ในคืนหนึ่งที่เงียบงัน ขณะที่นทีกำลังนั่งเขียนนิยายที่มีเรื่องราวคล้ายชีวิตตัวเองในห้องทำงานเล็กๆ เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นข้างหู

“นที…”

เสียงนั้นทำให้เขาชะงัก หยุดพิมพ์และหันไปมองรอบห้องด้วยความสับสน เมื่อเขาหันกลับมาอีกครั้ง เงาร่างเลือนรางของมินตราก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ใบหน้าของเธอดูซีดเผือดแต่ยังงดงาม ดวงตาของเธอจ้องมาที่เขาด้วยแววเศร้าและเจ็บปวด

“มินตรา…” นทีพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คุณ...นั่นใช่คุณจริงๆใช่ไหม”

มินตรายิ้มจางๆ แล้วพูดเสียงเรียบว่า “ฉันยังไปไหนไม่ได้ ฉันยังมีเรื่องต้องบอกนาย…” แล้วเธอก็จางหายไป

นทีสงสัยและสับสน แม้เขาจะอยากรู้แต่หัวใจก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่รู้เลยว่าการกลับมาของเธอมีจุดประสงค์อะไร แต่ทุกครั้งที่เขานึกถึงมินตรา เขาก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ได้พูดออกมา ความรู้สึกผิดที่ซ่อนอยู่ในใจของเขานั้น

"ผมคิดถึงคุณมิตรา..." เขาพูดพร้อมกับน้ำตาไหลอาบแก้ม

ในขณะที่น้ำตาหยดแรกไหลลงบนแก้ม นทีรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่ลึกลงไปในหัวใจ เขาพยายามข่มตาน้ำตา แต่ความรู้สึกผิดที่ทับถมเขามาตลอดหลายปีทำให้มันยากที่จะหยุดได้ มินตรา...เธอคือคนที่เขารักที่สุด แต่ก็เป็นคนที่เขาทำให้ต้องหายไปจากชีวิตของเขาเอง

เขาหยิบปากกาขึ้นมาอีกครั้ง แต่มือของเขาสั่นจนไม่สามารถเขียนได้ ความทรงจำที่เคยพยายามลืมกลับมาเต็มหัว เขานึกถึงวันนั้น วันที่เขาตัดสินใจที่จะเลือกทิ้งเธอไป

"ทำไม...ทำไมต้องกลับมา" นทีกระซิบกับตัวเอง เขาคิดว่าเขาได้ปล่อยเธอไปแล้ว แต่กลับพบว่าไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตไม่สามารถหลุดพ้นจากเขาได้

แสงไฟในห้องทำงานเริ่มกระพริบสว่างและดับไปอย่างไม่คาดคิด เสียงกระซิบกลับมาอีกครั้งในอากาศ "นที...ไม่ใช่ความผิดนาย"

เขาหันไปมองทางประตู แต่ก็ไม่มีอะไรอยู่ที่นั่น เมื่อเขาหันกลับมา มินตราปรากฏตัวอีกครั้ง คราวนี้ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้นที่ปรากฏ แต่เงาของตัวเองก็เริ่มชัดเจนในกระจกข้างๆ บนผนัง เสมือนภาพสะท้อนของความผิดที่เขาพยายามหลบหนี

"มินตรา...คุณจะให้ผมทำอะไร" นทีกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง ทุกคำที่เขาพูดออกมาดูเหมือนจะเป็นการขอคำตอบจากเธอ

มินตราไม่ตอบทันที แต่เธอยิ้มให้เขาแล้วพูดด้วยเสียงที่เบากว่าเดิม "ไม่ใช่ความผิดขของนาย"

เธอลืมตากว้างขึ้นและมองไปที่เขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า "ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน"

เสียงของมินตราค่อยๆ หายไปในอากาศ ขณะที่เงาของเธอเริ่มจางหายไปช้าๆ เหลือเพียงแค่ความเงียบและความรู้สึกหนักหน่วงในใจของนทีเท่านั้น

ในวันต่อมา นทีได้พบกับ "มีนา" เพื่อนสนิทที่คอยอยู่เคียงข้างมาตลอด มีนาเป็นหญิงสาวที่อบอุ่น คอยเป็นกำลังใจและช่วยเหลือนทีในยามที่เขาทุกข์ใจหลังมินตราเสียชีวิต แต่เบื้องหลังรอยยิ้มนั้น มีนาซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ เธอแอบหลงรักนทีมานานหลายปี และลึกๆ แล้วก็รู้สึกเกลียดมินตราที่เป็นคู่หมั้นของเขา

บทสนทนาระหว่างมีนาและนที

“นที…” มีนาพูดอย่างลังเลขณะที่ทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่ในสวนสาธารณะ “นายยังคิดถึงมินตราอยู่หรือเปล่า”

นทีพยักหน้า ดวงตาของเขาดูเศร้า “ใช่ ฉันยังลืมเธอไม่ได้ เธอคือทุกอย่างของฉัน”

มีนารู้สึกเหมือนถูกกรีดลงกลางใจ แม้เธอจะรู้ว่านทีรักมินตรามาก แต่เธอก็ไม่เคยหยุดหวังว่าจะได้หัวใจของเขาสักวัน แต่เธอไม่รู้เลยว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับมินตรานั้น ตัวเธอเองมีส่วนอยู่ในนั้น...

บทที่ 2: มีนา

ในวันนั้นที่สวนสาธารณะ มีนานั่งข้างๆ นที ขณะเขาเงียบสงบและจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ท่ามกลางความสงบของสวน มีเพียงเสียงนกร้องและใบไม้ที่ลู่ลม

“นที…” มีนาเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความลังเล ดวงตาของเธอหลบหลีกไม่กล้าสบตากับเขาเต็มๆ “นายยังคิดถึงมินตราอยู่หรือเปล่า”

นทีเงยหน้าขึ้นจากพื้นดิน ดวงตาของเขาหม่นหมองราวกับจะสะท้อนความทุกข์ในใจของเขา เขาพยักหน้าอย่างช้าๆ “ใช่… ฉันยังลืมเธอไม่ได้ เธอคือทุกอย่างของฉัน…” เสียงของเขาหม่นหมองขึ้น พร้อมกับหันไปมองท้องฟ้าที่เบื้องหน้า

มีนานั่งนิ่ง ความรู้สึกเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ เธอไม่เคยปิดบังตัวเองว่าเธอรักนที แต่ถึงแม้เธอจะซ่อนความรู้สึกนี้ไว้ลึกๆ ในใจ มันก็ยังคงเจ็บทุกครั้งที่เขาพูดถึงมินตรา การที่เขายังคงรักเธอ ทำให้ความหวังที่มีนาเคยเก็บไว้ค่อยๆ หมดไป

“ฉันรู้ว่าเธอคือความสำคัญของนาย...” มีนาพูดเสียงเบา พร้อมกับหันหน้าไปข้างๆ เพื่อไม่ให้นทีเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “แต่... นายเคยคิดถึงตัวเองบ้างหรือเปล่า?”

นทีหันไปมองมีนา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าและสับสน “ฉัน... ฉันไม่รู้จะพูดยังไง มีนา” เขาพูดช้าๆ ก่อนจะหันกลับไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง “เธอคือลมหายใจของฉันในช่วงที่ฉันสูญเสียทุกสิ่งไป... ขอบคุณที่อยู่ข้างๆ ฉัน”

มีนารู้สึกเหมือนถูกทิ่มแทงอีกครั้ง เธอได้ยินคำขอบคุณนั้น แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนเธอเป็นแค่เงาของมินตราเท่านั้น ท่ามกลางคำขอบคุณของนที เธอรู้สึกได้ถึงการขาดหายไปจากโลกของเขา

“นายเคยคิดไหมว่า… บางทีสิ่งที่เกิดขึ้นกับมินตราอาจจะไม่ใช่ความผิดของนายก็ได้” มีนาเงยหน้าขึ้นไป มองไปที่นทีอย่างลึกซึ้ง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหมายบางอย่างที่ไม่อาจบอกได้

นทีหันมามองเธออย่างสงสัย “หมายความว่าไง?”

มีนามองเขาอย่างแวบหนึ่งก่อนที่จะหันไปมองพื้นดิน “บางที… อาจจะมีคนที่ต้องการเห็นมินตราหายไปจากชีวิตของนาย...” เธอเว้นช่วงไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “อาจจะมีใครบางคนที่ทำให้มันเกิดขึ้น… และฉันก็รู้สึกว่า... ฉันอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องในนั้น”

นทีเบิกตากว้างอย่างตกใจ “อะไรนะ? หมายความว่าอย่างไร?”

คำพูดของมีนาเหมือนสายฟ้าฟาดกลางใจ เขาสั่นสะท้านด้วยความไม่เข้าใจ แต่ลึกๆ แล้วในใจเขากลับรู้สึกถึงความจริงบางอย่างที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้น

“ฉันไม่อยากให้นายต้องเจ็บปวดกับความจริงทั้งหมด” มีนาพูดเสียงสั่น ราวกับกลัวว่าความลับที่เธอเคยเก็บซ่อนไว้จะทำลายทุกสิ่ง “แต่นที... สิ่งที่เกิดขึ้นกับมินตรา อาจจะไม่ได้เกิดขึ้นเพราะนายหรอกนะ”

"เธอพูดถึงอะไรกันแน่มีนา" นทีถามด้วยความฉุนและงงงวย

"อะ..เอ่อ..ฉันพูดไปเรื่อยแหละแค่ไม่อยากให้นายคิดมาก" มีนาพูดด้วยเสียงที่ตะกุกตะกัก "ฉันมีธุระต้องไปแล้ว แล้วเจอกันนะนที" มีพูดและลุกออกไปอย่างรวดเร็ว

บทที่ 3: ความจริงที่เริ่มเปิดเผย

คืนหนึ่ง ขณะที่นทีกำลังจะเข้านอน เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นจากมุมห้องที่เขาไม่คุ้นเคย เสียงนั้นเหมือนจะสะท้อนในอากาศ ทำให้เขาหันไปมองอย่างตกใจ

“นที… เธอเป็นคนทำ”

เสียงนั้นดังก้องอยู่ในหูของเขา จนทำให้เขาต้องรีบหันไปมองที่มาของเสียง เมื่อสายตาของเขาสบกับเงาร่างของมินตราที่ยืนอยู่ตรงมุมมืดของห้อง ใบหน้าของเธอดูเศร้าและบอบช้ำเหมือนกับว่าเวลาหรือโชคชะตาได้บีบให้เธอกลับมาในสภาพนี้

“มินตรา…” นทีกระซิบออกมา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและความเจ็บปวด “คุณ…ทำไมถึงกลับมา?”

มินตราหลับตาลงช้าๆ แล้วค่อยๆ เปิดขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า “นายต้องรู้ความจริง นที… มีนา… เธอเป็นคนทำให้ฉันต้องตาย”

คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดกลางใจของนที เขารู้สึกเหมือนหัวใจของเขาหยุดเต้นไปชั่วขณะ ความรู้สึกที่เคยคุ้นเคยกับการสูญเสียกลับมาพร้อมกับคำสารภาพที่ไม่อาจเชื่อได้

“มีนา...” นทีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “คุณหมายความว่าไง? เธอทำอะไร?”

มินตราไม่ตอบทันที เธอเพียงแต่จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา “เธอหลอกนาย... หลอกให้ไปที่นั่น... แล้วทิ้งฉันไว้คนเดียว… นที... เธอทำให้ฉันตาย”

นทีรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหมุนรอบตัวเขา ความสับสนเริ่มคลี่คลายตามที่มินตราพูด เมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น ข้อความแปลกๆ จากมีนาที่ส่งมาบอกให้เขาไปรับมินตราในที่เปลี่ยว และการตัดสินใจที่ช้าเกินไปของเขาที่ทำให้ไม่สามารถไปช่วยเธอได้ทัน

“ทำไม… ทำไมต้องทำแบบนี้” นทีพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขาไม่สามารถยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นได้ แต่ความรู้สึกผิดและความจริงที่เขาได้ยินจากมินตรากลับทำให้เขาต้องสงสัย

“นายต้องหาความจริงให้เจอ นที… อย่าให้ทุกอย่างหลุดมือไป” มินตราพูดเสริม ดวงตาของเธอเหมือนจะขอร้องให้เขาทำอะไรบางอย่าง

เมื่อเธอพูดจบ ร่างของมินตราก็ค่อยๆ จางหายไปจากห้อง ทิ้งไว้เพียงความเงียบและความรู้สึกหนักหน่วงในใจของนที

เขานั่งลงบนเก้าอี้และหลับตา มันเหมือนกับว่าโลกทั้งโลกกำลังหมุนไปอย่างรวดเร็ว แต่นาทีเดียวเขาก็กลับพบว่าเขาต้องเผชิญกับความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

นทีตัดสินใจที่จะสืบหาความจริงเกี่ยวกับคืนวันนั้นอีกครั้ง เขารู้ว่าเขาต้องหาคำตอบ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม

นทีลุกจากเก้าอี้และเดินไปที่โต๊ะทำงาน เขาเปิดลิ้นชักและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มือของเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อเขานึกถึงข้อความที่มีนาส่งมาในคืนนั้น ข้อความที่บอกให้เขาไปรับมินตราในที่เปลี่ยวที่ไม่เคยมีใครไปมาก่อน มันเหมือนกับสัญญาณบางอย่างที่เขามองข้ามไป ทั้งที่ในใจเขารู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลมาตลอด

เขาเปิดแอปข้อความและเริ่มเลื่อนหาข้อความเก่า ข้อความที่มินนาเคยส่งให้เขาในคืนนั้นมันยังคงอยู่ในประวัติการสนทนา ไม่ต่างจากการทิ้งร่องรอยที่ไม่สามารถลบออกไปได้

"ไปพบมินตราที่สวนสาธารณะตอนเที่ยงคืน" นทีอ่านข้อความที่มีนาเคยส่งมาและมันกรีดลึกลงไปในใจเขา ข้อความนั้นมันดูเหมือนจะธรรมดาในตอนแรก แต่เมื่อนึกย้อนกลับไป มันกลับทำให้เขารู้สึกถึงความไม่ปกติอย่างรุนแรง

นทีทบทวนความทรงจำของคืนนั้น เขานึกถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้น แม้ในตอนนั้นเขาจะรีบร้อนและหลงไปตามคำขอของมีนา แต่กลับรู้สึกเหมือนตัวเองถูกหลอกให้ตกหลุมพรางของเธอ

"ทำไม… ทำไมต้องทำแบบนี้?" คำถามนั้นยังคงก้องอยู่ในหัวของเขา ขณะที่เขานั่งอยู่ในห้องมืดๆ ที่เต็มไปด้วยอดีตที่ไม่อาจลืม

เขาตัดสินใจว่าจะต้องหาคำตอบให้ได้ เขาต้องเจอกับมีนา และถามเธอตรงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น ทำไมเธอถึงต้องทำให้มินตราต้องจากไป และเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ยังไง

นทีลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานและมุ่งหน้าออกจากห้องไปอย่างตั้งใจ คืนนี้เขาจะหาคำตอบให้ได้... แม้ว่ามันจะทำให้เขาต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้ก็ตาม