" นี้มะลิ แม่ไม่รู้จะพูดยังไงกับแกแล้ว แกโดนไล่ออกจากโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่5ในรอบ3ปีนี้แล้วนะ "

ผู้เป็นแม่บ่นลูกสาวของเธอที่มักจะทำตัวเองเป็นหัวโจกในโรงเรียนมีเรื่องกับคนอื่นไม่เว้นวัน

"โธ่ " แม่ ก็พวกนั้นชอบหาเรื่องมะลิก่อนนิค่ะ มะลิไม่ได้ทำอะไรเลย "

" แกยังมีหน้ามาเถียงแม่อีกหรา ห๊ะ ล่าสุดถึงขั้นเข้าเฟือก ทีสำคัญยังเป็นลูกผอออโรงเรียนที่แกเรียนอีก"

"ก็ไอ้บ้านั้นมันอยากลวนลามหนูก่อนทำไม รู้จักมะลิศิษย์ ส.พายัพ น้อยไป จริงๆมันน่าจะโดนมากกว่านี่อีก "

"ยังมีหน้ามาปากดีอีกนะ ไอ้ลูกคนนี่ "

เธอส่ายหน้าให้กับลูกสาวคนเดียว ที่เลี้ยงมาอย่างลูกผู้หญิงแต่กลับไม่ซึมซับความเป็นกลุสตรีมาจากแม่เลยแม้แต่น้อย กลับห้าวหาญชาญชัยเหมือนเด็กผู้ชาย

"มีอะไรคุณเสียงดังไปถึงหน้าบ้านเลย "

ผู้เป็นพ่ออดีตนักมวยโลกรุ่นเก่ากล่าวทักทายภรรยาหลังจากขับรถมาจากทำงานแล้วได้ยินเสียงดัง

"ก็ลูกสาวตัวดีของคุณสิ ค่ะ ก่อเรืาองจนถูกไล่ออกอีกแล้ว"

ผู้เป็นภรรยาฟ้องสามี ซึ่งเขานั้นและที่สอนศิลปะแม่ไม้มวยไทยให้กับลูกสาวแถมยังชอบให้ท้ายลูกเสมอ

" ว่าไงมะลิ คราวนี้ลูกก่อเรื่องอะไรอีก"

ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกสาวคนเดียว

" ก็ไอ้บ้านั้นมันลวนลามหนูหนูก็เลยป้องกันตัวนิดหน่อย" (นิดหน่อยกับผีน่ะสิ)

" ก็ดีแล้วนิคุณที่ลูกรู้จักป้องกันตัว"

" ถึงขั้น แขนหัก นอนโรงพยาบาลเนี่ยนะนิดหน่อย" ผู้เป็นแม่เอ่ย

" แม่ว่าต้องดัดนิสัยลูกคนนี้แล้ว แม่จะส่งเราไปอยู่บ้านคุณยายที่ต่างจังหวัด"

"ไม่น่ะค่ะ ไม่นะค่ะมะลิไม่ไป หัวเด็ดตีนขาดยังไงหนูก็ไม่ไป" แหม ใครๆก็รู้ว่ายายเคร่งเรื่องมารยาทแค่ใหน เพราะยายเคยเป็นครูมาก่อน เรื่องความโหดนี่ยืนหนึ่ง ขนาดแม่ว่าดุยังไม่เท่ากับคุณยายเลย

"ถ้าแกไม่ไป ฉันจะส่งแกไปอยู่โรงเรียนประจำ ปีหนึ่งกลับบ้านครั้งหนึ่งเอามั้ย"

"โฮ แม่ ไม่มีทางเลือกให้หนูเลย " เธอจึงเลือกหันไปหาผู้เป็นพ่อที่มักจะตามใจเธอเสมอ

" ครั้งนี้พ่อช่วยไม่ได้จริงๆ"

ผู้เป็นพ่อเอ่ยพร้อมกับหันไปมองภรรยาที่ตอนนี้พร้อมจะสังหารผู้ที่ขัดคำสั่งนาง

"เฮ้อ แล้วหนูมีทางเลือกด้วยหรอค่ะ"

พูดเสร็จนางก็งอลเดินกระถืบเท้าขึ้นห้องทันทีแล้วปิดประตูเสรยงดังปัง

"ให้มันได้ยังงี้สิ "

นางพูดพร้อมส่ายหน้าแล้วหันไปมองสามีด้วยสายตาพิฆาต

"เพราะคุณนั้นและที่ตามใจลูกกมากเกินไป "

"อ้าว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพ่อเนี่ย กลับมาเหนื่อยๆไม่เห็นมีน้ำเย็นเลย "

" ไม่รู้และ วันนี้ไม่สบอารมณ์ หากินเองแล้วกันค่ะ"

"ฮึ" นิสัยแบบนี้เหมือนกันทั่งแม่ทั่งลูก

ผู้เป็นพ่อพูดพร้อมกับส่ายหน้าเดินเข้าครัวไป

"ฮัลโล "

"มะลิ เป็นยังไงบ้างว่ะแก มิ้นเอ่ยถามผู้เป็นดั่งเพื่อและเป็นหัวหน้าเดอะแก๊ง ดอกไม้เหล็ก

"จะเป็นยังไงล่ะโดนด่าและ แถมแม่ยังจะส่งฉันไปอยู่บ้านยายอีก ฉันไม่อยากไปเลย "

มะลิพพูดไปพร้อมทำหน้าจะร้องไห้

"เอา เถอะฉันสัญญาว่าจะโทรไปหาแกบ่อยๆ ฉันก็โดนพ่อกับแม่หักค่าขนมเหมือนกัน มิ้นเองก็ทำท่าจะร้องไห้ไม่ต่างจากเพื่อน ฉันว่าที่นั้นอาจจะมีเรื่องดีๆรอแกอยู่ก็ได้

"แกคิดงั้นจริงหรา"

"อืม นี้เป็นคำพูดปลอบใจเพื่อนที่ดีที่สุดแล้วตอนนี้

ก๊อกๆเสียงเคาะประตู

"แม่มีอะไรกับมะลิอีก "

"แค่จะมาบอกแกว่าอีก2วันเตรียมตัวเดินทาง"

*( แง้ ใครก็ได้ช่วยมะลิผู้หญิงที่น่ารักคนนี่ด้วย)

~_~"

" มะลิ มะลิ ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านคุณยายแล้ว "

"ถึงแล้วลูก ลงมาได้แล้วคุณยายรออยู่"

" ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"

ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกสาวที่ตอนนี้มีสีหน้าบอกบุญไม่รับอยู่บนรถ

" แม่ กับ พ่อ ใจร้าย ไม่รักลูกสาวคนนี่แล้วใช่มั้ยถึงเอาหนูมาทิ้ง ฮึ "

เธอบ่นพร้อมทำท่ากอดอกประหนึ่งเธอเป็นเด็ก5ขวบที่ไม่ได้ดั่งใจก็จะทำท่านี่เป็นประจำ

"เอาน่าทนหน่อยลูก อีกหน่อยหนูก็จะชอบที่นี่เองและ เชื่อพ่อสิ "

"แล้วทำไมพ่อกับแม่ไม่อยู่กับหนูล่ะ "

" นี่ มะลิแกอายุ17นะไม่ใช่ 7ขวบที่จะมางอแง เหมือนเด็กๆ "

" ลงมาได้แล้วอย่าให้แม่ต้องร้ายนะ "

พร้อมกับแม่ที่ทำหน้าเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าว

" สวัสดีค่ะ แม่ /สวัสดีครับแม่"

" ไหว้คุณยายสิ"

"สวัสดีค่ะ "

"มะลิ โตเป็นสาวแล้วนะเรา สวยด้วย"

ยาย กุหลาบเอ่ยชมหลานสาวคนเดียว

"เข้ามา สิ น่าต่ายกับเจ้าเสือรออยู่ในครัวแนะ "

"ค่ะแม่" ครับ

"มากันแล้ว เสือ สวัสดีป้าชบา กับ ลุงสิงห์ สิลูก"

"สวัสดีครับ "

"เสือหรอ โตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะเลย ลุงกับป้าแถบจำไม่ได้แน่ะ "

"นี่ มะลิ ไหว้น้าต่ายสิ"

"ค่ะ"

"เจ๊ เจ๊จำเสือได้มั้ย ดีจังต่อไปนี่เสือจะมีเพื่อนเล่นแล้ว"

"จำได้ เอาล่ะ ใหนๆก็ใหนๆแล้วก็ต้องอยู่อย่างน้อยก็มีเจ้าเสือเป็นเพื่อน"

เสือเป็นลูกชายคนเดียวของน้าต่ายพ่อของเสือเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ เมื่อหลายปีก่อน

"เอาล่ะ เด็กๆวันนี้น้าทำหมูกะทะไว้รอมะลิโดยเฉพาะเพราะน้ารู้ว่ามะลิชอบ"

"จริงหรอ น้าต่ายใจดีจัง ไม่เห็นเหมือนใครบางคนเลย" ว่าแล้วมะลิก็หันไปแขวะแม่ตัวเอง

"ให้มันน้อยๆหน่อย"

" มะลิเอาของขึ้นไปเก็บก่อนนะค่ะ"

จ้ะ

มะลิขึ้นเอาของมาเก็บบนห้องในห้องของเธอดูเหมือนว่ายายจะจัดห้องให้มะลิใหม่เด็กสาวเดินสำรวจไปทั่ว ในความคิดเธอนึกว่าจะเป็นบ้านไม้เก่าๆอยู่ในป่าสะมากกว่าแต่โชคดีบ้านยายนั้นกลับดีกว่าที่คิดมีเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่าง อ่างอาบน้ำก็มี แถมบ้านยังอยู่ในตัวเมืองอีก เพราะมะลิไม่ได้มาบ้านยายเกือบ10ปีแล้ว

" แม่ หนูขอไปเที่ยวชมเมืองก่อนได้มั้ย ไม่ได้เดี๋ยวก็ไปก่อเรื่องอีก "

"โธ่ แม่ที่นี่มะลิไม่รู้จักใครแล้วมะลิจะไปก็เรื่องได้ไง"

"นะแม่มะลิไปไม่นานหรอก"

เด็กสาวทำเสียงออดอ้อน เมื่อไม่ได้ผลมะลิหันไปหายายกุหลาบที่ท่าทางดุเพราะท่านเคยเป็นครูที่ใครๆก็เคารพ แต่จริงๆท่านใจดีแต่จะเคร่งเรื่องมารยาทมาก

"ยายจ๋า ให้มะลิไปนะแปปเดียวเอง " มะลิไม่ยอมแพ้เขาไปออดอ้อนยายจนยายยอมใจอ่อน

"เอาน่าชบาให้ลูกไปเถอะ คงไม่มีอะไรหรอก จริงมั้ยมะลิ "ยายกุหลาบหันไปหาคำมั่นกับหลานสาว

"จ้ะ" ยาย

"แต่ยายมีข้อแม้ว่า หกโมงเย็นต้องกลับมาให้ตรงเวลาทานข้าวรู้มั้ย ยายไม่ชอบคนผิดเวลา"

"เย้ ยายใจดีที่สุด"มะลิหันไปหอมแก้มยายแล้วก็กระโดดออกไปอย่างลืมตัว

"ให้มันได้ยังงี้สิลูกสาวฉัน"

ชบานางรู้สึกเหนื่อยใจกับลูกสาวคนนี่เหลือเกิน

"แม่ค่ะ หนูฝากหลานด้วยนะค่ะ หนูไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วนี่ก็ย้ายโรงเรียนเป็นรอบที่5แล้ว "

" ไม่ต้องห่วงเราไปทำงานของเราเถอะส่วนมะลิแม่กับต่ายจะดูแลให้ "

"ใช่ พี่ไม่ต้องห่วงต่ายจะดูแลให้ "

ผู้เป็นแม่และน้องสาวรับปากจะดูลูกที่แสบสะยิ่งกว่าซีมาร์ให้เป็นอย่างดี

"หนูกับพี่สิงห์เราต้องไปดูโรงงานสินค้าที่ฮองก่งปีหนึ่งหนูฝากด้วยนะ ต่ายพี่ฝากหลานด้วยนะ "

"ต่ายว่ามะลิน่ารักไม่น่าจะดูแลอยาก ไปโรงเรียนก็มีเจ้าเสือคอยดู คงไม่มีปัญหาหรอกค่ะ"

( นั้นและตัวปัญหา) เชื่อพี่นะ เธอบอกน้องสาวด้วยสีหน้า แบ่งรับแบ่งสู้

ระหว่างออกจากบ้านสายตาของมะลิก็เห็นเจ้าเสือน้องชายตัวแสบของเธอกำลังจะขี่รถออกจากบ้านพอดี

" เสือ จะออกไปใหน"

" อ้าว พี่มะลิ พอดีเสือมีนัดซ้อมบอลกับเพื่อนๆอ่ะ แล้วนี่พี่มะลิกำลังจะไปใหน

" ไม่รู้สิ ตั้งใจว่าจะไปเดินเล่นสักหน่อย ยังไม่รู้เลยจะไปใหนดี " มะลิว่าแล้วทำท่าครุ่นคิด

" งั้นไปกับเสือมั้ย สนามบอลมีร้านอาหารด้วยเพื่อพี่มะลิจะชอบ"

'

" ก็ดีนะ " ว่าพลางคิดจะได้เจอหนุ่มๆถอดเสื้อคิดแล้วเลือดกำเดาพุ่ง ( นางเอกออกแนวหื่นนิดๆ)

" เออ เจ๊ เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าตาแปลกๆ

" ปะ เปล่า พอดีคิดอะไรเพลินๆนะ (นี่หน้าตูดูหื่นออกมาเลยหรอว่ะ)"

" จะไปกันได้ยัง " เสือถามเพราะเห็นเจ๊มะลิเอาแต่ทำหน้าแปลกๆ

" ไปสิ รออะไร "

และแล้วสองพี่น้องก็พากันมาถึงสนามบอลหญ้าเทียมที่นี่มีทั้งร้านอาหาร ร้านกาแฟ แล้วยังมีเหล่าบรรดาสาวๆมาคอยดูแลเรื่องอาหารและเครื่องดื่มให้กับลูกค้าที่มาใช่สนามนี้ด้วย ถึงว่ามีแต่หนุ่มๆอยากมาแตะบอล

" ป่ะ เข้าไปข้างใหนกัน " เสือเอ่ยชวน

" เออเสือเข้าไปก่อนเลยเดี๋ยวเจ๊ขอเดินเล่นอยู่แถวๆนี้แปปนึงนะ"

ซึ้งข้างหน้าถัดจากสนามเป็นร้านกาแฟ ตกแต่งได้หน้านั่งมากๆเหมาะกับคู่รักหนุ่มสาว มาสวีตกันมาก ( แต่เราไม่มีแฟนนี่หน่า) หญิงสาวคิด ไม่เป็นไรเข้าไปเซลฟี่อวดยัยมิ้นดีกว่า ระหว่างทางที่กำลังเดินไปก็เห็นวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่แต่งตัวเหมือนเด็กอาชีวะสักห้าคน กำลังล้อมวงทำอะไรสักอย่างแถมยังมีผู้หญิงยืนตัวสั่นอยู่ด้วย ไม่ได้ล่ะต่อมเผือกต้องทำงาน มะลิเลยเลือกมุ่งตรงไปยังเด็กกลุ่มนั้นทันทีแทนที่จะไปร้านกาแฟอย่างที่ตั้งใจไว้

" เฮ้ย กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามายุ้งกับแฟนกู"

คนในกลุ่มนั้นพูดออกมาท่าทางจะเป็นพี่ใหญ่ในกลุ่มเพราะดูจากท่าทางแล้วตัวใหญ่

" เฮ้ย ก็น้องเขาบอกว่าเลิกกับมึงแล้ว "

เสียงของอีกคนพูด

"ปากดีนักนะมึง อย่างนี่ต้องสั่งสอนให้รู้บ้าง"

ว่าแล้วผูชายที่เหมือนหัวหน้าก็กระโดดเข้าใส่ผู้ชายที่ยืนโต้เถียงกันทันที ห้าลุมหนึ่งยังไงก็แพ้ ดูเหมือนว่าสิ่งที่คิดจะผิดชายตัวโตโดนฝั่งชายอีกคนถีบหน้าหงายออกมา เฮ้ยพวกมึงรอไรว่ะลุมมันสิเว้ยเสียงของชายที่สู้ไม่ได้ตะโกน ฉันซึ้งเป็นคนรักความยุตติธรรม อดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย( ไปช่วยรึไปเผือก)

" เฮ้ย หยุดนะ นี่พวกนายจะทำอะไรกันมิทราบค่ะ "

" พี่ว่าไม่ใช่เรื่องของน้องอย่าเผือก" เสียงของคนในกลุ่มตะโกนออกมา

" ไม่เผือกไม่ได้พี่ พอดีน้องชอบกินเผือก " มะลิพูดไปหยักไหล่ไป เธอไม่มีท่าที่กลัวคนพวกนี่เลย

" ได้ท่าน้องคนสวยอยากเจ็บตัว แต่ที่จริงแล้วหน้าสวยๆอย่างน้องไม่ควรมีรอยช้ำนะ"555+ แล้วทุกคนในกลุ่มก็หัวเราะออกมามันยิ่งทำให้มะลิโกรธ

" ใจเย็นๆมะลิ บอกกับตัวเอง แต่ว่าหมาหมู่นี่ไม่น่าอายเลยเนอะ ตัวโตสะเปล่ารังแกคนที่มาคนเดียว"

" ก็ไอ้เชี้ยเนี้ย มันแอบคบกับแฟนพี่ "

" พี่แน่ใจหรอค่ะ ว่าแฟนพี่ไม่ได้มาอ่อยผู้ชายคนนี่ก่อน " พูดแล้วมะลิก็หันไปมองเด็กผู้หญิงน่าตาจัดว่าน่ารักยืนตัวซีดอยู่ข้างหลัง

" เออ "คนตัวโตทำสีหน้าได้ครั้งนี้พี่ยอมปล่อยมันไปก่อน แต่ครั้งหน้าถ้ามันยังมายุ้งกับแฟนพี่อีกล่ะก็เจอหนักกว่านี้แน่ กลับ"

"เฮอ " นึกว่าจะไม่รอด พอหันกลับไปอยู่ๆผู้ชายคนนั้นก็เดินหนีเฉยเลย

" เฮ้ย นี่นายไม่คิดจะขอบใจฉันบ้างหรอฉันอุสาตห์ช่วยนายนะ"

" นี่นาย ฉันบอกให้หยุดเดินเดี๋ยวนี้นะ "

" แล้วใครบอกให้เธอช่วยล่ะ"

พูดเสร็จชายหนุ่มก็หันกลับมา ทำเอามะลิถึงกับไปต่อไม่ถูก