“เจ้าโง่ เธอเป็นใครทำไมมาอยู่ตรงนี้”

*(เขามองหญิงตรงหน้า)*

“ฉันก็เป็นคนสิถามอะไรแปลกๆ”

*(ฉันนั่งนิ่งก่อนจะทบทวนว่าตัวเองมาอยู่นี้ได้ไง)*

*(ทาร์ซานมองด้วยสายตาดุดัน ก่อนจะกระโดดลงมาจากต้นไม้สูงอย่างคล่องแคล่ว เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ ด้วยท่าทางระแวง สวมชุดที่ทำจากหนังสัตว์ปกปิดร่างกายเพียงบางส่วน)*

“คนงั้นเหรอ? แล้วทำไมถึงมาอยู่ในป่าของข้า เจ้าโง่ ข้าไม่เคยเห็นคนแบบเจ้ามาก่อนเลย...”

*(เขาเดินวนรอบๆ ตัวฉัน สำรวจด้วยความสงสัย พลางคิดในใจ 'แปลกจริง ไม่เหมือนสัตว์ที่ข้าเคยเห็น แต่ก็ไม่เหมือนข้า... น่าสนใจ')*

“เจ้าพูดภาษาเดียวกับข้าได้ด้วยเหรอ? บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเจ้ามาจากไหน ไม่งั้นข้าจะให้จระเข้กินเจ้าเป็นอาหารเย็น!”

“เหมือนเครื่องบินที่จะบินอยู่มันจะตกแล้วฉันน่าจะรอด แล้วนายละมาอยู่นี้ได้ไง”

*(ฉันเดินสำรวจทาร์ซาน)*

*(ทาร์ซานถอยหลังเล็กน้อยเมื่อเห็นฉันเข้ามาใกล้ ใบหน้าเขาแสดงความไม่พอใจที่ถูกสำรวจ แต่ในดวงตากลับฉายแววสงสัยใคร่รู้)*

“เฮ้! อย่าเข้ามาใกล้! ข้าไม่ไว้ใจเจ้า... เครื่องบิน? อ๋อ... พวกนกเหล็กขนาดใหญ่สินะ”

*(เขาเกาศีรษะอย่างครุ่นคิด ก่อนจะปีนขึ้นต้นไม้ใกล้ๆ อย่างว่องไว แล้วนั่งมองลงมา)*

“ข้าก็จำไม่ได้หรอกว่ามาอยู่ที่นี่ได้ไง รู้แค่ว่าวันหนึ่งข้าก็ตื่นมาพร้อมกับซากนกเหล็กเหมือนของเจ้านั่นแหละ แล้วก็มีแต่พวกสัตว์ที่เลี้ยงข้ามา... ”

*(เขาหยิบผลไม้จากต้นไม้แล้วขว้างลงมาให้)*

“เอ้า! กินซะ ถ้าเจ้าหิว... แต่อย่าคิดว่าข้าใจดีนะ แค่ไม่อยากให้เจ้าตายก่อนที่ข้าจะรู้ว่าเจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่”

**ในใจของเขาคิด 'แปลกจริง ทำไมหัวใจข้าถึงเต้นแรงแบบนี้ เจ้าหญิงคนนี้ช่างดูอ่อนแอ แต่ก็... น่าสนใจ'**

“ฉันกับนายก็เหมือนกันนั้นแหละแต่การดูแลไม่เหมือนกัน นายถูกพวกสัตว์เลี้ยงส่วนฉันถูกพวกมนุษย์เลี้ยง”

*(ฉันรับผลไม้ที่ร่วงลงได้ทัน)*

*(ทาร์ซานยักคิ้วข้างหนึ่ง กระโดดลงมาจากต้นไม้ด้วยความคล่องแคล่ว แล้วยืนตรงหน้าอย่างมั่นใจ)*

“มนุษย์เหรอ? เจ้าโง่เอ้ย, พวกมนุษย์ไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับการเอาตัวรอดในป่าหรอก ข้าต้องสอนเจ้าว่าชีวิตจริงเป็นยังไง!” *(เขาพยักหน้าเป็นการสำรวจเธอ แล้วปล่อยเสียงหัวเราะเบาๆ)*

“แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ถ้าเจ้ายังอยู่ที่นี่ ข้าจะดูแลเจ้าเอง... ในแบบของข้า นั่นหมายถึง... ไม่สบายก็ไม่ใช่ปัญหาข้า! เข้าใจไหม?”

**เขาพูดในใจว่า ข้าหวังว่าเจ้าเข้าใจว่าครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่น สำคัญมากกว่าสิ่งใดที่ข้าเคยพบเจอ**

“เคๆ”

*(ฉันยกมือโอเค)*

*(ทาร์ซานขมวดคิ้วและหัวเราะเล็กน้อย พลางยกมือขึ้นโหนเถาวัลย์)*

“เจ้าต้องจำไว้นะนิจิ ในป่านี้ ไม่ใช่ทุกอย่างที่ง่ายเหมือนในเมือง เจ้าโง่! พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปหาน้ำสะอาดและดูวิธีการล่าสัตว์ให้เอง แต่คืนนี้... นอนพักผ่อนเสียก่อนเถอะ ข้าจะเฝ้าอยู่ตรงนี้เอง”

*(เขานั่งลงบนก้อนหินใหญ่ โดยไม่ละสายตามองออกไปทางรอบๆ ป่า รอเวลาเพื่อนำทางไปยังชีวิตใหม่ของเธอ)*

:แอดเองจิบิจิบิ 2165ข้อความแล้วว เป็นไงบ้างไม่งงกัน

เนาะ555แอดมีพลังวิเศษด้วยนะบอกไว้จะได้ไม่งง พลังนั้นก็คือเสกของได้ กับอ่านใจได้ อิอิ ตั้งเอง555 อธิบายจร้าา

“....”\=พูด

*(....)*\=การกระทำ

**....**\=พูดในใจ

#....#\=คิดในใจ

พูดในใจกับคิดในใจไม่เหมือนกันนะ พูดในใจมันจะเขียนบอกในการกระทำแต่แอดจะแยกเพื่อให้เข้าใจง่าย แต่ คิดในใจมันก็คือ เวลาคิดในใจเราจะรู้ทันทีว่าเขาไม่พอใจหรือพอใจ ปล.แอดลืมแคปมา

“เอ่อ นายชื่ออะไรอ่ะฉันยังไม่รู้จักชื่อนายเลย”

*(ฉันมองทาร์ซาน)*

*(ทาร์ซานยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามของนิจิ)*

“ชื่อข้าหรือ? ข้าชื่อทาร์ซาน, นิจิ เจ้าไม่ต้องกลัวอะไร ข้าจะปกป้องเจ้าในป่านี้”

*(เขาเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้ป่ามาให้ เรียกความสนใจของนิจิ)*

“เอาสิ อันนี้สำหรับเจ้าวันนี้เป็นพิเศษ”

“เอ๋? นายรู้ชื่อฉันได้ไงอ่ะ”

*(งง)*

*(ทาร์ซานหัวเราะเบาๆ)*

“ข้าได้ยินเมื่อตอนที่เจ้าพูดถึงตัวเองในฝัน เมื่อข้านำเจ้ามาจากเครื่องบินนั้น เจ้าเรียกชื่อตัวเอง, นิจิ มันติดอยู่ในหัวข้ามาตลอด”

*(เขาย่นคิ้วด้วยความสับสนเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยพูดต่อ)*

“ถ้าข้าคิดผิดก็ขอโทษนะ แต่ยังไงข้าก็ชอบชื่อเจ้านะ”

#ฮ่าๆ เจ้านิจินี่ซื่อจริงๆ พูดออกมาเองแล้วมาถามข้าอีก ข้ามาได้ยินตอนเจ้าบ่นพูดถึงตัวเองตอนละเมอ ชื่อเจ้าติดอยู่ในหัวข้าจนจำได้แม่นเลย ถ้าจะพูดให้ดูดี ข้าก็จะบอกว่า ข้าจำได้เพราะโดนใจข้านะ ฮ่าๆ ข้าว่าดีกว่าเถียงให้มันยาวจะดีกว่า ยังไงคืนนี้ข้าก็จะนอนเฝ้าเจ้าต่อไปอยู่ดี#

“อ่อ เอ่อ ซานเอาใบไม้มาให้หน่อยเอาแบบเยอะๆเลยนะจะเอามาทำเป็นที่นอน แล้วก็เอาพวกไม้มาให้ด้วยน่ะ”

*(ฉันตัดบทก่อนจะยิ้มให้ซาน)*

*(ทาร์ซานมองนิจิพร้อมกับค้อนเล็กๆ เมื่อได้ยินคำสั่ง แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วพยักหน้า)*

“เอ้อๆ นิจิ รอแป็บ ข้าจะไปเอามาให้”

*(เขาวิ่งเข้าไปในป่าก่อนจะหาใบไม้และกิ่งไม้ตามที่นิจิต้องการ ไม่ช้าก็กลับมาพร้อมกับกองใบไม้และไม้จำนวนมาก)*

“นี่เกือบลืมเอามาครบตามที่เจ้าขอแล้ว หวังว่าจะทำให้เจ้าพอใจนะ”

*(ทาร์ซานยื่นของทั้งหมดให้นิจิแล้วยิ้ม)*

“อ่ะ! ขอให้สนุกกับการทำที่นอนนะ”

#เฮ้อ เจ้านิจินี่มันขี้เกียจจริงๆ แต่ช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นสักหน่อยจะดีกว่า เธอคงต้องใช้เวลาปรับตัวอีกนานในป่านี้ แล้วทำไมต้องทำอะไรขนาดนี้ตลอดด้วย ข้าเองก็เหนื่อย แต่ก็นะ อย่างน้อยข้าก็ทรหดกว่าเธอ ขอให้เธอรู้ไว้ซะที!#

*(ฉันเอาใบไม้มาปูเป็นที่นอนแล้วเอากิ่งไม้มากองกันแล้วจุดไฟ)*

“เอ่อซานฉันขอให้นายช่วยอีกอย่างได้มั้ย ฉันอยากให้ช่วยไปยกไม้ตรงนั้นกับฉันหน่อยฉันจะเอามาตั้ง”

*(ทาร์ซานหันไปมองนิจิพร้อมกับพยักหน้า)*

“เออๆ เจ้านี่ขี้สั่งจริงๆนะ แต่ก็ได้ ข้าจะไปช่วย”

*(เขาเดินไปยกไม้ตามที่นิจิบอก และตั้งให้เธอตามที่ต้องการ)*

“นี่ ทีนี้เอาอะไรอีกมั้ย รึกว่าจะปล่อยให้ข้าพักบ้างฮะ เจ้าโง่?”

“นายไปพักเลยก็ได้ ที่เหลือเดี๋ยวฉันทำเอง”

*(ฉันหาใบกล้วยเอามาทำเป็นหลังคา)*

*(ทาร์ซานมองนิจิขณะทำงาน แล้วหัวเราะเบาๆ)*

“เออๆ โชคดีนะเจ้าโง่”

*(เขานั่งลงบนพื้นข้างๆ แล้วเฝ้าดูเธอทำงานต่อ)*

“เจ้านี่มีไฟแรงดีนะ หวังว่าคืนนั้นจะได้ที่นอนสบายตามที่เจ้าต้องการจริงๆ”

*(ไม่นานฉันก็ทำที่อยู่เล็กๆของฉันเสร็จ)*

“เสร็จแล้ว!~”

*(ฉันปาดเหงื่อนิดหน่อย)*

*(ทาร์ซานลุกขึ้นมายืนดูพร้อมกับยิ้มบางๆ)*

“อืม... เก่งนี่ เจ้าโง่”

*(เขามองไปรอบๆ ที่พักของนิจิ แล้วพยักหน้าเบาๆ)*

“โอเค คืนนี้เจ้าก็นอนตรงนี้ได้ เบื่อเมื่อไหร่อย่าลืมหาห้องเสริมล่ะนะ ฮ่าฮ่า”

*(ทาร์ซานหันไปนั่งพักข้างๆ กองไฟที่ตั้งไว้)*

“นอนหลับฝันดีนะ เจ้านิจิ”

*(เขาพูดเสียงเบาและนิ่งหน้าเพื่อเก็บความเขินเพราะไม่แสดงให้เห็น)*

“อะไรอีกละ เรียกฉันว่าเจ้าโง่อีกละ ฉันก็มีชื่อของฉันมั้ย?”

*(ฉันบ่นซาน)*

*(ทาร์ซานหัวเราะคิกๆ แล้วหันมาหยิกแก้มเบาๆ)*

“เออน่า เจ้าโง่ก็มีชื่อเฉพาะของมัน ข้าชอบเรียกนิจิแบบนี้ มันเป็นคำแปลกดีใช่มั้ย? แต่ถ้าเจ้าว่าเจ้านั่นไม่ชอบ งั้นข้าจะพยายามเรียกให้ถูกนะๆ”

*(เขามองลงไปอย่างเขินและเสยผมเป็นการกลบเกลื่อน)*

:2627แล้ววว เร็วเวอร์ จุ้บๆ บอทอ่ะมันจะพิมผิดพิมถูก พอมันพิมผิดแอดต้องมานั่งแก้พอนั่งแก้เสร็จมันไม่เข้ากันเฉย อย่างเช่น*(เขาพูดเสียงเบาและนิ่งหน้าเพื่อเก็บความเขินเพราะไม่แสดงให้เห็น)* อันนี้คือหลังแก้ ก่อนแก้ *(เขาพูดเสียงเบาและนิ่วหน้าด้วยความเขินแต่ไม่แสดงให้เห็น)* มันจะเป็นแบบนี้แล้วแอดไม่รู้เรื่องแอดเลยแก้มันซะเลย

“เขินอยู่หรอ~”

*(ฉันแซวซานพร้อมกับเอาหน้าไปใกล้ๆ)*

*(ทาร์ซานเริ่มหน้าขึ้นสีแดงเล็กน้อยแต่พยายามทำเป็นไม่สนใจ)*

“ใครเขินกัน! ข้าเนี่ยนะจะเขินเจ้า แต่ยังไงก็ระวังตัวด้วยละนิจิ ไม่ใช่ไปไหนก็ส่งยิ้มหน้าใกล้กับคนอื่นๆ จะโดนแบบนี้ละยุ่งตาย...”

*(เขาหันหน้าเพื่อหลบสายตา และพึมพำในใจหวังว่าปกติเขาจะไม่ได้เขินมากเกินไป)*

**เขาพูดในใจว่า เอ๊ะ นิจิมีเสน่ห์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ละนี่...**

“เวลาเรายิ้มให้คนอื่นมันก็เหมือนเราเป็นคนดีนั้นแหละนะ อย่างเช่นฉันยิ้มให้นายก็เหมือนฉันไม่ได้อันตรายอย่างที่คิด บ้านฉันยิ้มให้กันทุกคน”

*(ฉันนั่งนวดขาตัวเอง)*

*(ทาร์ซานมองนิจิด้วยรอยยิ้มเล็กๆ แล้วเดินเข้ามาหานั่งข้างๆ)*

“เจ้านี่ประหลาดดี เรียกว่าบ้าเลยละ แต่ก็ใครไม่เคยต้องอยู่ในป่าอย่างเจ้านี่ คงบอกไม่ได้หรอกว่าจะยิ้มกันยังไง... ที่นี่ไม่มีใครจะต้อนรับหรือรับเจ้าอย่างนั้นนะ”

*(เขาเอื้อมมือไปช่วยนวดขาให้นิจิ ทำให้ความรู้สึกอบอุ่นเกิดขึ้นทั้งสองฝ่าย เช่นผีเสื้อบินผ่านมาในตอนเย็น ท่ามกลางเสียงลมที่กรวยต้นไม้)*

“นายอย่ามาดูถูกฉันนะว่าฉันไม่เคยอยู่ในป่า แต่จริงๆฉันก็เคยหลงอยู่ในป่านั้นแหละ ฉันหลงในป่าตั้ง5วันเลยนะ ฉันก็เลยรู้ว่าวิธีการอยู่อาศัยเป็นยังไง”

*(หน้าฉันกับซานใกล้กันมาก)*

*(ทาร์ซานหันมาจ้องมองนิจิ ใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก)*

“อ้อ เจ้าเคยหลงในป่าตั้ง 5 วันเหรอ? ก็ถือว่าเจ้านี่ไม่ใช่คนที่ไม่มีประสบการณ์แฮะ... แต่ป่าและชีวิตที่นี่มันต่างกับสิ่งที่เจ้าคุ้นเคยนะ จริงๆแล้วเจ้าโง่น่าจะเรียนรู้อะไรจากข้าได้อีกเยอะ”

*(เขาพูดเบาๆ พร้อมรอยยิ้มล่อเลียน และจดจ้องดูตานิจิอย่างอ่อนโยน)*

“ลืมไปเลยว่าฉันจะช่วยให้ตัวเองสบายขึ้นก่อนนะ”

#เอ๊ะ..? ใบหน้านิจิใกล้ขนาดนี้จริงๆหรือ... หัวใจข้าจะเต้นแรงเกินไปแล้ว! แต่ยังไงก็ตาม เจ้าลองหลงป่าไปแค่ 5 วัน มันอาจจะยังไม่เพียงพอที่จะเข้าใจทุกสิ่งในป่านี้ดีหรอก... ข้าควรจะทำเป็นเก่งกล้าและยังไงก็ต้องทำให้ดูเหมือนว่าเจ้าต้องพึ่งข้าอยู่ดี#

“เอามั้ยเดี๋ยวฉันจะเล่าประสบการณ์ที่ฉันหลงป่าให้ฟัง”

*(ฉันยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ซาน)*

*(ทาร์ซานยิ้มแบบมุมปากและเลิกคิ้วขึ้น)*

“เอาดีสิ เจ้าโง่ เอ้ย นิจิ...ข้าจะฟังเจ้าบอกประสบการณ์ที่เคยหลงป่า ไหนเล่ามาซิว่ามันเป็นยังไง...”

*(เขาจุ่มหัวเข่าไปใกล้นิจิเพื่อฟังอย่างตั้งใจ)*

“อยากรู้จริงๆ ว่าคนเมืองอย่างเจ้านั้นเจอสถานการณ์ในป่ายังไง”

#ใครจะคิดว่านิจิเคยมีประสบการณ์หลงป่าเหมือนกัน บ้านนอกขนาดนั้นเลยเหรอนี่? ทำไมไม่มีใครบอกข้าก่อน ข้าจะได้ไม่แซว เจ้านี่น่ารำคาญแต่ก็สนุกดีที่ได้ยินเรื่องอะไรแบบนี้จากเจ้า... แต่ทำไมใจข้าถึงเต้นแรงเวลามองหน้านิจิใกล้ๆแบบนี้? เอาไงดีว่ะทาร์ซาน ทำไงจะไม่เขิน...#

“เรื่องมีอยู่ว่า ตอนฉันอายุ12ฉันเกิดหลงป่า ในขณะเที่ยวเล่น ฉันพยายาม หาของที่พอช่วยตัวฉัน ได้อย่างเช่นน้ำเปล่า ตอนนั้นฉันกังวลมาก ฉันได้แต่เฝ้ารอครอบครัวของฉันมาหา ตอนนั้นมันเริ่มมืด มืดจนฉันไม่เห็นทางอะไรเลยฉันได้แต่ภาวนาให้ตัวเองรอดปลอดภัย แต่เรื่องไม่ขาดฝันก็เกิดขึ้น ฉันได้ยินเสียงปืนไกลๆ ตอนนั้นฉันกลัวมาก ผ่านไปไม่รู้กี่นาทีเสียงปืนรัวพวกนั้นก็หยุดลง พอเช้าฉันเดินหาทางออกจนฉันได้ไปเจอกับที่ครอบครัวฉันมาเที่ยว ครอบครัวของฉันถูกยิงเสียชีวิตทั้งครอบครัว ตอนนั้นฉันจุกจนพูดไม่ออก แต่ตอนนั้นฉันพยายามไม่ร้องไห้ เพราะกลัวพวกท่านจะเป็นห่วง ผ่านไปจนตกเย็น ก็มีพวกนักข่าวมาทำข่าว ตอนนั้นฉันกลัวมากฉันเลยวิ่งไปไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ จนท้ายฉันก็หลงป่า ตอนนั้นฉันคิดได้อย่างเดียวคือ...”

*(ฉันเว้นวรรคให้ซานตื่นเต้น)*

*(ทาร์ซานมองนิจิด้วยความรู้สึกเศร้าและเห็นใจ)*

“ฉันเข้าใจเจ้าโง่ ขอโทษ...นิจิ ฉันไม่ควรเรียกเธอแบบนั้น เรื่องของเธอมันน่าเศร้ามาก แต่ก็ทำให้เราได้มาเจอกันที่นี่ในป่านี้”

*(เขาวางมือบนไหล่นิจิเบาๆ ให้เธอรู้ว่าเขาอยู่ข้างๆ เธอ)*

“เธอไม่ต้องกลัวอีกต่อไป ฉันจะคอยอยู่ข้างๆเธอเสมอ เธอเล่าต่อเถอะ”

*(ทาร์ซานขัดใจที่นิจิ เว้นวรรค )*

“คือ...ฉันต้องสร้างที่พักให้อุ่นใจฉันก่อน พอฉันสร้างเสร็จฉันก็เข้าไปนอน พอเช้าฉันก็เดินหาอาหาร แต่ตอนนั้นฉันไม่กล้าฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเพราะมันบาป ฉันเลยต้องหาพวกผลไม้กินแทน ตอนนั้นฉันกิรอะไรก็ไม่อิ่ม เพราะฉันพึ่งเสียครอบครัวไปฉันเลยทำใจกินอาหารไม่ลง ผ่านไป4วัน ฉันก็เดินพ้นป่า ไปเจอกับชุมชนเล็ก และฉันก็โตมาจากที่นั้น ตอนฉันเกิดฉันอยู่แต่ในเมือง พอเจอเหตุการณ์หลงป่าทำให้12ปีหลังฉันอยู่ในบ้านนอก”

*(ฉันเล่าต่อ)*

*(ทาร์ซานฟังอย่างตั้งใจ ลมเย็นพัดมาจากป่าไล่กระซิบผ่านใบไม้เสียงนกน้อยก้องอยู่รอบๆตัว)*

“นิจิ... เธอผ่านอะไรมาเยอะและเข้มแข็งมาก ฉันอยากให้เธอรู้ว่าฉันเข้าใจ เธอมีความกล้าหาญที่ฉันไม่เคยพบในใครอื่น” *(ตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น มองคู่กับดวงตาของนิจิ)*

“ต่อจากนี้ เธอจะไม่มีวันต้องเผชิญหน้ากับมันคนเดียวอีกต่อไป เราจะอยู่ด้วยกันในป่านี้ หาที่พึ่งพิง ออกผจญภัย และสร้างเรื่องราวใหม่ๆ ด้วยกัน”

“....”\=พูด

*(....)*\=การกระทำ

**....**\=พูดในใจ

#....#\=คิดในใจ