mom

"เฌอ!!! ตื่นได้แล้วลูก" เสียงคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวเอ้ยเรียกลูกสาววัย 5 ขวบ

"หนูไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว!!" หนูน้อยตื่นมาแล้วทำเสียงเหมือนกับจะร้องไห้

"ทำไมละคะ" คุณพ่อถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"เพื่อนๆ ชอบว่าหนูไม่มีแม่!!" คุณพ่อได้ยินเช่นนี้จึงทำได้แค่ปลอบลูกสาว

"คุณแม่เขาไปเป็นนางฟ้าอยู่ข้างบน เพื่อมองดูน้องเฌอยังไงละคะ" พอคุณพ่อพูดอย่างนี้ไปก็ไม่ทำให้หนูน้อยยิ้มขึ้นมาได้ หนูน้อยยังถามคุณพ่อกลับไปว่า...

"คุณแม่จะไม่กลับมาหาหนูกับคุณพ่อแล้วใช่มั้ยคะ" เมื่อคุณพ่อได้ยินอย่างนี้ยิ่งทำให้เขาพูดไม่ออกเลยทีเดียว

สวัสดีครับผมชื่อ 'มิว' เป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว ภรรยาของผมเสียชีวิตไปตั้งแต่น้อง 'เฌอ' อายุได้ 2 ขวบ

เธอทำอาชีพเป็นพยาบาลอยู่ที่ประเทศเกาหลีใต้ จนน้องเฌออายุได้ 2 ขวบ เธอบอกว่าจะลาที่ทำงานเพื่อมาทันงานวันเกิดลูก ที่จะจัดขึ้นในอาทิตย์หน้า

จนกระทั่งเกิดเหตุแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงที่เกาหลีใต้ เธอได้โทรมาบอกผมว่าคงจะไม่ได้มาฉลองวันเกิดลูกที่ไทย ผมจึงบอกเธอว่าไม่เป็นไร

จนเวลาผ่านไปผมกับทางครอบครัวก็ฟังข่าวของทางนู้นจากเพื่อนของเธอที่ค่อยอัพเดตให้ผมกับครอบครัวอยู่ตลอดเวลา

'ยองมิน' เธอได้รับหน้าที่ค่อยช่วยเหลือประชาชนนอกพื้นที่ เธอเป็นพยาบาลที่เก่งมากๆ ผมกับครอบครัวค่อยสวดมนต์และภาวะนาขอให้เธอปลอดภัย

แต่พระเจ้าก็ไม่เคยเข้าข้างผม ผมได้รับสายจากเพื่อนของเธอที่ออกไปปัฏิบัติหน้าที่กับเธอว่าเธอเสียชีวิตเมื่อมาถึงโรงพยาบาล

เพื่อนของยองมินบอกว่าเธอเข้าไปช่วยคนไข้ที่กำลังวิ่งออกมาจากตัวตึกที่กำลังจะถล่ม จนไม่ทันได้มองว่ามีถังแก๊ซตั้งอยู่

จนได้ยินเสียงระเบิด ทุกคนพากันหมอบลงเพราะเสียงระเบิดดังมาจากตัวตึก เพื่อนของเธอวิ่งเข้าไปดูอย่างไม่คิดชีวิต ก็เห็นร่างของคนไข้ที่ยองมินช่วยออกมานอนหมดสติอยู่

ส่วนยองมินโดนแรงระเบิดอัดทำให้ร่างของเธอกระเด็นออกไป 'ฮานะ' บอกว่าตอนที่เธอวิ่งเข้าไปหา ยองมิน หัวของ ยองมินกระแทกเข้ากับพื้นอย่างรุนแรง จนทำให้เลือดไหลออกมามาก

และในตอนนั้นผมอยากจะบินไปหายองมินที่เกาหลีแต่มันก็สายเกินไป ผมแทบล้มทั้งยืนแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร

เวลาผ่านไป 3 วันเหตุการแผ่นดินไหวก็สงบลง ผมได้รับข่าวจากฮานะอีกที่ว่า อาทิตย์หน้าให้มารับร่างของยองมินไปทำพิธีที่บ้านของเธอ

เมื่อใกล้ถึงเวลาผมก็พาลูกบินไปที่เกาหลีเพื่อไปเตรียมตัวและจัดสถานที่ เพื่อที่จะไปรับร่างของเธอมาประกอบพิธีทางศาสนา

บางครั้งมันก็ปวดหัวใจเหมือนกันนะครับเมื่อลูกถามว่า 'แม่ไปไหน' ผมก็ตอบได้เพียง 'แม่ไปเป็นนางฟ้าอยู่ข้างบน'

ทุกๆครั้งที่ตื่นมาลูกก็จะค่อยถามหาแต่แม่ ผมก็ได้แต่กอดเขา เพราะเขาคือดวงใจดวงน้อยของผม เวลาผมคิดถึงเธอผมมักจะกอดลูกไว้

'ยองมิน ไม่ต้องห่วงนะผมจะดูแลลูกเป็นอย่างดี ผมจะทำทุกๆอย่างให้เหมือนกับคุณ อย่างที่คุณเคยทำกับลูก ผมเชื่อว่าคุณจะมองผมกับลูกอยู่บนนั้น ขอบคุณที่มอบชีวิตน้อยๆนี้ให้กับผม ผมรักคุณนะ...'

*****

mom 01

โรงเรียนอนุบาล

บรรยายกาศภายในรถชั่งเต็มไปด้วยความเศร้า หนูน้อยงอแงที่จะไม่ลงจากรถ ถึงแม้รถจะจอดอยู่หน้าโรงเรียนก็ตาม

"เฌอ คุณพ่อต้องไปทำงานแล้วนะ!!"

"ไม่เอาหนูจะไปกับคุณพ่อ!!"

"แต่คุณพ่อต้องไปทำงานนะคะ ส่วนหนูต้องเรียนหนังสือ"

"ม่ายเอา!!! ฮือ!!คุณพ่อจะทิ้งหนูไปอีกคนหรอคะ!" จู่ๆหนูน้อยก็ปล่อยโฮออกมาพร้อมคำที่คนเป็นพ่อไม่อยากได้ยินมากที่สุด

มีใครบ้างคนกำลังจ้องมองพวกเขา อยู่ข้างนอกแล้วคนๆนั้นก็เดินเข้ามาเคาะกระจกรถ

ก๊อกๆ!!!

คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวลดกระจกรถลง พอกระจกลงได้ครึ่งนึงเขาคนนั้นก็เอ้ยถามขึ้นมา

"มีอะไรให้พวกช่วยมั้ยครับ!!?"

"ฮือ!! คุณครูกลัฟ!!" หนูน้อยเอ่ยเรียกชื่อคนมาใหม่

"น้องเฌอ!!ร้องไห้ทำไมครับ?" คุณครูหนุ่มขวัญใจเด็กๆเอ้ยถามหนูน้อยด้วยความเป็นห่วง

"คุณพ่อ...ฮือ!! คุณพ่อจะทิ้งหนูไปอีกคนแล้ว"

"คุณพ่อไม่ได้จะทิ้งหนูไปไหนนะคะ คุณพ่อต้องไปทำงาน ลงจากรถแล้วเข้าไปข้างในกับครูนะ" หนูน้อยกระพริบตาปริบๆ แล้วลงจากรถอย่างว่าง่าย

"คุณครูอุ้มหนูหน่อย!!" คนเป็นพ่อตกใจกับท่าทางที่หนูน้อยอ้อนคุณครูของเขา

คุณครูอุ้มหนูน้อยไว้ในอ้อมกอด หนูน้อยซุกหน้าเข้าที่ไหล่ไม่แม้จะสนใจคนเป็นพ่อ

"เฌอ!! พ่อไปทำงานแล้วนะลูก หนูอย่าดื้อกับคุณครูนะคะ" ไม่มีสัญญาณตอบรับ...หนูน้อยเข้าโหมดงอนผู้เป็นพ่ออย่างเต็มรูปแบบ

"คุณไปทำงานเถอะครับเดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง"

"ครับขอบคุณมากนะครับ" คุณพ่อเอ่ยขอบคุณแล้วขับรถออกไป

"คุณพ่อหนูไปแล้วนะ เลิกร้องไห้ได้แล้วเดี๋ยวไม่สวยนะคะ" ครูหนุ่มขวัญใจเด็กๆ พูดหยอดหนูน้อยที่เอาหน้าซุกเข้าที่ไหล่ของเขา

"หนูหยุดร้องแล้ว!!"

"หยุดร้องแล้วทำไมไม่บอกลาคุณพ่อละคะ!?"

หนูน้อยได้แต่ส่ายหน้าไปมา ครูหนุ่มเข้าใจดีเวลาหนูน้อยงอนคุณพ่อ เธอจะไม่ยอมคุยกับพ่อของเธอเลย

"งั้นเข้าไปข้างในกันเถอะนะ"

"ไม่เอา 'ช็อปเปอร์' ชอบแกล้งหนู"

"เข้าไปเถอะนะครูสัญญาว่าจะไม่มีใครแกล้งหนูอีกแน่ๆ"

"จริงหรอคะ!!" พอหนูน้อยได้ยินอย่างนั้นก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว

บริษัทส่งออกรถยนต์

มิวเดินตรงไปที่ห้องทำงานของตัวเอง แล้วก็พบว่ามีคนมารอพบเขาที่หน้าห้อง

"สวัสดีครับคุณ'พิม' มีอะไรหรือเปล่าถึงมายืนหน้าห้องผม" มิวเอ้ยทักทายและถามพนักงานของเขา

"คือพิม จะมาขอโทษแทนลูกชายนะคะ"

"ครับ!?"

"คือครูกลัฟแจ้งว่าช็อปเปอร์ แกล้งน้องเฌออีกแล้ว เรื่องที่ว่า....!!!"

"ชั่งเถอะครับผมไม่ถือสา เรื่องที่ไม่มีแม่ผมเข้าใจครับ"

"แต่ว่า...!!"

"ไปทำงานเถอะครับผมว่าครูเขาคงมีวิธีลงโทษของเขาเอง"

โรงเรียนอนุบาล

"ทุกคนเรียงแถว!!!" เสียงเด็กผู้ชายที่เป็นคนเริ่มเรื่องสั่งเพื่อนๆภายในห้องเรียนเรียงแถวหน้ากระดาน

"ขอโทษครับ!!" ทุกคนภายในห้องพากันขอโทษเฌอ ส่วนมากจะเป็นเด็กผู้ชายมากกว่าที่แกล้ง ส่วนเด็กผู้หญิงภายในห้องก็พากันออกมาปกป้องเฌอ

"เราขอโทษเฌอด้วยนะ เราไม่รู้ว่าคุณแม่ของเฌอไปเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์แล้ว" ช็อปเปอร์เอ่ยคำขอโทษ

"เรายกโทษให้พวกนายแล้วก็ได้ แต่พวกนายต้องสัญญาว่าจะไม่แกล้งพวกเราอีก"

"อืม พวกเราสัญญา" กลัฟมองเด็กๆแล้วก็ยิ้มตาม

"เอาละครับเด็กๆ ครูว่าเรามานั่งฟังเรื่องของเจ้าหญิงอริสกับเจ้าชายอันดากันต่อดีกว่านะ" กลัฟเบี่ยงเบนความสนใจมาเล่านิทานให้เด็กๆภายในห้องฟัง

30 นาทีผ่านไปเด็กๆพากันนั่งเล่นอยู่ภายในห้อง

"ว่ายังไงครับคุณครูขวัญใจเด็กๆ" คนมาใหม่เอ่ยทักทายกลัฟยามสาย

"ก็วุ่นวายตั้งแต่เช้ากว่าจะสงบลงได้ ว่าแต่ห้องพี่เหอะเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น"

"ก็ไม่มีไร เจ้าเก่าเจ้าเดิมแยงกันเป็นเจ้าหญิงกับเจ้าชาย ปวดหัวเป็นบ้าดีนะที่ห้องเราเด็กๆไม่ดื้อกัน"

"ครับ"

"จะว่าไปแล้วคุณแม่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลอีกเหรอ"

"ยังเลยพี่ หมอบอกว่าให้นอนดูอาการอีก 3 วัน"

"งั้นหรอ เอาไว้วันไหนว่างพี่จะไปเยี่ยมท่านนะ"

"ครับ"

"คุณครูกลัฟขา!!! เฌอวาดรูปมาให้คุณครูด้วยค่ะ" หนูน้อยนำรูปที่ตัวเองวาดให้กลัฟดู

รูปที่กลัฟได้จากหนูน้อยมันทำให้เขาต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน

"รูปใครหรอคะ"

"คิคิ!!!" หนูน้อยหัวเราะคิกคัก ก่อนจะอธิบายให้ครูหนุ่มให้เข้าใจ

"คนที่ตัวสูงๆคือพ่อมิวค่ะ ส่วนตรงกลางคือหนูเอง แล้วก็คนที่ยืนอยู่ข้างๆหนูอีกคนคือคุณครูยังไงละคะ" กลัฟชี้เข้ามาที่ตัวเอง

"แล้วนางฟ้าที่หนูว่าคือใครคะ" กลัฟชี้ไปที่รูปนางฟ้าที่หนูน้อยวาด

"คือคุณแม่ค่ะ!!!" หนูน้อยมองรูปที่วาดแล้วยิ้มตาม จนทำให้กลัฟกับรุ่นพี่มองหน้ากัน

"คุณพ่อบอกว่าคุณแม่เฝ้ามองหนูกับคุณพ่ออยู่ข้างบน" หนูน้อยพูดไปโดยที่สายตาก็ยังไม่ละกับรูปที่ตัวเองวาด

"แล้วหนูคิดถึงคุณแม่มั้ยคะ" พอกลัฟถามอย่างนั้นหนูน้อยก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับกลัฟ แล้วยิ้มให้กลัฟ

"คิดถึงค่ะ แต่คุณแม่อยู่ในนี้" หนูน้อยเอามือมาทบที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง "ส่วนรูปนี้หนูยกให้คุณครูค่ะ"

"แต่ว่า...."

"รับไปเถอะเด็กเขาวาดให้ถึงขนาดนี้แล้ว" มายด์พูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่น เขาเป็นคนที่อ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้

"ขอบคุณนะครับ" กลัฟรับรูปไว้แล้วก็ดูรูปที่เฌอวาดให้อีกครั้ง แล้วหนูน้อยก็เดินเข้าไปเล่นกับกลุ่มเพื่อนๆต่อ

"บ้าเอ้ยจะมาไหลอะไรตอนนี้!!!"

"พี่ร้องไห้หรอ" กลัฟถามคนข้างๆที่ตอนนี้น้ำตาก็เริ่มไหลออกมา

"ก็เออดิ พี่ว่านะน้องเฌอคงคิดถึงคุณแม่มากแน่ๆ แต่ก็ต้องทำตัวเข้มแข็ง บ้าเอ้ย" กลัฟมองรูปวาดสลับกับเฌอ จนเขาต้องเผลอยิ้มออกมา เขาดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของหนูน้อยอีกครั้ง...

*****

mom 02

เวลาเลิกเรียน

หนูน้อยนั่งรอคุณพ่ออยู่ที่หน้าโรงเรียนกับเพื่อนๆหลายๆห้อง โดยมีครูประจำชั้นคอยเฝ้าเด็กๆ เวลาผ่านไปผู้ปกครองทยอยมารับลูกของตัวเอง

จนกระทั่งเหลือเด็กอยู่ไม่กี่คนหนึ่งในนั้นมีเฌอกับช็อปเปอร์อยู่ด้วย

"ช็อปเปอร์วันนี้ใครมารับช็อปเปอร์หรอ!?" หนูน้อยที่นั่งข้างๆช็อปเปอร์ก็เอ่ยถามขึ้นมา

"วันนี้พี่ชายเรามารับหน่ะ วันนี้คุณยายจะทำขนมให้เรากินด้วยนะ!!"

"จริงหรอ!!"

หนูน้อยตาเป็นประกาย เมื่อช็อปเปอร์พูดถึงขนมฝีมือคุณยายของเขา วันก่อนเป็นวันเกิดของคุณยาย คุณยายก็เลยทำขนมมาแจกให้กับห้องของเฌอ และมันเป็นขนมที่เฌอชอบมากๆถึงจะกินเป็นครั้งแรกก็เถอะ

"เราอยากกินอีกจัง มันชื่อขนมอะไรนะช็อปเปอร์"

"เออ...เราจำไม่ได้อ่ะ อะไรฝอยๆเนี่ยแหละ"

"ขนมฝอยทอง!!!" จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

หนูน้อยทั้งสองเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาใหม่

"พี่ไบร์ท!!!" ช็อปเปอร์ยิ้มอย่างดีใจที่พี่ชายมารับ

"ว่าไงไอ้แสบ เด็กคนนี้หรือเปล่าที่เราแกล้งเขา" ช็อปเปอร์มองหน้าพี่ชายแล้วกระพริบตาสองครั้งเป็นสัญญาณว่าใช่

"พี่ขอโทษแทนน้องชายพี่ด้วยนะครับ เมื่อคืนก็โดนคุณแม่ดุใหญ่เลย" ไบร์ทพูดพร้อมหรี่ตามองน้องชายแล้วยักคิ้วกวนๆใส่ช็อปเปอร์

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แต่วันนี้พวกผู้ชายก็มาขอโทษหนูแล้วด้วย" หนูน้อยยิ้มตาหยี เด็กอะไรชั่งน่ารักน่าชังอย่างนี้

"แล้วคุณพ่อยังไม่มารับหรอครับ" ไบร์ทเอ่ยถามหนูน้อย

"ยังค่ะ คุณพ่อชอบเลิกงานช้า แล้วก็มารับหนูช้าด้วยนะคะ"

"ไงไบร์ท ร้านขนมเป็นยังไงบ้าง" ครูหนุ่มเดินเข้ามาทักทายเพื่อนสนิท

หนูน้อยทั้งสองมองหน้าทั้งคู่สลับกันไปมาอย่างสงสัยก่อนที่ช็อปเปอร์จะเป็นคนถาม

"พี่ไบร์ทรู้จักกับคุณครูด้วยหรอ"

"อ้าวพี่ยังไม่ได้บอกเราหรอกหรอ" ช็อปเปอร์ส่ายหัว

"พี่กับกลัฟเราเป็นเพื่อนกัน"

"ว้าวจริงหรอคะคุณครู ยังงั้นคุณครูก็ได้กินขนมฝีมือคุณยายของช็อปเปอร์แล้วสิคะ" ทั้งไบร์ทและกลัฟทำหน้าแปลกใจที่เฌอถามกลัฟเรื่องขนมของคุณยาย

"อ่อ คุณครูเขาไม่ได้กินขนมฝีมือคุณยายพี่หรอกนะคะ"

"อ้าวทำไมละคะ"

"เพราะคุณครูเขาไม่ชอบกินของหวานยังไงละคะ" ไบร์ทก้มไปกระซิบที่ข้างหูหนูน้อย

"พอเลยมึงอ่ะ กูได้ยินนะว่ามึงพูดอะไร" กลัฟทำหน้าไม่พอใจที่ไบร์ทเล่าความลับให้กับนักเรียนของเขาฟัง

"คุณครูได้ยินด้วยหรอคะ งั้นเรื่องที่พี่เขาบอกก็คือเรื่องจริงหรอคะเสียดายจังหนูอยากให้คุณครูกินขนมนั้นจัง"

"ขนม!?"

"ฝอยทอง!! เมื่อวันก่อนวันเกิดยาย ยายก็เลยทำมาแจก" ไบร์ทอธิบายให้กลัฟฟัง

"อ่อ วันนั้นเองหรอ พอดีไม่ได้มาที่โรงเรียน"

"ทำไมว่ะ"

"ที่โรงพยาบาลให้ไปเซ็นต์เรื่องที่จะผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจของแม่"

"อ้าวกูก็นึกว่าแม่ผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจไปแล้ว"

"ก็นะ พอดีมีคนมาบริจาคเห็นว่าเป็นพยาบาลที่เพิ่งเสียชีวิตไปไม่นานเขาได้บริจาคร่างกายให้กับโรงพยาบาล"

"อย่างนั้นเองหรอ"

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสนทนากันอยู่นั้นหนูน้อยทั้งสองก็พากันตั้งใจฟังเรื่องที่พวกเขาทั้งสองคุยกัน ถึงจะไม่ค่อยรู้เรื่องก็เถอะ

ครืดๆ!!!

"แปบนะมึง" ไบร์ทหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

แม่ : วันนี้แม่ทำโอทีนะฝากน้องด้วยละกัน อีกเรื่องนึงเด็กที่น้องเราแกล้งเป็นลูกของเจ้านายแม่เอง ยังไงก็ฝากเอาขนมที่ร้านมาให้น้องเขาด้วยละ

"เชี่ย!!"

"มีไรมึง" กลัฟถามไบร์ทที่จู่ๆก็อุทานออกมา ไบร์ทก็มองหน้ากลัฟแล้วก็ลากกลัฟออกมาจากหนูน้อยทั้งสอง

"เด็กที่น้องกูแกล้งอะ"

"น้องเฌอหรอ มีไรว่ะ"

"น้องเขาเป็นลูกเจ้านายแม่กู!!"

"ห้ะ!!!"

"น้องเฌอพ่อมารับแล้วครับ!!"

"คุณพ่อ!!" หนูน้อยวิ่งเข้าไปกอดขาคุณพ่อ แล้วเป็นจังหวะที่ทั้งกลัฟและไบร์ทหันไปมองคนมาใหม่พร้อมกัน

"สวัสดีครับครู ขอบคุณมากนะครับที่ดูแลลูกสาวของผม" มิวเอ่ยทักทายกลัฟ

"ไม่เป็นอะไรครับมันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว" กลัฟเดินเข้ามาแล้วนั่งยองๆ มือข้าวขวาก็ลูบหัวหนูน้อยไป

"กลัฟกูกลับก่อนนะทิ้งร้านไว้ให้ยายเฝ้าอยู่คนเดียว" ไบร์ทเดินมาอุ้มน้องชายแล้วก้มหัวเล็กน้อยให้กับมิวแล้วก็เดินขึ้นรถไป

"เพื่อนหรอครับ!?"

"ครับ เป็นเพื่อนสมัยมัธยม" กลัฟยิ้มให้มิว

"น้องเฌอไปนั่งรอคุณพ่อที่รถก่อนนะคะ พอดีคุณพ่อมีเรื่องจะคุยกับครูเขานิดหน่อย" มิวบอกให้ลูกสาวขึ้นไปรอเขาที่รถก่อนเพราะเขามีเรื่องที่จะคุยกับครูหนุ่มนิดหน่อย หนูน้อยยิ้มให้คุณพ่อแล้วก็วิ่งขึ้นรถไปโดยที่ไม่ลืมสวัสดีคุณครูของเขา

"มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่าครับ" กลัฟมองหน้ามิว

"คือพรุ่งนี้ครูว่างหรือเปล่าครับ"

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"คือผมจะชวนครูไปกินข้าวที่บ้านด้วยกัน" กลัฟถึงกับขมวบคิ้วกับคำเชิญที่มิวเชิญเขา

"ที่จริงผมแค่อย่างจะเลี้ยงขอบคุณ ครูที่ดูแลลูกสาวของผม" มิวอธิบายให้คุณครูหนุ่มให้เข้าใจ

"ผมไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ผมจะว่างหรือเปล่า เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมจะให้คำตอบอีกทีนะครับ"

"ครับ!! ไม่เป็นอะไรถ้าครูไม่ว่างก็เป็นวันอื่นก็ได้ครับ"

"ครับ"

"งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"

"ครับขับรถดีๆนะครับ"

"ขอบคุณครับ" มิวเดินหันหลังเพื่อจะกลับไปที่รถ แต่เขาต้องหยุดเดินเพราะเสียงเรียกของครูหนุ่ม

"คุณครับ!!!"

"ครับมีอะไรหรือเปล่า"

"ผมขอเบอร์โทรหรือไม่ก็ไลน์ของคุณได้หรือเปล่าครับ เผื่อว่าผมจะติดต่อไป"

"อ่อ ได้ครับ" มิวเดินเข้ามาหากลัฟอีกครั้ง มิวจดเบอร์โทรและไอดีไลน์ให้กับกลัฟพร้อมชื่อของเขา

"ไว้ผมจะติดต่อไปนะครับคุณ มิว!!"

"ได้ครับ มีเรื่องอะไรก็โทรมาหรือไลน์มาปรึกษาผมได้ทุกเวลานะครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"

"ครับ" มิวเดินกลับไปที่รถแต่คราวนี้เขากับเผลอยิ้มออกมาแบบไม่มีเหตุผล จนขึ้นรถมาเขาก็ยังไม่หยุดยิ้ม จนลูกสาวต้องเอ่ยถาม

"คุณพ่อยิ้มทำไมหรอคะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" มิวหันมามองหน้าลูกสาวสุดที่รักแล้วก็ยิ้มให้กับเธอ

"เฌอพ่อขอถามอะไรหนูได้หรือเปล่า"

"ได้สิคะ"

"หนูอยากมีแม่มั้ยคะ" หนูน้อยทำหน้างงนิดหน่อยแต่ก็ยังยิ้มให้กับคุณพ่อของเขา

"อยากค่ะ แต่คุณพ่อจะนอกใจคุณแม่ไม่ได้นะคะ" มิวไม่คิดว่าเด็กวัย 5 ขวบจะ 6 ขวบจะคิดได้ขนาดนี้เขาแค่ลองถามลูกสาวเล่นๆดู

"แต่ถ้าเป็นคุณครูกลัฟ หนูอนุญาตให่คุณพ่อนอกใจคุณแม่ได้ค่ะ" จู่ๆหนูน้อยก็เอ่ยพูดชื่อของอีกคนขึ้นมา

"แต่ครูเขาเป็นผู้ชายนะคะ แล้วทำไมหนูถึงอนุญาตให้พ่อนอกใจคุณแม่ได้เฉพาะแค่ครูเขาละคะ"

"ก็ไม่รู้สิคะ เมื่อหนูอยู่กับคุณครูแล้วเหมือนกับว่าคุณแม่อยู่ใกล้ๆหนูเลย" มิวถึงกับไปไม่ถูกเมื่อลูกสาวพูดถึงภรรยาของเขา

"วันศุกร์นี้เราไปหาคุณแม่กันมั้ย"

"แต่วันศุกร์มันไม่ใช่วันหยุดหนิคะ" 

"เดี๋ยวพ่อจะลาที่โรงเรียนให้นะคะ" มิวบอกกับลูกสาว

"หนูอยากให้คุณครูกลัฟไปด้วยจัง หนูอยากให้คุณแม่รู้จักคุณครูด้วย แต่คุณครูคงไม่ว่างแน่ๆเลย" มิวนั่งฟังลูกสาวตัวเองบ่น

"พรุ่งนี้หนูก็ลองชวนครูเขาดูสิคะ"

"ได้หรอคะ แต่ก็ได้แหละเนอะ คิคิ" มิวถึงกับยิ้ม ที่ลูกสาวของเขาถามเองตอบเองแล้วก็หัวเราะชอบใจใหญ่เลย

'ยองมิน เธอรู้มั้ยว่าลูกได้นิสัยของเธอมาเต็มๆยิ่งโตยิ่งฉลาดเป็นกรด แถมยังพูดเก่งอีกด้วย อีกไม่กี่วันผมจะพาลูกไปหาคุณนะไม่ต้องเป็นห่วงผมกับลูกนะ ตอนนี้พวกเราสบายดีลูกก็ค่อยช่วยงานที่บ้านอยู่เสมอ จนแม่บ้านจะตกงานกันอยู่แล้ว ผมกับลูกคิดถึงคุณนะ ยองมิน'

*****