ศาสตราจารย์ที่รัก
[ Chapter 1 : สิ่งที่เรียกว่าพรมลิขิต ]
⚠️ไม่ได้มีเจตนาทำให้ตัวละครเสียหาย เนื้อหาทั้งหมดล้วนเป็นจินตนาการของผู้เเต่ง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
Sun
เพราะงั้นคุณต้องรับผิดชอบฉันค่ะ
หญิงสาววัยมัธยมปลายที่ย่างเข้ามหาวิทยาลัยได้นัดพบกับอาจารย์ท่านหนึ่งด้วยเหตุผลเพราะต้องการมาบอกความรู้สึกในใจ ชายวัยกลางคนคนนี้ทำได้เพียงนั่งพิจารณากับสิ่งที่ได้ยินมา
Horace
ทำไมฉันจะต้องรับผิดชอบเธอด้วย ?
Horace
เราเคยเจอกันด้วยเหรอ ?
Sun
เคยสิคะ เดาว่าคุณคงจำฉันไม่ได้
Sun
เพราะตอนนั้นฉันเองก็ยังเด็กมากเเละก็ดูต่างจากตอนนี้
Sun
จริง ๆ ก่อนหน้านั้นก็เคยเจอนะ... //พึมพำ
Sun
ฉันเจอกับคุณครั้งเเรกที่สวนสาธารณะตอนหกโมงกว่า ๆ
Sun
ตอนนั้นสภาพอากาศแย่มากทำให้ฝนตกทั้งวัน
Sun
ฉันนั่งตากฝนอยู่ตรงม้านั่ง คุณก็เดินเข้ามาหาฉันเเล้วก็ยื่นร่มให้
ชายหนุ่มตรงหน้านั่งฟังเด็กสาวพูดไปพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ คิ้วของเค้าทั้งสองข้างม้วนติดกัน
Horace
เธอถึงชอบฉัน แล้วก็ตามหาตัวฉันถึงที่มหาลัยน่ะ
เด็กสาวลุกขึ้นพร้อมกับใช้มือทุบไปที่โต๊ะเเรง ๆ หนึ่งที เเละเเสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
Sun
มันคือพรหมลิขิตยังไงละคะ !
Sun
คุณรู้จักคำว่ารักเเรกพบไหม !
Horace
ฉันอายุมากกว่าเธอ เพราะงั้นอย่ามาทำกริยาแบบนี้
ทุกอย่างค่อย ๆ เงียบลง ซัน เด็กสาวผู้ใจร้อนได้สติจึงค่อย ๆ นั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง เธอเเสดงสีหน้ารู้สึกผิด พลางบ่นงึมงัมอะไรในปากไปด้วย
Sun
ปกติไม่มีใครปฎิบัติกับฉันเเบบนั้นน่ะค่ะ...
Sun
ตอนนั้นก็เลยรู้สึกราวกับว่ามีคนกำลังให้ความสำคัญกับตัวเองหรือกำลังเป็นห่วงเราอยู่
ความรู้สึกของเธอถูกถ่ายทอดออกมาทางคำพูด น้ำเสียง เเละสีหน้า ความรู้สึกไม่ชอบใจของฮอเรซในตอนเเรกได้เปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกเห็นใจเเทน
เขายื่นจานขนมมาการองให้เด็กสาว ที่ตอนนี้กำลังนั่งก้มหน้าพร้อมกับดวงตาที่ดูหม่นหมองลง
Horace
เธอไม่ชอบมาการองเหรอ
Sun
คือฉันไม่เคยกินน่ะค่ะ ก็เลยไม่รู้..
มือเรียวเล็กเอื้อมไปหยิบมาการองขึ้นมาหนึ่งชิ้น เธอมองดูขนมนี้ครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ กัดเข้าไปหนึ่งคำเล็ก
Sun
อื้ม ! อร่อยจัง ไม่หวานมากด้วย
ขณะเดียวกันฮอเรซก็พ่นควันบุหรี่ออกมาพร้อมกับเผยรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก
Horace
ถ้าชอบงั้นก็กินให้หมดเถอะ
สายตาของฮอเรซจ้องมองเด็กสาวที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความเอ็นดู
Sun
หรือว่าคุณมองฉันเเล้วยิ้มกัน
Sun
อืมมม ถ้าเป็นเเบบนั้นฉันคงจะใจฟูมา---
เวลาได้ผ่านไปเรื่อย ๆ สภาพอากาศที่ในตอนเเรกบอกว่าฟ้าจะโปร่ง เเต่ในตอนนี้ท้องฟ้ากลับเต็มไปด้วยเมฆสีเทาเเละเชื่อว่าในอีกไม่กี่นาทีฝนก็จะตกลงมาอย่างเเน่นอน
Horace
ฝนจะตกหรอ ไหนพยากรณ์อากาศบอกเเดดจะออก
ซันเคี้ยวขนมในปากพร้อมชะเง้อหน้าออกไปมองเป็นระยะ ๆ
ฮอเรซเก็บสัมภาระของตัวเองทั้งหมด เขาเรียกพนักงานมาเก็บเงิน
Sun
คุณจะจ่ายเองทั้งหมดเลยเหรอคะ
เขาไม่ตอบเเต่ยื่นเงินทั้งหมดให้พนักงานไปเเล้ว
ซันจึงต้องรีบกินให้เสร็จเเล้วลุกเดินตามฮอเรซออกไป เเต่เพราะเขาขายาวเกินไปหรือเพราะเธอขาสั้นกันนะ เธอเลยวิ่งตามเขาไม่ทัน
ฝนเม็ดเเรกหยดลงมา ตามมาด้วยเม็ดอื่น ๆ จนในที่สุดก็ได้ตกลงมาทั่วทั้งท้องฟ้า
พื้นตามทางเท้าเปียกเเละมีน้ำขังอยู่เป็นจุด ๆ ซันพยายามวิ่งตามฮอเรซพร้อมเรียกชื่อเขาไปด้วย เเต่เพราะความซุ่มซ่าม และความเด๋อด๋าของเธอเอง เธอเลยไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างทำให้ล้มลงไปกองกับพื้น
ตัวเธอเปียกน้ำฝน เห็นอย่างนั้นเธอก็เริ่มเเสดงทีท่าว่าจะร้องไห้ออกมา
ฮอเรซหันมามอง แล้วเดินเข้ามาใกล้ ๆ พลางยื่นมือเข้ามาหาเด็กสาวที่กำลังทำหน้าเหมือนเด็กงอแง
เธอเอื้อมมือไปจับเเละลุกขึ้นมา
Sun
ฮื่ออ...ชุดสีขาวซะด้วย เปื้อนไปหมดเลย
ไม่เพียงเเต่ชุดสีขาวจะทำให้เปื้อนง่ายเเล้ว เเต่เพราะชุดที่เธอใส่นั้นมันค่อนข้างจะบางด้วย จึงเผยให้เห็นสรีระร่างกายของเธอทั้งหมด
ซึ่งเรื่องนี้เด็กนิสัยทอมบอยอย่างซันคงไม่สนใจเท่าไหร่นัก เธอมัวเหวี่ยงหน้าบ่นอุบอิบไม่สนใจคนรอบข้างที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมา
แต่คงไม่ใช่กับฮอเรซ เขาสังเกตว่าผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาจ้องมาที่พวกเขาทั้งคู่ ฮอเรซจึงรีบคว้าตัวเด็กสาวเข้าไปในรถของตนทันที
เขาเอื้อมมือไปหลังรถเพื่อหยิบเสื้อคลุมของตัวเองออกมา ก่อนจะโยนมันให้กับเด็กสาวที่กำลังนั่งตัวสั่นงก ๆ ทันทีที่ขึ้นรถราวกับลูกแมวตกน้ำ
เธอทำท่าอ้ำอึงก่อนจะนำมาห่มร่างกายของตัวเองไว้
เสียงบ่นพึมพำของเธอถูกปกคลุมไปด้วยเสียงฝนที่กำลังตกอยู่
เขาเหล่สายตามองมาที่เด็กสาวเป็นระยะ ๆ ใบหน้าที่เเดงระเรื่อของเธอทำเอาตัวเขานั้นรู้สึกไม่เป็นตัวเอง
Sun
ตรงคอนโดใกล้ ๆ ห้าง LA น่ะค่ะ
รถได้ทำการออกตัว ในระหว่างทางไม่มีใครได้เปิดบทสนทนาพูดคุยกันเลยจนถึงไปที่หมาย
Horace
เดินขึ้นไปเองได้ใช่ไหม
Horace
เธอใส่ไปก่อนก็ได้ แล้วค่อยเอามาคืนฉันทีหลัง
Horace
รู้มหาลัยที่ฉันสอนแล้วไม่ใช่เหรอ
Horace
งั้นหาโอกาสเอาไปคืนแล้วกัน
ซันโบกมือลาฮอเรซก่อนจะเดินปรี่ขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง
ในห้องของเธอเต็มไปด้วยหนังสือมากมายที่เธอเอาไว้อ่านเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ฮอเรซสอนอยู่ เเละเธอตั้งใจว่าจะสอบเข้าคณะที่เขาสอนอยู่ด้วย
เเต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีอารมณ์อ่านมันเเล้ว เธอเลยรีบไปอาบน้ำก่อนจะเข้านอน
[ Chapter 2 : การกลับมาของพี่สาว ]
ฮอเรซได้เตรียมตัวไปสอนที่มหาวิทยาลัยตามปกติที่เคยทำ เขาเดินเข้าไปในมหาลัยเเต่เขากลับรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกำลังเเอบเดินตามเขามาตั้งเเต่หน้าประตู ตัวเขารู้สึกได้เเต่ก็ไม่ได้หันไปมอง
จนเมื่อเขาเดินมาถึงที่ห้องทำงานของตัวเอง ขณะประตูกำลังจะปิด หางตาของเขาดันหันไปเห็นเด็กสาวที่น่าจะเป็นคนที่เดินตามเขามาเมื่อครู่ยืนรออยู่
เขาเปิดประตูออกไปดูก็พบว่าเป็นซัน เด็กสาวคนเมื่อวานนี้ อาจารย์หันหน้ามองซ้ายขวา เมื่อไม่พบใครก็ได้ลากเเขนซันเข้ามาในห้องเเละปิดประตูทันที
Horace
เธอตามฉันมาถึงที่นี่ทำไมเนี่ย
Horace
อ่า..เเล้วทำไมเธอไม่ทักฉันตอนหน้าประตูมหาลัยล่ะ
Sun
ก็พยายามเรียกเเล้วเเต่อาจารย์ก็เดินหน้าตั้งมาที่นี่เลยนี่คะ
Sun
จะให้ฉันทำยังไงนอกจากเดินตามมาล่ะคะ คนก็มองเต็มเลย
Horace
เขาก็คงคิดว่าเธอเป็นลูกสาวไม่ก็นักเรียนของฉันนั่นแหละ
ซันขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดเมื่อครู่ เเต่เธอเก็บอารมณ์ไว้เเล้วยื่นกล่องข้าวให้ฮอเรซ
Sun
อันนี้ฉันทำมาให้คุณค่ะ
ฮอเรซรับไว้ด้วยสีหน้าที่มึนงง จากนั้นซันก็เดินออกจากห้องไปทันที
กล่องข้าวไม้ขนาดพอดีมือ ด้านในถูกบรรจุไปด้วยข้าวสวยร้อน ๆ โปะด้วยไก่ทอดกรอบ ๆ และราดด้วยแกงกะหรี่
Horace
เธอเอาเวลาไหนไปเคี่ยวแกงกะหรี่เนี่ย
Night
อารมณ์ดีอะไรแต่เช้าฮะ ?
Sun
เกิดเรื่องดี ๆ ขึ้นนิดหน่อยนี่นา
Night
เธอมันก็เกิดเรื่องดี ๆ ทุกวันนั่นแหละ
Night
จะสักกี่เดือนกันเชียว
Night
คนที่แล้ว 3 เดือนก็กลับมานั่งร้องห่มร้องไห้ละ
Night
คนนี้ฉันขอพนันว่าน่าจะ 2 เดือน
Sun
จะมาพนันบ้าอะไรของนาย !
Night
งั้นเปลี่ยนไปเป็น 5 เดือนแล้วกัน
Night
จากแววตาที่ดูจริงจังของเธอน่ะ
Night
ไล่เป็นหมูเป็นหมาเลยนะ
Sun
ที่พูดมาทั้งหมดนั่นนายไม่ได้เป็นหรอก
Night
นี่เธอกวนฉันเหรอหะะ !?
ไม่รอช้าไนท์ก็รีบเข้าประชิดตัวซันในทันที เขาเกือบจะคว้าแขนเสื้อของซันได้แล้วหากเธอไม่รีบชิ่งลุกออกไปก่อน
Night
รู้ตัวสินะว่าจะโดนอะไร
Night
ถึงได้เตรียมตัววิ่งเนี่ย
ซันทำท่ากวักมือเรียกเพื่อเพิ่มความกวนเข้าไปอีก
ข้อความโทรศัพท์ของไนท์ดังขึ้น
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพร้อมยกมือเป็นสัญญาณบอกซันว่ายกนี้พักก่อน ซึ่งซันก็เข้าใจและเดินเข้ามาหาไนท์ด้วยความสงสัย
Night
เหมือนพี่แกจะกลับจากอิตาลีเย็นนี้
Night
ซึ่งก็น่าจะถึงที่นี่พรุ่งนี้พอดี
หลังจากที่ได้ยินแบบนั้นซันก็มีท่าทีเปลี่ยนไปทันที เพราะความสัมพันธ์ของเธอกับพี่สาวคนโตในวัยเด็กไม่ค่อยจะดีนัก ช่วงนั้นพวกเธอเลยมักจะมีปากเสียงกันอยู่บ่อย ๆ
แต่พอเรนแต่งงานเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป ไม่ค่อยเถียงกับซันมากเท่าแต่ก่อน ดูจะใจเย็นลงและเริ่มไม่ค่อยสนใจเรื่องจุกจิก
Sun
หลังจากพี่แกหย่ากับสามีคนเก่า ก็ย้ายไปอิตาลีตั้งเกือบครึ่งปี
Sun
หรือกลับมาเพราะยังลืมกันไม่ได้ ?
Night
คิดอะไรเป็นตุเป็นตะไปได้ //ยีหัวซัน
Night
เธอยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจเรื่องผู้ใหญ่นะ
Sun
นายก็อายุเท่าฉันไหมล่ะ !
Night
แต่ถึงเธอจะพูดแบบนั้นก็เถอะ
Night
ฉันว่าพี่เรนไม่กลับมาหาคนเก่าคนนี้หรอก
Night
ดูเหมือน... ผู้ชายคนนี้จะหมกมุ่นอยู่กับอะไรบางอย่างนี่สิ
Night
เพราะงั้นพี่เรนเลยตัดสินใจออกมายังไงล่ะ
ซันรีบคว้าคอเสื้อไนท์มาด้วยความโกรธ
Night
ล..แล้วเธอจะโมโหอะไรขนาดนี้เนี่ย
ยิ่งพยายามหลบตามากเท่าไหร่ ไนท์ก็ยิ่งจ้องมากขึ้นเท่านั้น
Night
เธอปิดบังอะไรฉันแน่ ๆ
Sun
เพราะมันไม่มียังไงล่ะ !
ไม่ทันไรเจ้าตัวก็รีบวิ่งหนีความผิดในทันที
[ Chapter 3 : เหตุผล ]
" โอ้ย... นั่งเครื่องบินมาตั้งไกลขนาดนี้ ทำไมให้ยัยน้องสาวมารับด้วยสีหน้าแบบนั้นล่ะ "
Sun
ยังดีนะที่วันนี้วันเสาร์
Rain
ขอบใจแล้วกันที่ลำบากมารับ
Sun
วันนี้มีเรียนพิเศษ เลยมาไม่ได้
Rain
อีกไม่ถึง 4 เดือนก็สอบเข้ามหาลัยกันแล้ว
Rain
มีมหาลัยในใจกันแล้วหรือยัง
ทั้งสองเดินพูดคุยกัน จนไปถึงรถที่จอดรอไว้อยู่
คนขับรถเดินออกมารับกระเป๋าเดินทางของเรนไปเก็บไว้หลังรถ
เรนเดินมาอีกทางเพื่อเปิดประตูรถขึ้นเอง
Sun
ทำไมถึงทำหน้าตกใจขนาดนั้นล่ะ ?
Rain
มหาลัยนี่มันก็ดีนะซัน
Rain
ไม่ได้อยู่รั้งท้ายขนาดนั้น
Rain
พี่ว่าความสามารถเรามันยังไปได้ไกลกว่ามหาลัยนี้อีกนะ
Sun
ก็น้องคิดไว้แล้วว่าจะเข้าที่นี่
Sun
ที่พี่ไม่สนับสนุนเป็นเพราะแฟนเก่าพี่เป็นอาจารย์สอนที่นี่เหรอ
ในรถเงียบกริบทันทีที่ซันเอ่ยปากพูดแบบนั้น เรนก็ดูอึ้ง ๆ เช่นเดียวกัน
Rain
พี่แค่คิดว่าเรายังไปมหาลัยที่ดีกว่านี้ได้อีก
Rain
พี่ไม่อยากให้เรากดความสามารถตัวเองไว้แค่ตรงนี้
Rain
เหตุผลที่พี่หย่ากับเขาน่ะ
Rain
มันเป็นเพราะพี่นอกใจเขาเองนั่นแหละ
Sun
ทำไมพี่ถึงทำแบบนั้น..ล่ะ
Rain
ซันจะทนได้ไหมถ้าหากรู้ว่าสามีของตัวเองยังอาลัยอาวรณ์ถึงรักครั้งเก่าอยู่น่ะ
Rain
จะทนได้ไหมถ้าเกิดรู้ว่าเขายังเก็บรูปของผู้หญิงคนนั้นไว้อยู่
เรนหันหน้ามามองซันพร้อมด้วยสายตาที่จริงจัง กับความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้มากมายสื่อออกมาผ่านดวงตา
Sun
พี่ก็ไม่ควรนอกใจเขานี่
Rain
เพราะงั้นพี่เลยหย่ากับเขาไง
Rain
ดูเขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นด้วยนะ
Rain
มีทำหน้าเศร้า ๆ บ้าง แต่ก็ไม่มีมากกว่านั้น
Rain
เพราะในใจเขายังมีคนเก่าอยู่ยังไงล่ะ
Rain
แต่พี่ก็มีความสุขดีนะหลังจากวันนั้น
Rain
จากนั้นพี่ก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกับเขาอีกเลย
Rain
เพราะงั้นไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็นอาจารย์ที่มหาลัยนั้นหรอก
Rain
แต่เพราะพี่เป็นห่วงเรื่องความสามารถซันจริง ๆ
Rain
จะบอกว่าค่อย ๆ คิดก็ไม่ได้
Rain
เพราะมันใกล้ถึงวันสอบจริงแล้ว
Rain
เพื่ออนาคตของตัวเธอเอง
Rain
เด็กน้อยของพี่เริ่มโตเป็นผู้ใหญ่แล้วสิน้าา
Sun
พ..พูดอะไรบ้า ๆ เหมือนกับไนท์อีกแล้ว !
" ดูยุ่ง ๆ จังนะครับศาสตราจารย์ ~ "
ร่างของชายวัยกลางคนกำลังหมกมุ่นอยู่กับกองเอกสารมากมายบนโต๊ะ ตัวเขาไม่มีแม้แต่เวลาจะหันไปมองรุ่นน้องอีกคนที่เดินเข้ามา
Horace
นายมีสอนพิเศษไม่ใช่เหรอ
Allen
แต่คิด ๆ ดูมากวนคุณก่อนค่อยไปดีกว่า
Horace
มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมา
อัลเลนไถเก้าอี้มานั่งที่ตรงข้ามกับฮอเรซ
ฮอเรซรีบหันขึ้นมาจ้องอัลเลนทันที
Allen
เพราะเขาเด็กมากเลย ผมก็เลยไม่รู้ว่าเข้าหายังไง
Allen
เขาเป็นเด็กที่ผมสอนพิเศษอยู่ด้วยสิ..
Horace
มีจรรยาบรรณของความเป็นครูอยู่ไหมเนี่ย !
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
