บทที่ 1: เริ่มต้นที่โรงเรียนเวทย์มนต์

ณัฐฐ์เดินมาถึงหน้าประตูโรงเรียนเวทย์มนต์ที่ยิ่งใหญ่และแปลกตา แสงจากดวงอาทิตย์ยามเย็นสะท้อนบนผิวกระจกของอาคารที่ดูเหมือนจะลอยอยู่ในอากาศ ผนังที่มีสัญลักษณ์เวทย์มนต์ส่องแสงอยู่ที่ประตูทางเข้า พวกมันเหมือนจะเคลื่อนไหวเองได้ และคล้ายกับกำลังเรียกให้เขาเข้าไป

“นี่คือที่ที่เจ้าจะต้องเรียนรู้การควบคุมพลังที่มีในตัวเอง” เสียงของชายสูงวัยคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เขาหันไปพบชายแก่คนหนึ่งที่มีผมสีเงินยวง ใบหน้ามีร่องรอยของเวลาที่ผ่านไปนาน และตามมือขวาของเขาคือไม้กายสิทธิ์ที่ส่องแสงสว่าง

“อาจารย์คับ… คือ… ผมยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงมาที่นี่?” ณัฐฐ์ถามออกไปด้วยความสับสน เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนรอบตัวเขา

อาจารย์ผู้นั้นมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ “เจ้าเป็นผู้ที่มีพลังพิเศษในตัวเอง เด็กหนุ่ม… พลังของเจ้านั้นไม่เหมือนใคร ทุกคนที่มีพลังเวทย์จะต้องมาเรียนที่นี่ เพื่อควบคุมมันให้ได้ก่อนที่จะกลายเป็นภัยต่อโลก”

ขณะที่เขากำลังพูดถึงสิ่งต่างๆ ภายในโรงเรียน ณัฐฐ์ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนใกล้เข้ามา มันเป็นเสียงที่สั่นสะท้านอยู่ในอากาศ ก่อนที่หญิงสาวคนหนึ่งจะปรากฏตัวออกมาจากทางเดินด้านข้างของโรงเรียน

เธอมีผมยาวสีน้ำตาลที่มีประกายทองราวกับแสงดาว และมีดวงตาสีฟ้าใสที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ชุดเรียนที่เธอสวมใส่มีลวดลายเวทย์มนต์ที่ละเอียดและเปล่งประกาย

“อ้าว… นี่มันเด็กใหม่สินะ” หญิงสาวทักทาย ณัฐฐ์ด้วยรอยยิ้มหวาน แม้จะดูเหมือนเป็นมิตร แต่แววตาของเธอก็แฝงไปด้วยความท้าทาย

“ผม… ผมชื่อณัฐฐ์ครับ” เขาตอบกลับไปด้วยเสียงแผ่วเบา

“ฉันชื่อดาริกา” เธอแนะนำตัวเอง ก่อนจะยิ้มให้เขาอีกครั้ง “อย่ากลัวไปเลย ทุกคนที่นี่ต้องผ่านการทดสอบต่างๆ และมันจะไม่ง่ายเลยล่ะ… แต่เราจะอยู่เคียงข้างกัน”

ณัฐฐ์รู้สึกแปลกใจที่เธอดูเหมือนจะเข้าใจเขามากกว่าที่คิด แม้เขาจะเป็นแค่เด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามา แต่ดาริกาก็ดูเหมือนจะรู้ว่าภาระที่เขาต้องแบกรับนั้นมันหนักหนาแค่ไหน

ทั้งสองเดินเข้ามาภายในอาคารใหญ่ที่มีห้องเรียนอยู่มากมาย เมื่อเข้าไปในห้องเรียนแห่งแรกที่พวกเขาจะเรียนด้วยกัน ณัฐฐ์ก็ได้พบกับนักเรียนคนอื่นๆ ที่กำลังนั่งอยู่แล้ว ส่วนใหญ่ล้วนแต่มีท่าทางมั่นใจในตัวเองมาก ไม่ว่าจะเป็นการตั้งท่าหรือการพูดจา

“มานั่งสิ” ดาริกาบอกกับเขา ขณะที่เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งในห้องเรียน

ณัฐฐ์ยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ เธอ ความรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังจะเข้าสู่การทดสอบที่ยิ่งใหญ่และไม่รู้จะผ่านมันไปได้หรือไม่ แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้คือ เขาจะต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพลังเวทย์ในตัวเขาให้ได้ก่อนที่มันจะทำลายทุกสิ่งที่เขารัก

เมื่อการเรียนเริ่มต้นขึ้น อาจารย์ก็เริ่มแนะนำการใช้พลังเวทย์พื้นฐานให้กับพวกเขา โดยเฉพาะการควบคุมพลังจิตและการใช้เวทย์มนต์ที่มีความละเอียดอ่อน

“สิ่งแรกที่ทุกคนต้องทำคือการฝึกควบคุมพลังของตัวเอง ก่อนที่เราจะสามารถทำการร่ายเวทย์มนต์ใดๆ ได้” อาจารย์กล่าวขณะยืนอยู่หน้าชั้นเรียน “พลังที่ไม่สามารถควบคุมได้อาจกลายเป็นอันตรายได้ทันที”

ณัฐฐ์พยายามหลับตาและจดจ่อกับการฝึกฝน แต่ความรู้สึกของพลังที่หมุนวนในตัวเขากลับทำให้เขารู้สึกเหมือนจะสูญเสียการควบคุมไปทุกครั้งที่พยายามปล่อยมันออกมา

ดาริกามองดูเขาอย่างตั้งใจ “พลังของเธอไม่เหมือนคนอื่นๆ นะ ณัฐฐ์ เธอต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับมัน และให้มันไหลไปตามธรรมชาติ”

คำแนะนำของเธอดูเหมือนจะช่วยให้เขาคลายความกังวลลงได้บ้าง เขาหายใจลึกและพยายามจดจ่อกับพลังในตัวเอง ค่อยๆ เปิดใจรับมันอย่างที่ดาริกาบอก

นาทีต่อมา พลังที่อยู่ในตัวเขาก็เริ่มสงบลง เขารู้สึกเหมือนว่ามันเริ่มไหลเวียนอย่างมีระเบียบมากขึ้น และในที่สุด เวทย์มนต์เล็กๆ ที่เขาพยายามร่ายออกมาก็เริ่มปรากฏขึ้นมา

“ทำได้แล้ว!” ดาริกากล่าวด้วยเสียงแปลกใจ

ณัฐฐ์รู้สึกภูมิใจในตัวเอง แม้จะเป็นเพียงการเริ่มต้น แต่เขาก็รู้สึกเหมือนก้าวแรกในการเรียนรู้ควบคุมพลังของตัวเองได้สำเร็จ

ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกว่าภาระในอนาคตของเขานั้นจะต้องหนักหนาสาหัสแน่ แต่ยังไงก็ต้องผ่านมันไปให้ได้

การเรียนรู้ที่นี่มันเพิ่งจะเริ่มต้น...

บทที่ 2: การทดสอบแห่งพลัง

ณัฐฐ์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องพักของเขา เขานั่งอยู่บนเตียงสักครู่ก่อนจะลุกขึ้นมองไปรอบๆ ห้อง ที่นี่คือห้องพักในโรงเรียนเวทย์มนต์ที่เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ตลอดระยะเวลาเรียน

ห้องของเขาค่อนข้างจะเรียบง่าย มีโต๊ะเรียนไม้เนื้อแข็งและเก้าอี้เรียบๆ อีกมุมหนึ่งคือหน้าต่างบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆและปรากฏการณ์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ณัฐฐ์รู้สึกเหมือนตัวเองยังไม่คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เท่าไหร่ แต่เขาก็ต้องทำใจ เพราะนี่คือชีวิตใหม่ที่เขาต้องเผชิญ

"ณัฐฐ์! ตื่นได้แล้ว!" เสียงดังขึ้นจากด้านนอกห้อง ซึ่งทำให้เขาตกใจ

เขารีบลุกขึ้นไปเปิดประตูและพบว่าดาริกายืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า

"ไปทานอาหารเช้ากันเถอะ วันนี้มีการทดสอบแล้ว" ดาริกาบอกเสียงสดใส

ณัฐฐ์พยักหน้าและเดินตามดาริกาไปยังห้องรับประทานอาหารที่ตั้งอยู่ในบริเวณของโรงเรียน ซึ่งเป็นห้องกว้างที่เต็มไปด้วยนักเรียนคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ในกลุ่มๆ ต่างๆ

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาก็ถูกนำไปยังสนามฝึกที่ตั้งอยู่กลางโรงเรียน ที่นี่มีสนามกว้างที่เต็มไปด้วยสิ่งก่อสร้างเวทย์มนต์ต่างๆ เพื่อใช้ในการทดสอบพลัง

“วันนี้เราจะเริ่มการทดสอบพลังเวทย์ของทุกคน” อาจารย์ผู้ดูแลการทดสอบกล่าว ขณะที่นักเรียนทุกคนยืนอยู่ในแถวเรียงกัน

“การทดสอบในวันนี้จะเป็นการวัดพลังของนักเรียนในการใช้เวทย์พื้นฐาน การควบคุมจิตใจ และการสร้างการป้องกันในสถานการณ์ต่างๆ”

ณัฐฐ์รู้สึกใจเต้นเร็วเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขารู้สึกกังวลว่าเขาจะทำได้ดีหรือไม่

"อย่ากังวลไปเลย" ดาริกาที่ยืนข้างๆ กระซิบ "ทุกคนต้องเริ่มจากจุดนี้เหมือนกัน ถ้าเราผ่านมันไปได้ก็ถือว่าเริ่มต้นได้ดีแล้ว"

ณัฐฐ์พยักหน้าให้กำลังใจตัวเอง เขารู้ว่าเขาต้องทำให้ได้

การทดสอบเริ่มขึ้นโดยอาจารย์ให้ทุกคนยืนห่างกันในระยะที่กำหนด จากนั้นก็เริ่มให้พวกเขาใช้พลังเวทย์พื้นฐานในการสร้างการป้องกันจากพลังทำลายล้างที่ถูกปล่อยออกมาจากไม้กายสิทธิ์ของอาจารย์

หลายคนสามารถสร้างการป้องกันได้ดี แต่เมื่อถึงตาถึงของณัฐฐ์ เขารู้สึกมือของตัวเองเย็นเฉียบและไม่สามารถควบคุมพลังในตัวได้

เมื่อเขาหลับตาและพยายามจดจ่อ เขากลับสัมผัสได้ถึงความร้อนแรงที่อยู่ในตัวเอง แต่เหมือนกับมันยังไม่สามารถปลดปล่อยออกมาได้

"ทำไมมันถึงไม่ออกมา!" เขาพึมพำกับตัวเองอย่างหงุดหงิด

"อย่ารีบร้อน" เสียงดาริกาดังขึ้นข้างๆ "เธอไม่จำเป็นต้องเร่งรีบ การควบคุมพลังต้องใช้เวลาและการฝึกฝน"

ณัฐฐ์พยายามตามคำแนะนำของดาริกา เขาหายใจเข้าลึกๆ และพยายามสงบสติอารมณ์ให้ได้

ในที่สุด พลังเวทย์ที่หมุนวนอยู่ในตัวเขาก็ค่อยๆ เบาบางลงและเริ่มไหลออกมาเป็นคลื่นพลังที่ล้อมรอบตัวเขา แต่ก็ยังไม่สามารถสร้างเกราะป้องกันที่แข็งแกร่งได้ตามที่เขาต้องการ

เมื่อเวลาผ่านไป การทดสอบก็จบลง และทุกคนต้องรายงานผลการทดสอบให้กับอาจารย์

“ณัฐฐ์…” อาจารย์มองเขาด้วยสายตาที่จับจ้องอย่างพิจารณา “แม้พลังของเจ้าจะยังไม่สมบูรณ์ แต่มันมีศักยภาพที่สูงกว่าคนทั่วไป ถ้าเจ้าฝึกฝนให้ดี จะสามารถควบคุมมันได้”

คำพูดนั้นทำให้ณัฐฐ์รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย แม้เขาจะยังทำไม่ดีเท่าไหร่ แต่การได้รับคำชมจากอาจารย์ทำให้เขารู้สึกว่าพลังของเขามีค่ามากกว่าที่คิด

“ทำได้ดีแล้ว” ดาริกาบอกพร้อมกับยิ้มให้เขา

ณัฐฐ์รู้สึกดีใจที่ดาริกาให้กำลังใจ เขารู้ว่าเขาจะต้องฝึกฝนให้มากขึ้นอีกเยอะ

การทดสอบนี้เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น และเขาก็รู้ว่ามีสิ่งที่ยิ่งใหญ่รอเขาอยู่ในอนาคต...

บทที่ 3: ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นและเงาของศัตรู

หลังจากการฝึกเวทย์ร่วมกันในวันนั้น ณัฐฐ์รู้สึกเหมือนได้เปิดประตูใหม่ในชีวิต เขารู้สึกว่าพลังในตัวเองเริ่มทำงานได้ดีขึ้น แต่ยังคงมีหลายเรื่องที่เขาต้องฝึกฝนอีกมากมาย

ในช่วงบ่ายวันเดียวกัน ณัฐฐ์และดาริกาเดินไปตามทางเดินของโรงเรียนเวทย์มนต์ พวกเขาคุยกันเกี่ยวกับการฝึกเวทย์ครั้งล่าสุดและพูดถึงวิธีการควบคุมพลังที่พวกเขายังต้องฝึกกันต่อ

"เธอทำได้ดีมากนะ" ดาริกาพูดพร้อมยิ้มให้ณัฐฐ์ "ดูเหมือนพลังของเราจะผสานกันได้ดีทีเดียว"

ณัฐฐ์ยิ้มตอบ "ขอบคุณเธอมากนะที่ช่วยให้ผมผ่านมันไปได้"

ขณะที่พวกเขากำลังเดินไปด้วยกัน เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

"หึ... น่าสนใจนะที่เธอสามารถใช้พลังร่วมกับใครบางคนได้"

ณัฐฐ์หันไปตามเสียงและพบกับชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงทางเดิน เขามีท่าทางดูเย็นชา สวมชุดเรียนที่ดูเรียบหรูและแว่นตาทรงคลาสสิคที่ทำให้เขาดูมีอำนาจ

"เธอคือใคร?" ดาริกาถามเสียงเย็น

ชายหนุ่มยิ้มอย่างเหยียดหยาม "ชื่อโทมัส ผมแค่เดินผ่านมาเห็นว่าพลังของคุณสองคนเริ่มทำงานร่วมกันได้ดี แต่ก็อย่าลืมว่า บางครั้งพลังที่คุณทั้งคู่ใช้ อาจจะไม่เพียงพอในโลกนี้"

ณัฐฐ์รู้สึกถึงออร่าที่ไม่คุ้นเคยจากโทมัส เขาเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจ แต่ก็พยายามเก็บอารมณ์เอาไว้

"ทำไมต้องพูดแบบนั้น?" ณัฐฐ์ถามเสียงนิ่ง

โทมัสยักไหล่ "บางทีคุณอาจจะยังไม่เข้าใจหรอก... แต่นี่เป็นแค่การเตือน อย่าคิดว่าทุกอย่างมันจะเรียบง่ายไปเสียหมด"

ดาริกามองไปที่โทมัสด้วยสายตาที่รุนแรง "ถ้าคุณคิดว่ามาเตือนเราแล้วจะทำให้เรากลัว คุณคิดผิดแล้ว"

โทมัสหัวเราะในลำคอ "น่าสนใจ... แต่เอาเถอะ ก็แค่เตือนแค่เท่านั้นเอง" เขาหันหลังกลับและเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม

ณัฐฐ์และดาริกามองกันสักพัก ก่อนที่ดาริกาจะพูดเบาๆ "เขาคนนั้น... ดูท่าทางไม่น่าไว้วางใจ"

"จริง... เขาท่าทางจะมีอะไรบางอย่างที่น่าสงสัย" ณัฐฐ์พูดอย่างคิด

ในขณะนั้น มีเสียงดังขึ้นจากอีกทางหนึ่ง "โทมัส! อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลย!"

เสียงนั้นทำให้ทั้งคู่หันไปมองและพบกับนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่เดินมาทางพวกเขา เธอสวมเสื้อคลุมเวทย์คล้ายๆ กับที่ดาริกาใส่ แต่ท่าทางของเธอมีความเป็นมิตรและยิ้มให้พวกเขา

"ขอโทษที่โทมัสทำตัวไม่ดี... เขามักจะเป็นแบบนี้" นักเรียนหญิงคนนั้นพูดและยิ้มให้ทั้งสอง

"ไม่เป็นไรครับ" ณัฐฐ์กล่าวเบาๆ "แต่ว่าเขาคนนั้น... เขาดูไม่ธรรมดา"

นักเรียนหญิงพยักหน้า "ใช่ค่ะ โทมัสเป็นคนที่มีความสามารถสูง แต่บางทีก็ไม่ค่อยแสดงออก เขาไม่ได้อยากให้ใครรู้ว่ามีพลังอะไรบ้าง"

ดาริกามองไปที่นักเรียนหญิงและพูด "คุณชื่ออะไรครับ?"

"ชื่อเซลิน่า" นักเรียนหญิงตอบ "ยินดีที่ได้พบกับทั้งสองคนค่ะ"

ณัฐฐ์ยิ้มให้กับเซลิน่า "ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

"ถ้าคุณสองคนอยากรู้เรื่องโทมัสมากกว่านี้... ฉันอาจจะช่วยบอกได้นะ" เซลิน่าบอก พร้อมส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

ณัฐฐ์คิดในใจว่า เขาอาจจะต้องหาคำตอบเกี่ยวกับโทมัสให้ได้ เพราะเขารู้สึกว่าบางอย่างที่โทมัสพูดและทำมันไม่ใช่แค่การเตือนธรรมดา

ดาริกายิ้มให้กับเซลิน่า "ขอบคุณมากครับ สำหรับคำแนะนำ"

แต่ในใจของณัฐฐ์ เขากลับรู้สึกถึงความสงสัยที่เริ่มก่อตัวขึ้นมากขึ้นทุกที เขารู้สึกเหมือนการทดสอบนี้จะไม่ใช่แค่เรื่องของการฝึกฝนเวทย์มนต์เท่านั้น แต่ยังมีอะไรบางอย่างที่มืดมนซ่อนอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้...