ณ เมืองชินาร่า เมืองเล็ก ๆ ที่ล้อมรอบด้วยป่าทึบและภูเขาสูง ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูสงบสุขในตอนกลางวัน แต่เมื่อค่ำคืนมาถึง ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป ผู้คนในเมืองมักรีบกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ตกดิน ไม่มีใครอยากออกจากบ้านยามค่ำคืน เพราะมีข่าวลือเกี่ยวกับ "ป่าร้าง" ที่อยู่ห่างออกไปจากตัวเมือง

"แนน" หญิงสาววัย 18 ปี ผู้ใช้ชีวิตธรรมดาในเมืองนี้ เธอไม่เคยเข้าใจว่าทำไมผู้คนถึงกลัวป่านั้นนัก เธอมักคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่าเพื่อขู่เด็ก ๆ แต่เธอไม่รู้เลยว่าชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนไป

ในขณะเดียวกัน "เพียว" ชายหนุ่มวัยเดียวกัน เขามักจะมองดูแนนจากระยะไกล เขาเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดมาก และดูเหมือนจะปกป้องแนนในเงามืดอยู่เสมอ แม้เธอจะไม่เคยรู้ตัว

“นี่แนน! ได้ยินข่าวลือใหม่ยัง?” เสียงของเพื่อนคนหนึ่งในโรงเรียนถามขึ้น ขณะกลุ่มเพื่อนกำลังนั่งคุยกันใต้ต้นไม้ใหญ่

“ข่าวลืออะไรเหรอ?” แนนถามด้วยความสงสัย

“แก๊งของกาย! พวกเขาเริ่มออกล่าอีกแล้วนะ คราวนี้ได้ข่าวว่าเป้าหมายเป็นผู้หญิงในเมืองเราด้วย”

คำพูดนั้นทำให้แนนรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว แม้เธอจะพยายามไม่สนใจ แต่ลึก ๆ ก็รู้สึกไม่สบายใจ

อีกด้านหนึ่งของเมือง

“แน่ใจเหรอว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่นี่?” เสียงของกาย ผู้เป็นหัวหน้าแก๊งอันธพาลพูดขึ้น เขายืนอยู่กลางห้องมืดที่มีกลุ่มพรรคพวกนั่งล้อมรอบ

“แน่ใจสิ เจ้านั่นบอกว่าเธอชื่อแนน” หนึ่งในลูกน้องตอบ

กายยิ้มมุมปาก ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวกับนักล่าที่พบเหยื่อ “งั้นคืนนี้...ก็ถึงเวลาลงมือแล้ว”

ค่ำคืนนั้น

ในขณะที่แนนกำลังเดินกลับบ้าน เธอรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังตามเธออยู่ เสียงฝีเท้าแผ่วเบาตามหลังเธอมาเรื่อย ๆ

“ใครน่ะ?” แนนหันไปมอง แต่พบเพียงความมืด เธอเร่งฝีเท้า แต่ยิ่งเดินเร็ว เสียงฝีเท้านั้นก็ยิ่งใกล้เข้ามา

ทันใดนั้น มือหนึ่งคว้าจับแขนของเธอไว้ แนนหันไปพบกับชายคนหนึ่งในชุดดำ ก่อนที่เธอจะกรีดร้อง เสียงของชายอีกคนก็ดังขึ้นจากเงามืด

“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!” เพียวพุ่งเข้ามาพร้อมกับไม้ในมือ และจัดการชายคนนั้นจนล้มลงไป

“นาย...เพียว?” แนนมองเขาด้วยความตกใจ

“เธอไม่ปลอดภัยแล้ว ต้องหนีไปก่อน!” เพียวจับมือเธอและพาเธอวิ่งเข้าไปในป่าร้าง ทิ้งเมืองชินาร่าไว้เบื้องหลัง พร้อมกับเสียงฝีเท้าของเหล่าผู้ล่าที่ไล่ตามมาไม่ไกล

สนับสนุนผมได้ที่(ทรู วอเลท)096-335-3559

ความมืดมิดของป่าชินาร่าปกคลุมไปด้วยหมอกหนา เสียงฝีเท้าของ "แนน" ดังก้องในบรรยากาศที่เงียบงัน เธอวิ่งไปข้างหน้าด้วยความกลัว หัวใจเต้นระรัวเหมือนจะหลุดออกมาจากอก ข้างหลังเธอ เสียงตะโกนดังขึ้นเรื่อย ๆ

“หยุดวิ่งเถอะ แนน! หนีไปก็เปล่าประโยชน์!” เสียงของ "กาย" ดังก้อง

แนนไม่สนใจ เธอกัดฟันวิ่งต่อไป ขาของเธอเริ่มล้าจากการหลบหนีมาไกล แต่เธอไม่มีทางหยุด เสียงลมหายใจหอบหนักและเหงื่อที่ไหลอาบแก้มทำให้เธอรู้สึกหมดแรง

ทันใดนั้น เงาร่างสูงของ "เพียว" ปรากฏขึ้นตรงหน้า ราวกับว่าเขาคือแสงสว่างในความมืด เพียวรีบคว้าแขนแนนและดึงเธอไปอีกทาง

“มาทางนี้เร็ว!” เขาพูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล

แนนไม่ทันได้ถามอะไร เพียวพาเธอวิ่งลึกเข้าไปในป่าที่รกทึบ เขาดูมั่นใจในเส้นทางที่เลือก แม้เธอจะไม่รู้ว่าปลายทางคือที่ใด

“นายมาที่นี่ทำไม?” แนนถาม เสียงเธอสั่นเล็กน้อย

“เพราะฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเผชิญหน้ากับมันคนเดียว” คำตอบของเพียวสั้น ๆ แต่ทำให้แนนรู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจ

ทั้งสองมาถึงจุดที่ "ฟิว" และ "พีช" กำลังซ่อนตัวอยู่ ทั้งสองกำลังเตรียมปิดเส้นทางด้วยกิ่งไม้และหิน

“แนน เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” ฟิวถามทันทีที่เห็นเธอ

“ไม่เป็นไร” แนนตอบ แม้หัวใจจะยังสั่นไหว

เสียงฝีเท้าของกายและพรรคพวกใกล้เข้ามาทุกที เพียวหยิบมีดพกออกมา เขาหันมามองแนนก่อนพูดเสียงเข้ม “อยู่ตรงนี้ อย่าไปไหนเด็ดขาด”

เมื่อกายปรากฏตัวพร้อมพรรคพวก การต่อสู้ก็เริ่มขึ้นทันที เพียวพุ่งเข้าปะทะกับกาย ขณะที่ฟิวและพีชช่วยกันสกัดพรรคพวกของกาย

“ไอ้เพียว แกคิดจะสู้เพื่ออะไร?” กายพูดพร้อมเหวี่ยงไม้กระบองใส่เขา

“เพื่อปกป้องคนที่ฉันรัก!” เพียวตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

แนนมองการต่อสู้อยู่ข้างหลัง เธอไม่กล้าขยับไปไหน หัวใจของเธอเต้นแรง เธอไม่เคยเห็นเพียวในแง่มุมนี้มาก่อน

ฟิวและพีชช่วยกันจนพรรคพวกของกายล่าถอยไป แต่ทั้งสองได้รับบาดเจ็บ ส่วนเพียวยังคงยืนหยัดต่อสู้กับกาย

“เพียว! พอเถอะ!” แนนตะโกนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

แต่เพียวส่ายหน้า “ฉันต้องจบเรื่องนี้เดี๋ยวนี้!”

ฝนเริ่มตกลงมาอย่างหนัก กลบเสียงทุกอย่างในป่า แต่ความมืดมิดของค่ำคืนนี้เพิ่งจะเริ่มต้น การต่อสู้นี้อาจเปลี่ยนทุกอย่างตลอดไป

สนับสนุนผมได้ที่(ทรูวอเลท)096-335-3559

กลางป่าชินาร่า เสียงสายฝนยังคงตกลงมาไม่ขาดสาย บดบังทุกเสียงรอบตัว เพียวและเพื่อนๆ พยายามวางแผนเพื่อเอาชีวิตรอดจากแก๊งของกายที่กำลังตามล่าอยู่

“เราต้องทำอะไรสักอย่าง” ฟิวพูดขึ้น ขณะที่มองรอบๆ ด้วยความระแวดระวัง “พวกมันอยู่ไม่ไกลแน่ๆ”

“พวกมันต้องคิดว่าเราหนีไปเรื่อยๆ” เพียวพูดพลางก้มมองพื้นที่ดินเปียกชื้น “เราจะใช้จุดนี้สร้างกับดักเล็กๆ เพื่อให้พวกมันชะงักก่อน”

“กับดัก? แบบนั้นพอจะถ่วงเวลาได้จริงเหรอ?” แนนถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกังวล

“มันดีกว่าหนีไปเฉยๆ โดยไม่มีแผน” เพียวตอบอย่างหนักแน่น

การทำงานร่วมกัน

ทุกคนเริ่มแยกย้ายกันทำงาน เพียวขุดหลุมดินเล็กๆ ด้วยมีดของเขา ฟิวและพีชช่วยกันเก็บกิ่งไม้และใบไม้มาใช้พรางหลุม ส่วนแนนคอยช่วยเก็บหินและวัสดุอื่นๆ เพื่อสร้างกับดักอย่างเร่งรีบ

แม้ฝนจะตกหนักจนทุกคนเปียกปอน แต่พวกเขาก็ทำงานด้วยความมุ่งมั่น เสียงฝีเท้าของศัตรูที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทำให้เวลาเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

“แนน เธอช่วยเอากิ่งไม้พวกนี้ไปวางทับหลุมหน่อย” เพียวสั่ง

“ได้” แนนตอบรับ เธอรู้สึกประหม่า แต่เธอก็ทำตามโดยไม่ลังเล

ศัตรูเข้ามาใกล้

ไม่นานนัก เสียงพูดคุยและหัวเราะเยาะเย้ยของแก๊งกายก็เริ่มดังขึ้นมา ฟิวรีบส่งสัญญาณให้ทุกคนซ่อนตัว

“มันอยู่ใกล้แถวนี้แหละ คงวิ่งไปไม่ไกล” เสียงของกายดังขึ้น

เพียวมองผ่านช่องเล็กๆ จากที่ซ่อน เขาเห็นหนึ่งในพวกของกายเดินตรงเข้ามายังบริเวณกับดัก

ทันใดนั้น ชายคนนั้นก็เหยียบลงบนกับดัก ไม้ที่พรางไว้อยู่พังลง และชายคนนั้นล้มลงไปในหลุม เสียงร้องของเขาดังขึ้น ทำให้พวกที่เหลือตกใจ

“มันเล่นเราแล้ว! ระวังตัว!” อีกคนหนึ่งในกลุ่มตะโกน

จังหวะซุ่มโจมตี

เมื่อศัตรูตกใจและเริ่มกระจัดกระจาย เพียวส่งสัญญาณให้ฟิวและพีชออกจากที่ซ่อน ทั้งสองเริ่มโจมตีทันทีโดยใช้ก้อนหินและอาวุธเล็กๆ ที่พวกเขามี

แนนซ่อนตัวอยู่ด้านหลังอย่างหวาดกลัว เธอไม่เคยเห็นการต่อสู้จริงแบบนี้มาก่อน แต่เธอก็พยายามนิ่งไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองกลายเป็นภาระ

เพียวพุ่งเข้าหากายที่ยืนสั่งการอยู่ไม่ไกล ทั้งสองประจันหน้ากัน แต่ก่อนที่การต่อสู้จะรุนแรงขึ้น เสียงจากพวกของกายที่เหลือเริ่มดังขึ้น ทำให้เพียวต้องถอยกลับไปหากลุ่มของเขา

“รีบหนีไปก่อน! เราไม่มีทางชนะพวกมันทั้งหมดในตอนนี้” เพียวตะโกน

บทสรุปของบทที่ 3

พวกเขาทั้งสี่คนวิ่งฝ่าป่าออกไป ทิ้งกับดักและร่องรอยการต่อสู้ไว้ข้างหลัง แม้พวกเขาจะรอดมาได้ แต่ก็รู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

แนนหันไปมองเพียวที่เดินนำหน้า แม้เขาจะเหนื่อยล้า แต่สายตาของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอเริ่มรู้สึกถึงความกล้าหาญที่เขามี และอดไม่ได้ที่จะหวังว่าเขาจะนำพวกเธอผ่านสถานการณ์อันเลวร้ายนี้ไปได้

สนับสนุนผมได้ที่(ทรูวอเลท)096-335-3559