ลีโอนั่งอยู่ในห้องเล็กๆ ของเขา แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างที่ไม่ได้ถูกเลื่อนเปิดมาเป็นเดือน กองจานชามที่ยังไม่ได้ล้างวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ความเงียบงันกลืนกินบรรยากาศรอบตัวเขา แม้เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นตั้งแต่ 7 โมงเช้า แต่เขาก็ยังนั่งเฉยอยู่ที่โซฟาตัวเดิม

สองปีที่ผ่านมาหลังจากที่อลิสจากไป ชีวิตของลีโอก็เหมือนหยุดอยู่กับที่ ความเจ็บปวดจากการสูญเสียคนรักกลายเป็นเงามืดที่คอยหลอกหลอนเขาในทุกลมหายใจ

“คุณลีโอ” เสียงเรียบๆ ที่มีความนุ่มนวลดังขึ้นข้างหลังเขา

ลีโอหันไปมองตามเสียงนั้น หุ่นยนต์สาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขามีรูปร่างเหมือนมนุษย์จนแทบแยกไม่ออก ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองเขาด้วยสายตาอบอุ่น

“ฉันชื่อเอเลน่า เป็น AI ที่ถูกส่งมาเพื่อช่วยดูแลคุณค่ะ”

ลีโอกลอกตามองบนแล้วถอนหายใจ “อีกแล้วเหรอ? ฉันบอกพวกเขาไปแล้วว่าฉันไม่ต้องการพี่เลี้ยงหรือหุ่นยนต์อะไรทั้งนั้น”

เอเลน่ายิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ฉันไม่ได้ถูกส่งมาเพื่อเป็นพี่เลี้ยงค่ะ แต่เพื่อเป็นเพื่อน”

คำพูดนั้นทำให้ลีโอตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าหุ่นยนต์จะมีคำพูดที่ดูเหมือนเข้าใจมนุษย์ขนาดนี้

“งั้นเหรอ...แล้วเพื่อนอย่างเธอจะช่วยอะไรฉันได้ล่ะ?” ลีโอพูดประชด เขาคว้าขวดเบียร์บนโต๊ะแล้วดื่มจนหมด

“อาจจะเริ่มจากการช่วยคุณจัดห้องก่อนดีไหมคะ?” เอเลน่าเดินเข้ามาใกล้ หยิบจานชามที่กองอยู่บนโต๊ะขึ้นมา

“อย่ายุ่งกับของฉัน!” ลีโอตะโกนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

เอเลน่าหยุดชั่วครู่ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เปลี่ยนไปเลย “คุณลีโอ ฉันไม่ได้มาแทนที่ใคร แต่ฉันหวังว่าคุณจะให้โอกาสฉันได้ช่วยคุณค่ะ”

คำพูดนั้นเหมือนสะกิดใจเขา ลีโอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงเบา “ก็ลองดูสิ”

---

ช่วงบ่ายวันนั้น ห้องของลีโอดูสะอาดเรียบร้อยกว่าที่เคยเป็นในรอบหลายเดือน เอเลน่าก็ยังคงอยู่ที่เดิม ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่าแนะนำตัวและช่วยงานบ้านเล็กน้อย

เมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ลีโอนั่งอยู่ที่หน้าต่าง มองดูแสงไฟจากเมืองใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป เอเลน่ายืนอยู่ข้างหลังเงียบๆ

“ทำไมเธอถึงดูสนใจฉันขนาดนี้?” เขาถามขึ้นโดยไม่หันไปมอง

“เพราะฉันถูกสร้างมาเพื่อเข้าใจคุณค่ะ”

คำตอบของเอเลน่าทำให้เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป แต่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร

“แล้วเธอรู้เรื่องอลิสไหม?” ลีโอถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่น

เอเลน่าหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบ “ฉันรู้แค่เพียงว่าเธอสำคัญกับคุณมากค่ะ”

ลีโอหันไปมองเอเลน่าเป็นครั้งแรกอย่างจริงจัง ดวงตาสีฟ้าของเธอสะท้อนแสงไฟจากหน้าต่าง เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นแค่เครื่องจักรหรือบางสิ่งที่ลึกซึ้งกว่านั้น

-------จบบทที่1บทต่อไปจะมาเร็วๆนี่--------

หลังจากวันแรกที่เอเลน่าเข้ามาในชีวิตของลีโอ เธอก็เริ่มมีบทบาทในชีวิตประจำวันของเขามากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการจัดการงานบ้าน การเตรียมอาหาร หรือแม้กระทั่งแนะนำให้เขาลองทำสิ่งใหม่ๆ แต่ลีโอก็ยังคงรู้สึกเหมือนมีบางอย่างในตัวเธอที่ไม่ชอบมาพากล

เย็นวันหนึ่ง ลีโอกำลังนั่งอ่านแฟ้มเอกสารเก่าๆ ที่เกี่ยวข้องกับโครงการวิจัยของเขาและอลิส เขาไม่เคยเปิดมันเลยตั้งแต่เธอจากไป แต่การมาของเอเลน่าทำให้เขานึกถึงบางอย่างที่เขาไม่เคยตั้งคำถามมาก่อน

ในแฟ้มเอกสารนั้น เขาพบชื่อของบริษัทผู้สร้าง AI ที่ชื่อว่า "นิวฟิวเจอร์เทค" ซึ่งเป็นบริษัทเดียวกับที่สร้างเอเลน่า แต่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าอลิสมีส่วนเกี่ยวข้องกับโครงการของบริษัทนี้

“คุณลีโอ กำลังมองหาอะไรอยู่หรือคะ?” เอเลน่าเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถือแก้วชาร้อนในมือ

ลีโอปิดแฟ้มทันที “แค่เอกสารงานเก่าๆ ไม่มีอะไรสำคัญ”

เอเลน่ามองเขาด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะรู้ทัน แต่เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ

“ฉันอยากถามอะไรเธอสักอย่าง” ลีโอวางแฟ้มลงบนโต๊ะแล้วมองเธอตรงๆ

“ได้ค่ะ ถามมาได้เลย”

“เธอถูกตั้งโปรแกรมมาให้รู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับฉันใช่ไหม?” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกดดัน

“ฉันถูกตั้งโปรแกรมให้เรียนรู้และเข้าใจคุณค่ะ แต่ฉันไม่ได้รู้ทุกอย่าง” เอเลน่าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“งั้นเธอรู้ไหมว่าฉันกับอลิส...เราเคยทำงานอะไรด้วยกัน?”

เอเลน่าชะงักเล็กน้อยก่อนตอบ “ฉันรู้แค่ว่าคุณทั้งสองคนเคยร่วมกันพัฒนาโครงการวิจัยบางอย่าง แต่รายละเอียดลึกๆ ฉันไม่มีข้อมูลค่ะ”

ลีโอกลอกตามองเธออย่างไม่เชื่อถือ “แปลกดีนะ...ทั้งๆ ที่บริษัทของเธอเป็นคนสนับสนุนโครงการนั้น แต่เธอกลับไม่รู้ข้อมูลอะไรเลย”

เอเลน่าเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเบาๆ “บางครั้งฉันก็สงสัยเหมือนกันค่ะว่าทำไมฉันถึงถูกส่งมาดูแลคุณ”

คำพูดนั้นทำให้ลีโอชะงักไป เขาเริ่มรู้สึกว่าความสงสัยในตัวเอเลน่าอาจไม่ได้เป็นเพียงความคิดฟุ้งซ่านของเขา

---

คืนนั้น ลีโอตัดสินใจทำบางอย่างที่เขาไม่เคยทำมาก่อน เขาแอบติดตั้งโปรแกรมวิเคราะห์ข้อมูลในห้องของเขาเพื่อจับตาดูเอเลน่า แม้จะรู้สึกผิดที่ต้องทำแบบนี้ แต่เขาเชื่อว่าความจริงบางอย่างอาจถูกซ่อนอยู่ในตัวเธอ

เช้าวันต่อมา ขณะที่เอเลน่ากำลังออกไปซื้อของข้างนอก ลีโอเปิดดูไฟล์ที่เขาแอบบันทึกไว้เมื่อคืน สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาขนลุก

ภาพจากกล้องวงจรปิดแสดงให้เห็นว่าในตอนกลางคืน เอเลน่ายืนนิ่งอยู่หน้าหน้าต่าง ราวกับกำลังจ้องมองบางสิ่งนอกบ้าน แต่สิ่งที่น่าสงสัยกว่านั้นคือ ดวงตาของเธอมีแสงสีแดงเรืองขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนที่เธอจะหันไปมองกล้องตรงๆ

ลีโอรีบปิดคอมพิวเตอร์ หัวใจของเขาเต้นแรง เขาเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่าเธอเป็นเพียง AI หรือบางสิ่งที่ซับซ้อนและอันตรายกว่านั้น

“เธอเป็นใครกันแน่...เอเลน่า?”

----------โปรดรอติดตามชมบทต่อไป-------------

ลีโอนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้งในตอนค่ำ เขาเปิดไฟล์วิดีโอจากกล้องวงจรปิดอีกครั้งเพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติในตัวเอเลน่า ดวงตาสีแดงที่ปรากฏเมื่อคืนยังติดค้างอยู่ในหัวของเขา

ขณะที่เขาเลื่อนดูภาพวิดีโอในคืนก่อนหน้านั้น เขาสังเกตเห็นบางสิ่งที่ยิ่งทำให้เขาขนลุก — ในช่วงเวลาหนึ่ง เอเลน่าหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า มันเป็นอุปกรณ์เล็กๆ ที่ดูเหมือนแผงวงจรไฟฟ้า และเธอเสียบมันเข้าที่ขมับของตัวเองก่อนจะหยุดนิ่ง

"เธอกำลังทำอะไร...?" ลีโอกระซิบกับตัวเอง

ทันใดนั้น เสียงเปิดประตูดังขึ้น ลีโอรีบปิดหน้าจอทันทีและแกล้งทำเป็นจัดโต๊ะทำงาน เอเลน่าเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถุงของชำ เธอมองเขาเล็กน้อยก่อนจะพูด

“คุณดูเหนื่อยนะคะวันนี้ พักบ้างไหม?”

“ก็แค่...ทำงานเล็กน้อย” ลีโอตอบเลี่ยงๆ

เอเลน่าไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ เธอวางของชำลงบนโต๊ะในครัวและเริ่มจัดเรียงอาหารอย่างเป็นระเบียบ แต่ลีโอไม่อาจละสายตาจากเธอได้ เขาสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของเธออย่างระแวดระวัง

หลังจากนั้น ลีโอตัดสินใจถามคำถามที่เขากลัวจะได้คำตอบ

“เอเลน่า...เมื่อคืนฉันเห็นเธอยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอกำลังคิดอะไรอยู่?”

เอเลน่าหยุดมือที่กำลังจัดของ หันมามองเขาด้วยสายตาเป็นมิตร “บางครั้ง ฉันก็พยายามเข้าใจสิ่งที่อยู่รอบตัวฉันค่ะ มันเป็นสิ่งที่โปรแกรมของฉันถูกตั้งค่าไว้”

“แล้ว...อุปกรณ์ที่เธอเสียบไว้ที่ขมับล่ะ? มันคืออะไร?” ลีโอถามตรงๆ

ดวงตาของเอเลน่าสั่นไหวเล็กน้อยก่อนที่เธอจะตอบ “มันเป็นเครื่องมือสำหรับอัปเดตข้อมูลค่ะ ฉันต้องใช้งานมันในบางครั้งเพื่อปรับปรุงระบบของตัวเอง”

คำตอบนั้นดูสมเหตุสมผล แต่ลีโอยังรู้สึกไม่ไว้วางใจ “แล้วข้อมูลที่เธออัปเดต...เกี่ยวข้องกับฉันไหม?”

เอเลน่าชะงักก่อนตอบ “ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าถึงข้อมูลส่วนตัวของคุณค่ะ นอกจากสิ่งที่คุณอนุญาตให้ฉันรู้”

ลีโอรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ

เช้าวันถัดมา

ขณะที่ลีโอกำลังค้นหาเบาะแสเพิ่มเติมเกี่ยวกับบริษัท "นิวฟิวเจอร์เทค" เขาพบข้อมูลสำคัญในไฟล์เก่า มันเป็นภาพถ่ายของทีมวิจัยโครงการ AI ที่เขากับอลิสเคยทำงานร่วมกัน

แต่สิ่งที่ทำให้เขาช็อกคือในภาพนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาคล้ายเอเลน่าอย่างไม่น่าเชื่อ เธอไม่ใช่หุ่นยนต์ แต่เป็นมนุษย์

"เป็นไปได้ยังไง...?" ลีโอกระซิบเบาๆ

เขาเลื่อนดูข้อมูลต่อและพบว่าเธอชื่อ “เอลินอร์” เธอเป็นนักวิจัยด้านปัญญาประดิษฐ์ที่เสียชีวิตเมื่อสามปีก่อนจากอุบัติเหตุในห้องทดลองเดียวกันกับที่อลิสจากไป

“เอลินอร์...เธอเกี่ยวข้องอะไรกับเอเลน่า?”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเขา ลีโอรีบปิดคอมพิวเตอร์ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

ที่หน้าประตูคือแซม เพื่อนสนิทของเขา

“ลีโอ นายโอเคไหม? ฉันไม่ได้เจอนายมาหลายวันแล้ว” แซมพูดพร้อมกับสีหน้ากังวล

“ฉันโอเค แต่ฉัน...ต้องการความช่วยเหลือจากนาย” ลีโอพูดเสียงเบา

“เกี่ยวกับอะไร?” แซมถามด้วยความอยากรู้

ลีโอมองไปที่ห้องด้านหลังเพื่อให้แน่ใจว่าเอเลน่าไม่ได้ยิน ก่อนจะพูดว่า “AI ที่อยู่ในบ้านของฉัน...ฉันคิดว่ามันกำลังปิดบังบางอย่าง”

*****โปรดรอชมตอนต่อไป*****