" ท่านพี่ ทะ ทำไมกัน...ท่านพี่อภัยมณี...สินสมุทร... "

นางผีเสื้อสมุทรที่ได้ออกมาตามหาพระอภัยมณีกับสินสมุทรนั้น นางก็ได้บังเอิญตามมาเจอกับพระอภัยมณีที่กำลังพาสินสมุทรหนีไปพร้อมกับนางเงือกนั้น นางก็ได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นปนเสียใจที่คนที่ตนรักกำลังพาลูกหนีจากตนไปกับหญิงอื่น

" เจ้าเป็นใครกัน? แล้วทำไมเจ้าถึงได้ตามข้ากับท่านพ่อมา "

สินสมุทรที่พึ่งจะเคยได้เห็นร่างที่แท้จริงของนางผีเสื้อสมุทรผู้เป็นแม่ครั้งแรก เขาก็ได้ตะโกนถาม ทันทีที่นางผีเสื้อสมุทรได้ยินคำถามจากลูกชายของตนก็ถึงกับต้องหยุดชะงัก ก่อนที่นางจะตัดสินใจตอบคำถามนั้นของลูกชายเพียงคนเดียวไป

" ...ข้าคือแม่ของเจ้าสินสมุทร...ลูก ลูกกลับมาหาแม่เถอะนะ "

เมื่อพูดจบนางผีเสื้อสมุทรก็ได้ยื่นมือออกไปหาสินสมุทรด้วยความห่วงใย แต่ก็ไม่สามารถทำให้ลูกชายกลับมาหาตนได้ นางจึงทำได้แค่เพียงยื่นมือออกไปหาสินสมุทรด้วยรอยยิ้ม

" ทะ ท่านแม่หรอ ขะ ข้าจะกลับไปหาท่านแม่ "

ทันทีที่สินสมุทรรู้ว่าคนตรงหน้านั้นคือนางผีเสื้อสมุทรผู้เป็นแม่ก็ได้ร้องเรียกก่อนจะยื่นมือน้อยๆไปหา นางผีเสื้อสมุทรที่เห็นแบบนั้น นางก็ได้ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนพร้อมกับค่อยๆเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆหวังจะได้กอดลูกชายของตน

แต่ทว่าพระอภัยมณีที่ไม่ต้องการให้สินสมุทรกลับไป ก็ได้พูดขึ้นพร้อมกับจับสินสมุทรไว้ไม่ให้ไปหานางผีเสื้อสมุทรผู้เป็นแม่ เมื่อนางผีเสื้อสมุทรที่เห็นว่าพระอภัยมณีไม่ต้องการที่จะให้สินสมุทรกลับมาหาตน ก็ดึงมือกลับมาไว้ที่กลางอก

" เจ้าอย่าได้เข้ามาใกล้พวกข้านะ ผีเสื้อสมุทร! "

" ทะ ท่านแม่... "

ทันทีที่นางผีเสื้อสมุทรถูกคนที่ตนรักไล่อย่างไม่ใยดี นางก็รู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ก่อนที่นางจะพูดขึ้นพร้อมกับร้องไห้ออกมา เมื่อพระอภัยมณีที่เห็นเเละได้ยินสิ่งที่นางผีเสื้อสมุทรพูดเขาก็ได้หันหน้าหนี

" ฮึก!ได้โปรด ท่านพี่ ฮึก...ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไปเลย... "

" ข้ารักท่านพี่ ข้าไม่เคยคิดที่จะทำร้ายท่านพี่เลย ฮึกๆ ฮือๆ... ฮึก!ท่านพี่ ได้โปรดกลับมาหาข้าเถอะนะ ท่านพี่อภัยมณี... "

" หึ! รัก? รักข้า เจ้าบอกว่ารักข้า แต่ความรักที่เจ้ามีให้ข้า มันคือการที่เจ้ากักขังข้าไว้งั้นหรือ? "

เมื่อนางผีเสื้อสมุทรได้ยินคำถามนั้นจากพระอภัยมณีผู้เป็นสามีของตน ก็ได้ทำให้นางถึงกับพูดไม่ออกเเละเงียบไปสักพัก พระอภัยมณีที่เห็นว่านางผีเสื้อสมุทรเงียบและไม่ตอบคำถามของตน เขาก็ได้พูดขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

" ...ตอบมาสิ... ถ้าความรักที่เจ้ามีให้ข้ามันคือการกักขังข้าไว้ เจ้าก็ปล่อยข้าไปเถอะนะ ผีเสื้อสมุทร... "

เมื่อนางผีเสื้อสมุทรที่ได้ยินคำตอบของพระอภัยมณี นางก็ได้รู้สึกผิด แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่คิดที่จะหยุดตามและพาพระอภัยมณีกับลูกกลับมา นางจึงได้ไล่ตามพระอภัยมณีกับสินสมุทรและนางเงือกไปจนเกือบจะถึงหน้าเกาะเเก้วพิศดาล

..." ไม่นะ นางจะตามมาถึงตัวพวกเราแล้ว ท่านพี่อภัย น้องจะขวางนางไว้เอง ตอนนี้ท่านพี่รีบพาลูกหนีไปบนเกาะนั้นก่อน "...

...นางเงือกที่พาพระอภัยมณีและสินสมุทรว่ายน้ำข้ามเกาะหนีมาหลบที่เกาะแก้วพิศดาลเกือบจะสำเร็จ แต่ก็ได้ถูกนางผีเสื้อสมุทรไล่ตามมาทัน ก่อนที่นางจะพูดขึ้นแล้วให้พระอภัยมณีพาสินสมุทรหนีไปหลบอยู่บนเกาะก่อน...

...ทันทีที่นางผีเสื้อสมุทรตามมาจนเกือบจะจับตัวพระอภัยมณีและลูกได้สำเร็จ นางก็ได้ถูกโยคีเข้ามาขัดขวาง พระอภัยมณีที่ได้ถูกโยคีช่วยเอาไว้ เขาก็ได้รีบพาสินสมุทรขึ้นมาบนเกาะก่อนจะให้สินสมุทรช่วยดึงนางเงือกขึ้นมาบนเกาะด้วย...

" ท่านพี่อภัยมณี... "

" เจ้าหยุดอยู่ตรงนั้นซะ! นางผีเสื้อสมุทร เจ้าอย่าได้คิดที่จะขึ้นมาเหยียบบนเกาะนี้เด็ดขาด! "

โยคีที่เข้ามาช่วยไว้ได้ทันก็ได้ตะหวาดใส่นางผีเสื้อสมุทร เมื่อนางผีเสื้อสมุทรได้ยินก็ถึงกับตัวสั่นจนต้องหยุดยืนอยู่ตรงนั้นและไม่กล้าขึ้นมาบนเกาะ พระอภัยมณีกับสินสมุทรที่พานางเงือกขึ้นมาบนฝั่งได้ไม่นานก็ได้ไปก้มกราบโยคีขอให้ช่วย

โยคีที่เห็นว่าพระอภัยมณีต้องการความช่วยเหลือก็มีเมตตาจึงบอกว่าจะช่วยแต่ขอให้เล่าความจริงให้ฟังก่อน  พระอภัยมณีจึงเล่าความจริงให้ฟังทั้งหมดว่าทำไมตนถึงต้องพาลูกหนีมาที่เกาะนี้  โยคีที่ได้ฟังก็พูดขึ้นเพื่อให้พระอภัยมณีสบายใจ

" เอาล่ะ เรื่องมันเป็นมาอย่างนี้นี่เอง...พวกเจ้าไม่ต้องกังวลแล้วพักอยู่ที่นี่กันก่อนเถอะ  "

" เพราะยักษ์หรือภูตผีจะขึ้นมาบนเกาะไม่ได้เนื่องจากข้าได้เสกคาถาอาคมเอาไว้ ถ้ามาถูกทรายก็จะขาดใจตายทันที "

นางผีเสื้อสมุทรที่ไม่สามารถเข้าไปในเกาะได้ ก็รู้สึกเสียใจที่คนที่ตนรักต้องการหนีจากตนไปตลอดชีวิต นางจึงได้ขอร้องอ้อนวอนพระอภัยมณีทั้งน้ำตา พระอภัยมณีที่ได้ยินก็รู้สึกสงสาร ก่อนจะพูดขึ้นเพื่อตัดความสัมพันธ์กับนางผีเสื้อสมุทร

" ทะ ท่านพี่อภัยมณี...ได้โปรด ข้าขอร้อง ท่านพี่อย่าได้ตัดความสัมพันธ์กับข้าเลย... "

" ...กลับมาอยู่กับข้าเหมือนเดิมเถอะนะท่านพี่อภัยมณี ขะ ข้าสัญญา ว่าข้าจะไม่กักขังท่านพี่ไว้อีกแล้ว... "

" พอเถอะผีเสื้อสมุทร...ที่ข้าหนีเจ้ามาไม่ใช่เพราะว่าข้าถูกเจ้ากักขังเพียงอย่างเดียว แต่เป็นเพราะว่าพวกเราทั้งคู่ต่างก็อยู่คนละเผ่าพันธุ์ "

" ข้าจึงไม่สามารถอยู่ร่วมกันกับเจ้าต่อได้ เจ้าปล่อยข้าไปเถอะนะ อย่าได้ตามข้ามาอีกเลย...และให้ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของพวกเราจบลงแต่เพียงเท่านี้เถอะ "

" ทะ ทำไมกัน...ทำไมท่านพี่อภัยมณีถึงไม่เคยคิดที่จะรักข้าบ้าง...ข้ารู้มาตลอดว่าหลายปีที่ผ่านมาที่เราอยู่ด้วยกัน ท่านพี่มองข้าด้วยสายตาเช่นไร "

" ถึงแม้ว่าข้าจะรู้อยู่แก่ใจว่าท่านพี่อภัยมณีไม่เคยคิดที่จะรักข้า แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังรักท่านพี่มาตลอด ข้าใช้เวลามานานหลายปีเพื่อทำให้ท่านพี่รักข้าบ้าง "

" แต่ท่านพี่ก็ไม่เคยมีท่าทีว่าจะรักข้าเลย...ถึงท่านพี่อภัยมณีจะไม่เคยรักข้าแต่ข้าก็ยังหวังว่าในใจลึกๆของท่านพี่จะยังมีข้าอยู่บ้าง สักนิดก็ยังดี... "

" ผีเสื้อสมุทร เจ้าตัดใจจากข้าเถอะนะ...ถ้าหากชาติหน้ามีจริงขอให้ได้พบกันใหม่และอย่าได้แคล้วคลาดจากกันเหมือนชาตินี้อีกเลย... "

นางผีเสื้อสมุทรที่ได้ยินพระอภัยมณีพูดแบบนั้น นางก็รู้สึกเสียใจมากถึงแม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่ายังไงพระอภัยมณีก็ไม่มีทางกลับมาหาตน นางผีเสื้อสมุทรจึงพยายามอ้อนวอนทำทีว่าขอให้เห็นใจในความรักของนางบ้าง

" ...หากท่านพี่อภัยมณีจะไม่เห็นใจข้า ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะขอลาตาย แต่ก่อนที่ข้าจะตายข้าขอให้ท่านพี่ลงมากลางน้ำนี้ก่อนเถอะนะ "

" ข้าจะให้เวทมนต์วิเศษแก่ท่านพี่อภัยมณี ส่วนสินสมุทร...ลูกก็ตามมากับพ่อด้วยนะ  ก่อนที่แม่จะขอลาตายตรงนี้... "

สินสมุทรที่สุดแสนจะสงสารแม่เมื่อได้ยินคำล่ำลาของนาง เขาที่กำลังจะร้องเรียกหานางผีเสื้อสมุทร แต่ก็เหลือบไปเห็นพระอภัยมณีผู้เป็นพ่อมองมา เขาจึงทำได้แค่เพียงพูดขึ้นเพื่อล่ำลา และไม่อาจจะโหยหานางผีเสื้อสมุทรผู้เป็นแม่ได้

" ท่านแม่...ข้ารู้ว่าท่านแม่รักข้า และข้าจะไม่มีวันลืมบุญคุณของท่านแม่เลย  ถึงแม้ว่าตัวจะไกลกันเเต่ใจข้าก็ยังผูกพัน... "

" ท่านแม่อย่าได้โกรธหรือเกลียดข้าเลยนะ ท่านแม่กลับไปอยู่ที่ถ้ำเถอะ ข้ารักท่านแม่...แต่ข้าคงไม่สามารถกลับไปอยู่กับท่านแม่ได้อีกแล้ว "

นางผีเสื้อสมุทรที่ได้ยินคำล่ำลาของสินสมุทรนางก็ได้เสียใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ฝ่ายโยคีก็ได้เข้ามาช่วยพูดจาปลอบโยนและให้โอวาทแก่นางผีเสื้อสมุทรแต่นางก็ไม่ยอมฟังและโกรธโยคีมากรวมไปถึงนางเงือกด้วยก่อนที่นางจะพูดต่อว่าทั้งสอง

" เป็นเพราะเจ้า! ถ้าหากเจ้าไม่เข้ามายุ่งเรื่องของข้ากับท่านพี่อภัยมณีและลูกของข้า ข้าก็คงไม่ต้องมาแยกจากกันเช่นนี้ "

" หึ! มาพูดปลอบใจข้าแล้วมันจะช่วยอะไรข้าได้ มีแต่จะทำให้ข้ายิ่งช้ำใจมากขึ้นเท่านั้น แล้วเจ้าก็เป็นคนนอกไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยก็อยู่ส่วนของเจ้าไป ทำไมต้องมายุ่งกับครอบครัวข้านัก "

" ส่วนเจ้า! เป็นแค่เงือกแท้ๆ ทำไมถึงได้มายุ่งกับครอบครัวของข้า ถ้าเจ้าไม่เข้ามายุ่งแล้วพาท่านพี่อภัยมณีกับสินสมุทรลูกข้าหนีมาแบบนี้ "

" ข้าก็คงจะอยู่ด้วยกันกับพวกเขาอย่างมีความสุขแท้ๆ "

" ข้าน่าจะฆ่าเจ้าทิ้งเสียตั้งแต่แรกที่เห็นเจ้าอยู่กับท่านพี่อภัยมณีของข้าแล้ว แต่ข้าก็ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะแอบพาท่านพี่ของข้าหนีไปเช่นนี้แล้วยังพาลูกของข้าหนีไปด้วยอีก "

นางผีเสื้อสมุทรที่โกรธและได้ต่อว่าโยคีกับนางเงือกนั้น ก็ได้ทำให้โยคีโกรธ ก่อนจะเสกทรายขว้างไป ทันทีที่นางถูกทรายที่โยคีขว้างมาก็รู้สึกเจ็บปวดไปหมด นางผีเสื้อสมุทรที่กลัวจนตัวสั่นจึงต้องหลบออกไป ก่อนจะได้พูดทิ้งท้ายไว้

" ท่านพี่อภัยมณี...ไม่ว่ายังไงข้าก็จะมาพาท่านพี่และสินสมุทรกลับไปให้ได้ ไว้ถึงตอนนั้นข้าจะกลับมาใหม่..."

" ผีเสื้อสมุทร...ทำไมเจ้าถึงได้ไม่ยอมตัดใจจากข้าเสียที เจ้าจะทำให้ข้าต้องใช้วิธีนั้นเพื่อตัดความสัมพันธ์กับเจ้านะ... "

" ข้ารู้...แต่ข้าก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้ข้าสามารถพาท่านพี่และสินสมุทรกลับไปได้... "

หลายเดือนต่อมา พระอภัยมณีที่ได้ร่ำเรียนวิชากับโยคีก็ได้สำเร็จวิชา จนเวลาผ่านไป นางผีเสื้อสมุทรก็ได้กลับมาอีกครั้ง และนางก็ได้มาพูดอ้อนวอน แล้วขอร้องให้พระอภัยมณีกลับมาหาตนพร้อมกับสินสมุทร

" ท่านพี่อภัยมณี... "

" เจ้ากลับมาที่นี่อีกทำไม?...กลับไปที่ถ้ำของเจ้าซะ "

" ท่านพี่กลับไปกับข้าเถอะนะ...ข้าขอร้อง พวกเรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่นะ ข้าไม่อยากเสียท่านพี่และลูกไป "

" เจ้ากลับไปเถอะผีเสื้อสมุทร...ข้าจะไม่มีวันกลับไปที่นั่นอีกแล้ว ถ้าหากเจ้ายังไม่ยอมกลับไปข้าคงจะต้องฆ่าเจ้า... "

" แต่ถึงต่อให้ข้าต้องตาย เช่นนั้นข้าก็จะขอตายด้วยน้ำมือของท่านพี่อภัยมณี ส่วนเรื่องที่ให้ข้าตัดใจจากท่านพี่นั้น "

" ข้าคงจะไม่สามารถทำใจและตัดใจจากท่านพี่ได้...เพราะงั้นท่านพี่อภัยมณีได้โปรดเข้าใจข้าด้วย... "

พระอภัยมณีที่รู้ว่าเขาคงจะโน้มน้าวนางผีเสื้อสมุทรไม่ได้เเล้ว เขาก็ได้หยิบปี่ขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากเเล้วหลับตาลงทำใจสักพักก่อนที่เขาจะได้เป่าปี่เพื่อสังหารนางผีเสื้อสมุทรผู้เป็นเมียคนแรกของตนพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลริน

" ข้าขอโทษ...ผีเสื้อสมุทร... "

{ เสียงเป่าปี่ }

ทันทีที่นางผีเสื้อสมุทรได้ยินเสียงเป่าปี่ของพระอภัยมณีก็รู้สึกเจ็บปวดใจเหมือนกับมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงมาที่ตน นางผีเสื้อสมุทรที่กำลังจะสิ้นลมหายใจตายก็ได้พูดขึ้นก่อนจะมองไปทางสินสมุทรแล้วยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

" แค่กๆ...สินสมุทร...อึก.ละ ลูกต้องเป็นเด็กดีนะ...เมื่อแม่ไม่อยู่แล้ว ลูกจะต้องเชื่อฟังพ่อนะลูก...อึก..มะ แม่ขอโทษนะ... "

" สะ ส่วน ท่านพี่..อภัยมณี.ข้ารักท่านพี่นะ..แต่ข้าคงจะต้องขอร่ำลาท่านพี่ตรงนี้แล้ว...ฮึก.ถะ ถ้าหากข้าได้มีโอกาสอีกครั้ง..อึก.แค่กๆ... "

" นะ ในชาติหน้า ขะ ข้า ฮึก.ข้าขอให้ท่านพี่อภัยมณีเป็นฝ่ายไล่ตามข้าบ้าง...ท่านพี่จะได้รู้ว่าข้ารู้สึกเช่นไร...ว่าเวลารักใครแล้ว..มันตัดใจยาก.จริงๆ... "

สินสมุทรที่เห็นว่าแม่ของตนกำลังจะใกล้สิ้นลมหายใจตาย เขาก็ได้ตะโกนขึ้นแล้วร้องไห้ออกมา เมื่อพระอภัยมณีที่ได้ยินคำร่ำลาสุดท้ายของนางผีเสื้อสมุทรก็ได้รู้สึกเจ็บปวดใจเช่นกัน แต่นี่ก็เป็นการตัดสินใจครั้งสุดท้ายของเขาแล้ว

" ทะ ท่านแม่! ท่านแม่...ข้าขอโทษ ท่านแม่อย่าได้จากข้าไปเลยนะ ข้าจะไม่ดื้อไม่ซนอีกแล้วฮือๆ ฮึกฮือๆ "

" อย่าตายนะท่านแม่...ฮึก.สินสมุทรจะเป็นเด็กดีและเชื่อฟังท่านแม่กับท่านพ่อฮึกฮือๆ อึก ฮะฮึก...ท่านแม่ข้ารักท่านแม่.. "

" ข้าขอโทษ.ข้าขอโทษฮือๆข้าขอโทษที่ข้าแอบพาท่านพ่อหนีท่านแม่ออกมาจนทำให้ท่านแม่ต้องเจ็บปวดเช่นนี้ "

" ละ ลูกอย่าได้กล่าวโทษตัวเองเลยนะ..แค่กๆ.มะ มันไม่ใช่ความผิดของลูก..สินสมุทร...เพราะเรื่องทั้งหมด..ตั้งแต่เเรกมันเป็นความผิดของแม่เอง... "

" ทะ ท่านแม่...ฮึก ฮือๆ ฮือๆ..ท่านแม่จากข้าไปแล้วฮือๆ... "

นางผีเสื้อสมุทรที่ได้ยินสินสมุทรกล่าวโทษว่าเป็นความผิดของตนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้นางต้องตาย นางก็ได้พูดปลอบลูกชายก่อนจะได้สิ้นลมหายใจไปพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลรินเป็นสายเลือดและเสียงร้องของสินสมุทรที่ร้องไห้ไม่หยุด

เมื่อนางผีเสื้อสมุทรได้ตายไปแล้ว พระอภัยมณีก็ได้หยุดเป่าก่อนจะเอาปี่ลงพร้อมกับเดินไปหาสินสมุทรที่นั่งร้องไห้ข้างๆไม่ไกลมากแล้วนั่งยองๆ เขาที่เห็นว่าสินสมุทรร้องไห้ไม่หยุด ก็รู้สึกสงสารลูกชายก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวพร้อมพูดปลอบใจ

" ลูกไม่ต้องร้องไห้นะสินสมุทร...ลูกยังมีพ่ออยู่... "

.

.

.

เฮือก!

" กะ เกิดอะไรขึ้น!? "

หลังจากที่นางผีเสื้อสมุทรได้สิ้นใจตายไป นางก็ได้มีโอกาสย้อนเวลากลับมามีชีวิตอีกครั้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ เมื่อนางลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนนอนอยู่ในถ้ำพร้อมกับมีผ้าชุบน้ำแปะอยู่ที่หน้าผากโดยที่อยู่ในร่างมนุษย์สาวสวย

" ทะ ทำไมข้าถึงมาอยู่ที่ถ้ำได้?... "

" ไม่ใช่ว่าข้าตายเพราะถูกท่านพี่อภัยมณีฆ่าหรอกหรือ ข้าต้องออกไปดูให้แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับข้ากันแน่ "

นางผีเสื้อสมุทรที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน นางก็ได้ลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆถ้ำก่อนที่จะลุกขึ้นยืน เมื่อไม่เห็นพระอภัยมณีกับสินสมุทร นางก็ได้ค่อยๆเดินออกจากถ้ำไป

ณ ข้างนอกถ้ำ ทันทีที่นางผีเสื้อสมุทรเดินออกมาข้างนอกถ้ำ นางก็ได้เดินสำรวจรอบๆเกาะก่อนจะเดินไปพบกับพระอภัยมณีที่กำลังนั่งเป่าปี่อยู่บนโขดหินโดยมีสินสมุทรที่มานั่งเล่นด้วย นางที่เห็นแบบนั้นก็ได้ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้แล้วพูดขึ้น

" ท่านพี่อภัยมณี...สินสมุทร.. "

พระอภัยมณีที่เห็นว่านางผีเสื้อสมุทรเดินมาหา เขาก็ได้หยุดเป่าปี่ทันทีแล้วลงมาจากโขดหินก่อนจะเดินมาหานางด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง นางที่เห็นว่าพระอภัยมณีมีท่าทีที่เปลี่ยนไปก็ถึงกับงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับพระอภัยมณีกันแน่

" ผีเสื้อสมุทร... "