ฤดูหนาวที่ริมทะเลทำให้ทุกสิ่งดูเงียบสงบไปหมด ความหนาวเย็นทำให้ลมหายใจของ คุณวิน ค่อยๆ ปะทะกับอากาศเย็นจนเกิดเป็นไอขาวลอยขึ้นมา ชายหนุ่มวัย 35 ปี เจ้าของโรงงานขนาดกลางในเมืองเล็กๆ เขามาที่บ้านพักริมทะเลเพื่อเยี่ยมลูกค้ารายใหญ่ แต่ในวันนี้สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแปลกไปคือการพบกับ รินรดา ลูกสาวของลูกค้า
รินรดาเป็นหญิงสาววัย 20 กว่า ร่าเริง สดใส และเต็มไปด้วยความหวังในชีวิตต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง ความสัมพันธ์ของเขากับความรักในอดีตนั้นล้มเหลวอย่างรุนแรง ทำให้เขากลัวที่จะเปิดใจให้กับใครอีกครั้ง เธอที่ดูเหมือนจะมีความสุขและเต็มไปด้วยพลังชีวิตทำให้เขารู้สึกถึงความแตกต่างอย่างชัดเจน
“บางทีการปล่อยให้ตัวเองพักผ่อนจากงานบ้างก็อาจทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆ ได้ชัดขึ้นนะคะ” รินรดากล่าวด้วยรอยยิ้มสดใสที่ทำให้คุณวินเผลอยิ้มตาม
คำพูดของรินรดาทำให้คุณวินเริ่มรู้สึกถึงความอบอุ่นจากภายในของเธอ แม้ในใจเขาจะยังไม่พร้อมที่จะเปิดรับใครใหม่ แต่ความสดใสของรินรดาก็ทำให้เขาเริ่มลังเลในความเชื่อที่ว่าเขาจะไม่สามารถรักใครได้อีก
การพูดคุยเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างทั้งสองทำให้รู้สึกถึงความเชื่อมโยงที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นจากคนที่มีโลกแตกต่างกันขนาดนี้ ในขณะที่เขายังเคยผ่านการเจ็บปวดจากอดีต รินรดากลับมองโลกในแง่ดีและเชื่อมั่นในความรักที่แท้จริง
"บางครั้งความเจ็บปวดก็เป็นสิ่งที่เราไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ค่ะ แต่เราสามารถเรียนรู้จากมันและก้าวไปข้างหน้าได้เสมอ" รินรดาพูดอย่างเชื่อมั่น
คำพูดของเธอดูเหมือนจะสะกิดใจคุณวิน ทำให้เขารู้สึกว่าอาจจะถึงเวลาที่เขาจะต้องยอมรับความรักใหม่ แม้จะยังคงกลัวที่จะเจ็บปวดอีกครั้ง
ทั้งสองคนยืนอยู่ที่ริมทะเล รินรดายิ้มให้กับพระเอกอย่างอ่อนโยน ขณะที่คุณวินมองไปที่ทะเลกว้างไกล โดยที่เขายังไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าเขาจะเปิดใจรับรักใหม่หรือไม่ แต่ความรู้สึกบางอย่างที่เขามีให้รินรดาก็ค่อยๆ ซึมซับเข้ามาในใจอย่างไม่อาจปฏิเสธได้
เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านหน้าต่างห้องนอนของ คุณวิน เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความคิดมากมายที่ไม่สามารถปล่อยวางได้ เขาไม่สามารถลืมรอยยิ้มของ รินรดา ที่เขาเห็นเมื่อวานนี้ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจมันสับสนไปหมด
หลังจากที่เขาทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็เดินออกมาที่ระเบียงและมองไปยังทะเลที่ยังคงสงบเงียบ ท่ามกลางความเงียบนี้ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและอ่านข้อความจากเพื่อนเก่าที่เคยเป็นคนสนิทคนหนึ่ง ข้อความที่เขียนถึงเขาว่า “บางครั้งการหลีกหนีจากความรักไม่ใช่การปกป้องตัวเอง แต่มันคือการเสียโอกาสที่จะได้เจอกับสิ่งดีๆ ในชีวิต”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เขาหันไปมอง พบว่าเป็นรินรดาที่เดินเข้ามา
“คุณวิน สวัสดีค่ะ วันนี้มีอะไรให้รินรดาช่วยไหมคะ?” รินรดายิ้มให้เขา ขณะที่เธอยืนอยู่ตรงประตู
“อืม... สวัสดีครับ... จริงๆ ก็ไม่มีอะไรมาก... แค่... คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” เขาตอบไปอย่างลังเล แต่ก็ไม่สามารถบอกให้รินรดาเข้าใจความรู้สึกที่มันซับซ้อนในใจ
รินรดามองคุณวินที่ดูเหมือนจะมีบางอย่างติดค้างในใจ "ดูเหมือนคุณจะมีเรื่องที่ทำให้คิดหนักนะคะ ถ้าคุณไม่รังเกียจ... รินรดาพร้อมที่จะฟังค่ะ"
คุณวินเงียบไปสักพัก ก่อนจะหันมามองรินรดา การพูดคุยกับเธอทำให้เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่เคยปิดไว้ค่อยๆ ถูกเปิดออก
“คุณคิดว่าคนเราจะลืมความเจ็บปวดในอดีตได้ไหม?” คุณวินถามเสียงเบา ขณะที่เขายังมองออกไปที่ทะเล
รินรดายืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "มันอาจจะไม่ง่ายที่จะลืม... แต่การยอมรับมันแล้วเดินหน้าต่อไป คือทางเดียวที่จะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นค่ะ"
คำพูดของรินรดาทำให้คุณวินรู้สึกเหมือนถูกปลุกขึ้นจากความคิดที่หลงลืมไป เขาหันมามองเธอ รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“คุณคิดว่า... ฉันจะทำได้ไหม?” เขาถามอีกครั้ง รู้สึกเหมือนว่าเขาเริ่มมีความหวังที่จะเผชิญหน้ากับอดีตของตัวเอง
รินรดายิ้มบางๆ ก่อนจะยื่นมือไปข้างหน้า "ไม่ต้องรีบร้อนหรอกค่ะ... ทุกอย่างต้องใช้เวลา"
การพูดคุยในวันนี้ทำให้คุณวินรู้สึกเหมือนมีบางอย่างค่อยๆ เริ่มเปลี่ยนแปลงในตัวเขา เขาเริ่มรู้สึกว่าอาจจะถึงเวลาที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
หลังจากการพูดคุยที่ช่วยปลุกใจของคุณวิน เขาตัดสินใจที่จะพารินรดาไปเดินเล่นที่ชายหาดในบ่ายวันนั้น ทั้งสองเดินไปตามแนวชายหาดที่เต็มไปด้วยทรายละเอียดที่นุ่มเท้า รินรดาชวนเขาคุยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูสบายขึ้น
“รู้ไหมคะว่าฉันชอบทะเลมากเลย” รินรดาพูดขึ้นขณะที่เดินเคียงข้างคุณวิน “มันเหมือนกับชีวิต... มีทั้งสวยงามและท้าทายไปพร้อมกัน”
คุณวินมองทะเลและพยักหน้า เขารู้สึกถึงคำพูดของรินรดาที่ลึกซึ้งกว่าแค่การเปรียบเทียบธรรมชาติ เขาคิดถึงชีวิตตัวเองที่เคยเต็มไปด้วยความสับสนและความเจ็บปวดจากความรักในอดีต
“ทะเลมันมีการเปลี่ยนแปลงทุกวัน บางครั้งมันสงบ บางครั้งมันก็โกรธจัด...” เขาพูดเบาๆ ก่อนจะหันมามองรินรดา “ชีวิตเราก็ไม่ต่างจากทะเล... บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเจอกับอะไรในวันข้างหน้า”
รินรดาหยุดเดินและหันมามองคุณวินอย่างตั้งใจ “ใช่ค่ะ ชีวิตของทุกคนก็เหมือนคลื่น... มันอาจจะท่วมท้นเรา แต่ถ้าเรารู้จักปรับตัวและรับมือกับมัน ก็จะผ่านพ้นไปได้ในที่สุด”
คุณวินหยุดเดินและหันกลับมามองรินรดาอย่างจริงจัง รู้สึกถึงความเข้าใจที่ไม่เคยมีมาก่อนจากคำพูดของเธอ “รินรดา... คุณดูเหมือนจะเข้าใจชีวิตมากกว่าที่ผมคิด”
“มันก็แค่ความจริงที่เราต้องเผชิญค่ะ” รินรดาตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาแต่มั่นใจ
หลังจากที่ทั้งคู่ยืนอยู่ริมทะเลเงียบๆ รู้สึกถึงความสบายใจที่อยู่ในอากาศ แม้ว่าในใจของคุณวินจะยังคงเต็มไปด้วยคำถามและความสงสัย แต่เขาก็เริ่มรู้สึกว่าเขากำลังจะเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ อีกครั้ง รินรดามองเขาด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น “ถ้าคุณพร้อมเมื่อไหร่... อย่าลืมให้โอกาสตัวเองบ้างนะคะ”
คุณวินมองรินรดาและคิดในใจว่า บางทีการให้โอกาสตัวเองอาจจะไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวอย่างที่เขาคิด..
หลังจากการเดินเล่นที่ชายหาดในวันนั้น ความรู้สึกบางอย่างเริ่มค่อยๆ เกิดขึ้นในใจของ คุณวิน เขารู้สึกว่าการอยู่ใกล้กับ รินรดา ทำให้เขาเริ่มสงบลง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกถึงความสับสนและกลัวที่จะยอมรับความรู้สึกใหม่ๆ ที่กำลังเกิดขึ้น
ในวันถัดมา คุณวินกลับไปที่โรงงานของตัวเอง และทำงานตามปกติ แต่หัวใจของเขากลับไม่สงบ เขานั่งอยู่ในห้องทำงาน จ้องมองเอกสารที่ยังคงต้องทำ แต่สมองกลับลอยไปที่รินรดา และคำพูดที่เธอได้บอกเขาเกี่ยวกับการเรียนรู้จากอดีตและการเปิดใจใหม่
ในขณะที่เขากำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานนั้น มือถือของเขาก็สั่นขึ้น และเมื่อเขาหยิบขึ้นมาดู มันคือข้อความจากรินรดา:
“คุณวินค่ะ รินรดาขอโทษที่รบกวน แต่ถ้าคุณไม่รังเกียจ... อยากชวนคุณไปทานข้าวเย็นคืนนี้ที่ร้านอาหารเล็กๆ ข้างทะเลค่ะ”
เขามองข้อความนั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับไปว่า "โอเคครับ ผมจะไป"
เมื่อถึงเวลาค่ำ คุณวินขับรถไปที่ร้านอาหารเล็กๆ ริมทะเลที่รินรดานัดเขาไว้ การที่เขาออกมาจากบ้านและขับรถมาที่นี่ในช่วงเย็น ทำให้เขารู้สึกเหมือนมีความรู้สึกใหม่ๆ เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ
“สวัสดีค่ะ คุณวิน” รินรดายิ้มต้อนรับเขาเมื่อเขามาถึง เธอสวมชุดเดรสสีฟ้าสดใส ดูอ่อนหวานและสบายๆ
“สวัสดีครับ รินรดา” คุณวินยิ้มบางๆ และนั่งลงที่โต๊ะ
ทั้งสองเริ่มพูดคุยกันในบรรยากาศที่อบอุ่น สบายๆ รินรดาพูดถึงเรื่องชีวิตของเธอที่ไม่เคยยอมแพ้แม้จะมีอุปสรรคมากมายในชีวิต เธอยังเชื่อว่าในทุกๆ วันที่ผ่านมา คนเราจะมีโอกาสได้เรียนรู้และเติบโตขึ้นมา
“ชีวิตมันสั้นนะคะ บางครั้งเราต้องหยุดพักบ้าง ไม่ต้องรีบไปถึงจุดหมาย แค่เดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ” รินรดาพูดด้วยรอยยิ้ม
คุณวินมองเธอและเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งในตัวเธอที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ความเชื่อมั่นในตัวเอง ความตั้งใจที่สะท้อนออกมาในทุกคำพูดของเธอ เขาเริ่มรู้สึกว่าเธอมีความเข้าใจในชีวิตที่ลึกซึ้งเกินกว่าที่เขาคิด
“คุณพูดถูกครับ... ผมเองก็เคยคิดว่าต้องวิ่งตามสิ่งที่คิดว่าเป็นเป้าหมาย แต่บางครั้งการได้หยุดพักและมองไปข้างหน้าก็อาจจะทำให้เราเห็นสิ่งดีๆ ที่เราไม่ได้มองเห็นตอนนั้น” เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่สะท้อนถึงความคิดที่เกิดขึ้นในใจ
“บางทีเราอาจจะเจอสิ่งที่ดีที่สุดตอนที่เราไม่คาดคิดก็ได้ค่ะ” รินรดาตอบอย่างมั่นใจ
ช่วงเวลานั้นทำให้คุณวินเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในใจ แม้เขาจะยังไม่สามารถเปิดใจเต็มที่ แต่การพูดคุยกับรินรดาก็ทำให้เขาเห็นชีวิตในมุมที่แตกต่างไปจากเดิม รินรดาช่วยให้เขาเห็นคุณค่าของการเปิดใจให้กับสิ่งใหม่ๆ แม้จะไม่สามารถลืมอดีตได้ในทันที แต่เขาเริ่มรู้ว่า เขาก็ยังมีโอกาสที่จะรักอีกครั้ง
หลังจากทานอาหารเสร็จ รินรดายื่นมือให้เขาไปที่ชายหาดอีกครั้ง ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆ โดยไม่มีคำพูดใดๆ แต่การเดินเคียงข้างกันในบรรยากาศเย็นๆ ช่วยให้ทั้งสองคนรู้สึกถึงความเชื่อมโยงในทางที่ไม่อาจอธิบายได้
-------
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
