เฮ้!!!

เสียงผู้คนโห้ร้องไปกับชัยชนะของคนๆหนึ่งเขาคือผู้ชนะมาเสมอ เขามีชีวิตอันสดใส และ มีความสนุกสนานไม่รู้จบดำเนินไป หลีตงเหวย ชายผู้เก่งกาจในด้านกีฬา ได้โห่ร้องไปดับชัยชนะที่ได้มาในครั้งนี้ เขามีทุกสิ่งทั่ง เงินทอง ชื่อเสียง และ เกียรติยศ

แต่แล้ววันหนึ่งในขณะที่เขากำลังเดินกลับ

จากการเเข่งขัน เขาก็ต้องพบกับอุบัติเหตุที่ทำให้ชีวิตพลิกผัน เนื่องจากเขาได้ช่วยหญิงสาวคนหนึ่งไว้จากอุบัติเหตุ เขาจึงต้องรับเคราะห์กรรมนี้ไป เขาต้องเข้ารับการรักษาอยู่ระยะเวลาหนึ่งแต่แล้วเค้าก็ได้ครับข่าวร้ายว่า เนื่องจากการประสบอุบัติเหตุนั้นรุนแรงกว่าที่คิดหมอทำได้เพียงให้เขากลับมาเดินได้แต่เขาจะไม่สามารถเล่นกีฬาได้อีก ในใจของหลีตงเหวยรู้สึกเหมือนกับโลกได้พังทลายไปทั้งใบ ในอีก 6 เดือนหลีตงเหวย จะได้เข้าโรงเรียนกีฬาชั้นนำของประเทศแต่ตตอนี้เขาไม่สามารถเล่นกีฬาได้และโรงเรียนต่างๆก็ไม่มีการรับนักเรียนเพิ่มแล้ว อนาคตในเส้นทาง

กีฬาของเขาได้จบสิ้นไปในพริบตาอนาคตของนักกีฬาดาวรุ่งก็ร่วงลงสู่หุบเหวแห่งความสิ้นหวังหลีตงเหวยนั้นสูญเสียจิตใจของเขาไปทางบ้านของเขาก็ก็เสียใจเป็นอย่างมาก แม่ของเขาพยายามเพื่อให้หลีตงเหวยได้เรียนต่อ

โชคดีที่แม่ของหลีตงเหวยรู้จักกับเจ้าของโรงเรียนแห่งหนึ่งซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วนที่มีชื่อเสียงเเละพึ่งเปิดนับนักเรียนชายได้ไม่นานแม่ของหลีตงเหวยจึงขอฝากฝังหลีตงเหวยเข้าโรงเรียนนี้ไป หลังจากนั้นไม่นานหลีตงเหวยก็ได้เข้าศึกษาที่โรงเรียนแห่งนี้ โรงเรียนนี้มีชื่อว่า โรงเรียนมัธยมปลายว่าหลิว เป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงอย่างมากแต่มีนักเรียนชายอยู่น้อยเนื่องจากภาพลักษณ์เดิมและสังคมในโรงเรียนที่ผู้ชายถูกกดขี่จึงในปีนี้ทำให้ไม่มีนักเรียนชายมาสมัครเลย หลีตงเหวยต้องมาพักอาศัยอยู่ที่นี่เนื่องจากที่นี่เป็นโรงเรียนประจำ

หลีตงเหวยมาโรงเรียนวันแรกด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เพราะจิตใจของเขาก็ยังพูดไม่ได้เต็มปากว่าปกติ เพราะเขายังคงสะเทือนใจในเรื่องการสูญเสียความสามารถที่เขาเคยมีมันมาตลอด หลีตงเหวยต้องไปพบกับเพื่อนของแม่เขาที่เป็นจำของโรงเรียนแห่งและอีกทั้งยังเป็นผู้อำนวยการด้วย เธอมีชื่อ ฟ่านจุนโมว่ โดยที่ปกติแล้ว เขาจะเรียกเธอว่า 'น้าฟ่าน' เพราะเธอเคยไปเยี่ยมแม่ยองเขาอยู่ตลอดหลังจากที่เขาได้คุยเขาก็รู้ว่าเขาได้เข้าไปเรียนในห้องของเด็กหัวกะทิ คือห้อง S หลังจากนั้นหลีตงเหวยก็เดินไปเข้าชั้นเรียน

โถงทางเดินนั้นเงียบสงัดพร้อมกับสายตาของเหล่านักเรียนที่จ้องมาที่เขาเพียงคนเดียว

เมื่อหลีตงเหวยมาถึงห้องเรียนเขาก็เข้าห้องเรียนไป สายตาที่ทุกคนมองเขาทำให้เขารับรู้ถึงแรงกดดันมหาศาลเหมือนฟ้าร่วงลงมาทับตัวเขา แต่เขาก็ยังคงนิ่งเฉยไม่แสดงอาการใดๆ และเมื่อเขามองไปรอบๆ เขาก็ได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งเขาจำเธอได้เพราะเธอคือคนที่เขาช่วยเอาไว้ เธอถึงกับทำหน้าตกใจออกมาเมื่อเห็นเขามาอยู่ที่โรงเรียนนี้

หลีตงเหวยหลังจากแนะนำตัวเขาได้เข้าไปหาที่นั่ง แต่ว่าไม่มีที่ว่าง จนกระทั่งเขากวาดสายตาไปเจอที่ว่างคือข้างๆริมหน้าต่างไว้ เขาตรงไปที่ที่นั่งตรงนั้น หลังจากนั้นวิชาแรกก็เริ่มขึ้นเขาก็นั่งเรียนไปโดยไม่ได้คุยอะไรกับใคร พอผ่านไปจนถึงเวลาพักเที่ยงทุกคนในห้องก็รีบลุกออกไปโดยเวเขาก็ยังคงไม่ไปไหน จนทุกคนลุกออกไปหมดเขาก็ลุกเดินออกไปข้างนอก และเมื่อเขาเดินไปได้สักพักเขาก็พบกับเธอเเละเธอก็แนะนำตัวว่าเธอชื่อจินเซียนเห่า

และเธอก็ขอให้เขาเรียกเธอว่า จิน

ทั้งคู่ก็ยืนคุยกันโดยเธอก็ขอบคุณและขอโทษเขากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่เขาก็ไม่คิดอะไรมากและเธอก็พูดขึ้นว่าตอนที่เขาอยู่ในโรงเรียนนี้ให้เขาทำตัวเงียบๆเเละยอมทุกคนไป แต่ด้วยความเคยเป็นนักกีฬาของเขาจึงมีความถือตนและมีเรื่องของศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายการยอมคนตลอดนั้นถือว่าเสียเกียรติในความคิดของเขา เขาจึงตอบกลับไป

ว่า

"ขอบคุณน่ะสำหรับคำแนะนำ" ในขณะที่ในใจคิดว่าเขาจะต่อสู้และจะต้องพยายามไม่โดนกดขี่เหมือนคนอื่นๆที่เคยเข้ามาเรียนในโรงเรียนนี้

ในขณะที่เขาเดินไปตามทางเดินเพื่อไปโรงอาหารบรรยากาศโดยรอบนั้นเหมือนเมื่อตอนเช้าแต่รู้สึกได้ถึงแรงกดดันมากกว่ามากเมื่อถึงโรงอาหารก็เช่นเดียวกัน เขาพยายามจะไม่สนใจและเดินไปสั่งอาหารเมื่อสั่งอาหารเสร็จ ที่นั่งในโรงอาหารก็เต็มหมด

แต่เมื่อมองไปมองมาเขาก็ไปเจอที่ว่างที่หนึ่งเขาจึงเดินไปนั่งตรงนั้น แต่เมื่อเขานั่งกินไปได้สักพักก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินมาและหนึ่งในนั้นก็บอกใฟ้เขาลุกออกไปแต่เขาก็ยังคงนิ่งและกินต่อไป เธอจึงง้างมือจะปัดอาหารของเขาลงจากโต๊ะแต่เขาก็เอามือของเขาหยุดเธอคนนั้นไว้ได้

"ช่วยอย่ารบกวนเวลารับประทานอาหารของผมได้ไหมครับ" เขาเอ่ยชวน เธอพยายามจะทำร้ายเขาหลายครั้งแต่เขาก็ปัดป่องได้หมดเพราะเขาก็เชี่ยวชาญในศิลปะการต่อสู้อยู่ด้วยและถึงแม้ร่างกายจะทำให้เขาเล่นกีฬาไม่ได้เต็มที่แต่ถ้าเทียบกับคนธรรมดาเขาก็ยังถือว่ามีฝีมืออยู่เเละเมื่อเธอเริ่มเหนือยเธอจึงถอยกลับไป

เเละหลังจากนั้นสักพักเธอก็กลับมาพร้อมคนกลุ่มหนึ่งและเดินนำหน้ามาโดยนักเรียนคนหนึ่งและเธอก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม

"เธอรู้ไหมว่าตรงนี้เป็นที่นั่งฉัน"

เขามองไปที่เธอและจ้องหน้าของเธออย่างตาไม่กระพริบ

บรรยากาศในโรงอาหารเงียงสงัดอย่างกับไม่มีคนอยู่ ทุกๆสายตาจ้องมาที่เขาและเธอ และเธอก็พูดขึ้นว่า

"เธอช่วยลุกไปจากตรงนี้ได้ไหม"

หลีตงเหวยยังคงเงียบและกินอาหารจนหมดและลุกเดินออกไป เธอคนนั้นมองตามเขาจนเขาเดินออกไป เขาเดินไปตามทางเดินเพื่อที่จะกลับไปที่ห้องแต่เขาก็ถูกกระชากตัวไป

เขาตกใจมาก แต่คนที่กระชากคือ จิน เธอถามเขาว่า

"นี้นายรู้ไหมว่านายพึ่งไปมีปัญหาใหญ่เข้าแล้ว"

หลีตงเหวยทำหน้างงและถามกลับว่า

"ผมไปมีปัญหาอะไรไว้กับใครหรอ"

เธอจึงบอกกับหลีตงเหวยว่า

"เธอคนนั้นคือ เฟิ่งจิ่ว นักเรัยนชั้นปี 1 ห้องS

และครอบครัวเธอเป็นครอบครัวที่มีอิทธิพลอยู่มาก"

หลีตงเหวยหลังจากได้ยินเขาก็ไม่ได้ตกใจหรือแสดงสีหน้าอะไรออกมาเหมือนกับว่าเขากำลังทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว เขาพูดขึ้นว่า

"แล้วมันจะทำไมหรอ ก็ไม่เห็นจะมีอะไร"

เธอจึงเริ่มอธิบายสังคมในโรงเรียนนี้ให้

หลีตงเหวยฟังจนเขาเข้าใจว่าในสังคมที่นี้คนส่วนมากจะมาจากครอบครัวที่มีฐานะ มีอิทธิพลและอำนาจอยู่มากมายหลายคนมีอยู่เพียงไม่กี่คนที่มาจากครอยครัวธรรมดาเหมือนกับเขาและที่ในโรงเรียนนี้ที่ไม่มีผู้ชายทั้งๆที่เปิดรับนักเรียนชายมานานแล้วก็เพราะสถานะทางสังคมของผู้ชายในโรงเรียนนี้ถูกดูถูกและกดขี่อย่างมากในโรงเรียนนี้เคยมีผู้ชายเข้ามาแต่ก็อยู่ได้ไม่นานก็ลาออกไป หลีตงเหวยก็เริ่มเข้าใจแต่เขาก็ยังนิ่งเฉย และบอกกับเธอว่า

"ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว แล้วผมจะระวังตัวมากขึ้นแล้วกัน"

หลังจากนั้นเขาก็หันหลังและเดินออกไป เมื่อเขาเดินกลับไปที่ห้องได้ไม่นาน เฟิ่งจิ่วก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับเพื่อนๆของเธอ และวิชาแรกก็ได้เริ่มขึ้นทุกคนในห้องเรียนนั่งเงียบและตั้งใจกับการเรียน เพราะว่าห้องS นั้นคือห้องของเหล่าเด็กหัวกะทิทั่งหลายมารวมตัวกันอยู่ในห้องนี้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนหใดเวลาเรียนช่วงบ่าย ทุกๆคนหลังจากหมดเวลาเรียนก็จะกลับไปที่หอพักของแต่ล่ะคน หลีตงเหวยก็ลุกเดินออกไปเพื่อที่จะกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง

ในโรงเรียนแห่งนี้มีหอพักนักเรียนทั้งหมด 6 หอ เรียงไปตั้งแต่ A-F โดยที่แต่ล่ะหอจะมีความแตกต่างกันโดนที่หอ A ทุกอย่างจะเพรียบพร้อมสะดวกสบาย ตรงข้ามกับหอ F ที่ทุกอย่างเหมือนกับอพาทเม้นท์ทั่วไป โดยที่หลีตงเหวยนั้นพักอยู่หอ F แต่ก็ใช้ง่าทุกคนจะไม่มีสิทธิถูกย้ายหอ ถ้านักเรียนหอที่จำนวนตัวอักษรอยู่ต้นๆ ผมการศึกษาออกมาไม่ดีเท่าที่ควรก็จะถูกย้ายไปหอที่จำนวนตัวอักษรมากกว่า และนักเรียนที่อยู่ที่ลำดับตัวอักษรหลังถ้าผลการเรียนดีขึ้นก็จะถูกย้ายมาหอที่สะดวกสบายกว่า

หลีตงเหวยในขณะที่กำลังเดินกลับก็ถูกจ้องมองเหมือนกันทั้งตอนเช้าและตอนเที่ยง