ในป่าลึกที่ไม่มีใครกล้าเหยียบย่าง มีตำนานเล่าขานถึงสิ่งมีชีวิตที่มิใช่มนุษย์ พวกมันทรงพลังและลึกลับ ผู้ใดที่เผชิญหน้าจะไม่มีวันกลับมาเล่าเรื่องราวได้อีก แต่สำหรับเด็กชายที่ชื่อว่า “ไคล์” ป่านี้คือบ้านของเขา

“ลุกขึ้น ไคล์!” เสียงคำรามลั่นจากมังกรตัวใหญ่ที่กำลังเหวี่ยงหางอันหนาหนักใส่เด็กชาย ไคล์หลบด้วยความคล่องแคล่วก่อนกระโดดขึ้นต้นไม้สูง เสือดำที่อยู่ใกล้ ๆ ยืนมองด้วยความพึงพอใจ ร่างของมันสง่าท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านใบไม้

“ดีขึ้นมาก ไคล์” เสือดำกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “แต่เธอยังช้าอยู่”

เด็กชายปาดเหงื่อและยิ้ม เขามองไปรอบ ๆ พื้นดินที่เต็มไปด้วยรอยเท้าสัตว์ใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นมังกร เสือดำ หรือเสือโคร่ง ทุกตัวล้วนอยู่ที่นี่มานานจนไคล์จำไม่ได้ว่าเขาเคยมีชีวิตนอกป่านี้หรือไม่

“วันหนึ่ง เธอจะต้องออกไป” เสือดำกล่าวพร้อมก้าวเข้ามาใกล้ มันมองไคล์ด้วยดวงตาสีทอง “โลกภายนอกเต็มไปด้วยมนุษย์ พวกเขาไม่เหมือนเรา และพวกเขาจะไม่ยอมรับเธอ”

คำพูดนั้นทำให้ไคล์นิ่งงันไปชั่วครู่ เขาเคยสงสัยว่าตัวเองต่างจากสัตว์เหล่านี้อย่างไร ทำไมเขาถึงไม่มีเกล็ดเหมือนมังกร ไม่มีขนเหมือนเสือ

ไคล์นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ ใบไม้แห้งกรอบใต้เท้าทำให้เขารู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย แต่คำพูดของเสือดำยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

“มนุษย์ไม่เหมือนเรา...”

เขาเงยหน้ามองฟ้า แสงจันทร์เล็ดลอดผ่านกิ่งไม้ลงมาอย่างอ่อนโยน ในป่านี้ ทุกอย่างดูเหมือนปลอดภัยสำหรับเขา แต่ทำไมถึงมีบางอย่างที่เขารู้สึกว่ามันไม่สมบูรณ์

“เสือ” ไคล์เอ่ยเรียกชื่อเสือดำ มันหันมามองด้วยสายตานิ่งลึกเหมือนจะมองทะลุเข้าไปในจิตใจของเขา

“มนุษย์...หน้าตาเป็นอย่างไร?”

เสือดำครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ “พวกเขาดูเหมือนเธอ แต่ใจพวกเขาแตกต่าง”

คำตอบนั้นไม่ได้ทำให้ไคล์เข้าใจอะไรมากขึ้น เขาลุกขึ้นยืน ปัดใบไม้ที่เกาะตามเสื้อผ้าหยาบ ๆ ที่ดูเหมือนตัดเย็บจากวัสดุในป่า “ฉันอยากเจอพวกเขา”

มังกรที่กำลังนอนนิ่งอยู่ใต้เงาไม้ใหญ่ลืมตาขึ้น เสียงลมหายใจของมันดังหนักหน่วงเหมือนภูเขาที่กำลังเคลื่อนตัว มันยืดตัวช้า ๆ แล้วมองไปที่ไคล์ “เจ้าจะออกไปไม่ได้”

“ทำไมล่ะ?” ไคล์ถามกลับ เขารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนในคำพูดของมังกร

“โลกภายนอกนั้นอันตราย มนุษย์ไม่ต้อนรับเรา และถ้าพวกเขารู้ว่าเจ้าเป็นใคร...พวกเขาจะพยายามทำลายเจ้า”

“แต่ทำไม?” ไคล์ตะโกนด้วยความสับสน “ฉันเป็นเพียงแค่เด็กธรรมดา ทำไมพวกเขาถึงต้องกลัวฉัน?”

มังกรและเสือดำสบตากันเหมือนมีความลับบางอย่างที่ไม่อาจเปิดเผยได้ เสือดำถอนหายใจเบา ๆ “บางทีวันหนึ่งเจ้าจะเข้าใจเอง แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”

คืนนั้น ไคล์หลับไปด้วยความไม่สบายใจ ความฝันพาเขาไปยังสถานที่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เมืองที่เต็มไปด้วยตึกสูง เสียงหัวเราะและเสียงโกรธเคืองของผู้คนผสมปนเปกัน เขาเห็นเด็กชายอีกคนหนึ่งในกระจก เงาสะท้อนที่ไม่ใช่ตัวเขาแต่กลับดูคุ้นเคย

เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกจากอก ท่ามกลางความเงียบของป่า เขาได้ยินเสียงเบา ๆ ที่ดูเหมือนจะเรียกชื่อเขา

“ไคล์...”

เขาหันมองรอบตัว แต่ไม่พบใคร เสียงนั้นดังมาจากลึกเข้าไปในป่า ท่ามกลางเงาและหมอกที่ปกคลุม

“ใคร?” เขาเอ่ยเสียงเบา แต่เสียงนั้นกลับไม่ตอบ เขาลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง ความอยากรู้ในหัวใจทำให้เขาก้าวเดินไปทางที่เสียงนั้นดังมา

เมื่อเขาเดินลึกเข้าไป เขาเห็นแสงเรืองรองจากระยะไกล แสงนั้นดูไม่เหมือนแสงจันทร์หรือแสงไฟจากดวงดาว มันเหมือนกำลังเรียกหาเขา

“หยุด ไคล์” เสือดำปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า มันเดินออกมาจากเงามืด ดวงตาของมันเปล่งประกาย “เจ้าจะไปไหน?”

“มีบางอย่างกำลังเรียกฉัน” ไคล์ตอบอย่างมั่นใจ

“อย่าไป” เสือดำกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “เจ้าจะไม่พร้อมสำหรับสิ่งที่รออยู่”

“แต่ถ้าฉันไม่ไป ฉันจะไม่มีวันรู้ว่าฉันเป็นใคร”

มังกรบินลงมาจากฟ้า พ่นลมหายใจร้อนระอุใส่พื้นดิน “เจ้ากำลังท้าทายเรา ไคล์ เราเลี้ยงเจ้ามาเพื่อปกป้องเจ้า แต่ถ้าเจ้าเลือกจะฝ่าฝืน ก็จงเตรียมใจรับผลที่ตามมา”

ไคล์มองพวกมันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ฉันขอบคุณพวกเจ้าที่เลี้ยงดูฉันมา แต่ฉันต้องไปค้นหาความจริง”

จบตอนที่ 1

ไคล์มองพวกมันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ฉันขอบคุณพวกเจ้าที่เลี้ยงดูฉันมา แต่ฉันต้องไปค้นหาความจริง”

ไคล์ยืนอยู่ที่ขอบป่า เบื้องหน้าคือทิวทัศน์ที่ไม่คุ้นเคย แสงแรกของวันสาดส่องลงมาบนผืนหญ้า ป่าเขียวขจีที่เขาเติบโตมาเป็นเพียงความทรงจำอยู่ด้านหลัง หัวใจเขาเต้นระทึกทั้งจากความกลัวและความตื่นเต้น

เบื้องหน้าของเขาคือเส้นทางแคบ ๆ ที่ทอดยาวไปสู่หุบเขา มันเหมือนจะนำไปยังโลกที่เขาไม่เคยรู้จัก ไคล์เหลียวกลับไปมองด้านหลัง มังกร เสือ และเสือดำยังคงอยู่ในเงาไม้ ไม่ได้ตามมา

“อย่าหันกลับมา” เสียงในหัวของเขาบอก เขากลืนน้ำลาย ก่อนจะสูดลมหายใจลึกแล้วก้าวเท้าออกไป

เขาเดินอยู่ในความเงียบที่น่าอึดอัด เสียงนกในป่าค่อย ๆ จางหายไปเมื่อเขาเดินห่างออกมา กลิ่นของต้นไม้และดินชื้นที่เขาคุ้นเคยถูกแทนที่ด้วยกลิ่นแปลก ๆ ที่ไม่สามารถอธิบายได้

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นจากระยะไกล เสียงเหมือนกลองที่เต้นรัว ไคล์หยุดเดินและหันมองรอบตัว เขาเห็นหมู่บ้านเล็ก ๆ อยู่ลิบ ๆ ควันไฟลอยขึ้นจากปล่องหลังคา มันเป็นภาพที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

“นั่นคือ...มนุษย์” เขาพึมพำเบา ๆ ขณะเดินเข้าไปใกล้

ชาวบ้านในหมู่บ้านมองเขาด้วยความสงสัย เสื้อผ้าของเขาดูเหมือนคนเร่ร่อนที่ไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน เด็ก ๆ หลบอยู่หลังพ่อแม่ของพวกเขา แต่ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งชายวัยกลางคนคนหนึ่งก้าวออกมาจากกลุ่ม

“เจ้ามาจากไหน?” ชายคนนั้นถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ไคล์นิ่งงัน เขาไม่แน่ใจว่าจะตอบอย่างไร “ฉัน...มาจากป่า”

คำตอบของเขาทำให้ทุกคนในหมู่บ้านพากันกระซิบกระซาบ ชายคนนั้นขมวดคิ้ว “ไม่มีใครอยู่ในป่าลึกนั้นได้ เจ้าโกหก”

“ฉันพูดความจริง” ไคล์ตอบอย่างหนักแน่น แต่คำพูดของเขากลับดูไร้ความน่าเชื่อถือในสายตาของพวกเขา

“เจ้าคือพวกต้องคำสาปหรือเปล่า?” หญิงชราคนหนึ่งถามขึ้น เสียงของเธอสั่นเครือเหมือนกำลังหวาดกลัว

ก่อนที่ไคล์จะได้ตอบคำถาม เสียงดังสนั่นขึ้นจากป่าเบื้องหลัง มันเป็นเสียงคำรามที่ไคล์รู้จักดี เสือดำ!

ทุกคนในหมู่บ้านวิ่งหนีไปหลบในบ้านของพวกเขา ไคล์รีบหันกลับไปมอง เขาเห็นเสือดำยืนอยู่ที่ขอบป่า ดวงตาสีทองของมันเปล่งประกาย

“กลับมาเดี๋ยวนี้!” มันส่งเสียงเตือน

“ไม่!” ไคล์ตะโกนตอบ “ฉันจะไม่กลับ ฉันต้องการรู้ว่าฉันเป็นใคร”

เสือดำคำรามเสียงต่ำ แต่ไม่ได้ก้าวออกมาจากเงาป่า “เจ้ากำลังเล่นกับไฟ โลกนี้ไม่ใช่ของเจ้า”

“ฉันไม่สน!” ไคล์พูดด้วยความแน่วแน่ “ถ้าโลกนี้ไม่ใช่ของฉัน งั้นฉันจะทำให้มันเป็นของฉัน”

เสือดำหายเข้าไปในป่า ทิ้งให้ไคล์ยืนอยู่คนเดียวอีกครั้ง ชาวบ้านเริ่มออกมาจากที่หลบซ่อน หญิงชราคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้และเอ่ยด้วยเสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน

“เจ้าต้องระวังตัว โลกนี้ไม่ได้มีแต่คนดี”

คำพูดนั้นทำให้ไคล์รู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เขามองไปยังหมู่บ้านและผู้คนรอบตัวที่ยังมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด

เขารู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมาอย่างไม่ไว้วางใจ