ดอกรักเป็นเด็กผู้ชายหน้าจิ้มลิ้มน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง จนหลายคนคิดว่าดอกรักเป็นผู้หญิงและตอนที่ดอกรักขึ้นอนุบาลก็จะมีเด็กผู้ชายตามมาจีบเพราะคิดว่าดอกรักเป็นผู้หญิง มีวันนึงเด็กผู้ชายพวกนั้นก็รู้ความจริงว่าดอกรักไม่ใช่ผู้หญิงและกลั่นแกล้งดอกรักจนถึงป.2ดอกรักกลับบ้านมา ก็นั่งร้องไห้อยู่มุมห้องคนเดียวจนแม่ของเขาเป็นห่วง

"ดอกรักเป็นอะไรลูก"

"แม่ครับ ผมไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว ผมไม่อยากโดนเพื่อนรังแกอีกแล้ว ผมทำอะไรผิดทำไมเขาถึงต้องมาแกล้งผมด้วย"

"ดอกรักฟังแม่นะ ลูกไม่ได้ผิดอะไรเลยคนที่แกล้งลูกต่างหากที่ผิดลูกต้องรู้จักปกป้องตัวเองนะ"

"คนอย่างผมนี่หรอครับ ที่จะปกป้องตัวเองได้ เรี้ยวแรงก็ไม่ค่อยจะมี ตัวก็ผอมไม่มีแรง ยกอะไรก็แทบไม่ขึ้นคนที่อ่อนแอแบบผมนี่หรอครับ ที่จะปกป้องตัวเองได้"

ดอกรักไม่คิดที่จะเชื่อคำนั้นเลยเพราะตั้งแต่เกิดมาเขาก็ไม่ค่อยมีแรง ร่างกายก็อ่อนปวกเปียกคนอย่างเขานี่หรอที่จะปกป้องตัวเองได้จริงๆเขาว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก

จนมีเพื่อนบ้านใหม่ย้ายเข้ามา และมีเด็กที่รุ่นราวคราวเดียวกับเขา เด็กคนนั้นดูแข็งแรงกล้าหาญและกล้าเผชิญหน้าไม่เหมือนกับเขาเลย ที่ทำอะไรก็กลัวคนอื่นไม่พอใจหรือไม่ชอบเขา

"ดอกรักไปทักทายเพื่อนใหม่สิลูก"

"คะ...ครับ"

เขากลัวมาก เขากลัวว่าเด็กคนนั้นจะมองเขาเป็นผู้หญิงและคิดว่าเขาอ่อนแอ ไม่เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป

"สวัสดี...เราชื่อดอกรัก. ..เธอชื่ออะไรหรอ"

"เราชื่อฟ้าคราม"

เด็กคนนั้นตอบผมอย่างยิ้มแย้มไม่เหมือนผมที่ทำหน้าบึ้งตึง

"เราไปเล่นด้วยกันเถอะ"ยิ้ม

"อื้ม!"

"ทำไมนายน่ารักจังเลยนะ"

ผู้ชายคนนั้นชมผมพร้อมยิ้มสดใสออกมาทำให้ผมใจเต้นแรงและเต้นไม่ตรงจังหวะผมรู้สึกว่าผมอาจจะชอบเขาเข้าแล้วล่ะแต่ผมก็ยังไม่มั่นใจว่านั้นคือความรู้สึกชอบหรือว่ารู้สึกดีกันแน่เพราะผมไม่เคยโดนชมแบบนี้เลย....

"จะ...จริงหรอ?"

"อื้อ จริงสิ"

"ฉันคิดว่าเรากลับบ้านกันเถอะมันจะมืดแล้วเดี๋ยวจะเป็นอันตราย"

เขาพูดพลางจับมือผมแล้ววิ่งกลับบ้านในทันที

"ดอกรักเป็นไงบ้างลูกสนุกไหม"

"สนุกครับ"ยิ้ม

เวลาได้ผ่านไปนานแสนนานตอนนี้ผมก็อยู่ม.6แล้วจากตอนนั้นผมก็ไม่เคยเห็นเขาเลยผมได้แต่คิดถึงเขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนทำอะไรอยู่ จะคิดถึงผมเหมือนผมที่คิดถึงเขาไหม ผมคิดอยู่ในหัวและห่วงเขาอยู่ตลอดจนผมอยู่ปี1ผมก็ได้พบเขาอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่าเขาจะจำผมไม่ได้

"สวัสดีดี"

"ครับ..มีอะไรรึเปล่า?"

"นายชื่ออะไรหรอ"

(เขาจำฉันไม่ได้งั้นหรอ??เดี๋ยวขอถามดูเพื่อความแน่ใจว่าเขาเป็นใคร)

"ฟ้าครามครับ"

"อ๋อเราชื่อดอกรักนะยินดีที่ได้รู้จัก"ยิ้ม

"ครับยินดีที่ได้รู้จัก"

"เราไปก็นะไว้เจอกัน"

"เฮ้อ~จำกันไม่ได้จริงๆสินะ ไหนว่าจะไม่ลืมกันไงโกหกกันนี่น้าาา"

ดอกรัก

"ใช่จริงๆด้วยเขาจริงด้วยยิ่งโตยิ่งหล่ออ่ะฉันจะทำให้นายเป็นของฉันเหมือนเดิมนะ"

สิ่งที่เขากำลังพูดเขาหารู้ไหมว่ามีคนแอบฟังอยู่และคนที่แอบฟังนั้นคือ"ฟ้าคราม"เขาได้มั่นใจแล้วว่าดอกรักไม่ได้ลืมเขาแต่เขากำลังตั้งตารอว่าดอกรักจะทำยังไงให้ผมเป็นของเขาอีกครั้ง

เลิกเรียน

"สวัสดีนาย...ไม่สิ...บ้านนายอยู่ที่ไหนหรอ?"

"ห๊ะ"

"หมายถึง...."

"หึๆ..บ้านฉันอยู่ซอยถัดไปนะ"

"บ้านฉันก็อยู่ซอยนี้!!เราอยู่ซอยเดียวกันหรอ!?"

"ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น"

ดอกรักพูดด้วยความดีใจและทำให้ฟ้าครามเอ็นดูเป็นอย่างมาก

หน้าก็สวยทำตัวก็น่ารักถ้าเธอไปกับคนอื่นฉันคงจะเสียใจแย่ ฟ้าครามได้แต่คิดในใจ

ยังไงกันนะสองคนนี้

บ้านดอกรัก

"เป็นไงบ้างลูก"

"ดีครับแม่ ผมเห็นเพื่อนสมัยเด็กผมด้วย"ยิ้ม

"จริงหรอจ๊ะฟ้าครามย้ายมาเรียนอยู่ที่นี่แล้วเหรอจ๊ะ"

"ใช่ครับแม่"

ดอกรักพูดไปยิ้มไปด้วยความดีใจที่ได้เห็นเพื่อนสมัยเด็กของตัวเอง แต่เขาก็ยังคิดว่าฟ้าครามจำเขาไม่ได้เพราะถ้าฟ้าครามจำเขาได้เขาคงทักเราแล้ว

"ป่ะไปกินข้าวลูก"

"ครับแม่"

หลังจากที่ดอกรักกินข้าวเสร็จแล้วเขาก็ขอตัวกับแม่เพื่อจะไปนอนในทันทีเพราะตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยมากเหนื่อยกับการเรียนเหนื่อยกับการที่ต้องเข้าสังคมเหนื่อยไปหมดไม่มีอะไรจะทำอแล้วนอกจากนอน

เช้า

"เอ้าฟ้าคราวยังไม่ไปเรียนอีกหรอ"

"อืม..แล้วนายยังไม่ไปโรงเรียนอีกหรอนี่มันสายแล้วนะ"

"อ๋อพอดีว่าฉันตื่นสายไปหน่อยนะก็เลยมาสายนายก็ตื่นสายด้วยใช่ไหม"

"ไม่อ่ะ ฉันมารอนายนี่แหละ"

"รอฉันทำไมหรอ"

"ฉันก็แค่อยากไปโรงเรียนกับนาย"

ฟ้าครามพูดด้วยความเขินอายแล้วหลบหน้าดอกรักไม่ให้เห็นหน้าเขาในตอนนี้

"งั้นก็ขอบคุณนะที่อยากไปโรงเรียนกับฉัน งั้นเราไปโรงเรียนกันเถอะสายแล้วเดี๋ยวครูด่าอีก"

"อืม"

ณโรงเรียนของทั้งสอง

ฟ้าครามนี่เธอมาสายอีกแล้วหรอ

"ครับ"

แล้วดอกรักทำไมวันนี้เธอมาสายปกติเธอไม่เคยมาสายเลยนะ

"ขอโทษครับผมตื่นสายนะครับต้องขอโทษจริงๆนะครับ"

เออๆไม่เป็นไรไปเข้าเรียนได้แล้ว

ครับ

"หิวจังเลย"

"นายไม่ได้กินข้าวมาเหรอ"

"ไม่อ่ะฉันรีบมา พาไปกินข้าวหน่อยสิ"

"ครับๆยังเหมือนตอนเด็กๆไม่เปลี่ยนเลยนะนายเนี่ย"

"ห๊ะนี่นายไม่ได้ลืมฉันหรอฉันนึกว่านายลืมฉันไปแล้วนะเนี่ย"

"จะลืมได้ยังไงเล่านายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ"

(ใครจะไปลืมคนน่ารักอย่างนายลงรักแรกของฉันเลยนะ)

"ฉันนึกว่านายลืมฉันแล้วซะอีก"

"อย่าคิดแบบนั้นสิไปไปกินข้าวกันเดี๋ยวก็แสบท้องเอาหรอก"

"ค้าบคุณพ่อ"

โรงอาหาร

"เอาก๋วยเตี๋ยวพิเศษ1ครับ"

"จร้าาา"

"นายอยากเอาอะไรไหม"

"ไม่ล่ะขอบคุณ"

(คนอะไรก็ไม่รู้หล่อบาดใจเราเกินหน้าเหมือนโอปป้าเกาหลีเลยไม่แปลกใจทำไมเราแอบชอบคนนี้ตอนเด็กก็หล่ออยู่แล้วโตมาก็ยิ่งหล่อ)

"หนูจ๊ะ!!!"

"คะ...ครับ"

"หนูเหม่อลอยอะไรจ๊ะ?"

"เปล่าครับ"

.

..

.........ผู้หล่ออ่ะเนาะแม่เข้าใจ

"ไปปหาโต๊ะนั่งกัน"

"ค้าบๆ"

พูดเสร็จฟ้าครามก็เดินนำหน้าไปหาโต๊ะในทันทีโดยไม่รอดอกรักแม้แต่น้อย

"รีบอะไรขนาดนั้น"

"มาเร็วๆดอกรัก"

เสียงทุ้มมาแต่ไกลหลอกรักที่ได้ยินก็มองหาเสียงนั้นจนเห็นเพื่อนสนิทของเขานั่งโบกมือมาให้เขานั่งตรงนี้

"ค้าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"เดินไปนั่งที่โต๊ะ

"ร้านนี้อร่อยไหมอ่ะ"

"อร่อย~"

"แต่ยังไม่ได้กิน"

ดอกรักยิ้มกวนๆให้ฟ้าครามและก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวของเขา

"....."

"เย็นนี้จะไปไหนไหม"

"ไม่รู้สิ"

"นายไปบ้านฉันไหม"

"ห๊ะ!"

ดอกรักพูดห๊ะพร้อมกับอ้าปากค้างจนทำให้ลูกชิ้นที่อยู่ในของดอกรักหล่นออกจากปากและกองลงไปกับพื้นทำให้ดอกรักไม่ได้กินลูกชิ้นอันสุดท้ายในถ้วย

"มีอะไรรึป่าว"

"ปะ..ป่าวโอเคฉันจะไป"

"เครครับคนสวย"

เขาพูดพร้อมกับเอามือลูบไปที่หัวของดอกรักจนทำให้ดอกรักเขินและลุกเอาถ้วยก๋วยเตี๋ยวไปเก็บในทันที

"น่ารักจังเลย"

ตอนเย็น

"ไปกันเถอะ"

"ครับ!"

หลังจากนั้นฟ้าครามก็จูงมือดอกรักกลับบ้านเขาในทันที พอถึงบ้านของฟ้าครามแม่ของเขาก็มาต้อนรับในทันทีเหมือนแม่ของเขารู้ว่าเขาจะมา หรือว่าเป็นเรื่องปกติเขาก็ไม่แน่ใจ

"มากันแล้วหรอจ๊ะ ไปข้างในกันเถอะ"

"ค้าบ"

ในบ้านของฟ้า

"ไปห้องฉันกัน"

"โอเครร"

ผมรีบตอบตกลงในทันทีเพราะตัวผมก็อยากเห็นห้องของฟ้าคราม ว่าคนหล่อเขาอยู่กันแบบไหน ห้องของฟ้าต้องสวยมากแน่ๆคนหล่ออะเนอะ

ในห้องของฟ้า

"ว้าวววว"

"เป็นไง"

"ทำไมห้องนายมันสกปรกจังเลยอ่ะ???"

ที่ดอกรักเขาพูดแบบนั้นเพราะมันสกปรกมากจริงๆเสื้อผ้าก็เก็บไม่เป็นที่ขยะก็ไม่เอาไปทิ้งแทมมีอะไรก็ไม่รู้กองเลอะเทอะอยู่ตรงนั้นห้องก็ไม่กวาดมันสกปรกจนดอกรักอยู่ไม่ได้ต้องวิ่งออกจากห้องของฟ้าครามจริงๆ

"งั้นฉันขอตัว"วิ่งออกจากห้อง

"เดี๋ยว~~~~"

"อะไร๊!"

"ช่วยหน่อย~ ในที่จริงฉันก็ว่าจะเก็บก่อนจะพานายมาแต่ฉันไม่รู้จะทำตรงไหนดีอ่ะเลยว่าจะให้นายมาช่วย"อ้อน

"ก่อนจะช่วยของด่าหน่อยเถอะ นี่นายไม่เคยทำความสะอาดเลยหรอเอาจริงนะอยู่ได้ไงถ้าฉันเป็นแม่นายนะฉันตีนายตั้งแต่นายเก็บเสื้อผ้าไม่เป็นที่ไม่เป็นทางแล้วเอาจริงหน้านายก็หล่อนะแต่ทำไมสกปรกอยางนี้อ่ะฉันรับไม่ไหวจริงๆผ้าก็ไม่เก็บขยะก็ไม่เอาไปทิ้ง ดูซิมันเป็นยังไงออกไปข้างนอกคือเทพบุตรแต่ในห้องคือคุณสกปรกคนหนึ่งโอ้ยยยยยยฉันรับไม่ได้จริงๆนะฉันรับไม่ไหวๆ จะเป็นลม"

ก็คนมันรักสะอาดเลยวีนไปนิดๆหน่อยๆ