนึ่งและแผนที่ในอีกข้างเป็นสิ่งเดียวที่เธอพึ่งพาได้

เธอหันมองรอบๆ สถานีที่ว่างเปล่า เสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านราวกับเตือนเธอถึงสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า ไม่มีผู้คน ไม่มีความอบอุ่น มีเพียงแสงไฟถนนที่กระพริบติดๆ ดับๆ และเงาของตัวเธอเองที่ทอดยาวไปบนพื้น

"เมืองนี้มันช่าง..." เธอถอนหายใจ พยายามหาเสียงปลอบใจตัวเองในสถานการณ์ที่เงียบงัน

แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เมืองแห่งเงาเป็นที่เดียวที่เธอคิดว่าเธอจะสามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายในอดีตที่เธอไม่อยากจดจำอีกต่อไป เธอหลบหนีมาไกลเพื่อหวังว่าที่นี่จะเป็นที่ซ่อนตัวจากทุกอย่าง แต่เพียงแค่ก้าวแรกในเมืองนี้ เธอก็รู้สึกว่ามันอาจไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยเลย

เธอเดินออกจากสถานีอย่างช้าๆ สายลมหนาวพัดผ่านใบหน้าทำให้เธอสะท้าน ย่านที่เธอเดินผ่านเต็มไปด้วยตึกร้างและร้านค้าที่ปิดประตูแน่นหนา มีเพียงแสงจากป้ายไฟนีออนเก่าๆ ที่ยังคงกระพริบเหมือนจะพังในไม่ช้า ตรอกซอยที่เธอต้องเดินผ่านเต็มไปด้วยขยะและเสียงแมวร้องจากที่ไกลๆ

เธอเปิดแผนที่ในมือ มองหาที่พักราคาถูกที่เธอจองไว้ล่วงหน้า แต่แผนที่กลับดูสับสนและไม่มีความชัดเจน เธอพยายามก้าวไปข้างหน้า แม้ว่าใจหนึ่งจะรู้สึกว่าทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระแวง

เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องในตรอกแคบๆ ความเงียบรอบตัวทำให้เธอเริ่มได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น เธอรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งจับตามองจากในเงามืด แต่เธอก็พยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นเพียงจินตนาการ

จนกระทั่งเสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้น ไม่ใช่ของเธอ แต่เป็นเสียงของใครบางคนที่เดินอยู่ไม่ไกล

Y/N หยุดเดินทันที ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง เสียงฝีเท้าหายไป ราวกับว่าคนๆ นั้นหยุดเดินพร้อมกับเธอ เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก พลางหันไปมองด้านหลัง แต่ไม่มีใคร

“ใครอยู่ตรงนั้น?” เธอถามออกไป เสียงของเธอสะท้อนกลับมาในความมืด ไม่มีคำตอบ

เธอพยายามบอกตัวเองว่าเธออาจจะคิดมากเกินไป เธอก้าวเท้าเดินต่อไปอีกสองสามก้าว แต่แล้วเสียงฝีเท้านั้นก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันชัดเจนกว่าเดิม

Y/N หันกลับไปทันที และสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอหยุดนิ่ง

ชายคนหนึ่งยืนอยู่ในเงามืดของตรอก ดวงตาสีเทาคมกริบของเขาสะท้อนแสงไฟที่สลัว เงาร่างของเขาดูเลือนรางแต่เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม เขาสวมเสื้อผ้าสีดำสนิทที่กลืนไปกับความมืด ใบหน้าของเขาเย็นชาและไร้ความรู้สึก แต่กลับมีบางอย่างที่ดึงดูดสายตาของเธอ

เขาไม่พูดอะไร ไม่ขยับตัว เพียงแค่มองเธอด้วยสายตาที่เหมือนจะอ่านความคิดของเธอได้ทุกอย่าง

"คุณเป็นใคร?" Y/N ถาม น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย

ชายคนนั้นไม่ได้ตอบในทันที เขาเพียงแค่เอียงศีรษะเล็กน้อย ราวกับกำลังประเมินเธอ จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเลือดในร่างกายหยุดไหล

"หลีกทางไปซะ ถ้าไม่อยากเดือดร้อน"

คำพูดของเขาไม่ได้ดังหรือก้าวร้าว แต่มันเต็มไปด้วยน้ำหนักที่ทำให้เธอไม่กล้าขัดขืน เธอถอยหลังไปสองสามก้าวโดยอัตโนมัติ ความกลัวที่เธอพยายามกดไว้เริ่มเผยออกมา

ชายคนนั้นมองเธออีกครั้ง ก่อนจะเดินผ่านเธอไปโดยไม่หันกลับมามอง เขาทิ้งเธอไว้กับคำถามมากมายในหัว เธอยืนอยู่ตรงนั้น ตัวแข็งทื่อ ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นหรือชายคนนั้นเป็นใคร

เมื่อเขาหายไปในความมืด Y/N ก็รู้สึกเหมือนลมหายใจของเธอกลับมาอีกครั้ง เธอกุมมือที่สั่นเทาไว้แน่น พลางพยายามสงบสติอารมณ์

“เขาเป็นใครกันแน่...” เธอพึมพำ ก่อนจะเร่งฝีเท้าออกจากตรอกนั้น ทิ้งไว้เพียงความสงสัยและความกลัวที่เกาะกุมหัวใจ

เธอไม่รู้เลยว่าการพบเจอครั้งนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปตลอดกาล

---

เสียงของกงล้อแห่งโชคชะตาดังกึกก้องในความมืด แม้ไร้สิ่งใดเคลื่อนไหว แต่หัวใจของ Y/N กลับเต้นแรงจนเหมือนจะระเบิดออกมา มือที่เคยจับดาบมั่นคงสั่นไหวเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา—ชายผู้เป็นดั่งเงาในยามค่ำคืน

"เธอไม่ควรอยู่ที่นี่" เสียงทุ้มต่ำที่แฝงความเย็นชาเอ่ยขึ้นจากมุมห้อง เสียงนั้นฟังดูราวกับคำเตือน แต่ Y/N รู้ดีว่าในน้ำเสียงนั้นมีอะไรซ่อนอยู่—ความห่วงใยบางเบาที่เขาไม่อาจแสดงออกตรงๆ

"แล้วทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ?" เธอถามกลับ พลางเงยหน้าสบตากับดวงตาสีดำสนิทของเขา แม้ในความมืด เธอก็ยังมองเห็นประกายแสงเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น—เหมือนกับว่าเขากำลังปกปิดความรู้สึกที่แท้จริง

Feitan ไม่ตอบ เขาเพียงเบือนหน้าหนี สายลมเย็นที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างทำให้บรรยากาศยิ่งเย็นยะเยือก Y/N รู้สึกได้ถึงความหนักอึ้งในอากาศ เหมือนมีบางอย่างกำลังรอเวลาที่จะระเบิดออกมา

"นายไม่คิดจะอธิบายอะไรหน่อยเหรอ?" เธอถามอีกครั้ง เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย แม้พยายามทำใจแข็ง แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวด

"ไม่จำเป็น" เขาตอบสั้นๆ

Y/N กำมือแน่น "ทำไมต้องเป็นแบบนี้? ทำไมถึงต้องปิดบังฉันทุกอย่าง?"

คำถามของเธอเหมือนปลายเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจ Feitan เขาหันกลับมามองเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ในแววตาของเขามีบางอย่างที่เปลี่ยนไป—ความรู้สึกผิด

"เพราะเธอไม่ควรรู้"

คำตอบนั้นทำให้ Y/N แทบหยุดหายใจ เธอกัดริมฝีปากแน่น ความเจ็บปวดแล่นผ่านหัวใจราวกับคมมีด เธอพยายามสงบสติอารมณ์ แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา

"นายจะปกป้องฉันไปถึงไหนกัน? นายคิดว่าการปิดบังทุกอย่างมันช่วยฉันได้จริงๆ เหรอ?!"

Feitan ก้าวเข้ามาใกล้เธอในพริบตา ราวกับเงาที่เคลื่อนไหวได้ เขาจับไหล่เธอแน่น สายตาของเขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ

"ใช่! เพราะถ้าเธอรู้มากกว่านี้ เธอจะตกอยู่ในอันตราย!"

เสียงของเขาดังและหนักแน่นจน Y/N ถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้เริ่มไหลอาบแก้ม แต่เธอยังคงจ้องเขาอย่างไม่ยอมแพ้

"ฉันไม่ได้กลัวอันตราย..." เธอกล่าวเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "สิ่งที่ฉันกลัว...คือการถูกทิ้งไว้ข้างหลัง โดยที่ฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับนาย"

คำพูดของเธอเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงกลางใจ Feitan เขาปล่อยมือจากไหล่เธอและถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว เขาไม่เคยรู้สึกอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน แต่เมื่อเผชิญหน้ากับความจริงที่เธอพูด เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้

"Y/N..." เสียงของเขาเบาลง ราวกับไม่มั่นใจว่าจะพูดอะไรต่อดี

เธอเช็ดน้ำตาและก้าวเข้าไปหาเขา "นายไม่จำเป็นต้องปกป้องฉันด้วยการผลักไสฉันออกไปแบบนี้ ฉันเลือกที่จะอยู่ตรงนี้กับนายแล้ว ไม่ว่าสิ่งที่นายซ่อนอยู่จะน่ากลัวแค่ไหน ฉันก็พร้อมจะรับมัน"

Feitanมองเธออยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เขารู้ว่าเขาไม่อาจหนีความจริงนี้ไปได้อีกแล้ว

"ก็ได้..." เขาพูดพลางหันหลังให้เธอ "ถ้าเธออยากรู้ความจริง ก็เตรียมตัวให้พร้อม เพราะมันอาจจะเปลี่ยนทุกอย่าง"

เขาเดินไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยเอกสารเก่าๆ และหยิบบางอย่างขึ้นมา มันคือจี้เงินที่มีสัญลักษณ์ประหลาดแกะสลักอยู่

"นี่คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง" เขากล่าว พลางส่งมันให้เธอ "และมันอาจจะเป็นจุดจบของเราเช่นกัน"

Y/N รับจี้นั้นมาด้วยมือที่สั่นเทา เธอไม่รู้ว่าความจริงที่กำลังจะถูกเปิดเผยจะเปลี่ยนชีวิตเธออย่างไร แต่ในตอนนี้ เธอรู้เพียงอย่างเดียว—เธอจะไม่ถอยหนี

---

ในขณะที่ Y/N จ้องมองจี้เงินนั้น ภาพในหัวเธอก็เริ่มพร่าเลือน ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นเข้ามาในหัว เธอเห็นภาพที่ไม่คุ้นเคย—ห้องมืดที่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง เลือดที่สาดกระเซ็น และ Feitan ที่ยืนอยู่ท่ามกลางซากศพ

เธอสะดุ้งและปล่อยจี้ตกลงพื้น "นี่มัน...อะไร?"

Feitan ก้มลงเก็บจี้นั้นและเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ "เธอไม่ควรแตะมันนานเกินไป มันจะทำให้เธอเห็นสิ่งที่เธอไม่อยากเห็น"

"นั่นมัน...อดีตของนายเหรอ?" Y/N ถาม เสียงของเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน

เขาไม่ตอบ เพียงแต่ยืนเงียบๆ สายลมที่พัดเข้ามาในห้องทำให้เปลวเทียนริบหรี่ Y/N สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แฝงอยู่ในตัวเขา—ความเจ็บปวดที่เขาไม่เคยเปิดเผยให้ใครเห็น

"ฉันจะอยู่ข้างนาย" เธอกล่าวในที่สุด แม้ว่าเธอจะยังไม่เข้าใจทุกอย่าง แต่เธอก็รู้ดีว่าความมืดที่ปกคลุมตัวเขานั้นไม่ได้เป็นเพียงเรื่องราวของเขาเพียงลำพัง

---

Y/N เดินออกจากห้องของ Feitan พร้อมจี้เงินในมือ เธอสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างที่หลั่งไหลออกมาจากวัตถุชิ้นนี้ มันไม่ใช่แค่ของธรรมดา แต่เป็นเหมือนกุญแจที่นำไปสู่ความลับบางอย่างที่ Feitan พยายามปกปิด

เธอเดินกลับไปยังห้องของตัวเองในที่พักซึ่งพวกแมงมุมใช้เป็นฐานชั่วคราว เสียงฝีเท้าของเธอสะท้อนในทางเดินที่มืดสนิท หัวใจเธอยังคงเต้นแรง ความรู้สึกกดดันจากการพูดคุยกับ Feitan ยังไม่จางหาย เธอพยายามกล่อมตัวเองให้สงบ แต่คำพูดของเขายังคงวนเวียนในหัว

"นี่คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง และมันอาจจะเป็นจุดจบของเราเช่นกัน"

---

คืนที่มืดมิด

เมื่อถึงห้อง Y/N วางจี้ลงบนโต๊ะ พลางจ้องมองมันด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป สิ่งที่ Feitan ซ่อนอยู่เบื้องหลังจี้นี้คืออะไร? ทำไมมันถึงมีพลังที่สามารถดึงเธอเข้าสู่ภาพในอดีตได้?

แสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา เธอหยิบจี้ขึ้นมาอีกครั้ง มือของเธอสั่นเล็กน้อย เธอรู้ว่าการแตะมันอาจทำให้เธอเห็นภาพที่ไม่อยากเห็นอีก แต่ความอยากรู้ก็เอาชนะความกลัว

เมื่อจี้สัมผัสกับผิวของเธอ ภาพในหัวเธอก็พรั่งพรูออกมาอีกครั้ง

---

เธอเห็น Feitan ยืนอยู่กลางสนามรบ ดวงตาของเขาเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง รอบตัวเขามีศัตรูที่นอนแน่นิ่งอยู่ เลือดเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของเขา แต่เขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ นอกจากความเงียบ

ในภาพนั้น มีชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เขาเป็นชายร่างสูง ใบหน้าของเขาถูกปกคลุมด้วยเงา แต่เสียงของเขาชัดเจน

"เธอจะยอมทำทุกอย่างเพื่อพวกเราไหม Feitan?"

"ทุกอย่าง" Feitan ตอบโดยไม่ลังเล

"แม้กระทั่งการทำลายตัวเอง?"

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า "ใช่"

---

Y/N สะดุ้งตื่นจากภาพในหัว เธอหายใจแรงและมองจี้ในมือด้วยความตกใจ สิ่งที่เธอเห็นไม่ใช่เพียงอดีตของ Feitan แต่เป็นพันธะที่เขามีกับแก๊งแมงมุม ความจงรักภักดีที่ไม่อาจถูกทำลาย

เสียงเคาะประตูดังขึ้น Y/N วางจี้ลงบนโต๊ะและรีบลุกไปเปิดประตู

Kurapika ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาของเขาเป็นประกายแดงเจิดจ้า

"เธอโอเคไหม?" เขาถาม เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

"ฉัน..." Y/N ลังเล แต่สุดท้ายก็พยักหน้า "ฉันโอเค"

"ไม่จริง" Kurapika ขมวดคิ้ว "ฉันเห็นเธอเดินออกมาจากห้องของ Feitan เธอรู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหนที่เข้าไปยุ่งกับเขา?"

Y/N เงียบ เธอรู้ว่า Kurapika ไม่ผิดที่จะเป็นห่วง แต่เธอก็ไม่อยากบอกเขาว่าเธอได้อะไรกลับมาจากการคุยกับ Feitan

"เขาไม่ทำอะไรฉันหรอก" เธอตอบในที่สุด

Kurapika จ้องเธออยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจ "ฉันหวังว่าเธอจะพูดถูก"

---

การตัดสินใจ

หลังจากที่ Kurapika กลับไป Y/N ก็หันมามองจี้อีกครั้ง เธอรู้ว่ามันมีความสำคัญ และมันอาจเป็นกุญแจที่จะไขความลับทั้งหมด แต่เธอไม่แน่ใจว่าควรจะทำอย่างไรกับมัน

ในขณะที่เธอกำลังคิด เสียงฝีเท้าดังขึ้นที่ทางเดินนอกห้อง

"เธอยังไม่หลับอีกเหรอ?" เสียงของ Feitan ดังขึ้น

Y/N หันไปมองเขา เขายืนอยู่ตรงประตู สายตาของเขาจ้องไปที่จี้บนโต๊ะ

"นายต้องการมันคืนไหม?" เธอถาม

Feitan ส่ายหน้า "ไม่ ฉันให้มันกับเธอแล้ว"

เขาเดินเข้ามาในห้องและหยิบจี้ขึ้นมามอง "แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่าการเก็บมันไว้ หมายความว่าเธอจะต้องเผชิญกับสิ่งที่เธออาจไม่พร้อม"

"ฉันพร้อม" Y/N กล่าวโดยไม่ลังเล

Feitan หันมามองเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและความเจ็บปวด "อย่าพูดแบบนั้นจนกว่าเธอจะรู้ว่ามันคืออะไรจริงๆ"

"งั้นนายบอกฉันสิ" เธอเดินเข้าไปใกล้เขา "บอกฉันว่าความจริงคืออะไร"

Feitan จ้องเธออยู่นาน ก่อนจะพูดว่า "ความจริงคือ...เธอเกี่ยวข้องกับสิ่งนี้มากกว่าที่เธอคิด"

---

รอยแผลที่ไม่อาจลบเลือน

คำพูดของ Feitan ทำให้ Y/N สับสน เธอไม่เข้าใจว่าหมายความว่าอย่างไร แต่ก่อนที่เธอจะถาม เขาก็พูดต่อ

"เธอจำอะไรเกี่ยวกับครอบครัวของเธอได้บ้าง?"

คำถามนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ Y/N เธอเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบเสียงเบา "ฉันจำอะไรไม่ได้มากนัก ฉันรู้แค่ว่าฉันถูกทิ้งไว้ตั้งแต่เด็ก"

Feitan พยักหน้า "เพราะงั้น เธอถึงไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครจริงๆ"

"หมายความว่ายังไง?" Y/N ถาม น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่น

Feitan ไม่ตอบทันที เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ และมองจี้ในมือ "จี้นี้ไม่ได้เป็นแค่ของธรรมดา มันเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงระหว่างเธอกับแก๊งแมงมุม"

"ฉันไม่เข้าใจ..."

"เธอจะเข้าใจ เมื่อถึงเวลา" Feitan ลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู "แต่ตอนนี้ ฉันอยากให้เธอเตรียมตัวให้พร้อม เพราะความจริงที่กำลังจะเปิดเผย มันอาจทำให้เธอไม่สามารถกลับไปเป็นคนเดิมได้อีก"

เขาเดินออกจากห้อง ทิ้งให้ Y/N ยืนอยู่คนเดียวในความมืด เธอจ้องมองจี้ในมือ และรู้สึกว่าชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล

---