Mr.Wally Worrior

ตอน ในห้องน้ำ

กระดูกถูกห่อหุ้มด้วยผิวหนัง มีเส้นเลือดนูนขึ้นมา ราวกับว่าผิวหนังบางเกินไป รูขุมขนมีเส้นสีดำขึ้นเรียงกัน เหมือนแปลงปลูกข้าวนิ้วเรียวยาว และฝ่ามืออันทรงพลังผลักประตูพลาสติกเพื่อเปิดออก

บนประตูมีรูปภาพคลื่นทะเลกับกำลังซัดเข้าโขดหิน ต้นไม้กลุ่มเล็กบนเกาะขนาดเล็ก หินขนาดไม่เท่ากันล้อมรอบ ก้อนเมฆสีฟ้าอ่อน

หน้าห้องน้ำ ข้างรูปภาพนั้นมีชายผมสั้น สวมชุดนอน คือผมเองที่กำลังถอยหลังมาเพื่อค้นหาแปรงสีฟัน และยาสีฟัน เป็นประจำที่ชอบลืมหยิบเข้าไปในห้องน้ำ

นิสัยส่วนตัวที่ไม่ชอบให้อะไรมาสำรวจของใช้ส่วนตัว ในขณะที่เราไม่อาจจะจินตนาการได้ ว่ามีสิ่งมีชีวิตใดเคลื่อนไหวในยามค่ำคืน

มือจับแปรง สายตามองออกไปบนฟ้าผ่านหน้าต่าง อากาศวันนี้สดชื่นเหมือนดั่งรูปภาพ

เกือบลืมไปเลยว่าต้องแนะนำตัว ผมชื่อวอลลี่ ‘Mr.Wally’ ‘ป้าของผม เคยบอกถึงความหมายชื่อผมว่าดีเลิศ’

‘แต่ลุงบอกว่า หมายถึงคนโง่’

ผมเลือกที่จะฟังป้า

ผมอาศัยอยู่คนเดียวในอพาร์ทเม้นท์ หมายถึงห้องนี้ผมอยู่คนเดียว ผมเรียกมันว่าบ้าน

และอีกครั้งที่ต้องยื่นมือไปผลักประตู เพื่อให้มันเปิดออก กฎแห่งแรงโน้มถ่วงที่ผมไม่เข้าใจ แต่ที่มั่นใจได้เลย ช่างสร้างบ้าน พูดผิด ช่างสร้างอพาร์ทเม้นท์ เขาได้ออกแบบให้ประตูที่เปิดออกนานเกินสองวินาที หรือหมุนไปไม่ครบรอบ เป็นไปได้ว่ามันจะตีกลับมาที่เดิม

ขาที่ก้าวเข้าไปสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นบนพื้น เม็ดหินหลากหลายขนาดผสมกับปูนถูกฉาบแน่น ด้วยฝีมือช่างที่มีตลับเมตรคาดเอว เมื่อห้าปีที่แล้ว ผมรู้เพราะผมอยู่มาห้าปีแล้ว

กระเบื้องหินแผ่นใหญ่กักเก็บความชื้น ความเย็นของทุกๆ วัน สัมผัสนั้นผ่านอุ้งเท้าของผม เย็นเยือกเข้าสู่ร่างกาย

เพื่อให้ประตูปิด จึงต้องใช้อีกมือปัดกลับไป สายตาอันงัวเงีย มองเข้าไปในกระจกเพื่อดูว่าวันนี้หน้าตาตัวเองเป็นอย่างไร

“อะไรที่ผมหวัง ในขณะที่มองกระจก” ผมบ่นพึมพำและบิดก๊อกน้ำเพื่อล้างแปรงสีฟัน อันดับแรก

จากนั้นก็ปิดน้ำ เริ่มหมุนหลอดยาสีฟัน โดยใช้นิ้วอันทรงพลังแบกรับจุกของหลอดเอาไว้ และใช้นิ้วโป้งกดส่วนที่ยาสีฟันกำลังซ่อนตัวอยู่

และอีกครั้งที่ผมมักจะแอบคิดในใจ ‘เรากำลังนำสารเคมีเข้าปากอยู่ใช่ไหม’ ‘ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก’

น้ำยาสีขาวถูกวางลงอย่างสวยงาม แม้ว่าก่อนหน้านี้หลายปี บีบออกมามากมาย สุดท้ายมันก็ใช้นิดเดียว เพราะมันหล่นลงพื้นเป็นประจำ ซึ่งผมไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่า ควรจะซื้อแปรงที่ใหญ่ขึ้น หรือควรจะบีบยาสีฟันให้น้อยลง

‘ขนาดเท่าเมล็ดถั่วเขียว เขาว่ากันว่าอย่างนั้น’ ผมคิดในใจและใช้ร่องนิ้วอันทรงพลัง แบกรับน้ำหนักแปรงสีฟันที่มียาสีฟันขนาดเท่าเม็ดถั่วเขียว ‘เม็ด กับอีกครึ่ง’ และหมุนจุกหลอดยาสีฟันปิดให้สนิท

สิ่งที่ผมคิด ถ้าหากปิดไม่สนิท มันอาจจะเป็นอาหารของสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในห้องน้ำ หรือไม่ก็สิ่งมีชีวิต อาจจะมาแปรงฟันโดยใช้ยาสีฟันของผมก็ได้ ขาขนดกเอื้อมเข้ามาในหลอดยาสีฟัน ไม่อยากจะคิดภาพเลย

เมื่อหลอดยาสีฟันหมุนปิดสนิท มันถูกวางบนชั้น และทันใดนั้นเอง เหมือนว่าหางตา ไม่สิ ปลายขอบดวงตาอันเล็กจิ๋ว มีภาพที่ดวงตาสีขาว ‘ขี้ขลาด’ ไม่สิ ดวงตาสีดำ รับภาพที่ไม่ชัดเจน

ผมหยุดชะงักและจับหลอดยาสีฟันไว้แน่น เพื่อนำมันกลับมา ‘ถ้าหาก สิ่งที่ผมบังเอิญเห็น มันใช่สิ่งนั้นจริงๆ และถ้ามันเกิดยึดตำแหน่งการคว้ากลับมาของยาสีฟัน ผมรู้สึกเหมือนเสีย..’ เขาเรียกว่าอะไรนะ ‘ยุทธศาสตร์’ มันช่างเป็นคำที่ยากเสียเหลือเกิน เอาเป็นว่า ผมไม่มีอำนาจที่จะคว้ากลับมา

ยาสีฟันที่พึ่งซื้อมาใหม่ได้ อายุการใช้งานสองวัน ขนาดของมันยังอ้วน กลม ยังสามารถใช้งานขนาดเม็ดถั่วเขียวไปได้อีก สามเดือน แต่ถ้าแม่นยำทางการบีบ น่าจะสามปี ‘น่าจะหมดอายุก่อน’ ‘ฮ่าๆ’

ในขณะที่ผมกังวล ‘ยุทธศาสตร์’ ทำให้ผมลืมไปว่ากำลังถูกจ้องด้วยสายตาของสิ่งมีชีวิต ผมรู้สึกอย่างนั้น มันเป็นพลังงานที่ไม่สามารถคาดเดาได้

แต่ผมรับรู้ได้ ผิวหนังของผมมันกำลังบอกว่า ดวงตาอันเล็กจิ๋ว ทำเป็นเหมือนจะไม่มองแต่ก็แอบมอง และกำลังสำรวจว่าผมมีพฤติกรรมอย่างไร

‘ผมจะทำตัวให้เป็นปกติที่สุด’ ในหัวผมคิด แต่ขาก้าวถอยห่างจากอ่างล้างหน้าไปหนึ่งก้าวทันที ‘ปกติ..ปกติ’ ‘ใช่..เราปกติที่สุด’

แขนขวายกสูงด้วยความระมัดระวัง ไม่ให้ข้อศอกไปชนกับกำแพง สิ่งนั้นอาจจะส่งสัญญาณไปยังสิ่งมีชีวิตที่กำลังขยับหนวดของมัน

‘เริ่มได้’ มืออันทรงพลังจับด้ามแปรงและเริ่มเคลื่อนไหวไปตามจังหวะ ยาสีฟันและน้ำนิดหน่อยในปาก ทำให้เกิดฟองสีขาว ฟันของผมเริ่มถูกขัดเงา

เศษคราบหินปูนของเมื่อคืนถูกขจัดออกไป 0.01%

ความหวาดระแวง ทำให้ผมไม่รู้สึกเจ็บเหงือกเลยสักนิด เพราะก่อนหน้านี้ ผมเคยแปรงฟันแล้วเลือดออกเหงือก เป็นเพราะมืออันทรงพลัง ไม่อาจจะควบคุมระดับการขึ้นลงได้ดี

‘มันขยับ!’ หนึ่งขาขยับยกขึ้น สมองผมตื่นตัวเป็นพิเศษ กำลังคำนวณด้วยตัวเลขง่ายๆ ถ้ามันบิน บวก ด้วย ถ้ามันบิน และ ลบด้วย ถ้ามันไม่บิน ‘ขามันกลับสู่ที่เดิม’ ดวงตาผมกลับมาที่เดิมเช่นกัน

ในหัวของผมเพียงบอกกับตัวเองว่า ‘จะเอายังไงดี ถ้าเปิดน้ำ มันต้องได้ยินเสียงน้ำแน่นอน เจ้าสิ่งมีชีวิตมีหนวดยาว’

‘ความกล้าหาญแห่งตระกูล Worrior’ ทำให้ผมสามารถขัดเงาฟันทุกซีก ไม่ว่าจะเป็นการเอียง หรือกลับด้านแปรง หรือแทรกไปทุกมุมของช่องปาก ในขณะเหตุการณ์เริ่มเลวร้าย

“ชู่!” ผมทำเสียงขณะที่ฟองยาสีฟันเต็มปาก และมันก็ร่วงลงพื้นหนึ่งหยด เลอะชุดนอนอีกหนึ่งหยด

ผมพยายามควบคุมสติ ไม่ให้ตัวเอง พ่นคำหยาบคาย เพราะสิ่งมีชีวิตอาจจะได้ยิน ‘เราทำเสียงเพื่อที่จะทดสอบการเปิดน้ำ’ ว่ามันจะมีพฤติกรรมอย่างไร

น้ำจำเป็นอย่างยิ่ง เมื่อปากของผมรู้สึกเผ็ดร้อนเล็กน้อย เหมือนว่าสารเคมีกำลังแอบกัดกินผิวหนังในปาก ‘ผมต้องการบ้วนปาก’ มือที่จับด้ามแปรง หมุนลูกบิดก๊อกน้ำอย่างช้าๆ ลูกบิดสีเงินเป็นตัวคั่นไม่ให้น้ำไหลออกมา

แต่เมื่อมันถูกหมุนให้เปิด น้ำด้านในเริ่มไหลออกมาช้าๆ และช้าๆ

ตัวของผมยืนห่างจากอ่างล้างหน้าพอสมควร จึงต้องยกขาหนึ่งก้าวเล็กๆ ปลายหางตานั้นไม่ละจากสิ่งนั้นเลย หนวดยาวสองอัน โบกสะบัด ส่ายไปมา ‘มันกำลังคิดอะไรอยู่’

ผมกังวลทั้งตัวมัน และตัวเอง มือซ้ายห่อเป็นรูปใบไม้ เพื่อรองรับน้ำให้มากที่สุด และปากก็ดูดน้ำเข้ามา เชื่อเถอะ สายตาผมไม่สามารถลดลงได้เลย ทำให้การห่อน้ำใส่ปาก ยากลำบากไปอีกสามเท่าตัว

บ้วนครั้งที่สาม รู้สึกว่าปากยังไม่สะอาด

‘มันยกขา!’ ปลายหางตาผมทำงานทันที ขาก้าวถอยทันทีเช่นเดียวกัน

มือซ้ายเปลี่ยนจากใบไม้เป็นอาวุธ กำปั้นกลม เตรียมชกสวนกลับไป หากมันเริ่มกางปีก ผมไม่รู้อัตราความเร็วของการบิน แต่ที่รู้ๆ มันบินได้แย่มาก ทำให้เราคาดเดาไม่ได้ว่ามันจะบินไปทิศทางไหน

ผมตั้งสติเพื่อที่จะล้างปากอีกครั้ง ขออีกครั้งเดียว การหายใจเพื่อรอเหตุการณ์สงบ น้ำไหลออกไป ‘ช่างน่าเสียดาย’ มือห่อรูปใบไม้ กรอกน้ำใส่ปากและเขย่าให้ทั่ว

‘โถ่ เว๊ย’ ไม่เพียงพอ ทำให้ผมต้องซดน้ำอีกหลายครั้ง เพื่อให้มันชำระล้างได้ทั่วปาก

‘เรียบร้อย’ ปิดน้ำ เช็ดปากเบาๆ ‘โชคดีที่เราเก็บยาสีฟันไว้ขอบกางเกง ถ้าขืนวางไว้ มีหวังไม่สามารถยึดกลับมาได้แน่นอน’

มือซ้ายเอื้อมไปเปิดประตู โดยไม่ใช้สายตามองประตู ‘แกล้งทำเป็นไม่เห็น’ ผมคิดอย่างนั้น แต่ดวงตาของผมนั้น จ้องที่ขาและหนวดของมัน โดยไม่กะพริบตา

อันที่จริงน่าจะกังวลเรื่องปีกมากกว่า ‘มันเหมือนจะขยับ แต่ก็ไม่ขยับ’ คว้าลูกบิดด้านหลังอยู่สามครั้ง ครั้งที่สี่ก็พบว่าประตูปิดสนิท เพราะเราปัดแรงเกินไป ทำให้ต้องจับลูกบิด ‘ไม่นะ’ ลูกบิดมักจะมีเสียงเล็กๆ คาดเดาไม่ได้กับประตู ถ้าบิดเปิด ลำตัวเราก็ต้องใกล้อ่างล้างหน้าแบบสุดๆ ‘โคตรจะใกล้เป้าหมาย’

แต่ไม่ว่ายังไง ก็ต้องออกไปให้ได้ ทั้งวันจะให้อยู่กับสิ่งมีชีวิตที่ผมอยากจะพูดเลยว่า ‘เป็นสิ่งที่ผมกลัวที่สุดในชีวิต’ เมื่อประตูเปิดออก ลมด้านนอกแทรกตัวเข้ามา

‘มันขยับ!’ ซึ่งไม่บิน แต่กางปีกเล็กน้อยมากๆ และเดินก้าวไปข้างหน้า

เหมือนว่ากำลังเตรียมไปรับลม ‘ดีสิ ถ้ามันบินออกไป และไปเลย ออกไปจากห้องน้ำ’ เดี๋ยวนะ ‘มันก็เข้าไปอยู่บนที่นอนเราน่ะสิ’ ‘รู้งี้น่าจะเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ อย่างน้อยมันอาจจะบินแย่ๆ และหลุดออกไปทางหน้าต่างเลย’

ช่างเถอะ ไม่ว่าจะคิดมากแค่ไหน มันขยับแค่สามก้าว และนิ่งเหมือนเดิม