เเสงภายใต้ตะเกียงส่องกระทบ ม่านสีขาวบางอย่างเเผ่วเบาในความมืด สะท้อนใบหน้าที่งดงามเเละศักดิ์สิทธ์ราวเทพพระเจ้า   กู่ตู่เหยากวงยกมือปิดปากไอสองสามครั้งเเล้วกระอักเลือดออกมา  ใบหน้าที่ซีดจางอยู่เเล้วของนางก็จางลงไปอีก ราวกับจะเเหลกสลายไปได้ทุกเมื่อ

เธอมีใบหน้าที่สวยงามราวอมตะ ศักดิ์สิทธ์เเละไม่อาจลบหลูได้ ท่ามกลางม่านสีขาวที่พันกัน ภายใต้เเสงตะเกียง ดูชั่วร้ายเล็กน้อย 

" หยุดบรรยายได้เเล้ว เเค่ไอก็ต้องบรรยายด้วยหรอ? " กู่ตู่เหยากวงพูดไม่ออก อะไรคือชั่วร้าย นางรู้ดีว่านางสวย เเต่ไม่รู้ทำไมระบบชอบบรรยายฉากต่างๆจนนางอดไม่ได้ที่จะเขิลอาย เมื่อใดที่ได้ยินนางก็เผลอทำท่าทางตามคำบรรยายโดยไม่รู้ตัว รู้สึกราวกับว่าตัวนางเป็นอมตะ 

กู่ตู่เหยากวง " .... "  

จริงๆเเล้วนางไม่ได้มาจากโลกนี้ ฮาฮ่า      ใช้เเล้วมันเป็นอย่างที่ทุกคนคิด   เดินทางข้ามเวลา? "..."  นางไม่เคยคาดคิดเเละคิดคาด เเต่มันก็เป็นไปเเล้วอะ

"มันเป็นไปไม่ได้ !!!" 

 เเละร่างที่นางสวมอยู่ ก็คือนางร้ายในนิยายเรื่อง เดินทางข้ามเวลาผู้เป็นอมตะตกหลุมรักฉัน    

เป็นนวนิยายที่นางเขียนเอง  เนื่อเรื่องที่เต็มไปด้วยหลุมเเละไม่เคยกลบ โลกที่เต็มไปด้วยเวทมนท์เเละอมตะ มีความลึกลับอยู่ทั่วทุกที่ โดยเนื้อเรื่องจะกล่าวถึง ตัวเอกหญิง ไป๋มู่จือ เกิดใหม่ในร่างของคุณหนูใหญ่เย่ชิงซีสาวงามอันดับหนึ่งเเห่งตระกูลเย่   

   เเต่นางกลับเป็นขยะที่ไม่มีรากจิตวิญญาณ เจ้าของร่างเดิมใช้ชีวิตอย่างลำบากจนกระทั่งเจ้าชายที่นางรักมายุติการหมั้นหมาย นางจึงกระโดดลงไปในน้ำ          

กระทั่งสิ้นใจตายด้วยความสิ้นหวัง  เเละไป๋มู่จือนักบุญการเเพทย์จาก ศตวรรษที่21 ก็ตื่นขึ้นมาในร่างของเย่ชิงซี เพื่อทวงทุกอย่างที่เป็นของนางเเละให้ทุกคนที่ทำร้ายนางต้องชดใช้!

'  ต่อจากนี้ข้าคือเย่ชิงซี  '                                                                             ด้วยความช่วยเหลือของนิ้วทอง เย่ชิงซีได้สร้างรากทางจิตวิญญาณขึ้นมาใหม่  เป็นรากไฟเเห่ง สวรรค์ ทำสัญญากับสัตว์ศักดิ์สิทธ์ นางจึงเริ่มต้นเส้นทางการโต้กลับเเละโกงไปตลอดทาง จนนางได้มาพบกับ

  นางฟ้าตงเหยาสาวงามอันดับหนึ่ง เเห่งสำนักชิงหยุนเหมิน  ผู้ถือกำเนิดมาพร้อมกระดูกหยกน้ำเเข็งซวนหยิน  นางเป็นหนึ่งในคู่เเข่งความรักของนางเอก   

 ที่เกือบฆ่านางเอกได้หลายครั้ง  เเละนางเอกเเทบไม่อาจสู้กลับได้      เเต่ในท้ายที่สุดนางก็ตายภายใต้เขตต้องห้ามเพื่อปกป้องพระเอก   หนานกงหยู จากผู้เป็นอมตะนับ10องค์ 

ถึง เเม้ว่านางจะตายไปในท้ายที่สุดเเละไม่อาจเป็ยภัยคุกคามนางเอกอีกต่อไป เเต่ในทางกลับกันนางสามารถทำให้หัวใจพระเอกสั่นไหวได้ชั่วขณะหนึ่ง ทำให้เขาไม่อาจลืมนางไปได้ชั่วชีวิต เขาทำได้เพียงฝังเรื่องราวของนางลงไปในส่วนลึกของความทรงจำ 

   ว่าครั้งหนึ่งเคยมีคนผู้หนึ่งที่ทำทุกอย่างถึงขั้นยอมตายเพื่อเขา เเลกกับการเป็นที่จดจำของเขาตลอดไปเเม้ไม่ได้หัวใจของเขาก็ตาม 

ใช่เเละนางก็คือนางฟ้าตงเหยา หรือชื่อที่เเท้จริงของนาง กู่ตู่เหยากวง คุณหนูใหญ่เเห่งตระกูลกู่ตู่    เป็นหนึ่งในมหาอำนาจลึกลับที่สืบทอดมาตั้งเเต่สมัยโบราณ

เเม้ มรดกที่เเท้จริงจะถูกตัดขาด ตระกูลกู่ตู่ก็ยังคงเป็นมหาอำนาจโบราณอันยิ่งใหญ่เเละไม่อาจล่วงเกินได ถ้าหากเชื้อสายโบราณของนางบรรลุความเป็นอมตะ กู่ตู่เหยากวงก็จะสามารถปลุกความทรงจำทางสายเลือดที่เเท้จริงของตระกูลกู่ตู่ขึ้นมาได้   

จะบอกว่านางสวมร่างก็ไม่ถูก                   เพราะนางเกิดเป็นกู่ตู่เหยากวง ทั้งร่างกายเเละจิตวิญญาณล้วนเป็นนางทั้งสิ้น  ตอนเเรกนางไม่เคยคิดว่านี้คือนิยายที่นางเเต่งจนกระทั่ง

เมื่ออายุ 10ปี นางเข้าร่วมพิธีปรุกรากจิตวิญญาณนางเเละได้ปลุกกระดูกหยกน้ำเเข็งซวนหยินขึ้นมาตามเนื้อเรื่อง 

โดยไม่คาดคิด   ร่างกายของนางพัฒนาเป็นร่างกายศักดิ์สิทธิ์ซวนหยินโบราณ ล่วงหน้า

เพราะมรดกที่เเท้จริงถูกตัดขาด   พลังจิตวิญญาญที่เพิ่มขึ้นกระทันหันของนางเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนถึงระดับจักรพรรดิ์ขั้นสูงสุดในพริบตาเเละไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

ในทางกลับกัน นางไม่อาจควบเเน่นเเก่นเเท้เเห่งจิตวิญญาญเเละก้าวสู่ขั้นราชันย์ได้ พลังศักดิ์สิทธิ์ที่มากเกินไปกัดกร่อนร่างกายของนาง ราวกับถูกเข็มน้ำเเข็งหมืนปีนับไม่ถ้วนทิ่มเเทงทั่วร่างกาย ทำให้นางไม่อาจควบเเน่นเเก่นเเท้จิตวิญญาณเเล้วก้าวสู่ขั้นราชันย์ได้  นางจึงต้องเผชิญกับความทุกทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

  เส้นผมสีดำ เเปรเเปลี่ยนเป็นสีขาวราวหิมะเเม้กระทั่งคิ้วเเละขนตา    สัญญลักษณ์แห่งกฎสีทองปรากฎขึ้นระหว่างคิ้ว  

  ในดินเเดนที่ถูกตัดขาด  เเละมีเพียงการฝึกวิชาอมตะปิงซวนจื่อที่หายสาบสูญ ไปในสมัยโบราณถึงจะทรงพลังพอที่จะสามารถขวบเเน่นเเก่นเเท้พลังต้นกำเนิดได้ของร่างกายศักดิ์สิทธิ์ซวนหยินโบราณ

เเละกาวสู้ขั้นราชันย์ได้สำเร็จ เเละอีกวิธีหนึ่งที่เป็นไปไม่ได้เช่นกันนั้นก็คือการ ดูดซับเเก่นเเท้จิตวิญาณอมตะ   น่าเสียดายที่ทวีปนี้ถูกตัดขาดเเละไม่มีอมตะที่เเท้จริงอีกต่อไป    

ผู้คนในทวีปจิ่วเทียนล้วนทราบกันดีว่าผู้ที่สามารถบันลุถึงขั้นจักรพรรดิคือจุดสูงสุดเเละไม่อาจไปต่อได้ทำได้เพียงมีอายุไขเพียงหนึ่งหมื่นปีเท่านั้น  เเต่ในตระกูลโบราณล้วนทราบกันดีว่าต่อจากระดับจักรพรรดิยังมีระดับที่สูงกว่าคือ ขั้นราชันย์  ขั้นวิญญาญสวรรค์  เเละ ผู้เป็นอมตะ

ในฐานะผู้เเต่งนิยายเรื่องนี้ กู่ตู่เหยากวงรู้ดีว่าใครคือผู้เป็นอมตะที่สามารถช่วยนางควบเเน่นเเก่นเเท้อมตะ เเละอาจช่วยนางได้ นั่น ก็คือพระเอกหนานกงหยู  ในนิยายเนื้อเรื่องหลักหนานกงหยู คือจักรพรรดิ์อมตะที่ตกลงมาสู่โลก  เเละอีกผู้หนึ่งก็คือ เสินหลางกวน  ศัตรูคู่อาฆาตของพระเอก เทพอมตะผู้เต็มไปด้วยความชั่วร้าย

กู่ตู่เหยากวงพยายามควบคุมพลังทางจิตวิญญาณอย่างสุดกำลังขนะคิดเเละอดไม่ได้ที่จะพึมพำ " ยุ่งยาก " ไม่ใช่ว่ามันเป็นไปไม่ใด้ที่จะเข้าใกล้พระเอกหรือบอสจอมวายร้าย     

เเต่ ในฐานะผู้เขียนนิยายเรื่องนี้ นางรู้ดีว่าเรื่องราวมันไม่ง่ายเช่นนั้น เพราะเนื้อหาในนิยายมันเป็นเเค่ส่วนเล็กๆเท่านั้น  ในฐานะนักเดินทางข้ามเวลานางก็มีนิ้วทองเช่นกัน     

      นางมีโลกสมุดเเห่งความทรงจำที่วุ่นวาย มันเก็บบันทึกความคิดเเละความทรงของนาง รวมถึงเนื้อเรื่องต่างๆในนิยาย เเละรวมนิยายหลายๆเรื่องที่นางเเต่งเเละอ่าน              เเละจินตนาการต่างๆในความคิดของนางก็เเยกอยู่ในหนังสือเหล่านั้น    

มันยังมีเเผนมากมายที่นางไม่เค่ยเขียนลงไปในนิยาย  เเละเเค่คิดไว้ในหัว ทำให้นางรู้ว่าโลกนี้มันไม่ง่ายอย่างที่คิดถ้าคนเหล่านั่นสั่งเกตุเห็นนางละก็ นางก็คงจะตายโดยไม่รู้ตัว      กู่ตู่เหยากวงขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดความหนาวเย็นเเผ่ออกมาจากกระดูกจมลงทั่วร่างกาย ของนาง

พลังทางจิตวิญญาณที่มากเกินไม่อาจทะลวงผ่านได้สะสมมากยิ่งขึ้นในร่างของนาง

เเค่เพียงพลังที่เล็ดรอดออกมาก็ทำให้อากาศเเข็งตัวเเละกลายเป็นน้ำเเข็ง  โลหิตสีเเดงไหลลงที่มุมปาก ร่างกายของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด รู้สึกชาจนนางไม่อาจขยับมือได้    ราวกับถูกเเช้เเข็งในน้ำเเข็งมานับหมื่นปี 

 [ ติ๊ง! ระบบร่างโคลนอมตะเปิดใช้งาน ]

    [    นับถ่อยหลังการเข้าสู่ระบบ 5 ปี ]

" ระบบ " กู่ตู่เหยากวงส่งเสียงผ่านริมฝีปากที่ไม่อาจขยับได้ ดวงตาของนางก็มืด นางล้มลงในอ้อมเเขนของกู่ตู่หยวนด้วยใบหน้ซีดเซียว "เหยาเอ๋อ "  กู่ตู่หยวนพูดอย่างกังวล รอบข้างผู้อาวุโสที่กำลังตื่นเต้น กับรากจิตวิญญาณน้ำเเข็งซวนหยิน ต่างตกตะลึงเเทบไม่อาจรักษาสติไว้ได้    จักรพรรดิ์ อายุ10ปี!!

เสียงเย็นชาดังขึ้นจากเเท่นบันลังด้านบน

" จากนี้ไปใครที่กล้าเผยเเพร่เรื่องราวออกไปข้างนอก  ตาย! " กู่ตู่ซิงเฉินสะบัดมือไปด้านหลัง ด้วยใบหน้าเย็นชา  เขามีผมสีดำยาวสามพันเส้นปลิวไปด้านหลังสวมมงกุฎหยก ผ้าคลุมสีขาวกระพือไปตามลม   เสียงที่เย็นชาของเขาดังขึ้นในหัวของสาวกเเละเหล่าผู้อาวุโสทุกคน

ทำให้เหล่าสาวกเเละผู้อาวุโสรู้สึกหนาวสั่นราวกับว่าวิญญาญจะถูกบดขยี้ไปได้ทุกเมื่อ   กู่ตู่ซิงเฉินเหลือบมองกู่ตู่เหยากวงในอ้อมเเขนกู่ตูหยวน สะบัดเเขนเสื้อร่างของทั้งสามก็หายไป

ปรากฏตัวในส่วนลึกสุดของตระกูลกู่ตู่ เขตหวงห้ามเยือกเเข็ง  สถานที่ที่สัตว์ประหลาดเฒ่าอายุนับหมื่นปี คือบรรพบุรุษเเห่งตระกูลกู่ตู่  

ภายในเขตหวงห้ามเต็มไปด้วยความหนาวเย็น เต็มไปด้วยต้นไม้สีขาว    คริสตัลน้ำเเข็งกระจัดกระจายบ้างลอยบนอากาศ  บ้างวางอยู่บนพื้น เปล่งกลิ่นอายที่หนาวเย็นจนอากาศความเเน่นเป็นน้ำเเข็งจนเเม้เเต่ยอดฝีมือขั้นราชาก็อาจเเข็งตายได้ 

ในส่วนลึกของเขตหวงห้าม

ชายหนุ่มอายุราว20ปี เอนตัวบนตั่งหยกน้ำเเข็ง เส้นผมสีขาวราวหิมะพระองค์มีใบหน้าที่อ่อนโยนดั่งหยก ในอาภรณ์สีขาวคลุมทับด้วยผ้าคลุมสีดำ ราวกับอมตะที่ตกผู้สู่โลก

บนโต๊ะหมากล้อมขยับอย่างเเผ่วเบาบนกระดานหมาก โดย ชายหนุ่มอีกคน เขามีเส่นผมสีดำสามพันเส้นยาวระพื้นในอาภรณ์สีดำ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเรียบเฉยปิดทับด้วยหน้ากากครึ่งซีก 

" กู่ตู่ซิงเฉินทำความเคารพบรรพบุรุษปิงหยิน เเละบรรพบุรุษหยุนอิง" กู่ตู่เฉินก้มตัวลงคารวะ  ชายหนุ่มทั้งสองอย่างเข้มครึมโดยมีกู่ตู่หยวนทำตามด้านหลัง โดยยังคงอุ้มกู่ตู่เหยากวงไว้ในอ้อมเเขน

ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาคือ บรรพบุรุษปิงหยินเเละชายหนุ่มที่เล่นหมากรุกคือบรรพบุรุษหยุนอิง

ชายหนุ่มทั่งสองคือยอดฝีมือขั้นวิญญาณสรรค์ที่มีชีวิตอยู่มานับหมื่นปี ในตระกูลกู่ตู่  เป็นรากฐานที่ลึกที่สุดในตระกูลกู่ตู่ โดยที่เท้าข้างหนึ่งของพระองค์ ทรงเก้าสู่ขั่นอมตะ

" ไม่ต้องมีมารยาท "

กู่ตู่ปิงหยินพูดด้วยเสียงอ่อนโยน สบัดมือเเล้วลุกขึ้นนั่งตัวตรง 

ร่างของกู่ตู่เหยากวงลอยขึ้นขากอ้อมเเขนของกู่ตู่หยวน มาที่ตั้งน้ำเเข็ง อย่างนุ่นนวน

กู่ตู่เหยากวงอายุราว10 ปี ใบหน้ากลมผิวขาวซีดราวกับศพเย็นๆ เส้นผมสีขาวเงินของนางกระจัดกระจาย โดยมีสัญลักษณ์กฎสีทองระหว่างคิ้ว มีเลือดสีเเดงไหลที่มุมปากตาเเละหู  ราวกับตุ๊กตานางฟ้าตัวน้อยที่เเตกหัก

กู่ตู่หยินขมวดคิ้วกล่าวด้วยเสียงเเผ่วเบา "  ร่างกายศักดิ์สิทธิ์ซวนหยินโบราณ "

"ขอ บรรพบุรุษโปรดให้ความกระจ่าง เเก่ซิงเฉิน"   กู่ตู่ซิงเฉินตกตะลึง เขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวร่างกายศักดิ์สิทธ์นี้ จงอดไม่ได้ที่กล่าวถาม    

บรรพบุรุษปิงหยินชะงัก เเล้วกล่าวช้าๆ"  ผู้ที่ปลุกร่างกายศักดิ์สิทธิ์ซวนหยินโบราณจะเลื่อนขั้นเป็นระดับอมตะโดยตรง กล่าวอีกอย่างก็คือ "

" อมตะโดยกำเนิด "ว่ากันว่าในอดีตผู้ก่อตั้งตระกูลกู่ตู่คือเทพมังกรซวนหยิน  อสูรศักดิ์สิทธิ์จากที่ถือกำเนิดในเขตต้องห้ามลึกลับเยือกเเข็ง  

นั่นหมายความว่านางเป็นเชื้อสายหลักตระกูลกู่ตู่  ส่วนร่างศักดิ์สิทธ์ซวนหยินโบราณ 

เป็นร่างกายโบราณที่เกิดจากสายเลือดที่หลอมรวมกันของมังกรซวนหยินเเละเทพโบราณ "

" นับตั้งเเต่มรดกที่เเท้จริงถูกตัดขาดเเละสายเลือดตระกูลกู่ตู่ก็เจือจางลงไปเรื่อยๆ เพราะไม่อาจปลุกสายเลือดที่เเท้จริงได้ " 

" เเต่นี่เป็นปัญหาเพราะ พลังของร่างกายศักดิ์สิทธิ์ซวนหยินโบราณเเข็งเเกร่งเกินไปเเละมีเพียงการฝึกวิชาอมตะปิงซวนจื่อ

ที่สืบทอดในสมัยโบราณของตระกูลกู่ตู่ถึงจะทรงพลังพอที่จะสามารถขวบเเน่นเเก่นเเท้พลังต้นกำเนิดของร่างกายศักดิ์สิทธิ์ซวนหยินโบราณอมตะได้  เเละอีกวิธีหนึ่งคือดูดซับพลังอมตะ "

" น่าเสียดายที่พลังอมตะถูกตัดขาด พวกเราทำได้เพียงผนึกพลังของนางของไว้ นิเช่นนั้นนางจะต้องทนทุกทรมานจากพลังทางจิตวิญญาณ เช่นนี้กระทั่ง  "

" หลับไหลไปนับหมืนปีไม่ถ่วนเเล้วตื่นขึ้นกลายเป็นเครื่องจักรสังหารที่ไร้อารมณ์ ไม่ก็ทนไม่ไหว ระเบิด " บรรพบุรุษปิงหยินยิ้มมุมปากเล็กน้อย  "  ตาย? "

กู่ตู่ซิงเฉินเเละกู่ตู่หยวนตกตะลึง รู้สึกหนาวสั่น ทั่งสองรีบพูดอย่างกังวล " บรรพบุรุษโปรดช่วยเหยาเอ๋อด้วย "   

"นั่นเป็นเรื่องที่เเน่นอน "

บรรพบุรุษหยุนอิงปรากฎตัวด้านของบรรพบุรุษปิงหยิน ทั้งสองพยักหน้าให้กัน

นิ้วมือราวกับหยกขยับอย่างรวดเร็วด้วยพลังจิตวิญญาณอันทรงพลัง สัญญลักษณ์กฎลึกลับนับไม่ถ้วนของทั่งสองล้อมรอบร่างของกู่ตู่เหยากวงผสานรวมเข้ากับร่างของนาง กระทั่งร่างกายของนางไร้พลังทางจิตญาณ

บรรพบุรุษหยุนอิงขยับนิ้วใต้เเขนเสื้อ เม็ดโอสถสีทอง ก็ล่องลอยเข้าหาปากของกู่ตู่เหยากวง ร่างกายที่เเทบจะพังทลายของนางก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็วตาเปล่า      

ขนตาภายใต้ดวงตาที่ปิดสนิทสั่นเทา ขยับเปิดขึ้นอย่างช้าๆ  เเม้ความเจ็บปวดทั่วร่างจะยังอยู่ เเต่ยางก็รู้สึกดีขึ้นอย่างมากไม่ทรมานเหมือนตายอีดต่อไป ใบหน้าที่กลมเเละหน้ารักของนางหลั่งน้ำทันทีเมื่อพบเข้ากับกู่ตู่ซิงเฉิน

" พ่อ" เสียงน้ำนมดูเเหบเเห้งเเละเจ็บปวดดังขึ้นทันที่." พ่อ เหยาเอ๋อเจ็บ " 

" เหยาเอ๋อไม่ต้องกลัวพ่ออยู่นี่ " กู่ตู่ซิงเฉินพูดด้วยความรัก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด  โดยไม่คาดคิดเมื่ออายุยังน้อย ลูกสาวตัวน้อยของเขาก็เผชิญความเจ็บปวดราวกับตายทั่งเป็นโดยที่เขาไม่อาจช่วยสิ่งใดได้

บรรพบุรุษปิงหยินเหลือบมองทั้งสอง พูดขึ้นอย่างเเผ่วเบา " ผนึกนี้อยู่ได้เพียงหนึ่งปีเท่านั้น   ทุกหนึ่งปีที่ผนึกกำลังจะคลายให้มาที่นี้อีกครั้ง "

ท้ายบท

ยังไม่เเก้คำผิด

ผ้าม่านสีขาวปลิวอย่างเเผ่วเบา กู่ตู่เหยากวงพูดไม่ออกกับระบบ นับตั้งเเต่ตอนนั่นก็ผ่านมา 5 ปีเเล้วตั้งเเต่ระบบปรากฎตัวขึ้น

มันก็ไม่มีประโยชน์ อะไรเลยนอกจากพูดคุยหรือ หรือพรรณาถึงความงดงามเละศักดิ์สิทธิ์ของนาง

 เเละในที่สุด 5ปี เเห่งการนับถอยหลังของระบบก็มาถึง  กู่ตู่เหยากวงเอนกายบนเตียง ทั้งตำหนังของนางทำจากหยกหลิวหลี ที่เเกะสลักอย่างงดงาม

 เส้นผมสีดำสามพันเส้นราวกับขนอีกา เเผ่ขยายทั่วเตียง  นางสวม อาภรณ์สีขาว บริสุทธิ์  ผิวสีขาวซีดราวหิมะ ใบหน้าครึ่งซีก สะท้อนเเสงสีทอง ของไฟใต้ตะเกียงราวกับรูปปั้นเทพอมตะผู้ตกสู่โลก    รอคอยการนับถ่อยหลังของระบบอย่างเงียบๆ

 [ ติ๊ง! ระบบร่างโคลนอมตะเปิดใช้งาน ]

[ ร่างโคลนตัวเเรกจะเชื่อมต่อกันกับร่างหลักโดยสมบูรณ์   ] 

[ การกลับชาติมาเกิดของร่างโคลน ]

[ โปรดเลือกพรสวรรค์ ต่อไปนี้ 3 ตัวเลือก ]

[1.  คุณเกิดมาเป็นขยะเเละเมื่อถูกถอนหมั้นสายฟ้าก็ฟาดลงมา คุณตบหน้าทุกคนเเละกลายเป็นอัจฉริยะที่ไม่ใครเทียบได้]

[2.กระแสเศษไม้ (อย่ารังแกเด็กจนจน อย่ารังแกวัยกลางคนว่าจน อย่ารังแกคนแก่จนจน คนตายสำคัญที่สุด) ]

[3.การควบคุมเท้า (เสียงฟู่)]

[4. ของขวัญจากปรมาจารย์ลัทธิเต๋า (มีโอกาสได้รับไอเทมพิเศษ)]

[5. บุตรแห่งโชคชะตา (คุณต้องเป็นผู้ชาย) ]

[ 6.พรสวรรค์โดยกำเนิด ]

[ 7.คุณเกิดใน เเดนลับที่เต็มไปด้วยอมตะ ( โหมดฮาร์ดคอร์]

[ 8. พระเจ้ากำลังมา ( อย่าเชื่อทุกคนผายลม )]

[9. รุ่นที่สองที่เป็นลบ (สืบทอด IOU ที่มีน้ำใจ)]

[10 (อาวุธ "พิษ" ไม่สามารถสร้างความเสียหายร้ายแรงให้กับคุณได้)]

[กรุณาเลือก! - ]

" เชี้ยไรวะเนี่ย "

ตัวเลือกที่ 1 ถูกนางละเลย นางไม่อยากเเกล้งตบหน้าเเละถูกดูถูกไปตลอดทาง

ตัวเลือกที่สองนางถึงกับพูดไม่ออก " ..."เออข้าม"

นางไม่ค่อยเข้าใจตัวเลือกที่ 3 เช่นกันเเละขี้เกียจค้นหาในความทรงจำ ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย ให้ข้ามไป

ตัวเลือกที่ 4 เหยากวงครุ่นคิด 

ของขวัญจากผู้รู้แจ้ง คนที่เรียกได้ว่าเป็นปรมาจารย์ลัทธิเต๋าจะต้องเป็นผู้ฝึกฝน อมตะหรือเเม้เเต่สูงกว่านั้น 

ข้อ5ข้ามไปเถอะเเม้นางจะอยากลองเป็นผู้ชายหล่อเเต่ เก็บไว้ก่อนอื่น

เมื่อมองไปที่ข้อ6 ดวงตาของนางก็อดไม่ได้ที่จะเป็นประกาย "เก็บไว้ก่อน "

กู่ตู่เหยากวงพิจารณา 4 ข้อสุท้าย อย่างถี่ถ้วน นางเพิกเฉยต่อ ข้อ8เเละ9 โดยตรง ".." ใครเป็นคนใส่ตัวเลือก นางเเค่หวังว่าสักวันจะมีโอกาสได้กระโดดถีบคนผู้นั้น

นางคิดอย่างลึกซึ้ง ในท้ายที่สุดก็เลือก ข้อ6ข้อ7ข้อ10 อย่างเด็ดขาด

[คุณเลือกพรสวรรค์ 6 พรสวรรค์ 7 และพรสวรรค์ 10   สุ่มสร้างคุณลักษณะส่วนบุคคลของคุณ...]

[ ชื่อ : กู่ตู่เหยากวง ]

[ เผ่าพันธ์ : มังกรซวนหยิน ]

[ โชคลาภ : 9 ]

[ ชื่อเสียง : 10 ]

[ร่างกวย : 20 ]

[  7.คุณเกิดใน เเดนลับที่เต็มไปด้วยอมตะ ( โหมดฮาร์ดคอร์]   ความสามารถพิเศษ:6.พรสวรรค์โดยกำเนิด 10 (อาวุธ "พิษ" ไม่สามารถสร้างความเสียหายร้ายแรงให้กับคุณได้)] ]

[นับถอยหลัง: 10, 9, 8]

[ นับถอยหลังศูนย์]

จิตสำนึกของกู่ตู่เหยากวงค่อยๆ ถอนตัวออกจากร่างของนาง 

  กู่ตู่เหยากวงลืมตาขึ้นมาด้วยความงุนงง ทุกสิ่งรอด้านมืดมิดในรอยเเยกด้านบนเเสงสีขาวสาดสองเข้ามาราวกับเเสง เสียงเเตกดังขึ้น ไขใบใหญ่สีขาวเเตกออกจนหมด

เผยให้เห็นงูตัวน้อยสีขาวบริสุทธิ ถ้ามองดีๆจะเห็นขาเล็กๆเเละเขาเล็กๆสองข้างบนหัว

  นี่คือร่างที่สองของ กู่ตู่เหยากวง ซึ่งอาจกล่าวได้ว่าเป็นร่างโคลนซึ่งเป็นสัตว์ประหลาด

ร่างหลักของกู่ตู่เหยากวงและร่างที่สองมีจิตสำนึกเดียวกัน ร่างหลักอยู่ในตระกูลกู่ตู่ ในขณะที่ร่างโคลนมังกรซวนหยินอยู่ในพื้นที่ลึกลับที่ไม่รู้จัก

กู่ตู่เหยากวงคิดอย่างเงียบๆ' ว้าว!! สารฝันอยากเป็นมังกร ' ถ้าตามนิยายหลายๆเรื่องที่นางอ่านส่วนใหญ่มังกรที่เกิดมาจะกินเปลือกใข่ของตัวเอง ในถานะสัตว์ศักดิ์สิทธิ์สิ่งเหล่านี้ต้องมีค่าไม่มากก็น้อย

มังกรน้อยมองเปลือกใข่ด้วยดวงตากลมโตรู้สึกหิวขึ้นมาหน่อยๆ นางก็ไม่ลังเลที่จะกินเปลือกใข่

ในพริบตาเปลือกใข่สีขาวขนาดใหญ่ก็หายไปกู่ตู่เหยากวงรู้สึกง่วงนอนเเละไม่อาจต้านทานได้  นางต้องหลับเพื่อย่อยพลัง ความทรงจำมากมายปรากฎขึ้นในหัวของนาง นางจึงหลับลึกทันทีโดยไม่คำนึงถึงเวลา

500ร้อยปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว จิตสำนึกที่จมอยู่กับความทรงจำของนางก็หยุดนิ่งทันที และนางก็ไม่สามารถแม้แต่จะคิดได้

กู่ตู่เหยากวงลืมตาขึ้นมา เป็นเวลา500ร้อยปีเเล้วที่นางซึมซับความทรงจำทางสายเลือดของมังกรซวนหยิน   

ทันใดนั้นเสียงที่เป็นกังวลก็ดังขึ้นจากด้านนอก " คุณหนูใหญ่ "

เมื่อ กู่ตู่เหยากวงลืมตาขึ้น นางก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังออกมาจากหูของนาง พวกเขามาจาก กู่ตู่ซังยี่และ กู่ตู่มู่เอ๋อ และนางก็คิดกับตัวเอง นี่ไม่ดี!

ทันทีที่ซังยี่เห็นกู่ตู่เหยากวงตื่นขึ้นมา นางก็รีบมาด้านข้างกู่ตู่เหยากวง ด้วงน้ำตาและพูดว่า "คุณหนู ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้ว! ท่านหลับไปครึ่งค่อนวันเเล้วนะเจ้าคะ "

จิตสำนึกของกู่ตู่เหยากวงถูกครอบงำโดยร่างที่สอง  นางจึงลืมเวลาไปโดยสิ้นเชิงนางใช้ข้ออ้างที่ว่านางต้องการงีบหลับ แต่นางนอนหลับนานเกินไป

โดยธรรมชาติแล้ว ซังยี่ และ มู่เอ๋อ สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ พวกเขาคิดว่ากู่ตู่เหยากวงป่วยอีกครั้ง ดังนั้นพวกเขาจึงรีบโทรหาหมอ

  เมื่อ5ปีก่อนในพิธีปลุกรากฐานทางจิตวิญญาณ นางได้ปลุกกระดูกหยกซวนหยินขึ้นมา เเต่ไม่รู้เพราะเหตุใด กระดูกหยกซวนหยินของนางได้หายไป ทำให้นาง อ่อนแอและป่วยตั้งเเต้นั้น 

เมื่อหมอประจำตระกูลมา เขาพบว่าแม้กู่ตู่หยินจะอ่อนแอ แต่ชีพจรของนางก็ยังคงไม่เปลี่ยนเเปลงจากก่อนหน้านั้นมากนัก เเละพิษความหนาวเย็นก็ไม่ได้กำเริบ

แต่มันเป็นเรื่องจริงที่กู่ตู่เหยากวงไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ไม่ว่ายังไงก็ตาม มันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้จริงๆ ถ้านางหลับอยู่

โชคดีที่ตอนนี้กู่ตู่เหยากวงตื่นได้ด้วยตัวเอง

  กู่ตู่เหยากวงยกตัวขึ้นเอนกายพิงหัวเตียงและปลอบใจซังยี่ "เอาล่ะ อย่าร้องไห้ ข้าสบายดี จู่ๆ ข้าแค่เหนื่อยนิดหน่อย ข้าแค่นอนต่ออีกสักหน่อย"

นางยกมือปิดปากไอเบาๆสองสามครั้ง โดยมีเลือกสีเเดงไหลซึมออกมาจากร่องนิ้ว ใบหน้าของนางซีดจางลง เหลือบมองเลือดสีเเดงบนนิ้วด้วยดวงตาลึกซึ้ง พร้อมคิดกันบตัวเอง

นางคงใช้จิตสำนึกทางจิตวิญญาณมากเกินไป จนเเละในตอนนี้ผนึกกำลังจะคลายลงทำให้พลังปราณเล็ดลอดออกมาโดยไม่ตั้งใจ 

หมอประจำตระกูลที่อยู่ด้านข้างพูดอย่างออนโยน " หากคุณหนูใหญ่ไม่รังเกียจ ข้าจะพาท่านไปพบบรรพบุรุษ "  

" ขอบคุณท่านผู้อาวุโสที่เสียเวลาพาเหยากวงไปส่ง "    เขาก้มลงอุ้มเหยากวงอย่างอ่อนโยน เขามีใบหน้าหล่อเหลาเส้นผมสีขาวยาวถึงเอวผูกไว้ด้วยผ้าไหมสีเงิน ดวงตาสีเขียวส่องเเสงเล็กน้อย 

เขาคือกู่ตู่เย่วเหอผู้อาวุโสลำดับที่7ของตระกูลกู่ตู่ เป็นปรมาจารย์นักเล่นเเร่เเปรธาติระดับ9 เพียงคนเดียวในตระกูล ผู้คนมากมายล้วนให้เกียจเเละเคารพเขาอย่างมาก 

เขาหันหลังกลับก้าวเท้าไปข้างหน้าโดยอุ้มกู่ตู่เหยากวงเอาไว้  เพียงพริบตาร่างของเขาก็ปรากฎหน้าเขตุหวงห้ามเยือกเเข็ง

เส้นผมสีดำราวกับขนอีกาของนางเเปรเปลี่ยนเป็นสีขาวเงิน สัญญลักษณ์แห่งกฎสีทองปรากฎขึ้นระหว่างคิ้ว  โดยพลังจิตวิญญาณปั่นป่วนทั่วร่างกายเล็ดล็อดออกมา เเม้กระทั่งเเขนของกู่ตู่เย่วเหอเต็มไปด้วยน้ำเเข็ง ที่หนาวเย็นจนเเทบจะกัดกร่อนเขา เเม้ว่าระดับพลังของเขาจะถึงครึ่งก้าวจักรพรรดิ์ก็ตาม

กู่ตู่เย่วเหอก้าวเข้าไปในเขตุต้องห้ามโดยไม่หยุดฝีเท้า  จนกระทั่งเข้าสู่ส่วนลึก

บรรพบุรุษปิงหยินยืนหันหลังพูดขึ้อย่างสงบ " พวกเจ้ามาเเล้ว "

กู่ตู่เหยากวงก้าวลงจากอ้อมเเขนกู่ตู่เยว่เหอ พลังระดับจักรพรรดิ์อันทรงพลังระเบิดออกมา จนอากาศในรอยเเตกจับตัวเป็นน้ำเเข็ง 

กู่ตู่เหยากวงมองบรรพบุรุษปิงหยินอย่าง ไร้อารมณ์ เส้นผมสีขาวเงินยาวจนถึงข้อเท้า โลหิตสีเเดงไหลที่มุมปาก ทั้งร่างของนางผสานไว้ด้วยอักษรกฎสีทอง ที่ค่อยๆสลายไปช้าๆ

ขยับปากพูดเบาๆด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์" บรรพบุรุษโปรดลงมือช่วยเหยาเอ๋อ"

บรรพบุรุษปิงหยินหันกลับมา นิ้วของเขาขยับอย่างรวดเร็ว ส่งเสียงพูดอย่างเเผวเบา " ผนึก " อักษรโบราณนับร้อยปรากฎขึ้นกลางอากาศ

บินล้อมรอบกู่ตู่เหยากวงเเล้ว ผสานรวมเข้ากับร่างของนาง 

เส้นผมสีขาวเปลี่ยนกลับเป็นสีดำ ทั้งร่างของนางร่วงล่นจากอากาศล้มลงด้านหน้าบรรพบุรุษปิงหยิน โดยยกมือจับเเขนเสื้อบรรพบุรุษปิงหยินไว้เเน่น

กู่ตู่เหยากวงเปิดปากกระอัก ด้วยไปหน้าซีดเซียว " ขอบคุณบรรพบุรุษ ที่ช่วยเหยาเอ๋อ "

บรรพบุรุษปิงหยินยกมือลูบหัวกู่ตู่เหยากวงด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน " เหยาเอ๋อตัวน้อยอย่ากังวน บรรพบุรุษหยุนอิงได้ออกไปค้นหาของวิเศษที่สามารถช่วยเจ้า ได้ ด้วยฝีมือของเขาคงใช้เวลาไม่นานนัก  ตอนนี้ว่ากันว่าในสำนักชิงหยุนเหมิน มีของวิเศษที่เรียกว่าน้ำพุเเห่งจิตวิญาณ  มันสามารถซ่อมเเซมร่างกายของเจ้าได้เล็กน้อย "

 "สำนักชิงหยุนเหมิน จัดงานฉลองการเก้าสู่ระดับราชาของอัจฉริยะหมานกงหยู่พอดี "

" เจ้าลองไปเที่ยวดูซักรอบ ยังไงเจ้าก็ไม่เคยได้ออกไหน "

" เหยาเอ๋อทราบเเล้วบรรพบุรุษ "

กู่ตู่เหยากวงกอดมือที่จับหัวของบรรพบุรุษปิงหยิน พูดด้วยรอยยิ้ม " บรรพบุรุษเอ๋อไปเเล้วนะเจ้าค่ะ "

นางปล่อยมือจากบรรพบุรุษปิงหยิน เดินไปหากู่ตู่เย่วเหอ " ไปกันเถอะผู้อาวุโส "

กู่ตู่เย่วเหอพยักหน้าอย่างอ่อนโยน ยื่นเเขนเสื้อออกไปทางกู่ตูเหยากวง

นางเดินไปข้างหน้ากอดเเขนเสื้อของกู่ตู่เยว่เหอ

ร่างทั่งสองก็หายไป ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าเขตุห้ามเยือกเเข็ง "คุณหนูใหญ่เราจะไปที่ไหนต่อ "

" ไปหาท่านพ่อที่ห้องโถงหลัก "

กู่ตู่เย่วเหอพยักหน้า เพียงพริบตาร่างทั้งสองก็ปรากฎตัวในห้องโถง

บนบังลังกู่ตู่ซิงเฉินเอนหลังอย่างเกียจคร้าน ทั้งสองข้างประกอบไปด้วย ผู้อาวุโสลำดับที่2 ผู้อาวุโสลำดับ5 เเละผู้อาวุโสลำดับที่7 เเละเหล่าลูกศิษย์ที่โดดเด่นของตระกูลกู่ตู่

กู่ตู่เหยากวงเเละกู่ตู่เยว่เหอคารวะกู่ตู่ซิงเฉินพร้อมกัน 

" ท่านพ่อบรรพบุรุษบอกว่าอยากให้เหยาเอ๋อเข้าร่วมงานเลี้ยงของสำนักชิงหยุนเหมินที่จะจัดขึ้นในสามเดือนข้างหน้า"

"ในชิงหยุนเหมินมีบางสิ่งที่สามารถบรรเทาอาการป่วยของเหยาเอ๋อได้ "

กู่ตู่ซิงเฉินพูดอย่างอ่อนโยน " เหยาเอ๋อไม่เคยออกไปไหน เเละนี้เป็นครั้งเเรกของเจ้าที่จะออกไปดูโลกภายนอก  ตระกูลกู่ตู่กำลังจะส่งคนไปร่วมงานเลี้ยงที่สำนักหยุนเหมินพอดี งั้นเจ้าก็เดินทางไปด้วยกันในวันพรุ้งนี้ "  

" เหยาเอ๋อทราบเเล้วท่านพ่อ" 

" งั้นเหยาเอ๋อจะไปเตรียมตัว "

"เอาละ "

เมื่อกลับมาถึงตำหนักหลิวหลี กู่ตู่เหยากวงนั่งข้างหน้าโต๊ะเครื่องเเป้ง มีกระจกเเก้วอันงดงามวางอยู่นางมองภาพสะท้อนในกระจก คิดอย่างลึกซึ้งกับตัวเอง ถ้าไปสำนักชิงหยุนเหมินนางก็น่าจะได้พบกับหนานกงหยู  เเละต่อจากงานเลี้ยง5ปีต่อมาก็เป็นการเริ่มต้นเนื้อเรื่องหลัก โดยสมบูรณ์

" ข้าไม่สามารถไปขัดขวางเนื้อเรื่องได้ มิเช่นนั้นจะเกิดปัญหา " เเล้วอีกวิธีละ ได้หรือไม่ได้ กู่ตู่เหยากวงมองภาพสะท้อนในกระจกอย่างไร้ความปราณี

กู่ตู่เหยากวงหลับตา ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งดวงตาที่ไร้ความปราณีของนางก็เปลี่ยนไป เป็นดวงตาที่ใส่สะอาดเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

นางพูดกับซังยี่เเละมู่เอ๋อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 

"ไปเก็บของพรุ่งนี้ข้าจะเดินทางไปสำนักชิงหยุนเหมิน "

" เจ้าค่ะคุณหนู "

" ไท่ซวน "

เงาด้านข้างกู่ตู่เหยากวงสั่นไหว ปรากฎเป็นชายร่างสูง ในอาภรณ์สีดำ ใบหน้าที่หลอเหลาเเละไร้อารมณ์ บนดวงตาปิดทับด้วยผ้าไหมสีดำ ทั่วร่างเปล่งรัศมีที่อันตราย เขาหยิบม้วนภาพยื่นให้นางด้วยความเคารพ

" พูด " กู่ตู่เหยาเอนกายบนโต๊ะ คลี่ม้วนภาพ ด้วยความสนใจ  เขาคือไท่ซวน เป็นผู้พิทักเงาของนางที่ท่านเเม่ของนางทิ้งไว้ให้เพื่อปกป้องนาง ก่อนที่นางจะจากไป "  

" ในภูมิภาคกลาง ประกอบไปด้วย4ตระกูลใหญ่เเปดสำนัก ที่เป็นขุมอำนาจระดับจักรพรรดิ์

ตระกูลเสินเป็นตระกูลที่มีอำนาจอันดับหนึ่งของภูมิภาคกลาง  รองลงมาตระคือตระกูลหาน ตระกูลหลี ตระกูลเย่ 

ว่ากันว่านายน้อยคนที่สองตระกูลเสิน คือการกลับชาติมาเกิด ของปรามาจารย์ผู้มีอำนาจระดับจักรพรรดิ์

เเต่น่าเสียดายที่หัวหน้าตระกูลไร้ความเท่าเทียม เมื่อนายน้อยใหญ่เกิดมาเขาคิดว่าเขาคือการกลับชาติมาเกิดของยอดฝีมือเขาจึงปฎิบัติต่อนายน้อยเสินคนที่สองอย่างโหดร้าย

เมื่อเขาทราบว่าเเท้จริงเเล้วนายน้อยคนที่สองอาจเป็นการกลับชาติมาเกิดของยอดฝีมือระดับจักรพรรดิ์  เเม้จะเป็นของปลอม เเต่ลูกที่เขาเลี้ยงมาเเละลงเเรงไปมาก เขาจะทำใจเกลียดชังได้อย่างไร

 เขาจึงตัดปัญหาด้วยการวางยาพิษเเห่งจิตวิญญาณ เเละหักขาของนายน้อยคนสอง อย่างไร้ความปราณี ทำให้เขากลายเป็นคนโง่ที่เเทบจำอะไรไม่ได้ เเละพิการอีก เเม้จะรู้ว่าเขาอาจเป็นการกลับมาเกิดของยอดฝีมือเเต่ก็ยังคงปฎิบัติต่อเขาด้วยความอาฆาตพยาบาท

กู่ตู่เหยากวง " โอ้ โดยไม่คาดคิดว่าตระกูลเสินจะโง่เขลาถึงเพียงนี้ " ไม่น่าเเปลกใจเลยที่ร่างจุติการกลับชาติมาเกิดของเขารังเกียจตระกูลเสิน เเละเมื่อความทรงจำของเขากลับมา ก็สังหารคนในตระกูลเสินทั่งหมด   นี่สินะเรื่องราวของตัวร้ายที่ไม่ได้เอ่ยถึง 

ว่าทำไมตัวร้ายที่ปรากฎตัวในตอนเเรกถึงได้น่าสงสาร  นางเอกเเค่ปฎิบัติต่อเขาอย่างดี เขาก็ตกหลุมรักนางอย่างช่วยไม่ได้    เเม้จะรู้ว่านางเป็นศัตรูก็ปฎิบัติต่อนางอย่างดี     

คำพูดของไท่ซวนขัดจังหสะความคิดของนาง                                   " ฝ่าบาท ข้าพระองค์คิดว่ามันไม่ง่ายเช่นนั้น  ระดับพลังของคนผู้นั้นอาจจะสูงกว่าระดับจักรพรรดิ์ "

กูตู่เหยากวงไม่เเปลกใจนางพูดอย่างสงบ" ใช่เเล้วมันเป็นอย่างที่เจ้าคาดเดา " กู่ตู่เหยากวงรี่ตาเล็กน้อย

"เพียงเเต่มันอาจจะมิใช่การกลับชาติมาเกิด "

ไท่ซวนตกตะลึงถ้าไม่ใช่การกลับชาติมาเกิด ก็มีเพียงเเค่ผู้เป็นอมตะ เท่านั้น

เขาไม่คิดว่ากู่ตู่เหยากวงจะรู้มากถึงเพียงนี้ เขาจึงลองพูดความคิดของเขาเพื่อหยั่งเชิงว่านางรู้มากเพียงใด" ฝ่าบาทหรือว่าจะเป็นร่างจุติของผู้เป็นอมตะที่เเท้จริงจากโลกเบื่องบน "   

กู่ตู่เหยากวงยิ้มมุมปาก "เป็นอย่างที่เจ้าคิด เเค่ว่าเขาอาจจะไม่ใช่เเค่อมตะที่เเท้จริงธรรมดา เเต่ระดับพลังที่เเท้จริงของเขาอาจจะเเม้กระทั่ง "

.... เทียบเท่าจักรพรรดิ์อมตะ "   

ยังไม่เเก้คำผิด

ไท่ซวนตกลึงพึมพำอย่างเหมอลอย.                " จักรพรรดิ์อมตะ ฝ่าบาทท่านหมายความว่าอย่างไร"     

กู่ตู่เหยากวงหันข้างมองไท่ซวนนางกระพริบตา พูดอย่างไร้เดียงสา          " เจ้ารู้หรือไม่ว่าหนานกงหยูคือใคร "

" ว่ากันว่าหนานกงหยูเป็นอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ เขาใช้เวลาเพียง30ปีก็มาถึงระดับราชา ตัวตนของเขาลึกลับมาก ราวกับว่าปรากฎตัวออกมาจากอากาศ "

" ข้าพระองค์คิดว่าเขาอาจจะเป็นอัฉริยะจากตระกูลอมตะในโลกบน

เหตุใดพระองค์ ถึงถามถึงหนามกงหยู หรือว่า?เขามีความเกี่ยวข้องกับนายน้อยตระกูลเสิน "

กู่ตู่เหยากวงลูบม้วนภาพวาดอย่างเเผ่วเบา "  เเน่นอนว่ามันเกี่ยวข้อง หมานกงหยู หรืออาจเป็น จักรพรรดิ์อมตะจวินเทียนอู๋ 

" ท่านจะบอกว่า ศิษย์อัจฉริยะเเห่งสำนักชิงหยุนเหมิน หนานกงหยู คือร่างจุติของจักรพรรค์อมตะจวินเทียนอู๋เเห่งราชวงค์ อู๋ฮวง ที่หายตัวไปนับพันปี " ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ราวกับหุ่นเชิดของไท่ซวนตกตะลึง

" ไม่มันคือร่างกายที่เเท้จริง " น้ำเสียงของกู่ตู่เหยากวงหนักเเน่น หากไม่มีระบบคอยอยู่เคียงข้างนางคงไม่กล้าพูดสิ่งนี้ออกมา

เเละการบอกไท่ซวนตอนนี้ มันจะทำให้นางทำอะไรได้มากขึ้น

กู่ตู่เหยากวงหรี่ตา พูดต่อด้วยความสนใจ " นั่นสิ เเล้วทำไมนายท่านคนที่3เเห่งตระกูลไท่ถึงมายังโลกเบื้องล่างที่ถูกตัดขาดเเห่งนี้ "

" เจ้าไม่รู้หรือ "

ไท่ซวนหยุดชะงักงัน เขาคุกเข่าลงเงยหน้ามองลึกเข้าไปในดวงตาของนาง ทั้งที่ดวงตาปิดทับด้วยผ้าสีดำเเต่ก็ราวกับว่าเขามองตานางอย่างลึกซึ้ง 

ไท่ซวนหัวเราะเบาๆ " ฝ่าบาทพระองค์ทรงรู้ได้เช่นไร"  นับตั้งเเต่ที่ไท่ซวนคอยปกป้องนางมา10กว่าปีเขาเห็นเพียงนางอยู่เเค่ภายในตระกูลกู่ตู่ เเม้เเต่ครั้งเดียวไม่เคยเก้าเท้าออกจากตระกูลกู่ตู่        เขาคิดไม่ออกจริงๆว่านางรู้เรื่องราวมากมายได้อย่างไร หรือว่า

" เพราะข้าได้ดูดซับเศษเสี้ยวเต๋าสวรรค์ "

"ภายในเศษเสี้ยวเต๋าสวรรค์ ข้าได้ปลุกกระดูกหยกน้ำเเข็งซวนหยินขึ้นมา ตอนอายุ10ปี เเละได้เข้าร่วมสำนักชิงหยุนเหมิน  มีชื่อลัทธิเต๋าว่าตงเหยา

เมื่ออายุ15ปี ข้าได้พบกับหนานกงหยู นับตั้งเเต่มองเข้าไปในดวงตาของเขา ข้าก็ตกหลุมรักเขาอย่างโง่เขลา  น่าเสียดายที่ข้าไม่เคยเข้าไปในหัวใจของเขาเลย "

"ข้าใช้เวลาทั้งหมดพื่อไล่ตามความเเข็งเเกร่งของเขาเเค่ว่าสักวันหนึ่ง ข้าจะสามารถเคียงข้างเขาได้ เเต่ว่าวันหนึ่งก็มีสตรีนางหนึ่งที่มีทั้งภูมิหลังเเละพรสวรรค์ต้ำต่อยปรากฎตัวขึ้นข้างๆเขา ด้วยความอิจฉาข้าทำทุกอย่างเพื่อสังหารนางผู้นั้น เเต่นอกจากนางจะไม่ตายนางกลับเเข็งเเกร่งขึ้นเรื่อยๆ เเม้กระทั่งหนานกงหยูลงมือโจมตีข้าเพื่อปกป้องนาง

กลายเป็นการสงเสริมความรักของนางเเละหนานกงหยู  ให้พวกเขารักกันมากยิ่งขึ้น "

" ในท้ายที่สุดเมื่อข้าทะลวงสู่ระดับจักรพรรดิ์ ขั้นสูงสุด ข้าคิดว่าในที่สุดข้าก็เเข็งเเกร่งมากพอที่จะเคียงข้างเขาเเละทำให้เขารู้ว่าข้าดีกว่านางมากเพียงใด"

" ตัวตนที่เเท้จริงของหนานกงอยู่ก็ถูกเปิดเผย ความจริงเเล้วเขาคือจักรพรรดิ์อมตะ เขาถูกอมตะมากมายล้อมรอบสังหาร เเละนางผู้นั้นกลับสนใจเเต่ชีวิตของบุรุษอีกคนเเละใช้ร่างปกป้องเขาทั้งที่นางเป็นคนรักของหนานกงหยู"

" ไม่คิดว่าข้าจะเป็นคนดีเช่นนี้" กู่ตู่เหยากวงก้มลงมองไท่ซวนที่มองนางอย่างเงียบๆ นางเม้มปากเบาๆ

ข้าเเผดเผาสายเลือดไท่อินของข้าปลุกร่างกายศักดิ์สิทธ์ซวนหยินโบราณขึ้นมาเเละ กลายเป็นอมตะในโลกที่ถูกตัดขาดเเห่งนี้ได้สำเร็จ

เเม้ในท้ายที่สุดข้าจะต้องตาย ข้าก็ตายในอ้อมเเขนของหนานกงหยู เเละเข้าไปอยู่ในใจของเขาได้ "

กู่ตู่เหยากวงหัวเราะอย่างสมเพช " ฮาฮ่า "  /ความจริงนางอยากสปอยนิยายที่นางเขียนมานานเเล้วเเต่ไม่มีใครฟังเลยในชาติก่อนคันปากอยากเล่ามาก

คิดไม่ถึงว่าจะมีโอกาศเล่าเนื้อเรื่องในนิยายให้ไท่ซวนฟัง " น่าเสียดายในความเป็นจริงนางไม่ได้ดูดซับเศษเสี้ยวเต๋าสวรรค์ เเต่นางเป็นผู้เขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา5555 เเละเรื่องที่นางรู้บางสิ่งมากมายก็ไม่เเปลกอีกต่อไป

" โดยไม่คาดคิดว่านี่คือชะตาที่กำหนดไว้ของฝ่าบาท "ไท่ซวนไม่เเปลกใจ อีกต่อไปเขารู้ดีว่าเศษเสี้ยวเต๋าสวรรค์คือสิ่งใด

" ฝ่าบาทครั้งนี้ ตระกูลไท่ก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน นอกจากนี้ยังมีอัจฉริยะอีกหลายคนในโลกเบื้องบนที่จะปรากฎตัวในเเดนที่ถูกตัดขาดนี้  "

" ในเมื่อฝ่าบาททรงรู้หลายสิ่งหลายอย่างเเล้วข้าก็จะไม่ปิดบังอีกต่อไป "  ไท่ซวนมอบตราหยกสีเเดงเเกะสลักด้วยอักขระไท่ สีทองอันทรงพลังให้เหยากวง  " นี่คือตราหยกไท่อินสัญลักณ์ของนักบุญศักดิ์สิทธิ์เเห่งตระกูลไท่ มารดาของฝาบาทให้ข้ามอบให้ท่านเมื่อท่านอายุ100ปีเเละบรรลุระดับจักรพรรค์เเละตระหนักถึงตระกูลไท่ในอนาคต "

"เพียงเเค่ฝ่าบาทหยดเลือดลงไป "

กู่ตู่เหยากวงคว้าปิ่นปักผมบนหัวมาจิ้มนิ้วด้วยใบหน้าไร้อารม เลือดสีเเดงสองหยดหลอมรวมเข้ากับตราหยกโดยทันทีที่สัมผัดเลือด

กู่ตู่เหยากวงหลับตานางรู้สึกถึงความเชื่อมโยงบางอย่างกับตราหยกไท่อิน  

ทันไดนั้นตราหยกไท่อินบินเข้าสู่ร่างกายของนาง  กู่ตู่เหยากวงลืมตาขึ้น มองไท่ซวนที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างหน้านางพูดด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน " ท่านไปเถอะ ข้าจะพักผ่อนอย่าลืมเตรียมตัวให้พร้อมพรุ่งนี้ข้าจะร่วมเดินทางไปสำนักชิงเหยาเหมิน " พูดจบนางก็ยืนขึ้นเดินไปที่เตียงโดยไม่หันกลับมามอง

" ทราบเเล้วฝ่าบาท " ร่างที่คุกเข่าของไท่หยินจมหายลงไปในเงา เเละภายในห้องก็มีเพียงร่างหญิงสาวที่งดงามราวกับพระเจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์

กู่ตู่เหยากวงหลับตาจิตสำนึกของกู่ตู่เหยากวงค่อยๆ ถอนตัวออกจากร่างของนาง 

 ภายในถ้ำ มังกรสีขาวลืมตาที่ปิดสนิทของมันอย่างช้าๆ  ดวงตาสีเเดงกระพริบด้วยเเสงอันดุร้าย

ภายใน500ร้อยปีนางได้ย่อยพลังไปเป็นเพียงส่วนเล็กๆเท่านั้น ก็ทำให้นางทะลวงระดับจักพรรดิ์ขั้น1ได้ ถ้านางดูดซับพลังทางสายเลือดจนสมบูรณ์นางก็จะกลายเป็นอมตะโดยตรง เเละถ้าไม่มีสิ่งใดสำคัญเกิดขึ้นกับร่างหลักนางก็คงจะใช้ชีวิตในร่างโคลนไปอีก700กว่าปี

จากความทรงจำที่สืบทอดของนาง สถานที่ที่นางอยู่เรียกว่าเศษซากอมตะโบราณ

เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยอันตราย 

มังกรหยินสีขาวเลื้อยออกมาจากถ้ำ มองสภาพรอบข้างอย่างระมัดระวัง   ข้างหน้าเป็นทะเลสาบน้ำเเข็งขนาดใหญ่

ตรงกลางมีดอกบัวน้ำเเข็งที่กำลังบานอย่างงดงาม ตามความทรงจำทางสายเลือดมันคือ  ดอกบัวเยือกเเข็งพันปีที่กำลังกลายเป็นหมื่นปี สามารถช่วยนางย่อยพลังทางสายเลือดเเละเลื่อนระดับได้

กู่ตู่เหยากวงไม่คิดมากนางย่อขนาดจากมังกรซวนหยินขนาดใหญ่ กลายเป็น มังกรน้อยขนาดเล็กลำตัวเล็กเท่านิ้ว ถ้าไม่ดูให้ละเอียดคงคิดว่าเป็นงูขาวธรรมดาตัวหนึ่ง

ร่างที่เหมือนงูพุ่งเข้าสู่ใจกลางดอกบัวเยือกเเข็งขดตัวดูดซับพลังของดอกบัวเยือกเเข็ง  เพื่อย่อยความทรงจำอย่างช้าๆ 

5 ปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว 

ดาบน้ำเเข็งบินผ่านท้องฟ้าเเทงทะลุร่างชายชุดเเดง จนร่างเขาร่วงตกลงสู่พื้น

ตรงข้ามเขาคือชายสองคนในชุดขาวเเละฟ้า  ชายชุดขาวนามของเขาคือมู่หรงหลานเเละในชุดฟ้าชื่อ เย่หลิน

มู่หรงหลานหันมองเย่หลินด้วยใบหน้าเขร่งครึม " พี่เย่ ตอนนี้อาจจะไม่ใช่เเค่เราที่ค้นพบว่าสมบัติลึกลับหมื่นปีกำลังถือกำเนิด "

" อาจจะมีอีกหลายคนที่มาเข้าร่วมสนุก "

เย่หลินพยักหน้า " ไปกันเถอะ " 

ทั้งสองคนเข้าสู่ส่วนลึกของเเดนลับเยือกเเข็งโดยไม่หยุด  นอกจากพวกเขาเเล้วยังมี ยอดฝีมืออีกหลายคนซ่อนตัวบ้าง บ้างเร่งรีบพุ่งเข้าสู่ส่วนลึกของเเดนลับ

ภายในทะเลสาบน้ำเเข็ง ดอกบัวน้ำเเข็งเเปร่งรัศมีเย็นออกมาท่ามกลางเเสงจันทร์ ชายหนุ่มระดับจักรพรรดิ์ขั้น1คนหนึ่งพุ่งเข้าหาดอกบัวท่ามกลางสายตาผู้คนมากมายที่ซ่อนตัวอยู่

 งูน้ำเเข็งยักษ์ พุ่งออกมาจากทะเลสาบ กลืนทั้งร่างของชายคนนั้นเเล้วหายลงไปในทะเลสาบท่ามกลางสายตาสมเพชที่ซ่อนตัวอยู่

ชายชราเหลือบมองชายหนุ่มในชุดม่วงเเละหญิงสาวในชุดเเดง " เจ้าคิดว่าอย่างไรถ้าเราร่วมมือกันกำจัดงูน้ำน้ำเเข็งตัวนั้นกัน ส่วนดอกบัวน้ำเเข็งหมื่นปีก็อยู่ที่ความสามารถ 

"เอาเช่นนั้นก็ได้ งั้นท่านมู่ฮวงโปรดลงมือก่อน  " ซินหนิง ยิ้มอย่างมีเสน่ให้ชายชุดม่วง 

มู่ฮวงไม่พูดมากเขาเมินซินหนิง ลอยขึ้นกลางอากาศ ขยับมือเป็นสัญลักษ์ เเสงสีม่วงหมุนวนเป็นเเส่ยาวพุ่งลงทะเลสาบหลากงูน้ำเเข็งขนาดใหญ่ขึ้นมา ชายชราก็ใช้พลังที่เเข่งเเกร่งที่สุด เรียกอาวุธสักดิศิทธิ์ออกมากระบี่สีดำ ยาวฟาดร่างงูน้ำเเข็งด้วยพลังอันทรงพลัง " ตัดเมฆา "

ตามมาด้วยเสียงที่มีเสน่ห์ของสาวชุดเเดง " ทลายดารา "อุกกาบาตอันร้อนระอุร่วงล่นสู่ร่างของงูน้ำเเข็ง

เมื่อทั่งสามจักรพรรดิ์ลงมื่อร่วม " งูน้ำเเข็งกลับบ้าคลั้ง มันคำรามด้วยความโกรธ ใช้การโจมตีครั้งสุดท้ายที่ทรงพลังที่สุด

" ไม่ดีงูตัวนี้ก่อกำเนิดจิตวิญญาณเเล้ว "

ชายชราหันมองมู่ฮวงยกฝ่ามือเตรียมโจมตีในตอนที่เขาไม่อาจลงมือได้

"ไม่ดี" มู่ฮวงถอนพลังจากงูน้ำเเข็งเพื่อหลบเลี่ยงเขาหันฝ่ามือสวนกลับ 

ซินหนิงถอยหลังเพื่อหันกลับ เเต่ฝ่ามือของชายชราเเละมู่ฮวงกลับฟาดมาที่นางโดยไม่คาดคิด ร่างของนางลอยไปทิศทางการโจมตีครั้งสุดท้ายของงูยักษ์

ร่างของทั้งสองบินเข้าหาดอกบัวน้ำรวดเร็วราวสายฟ้าเมื่อมือของชายชราจะคว้าดอกบัวน้ำเเข็งเขาก็สดุดเท้าของมู่ฮวงจนร่างตกลงไปในน้ำที่เต็มไปด้วนพิษของงูน้ำเเข็ง

มู่ฮวงหัวเราะอย่างเย้ยหยันคว้าดอกบัวน้ำเเข็งหมื่นปีมาไว้ในมือ  หันหลังบินกลับขึ้นฝั่ง เมื่อเท้าเเตะพื้น เขาก็กะอักเลือดสีดำออกมามู่ฮวนนึกถึงซินหนิงในตอนที่นางยิ้มให้เขาก่อนหน้านั้น " เจ้านังสารเลว! "

มู่ฮวงล้มลงด้วยความไม่เต็มใจคำรามออกมาด้วยความโกรธ " ซินหนิง!! "

เมื่อดอกบัวน้ำเเข็งล้มลง มูหรงหลานเเละเย่หลินที่พึ่งมาถึงตกตะลึง

มู่หรงหลานพูดด้วยรอยยิ้ม" พี่เย่ พี่ก็รู้เหยียนตัวน้อยเกิดมาพร้อมกับร่างกายพิเศษ นางจำเป็นต้องใช้ดอกบัวเยือกเเข็งหมื่นปีนี้ ส่วนของที่เหลือเหล่านั้นมอบให้ท่าน"

" เอาละตกลง ยังไงเราก็เป็นสหายกันมาหลายปีเจ้าคิดอย่างไรถ้าจะให้อาเหยีนน้อยหมั้นหมายกับเย่เฉิน เผื่อว่าทั้งคู่จะเข้ากันได้ถ้าหากว่า เมื่อโตขึ้นเเล้วนางพบคนที่นางรักค่อยถอนหมั้นก็ยังไม่สายเกินไป "

" ตกลง " มู่หรงหลานพยักหน้า เก็บดอกบัวน้ำเเข็งไว้ในเเหวนเก็บของ " พี่เย่งั้นมูหรงขอตัวก่อนอาเหยียนไม่อาจรอได้อีกต่อไป "

เมื่อพูดจบมู่หรงหลานก็ออกไปจากเเดนลับโดยไม่ได้สำรวจต่อ

3ปีผ่านไป ร่างชายหนุ่มในชุดขาวปรากฎตัวขึ้นกลางอากาศในตระกูลมู่หรง เป็นเวลายาวถึง6ปีเเล้วที่เขาออกจากตระกูลมู่หรงเพื่อไปตามหาดอกบัวน้ำเเข็งหมื่นปีในอาณาจักลับโบราณ

ร่างของเขากระพริบปรากฎตัวขึ้นภายในลานบ้านเเห่งหนึ่ง หญิงสาวตัวน้อยอายุราว15ปีในอาภรณ์สีฟ้า นางมีใบหน้าที่สวยงามเเละมีเสน่ห์  กวัดเเกว่งดาบ อยู่ใต้ต้นไม้สีขาว

มู่หรงเหยียนเง่ยหน้าขึ้น นางเห็นพ่อที่นางไม่เคยพบมา6ปีปรากฎตัวขึ้นข้างหน้านาง

" ท่านพ่อ " มู่หรงเหยียนวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดมู่หรงหลาน เป็นเวลานานเเล้วที่พ่อของนางจากไปเป็นเวลานาน

มู่หรงหลานคุยกับมู่หรงเหยียนอยู่นาน เขาเอาดอกบัวน้ำเเข็งหมื่นปีมอบให้นาง " เหยียนเอ๋อเพียงเเค่เจ้าดูดซับมันปัญหาทางร่างกายเจ้าก็จะถูกคลี่คลาย "

ภายในบอกบัวเยือกเเข็งมังกรสีขาวเงินน้อยขดตัวหลับอยูเหยากวงปรากฎตัวขึ้นท่ามกลางเศษซากปรักหักพัง ด้วยจิตวิญญาณที่เเท้จริงของนาง 

ร่างสีขาวลอยอยู่กลางอากาศราวกับอมตะผู้ศักดิ์สิทธ์ เส่นผมสีขาวยาวถึงข้อเท้าราวเส่นไหม   

กู่ตู่เหยากวงคิดในใจนี่คือความทรงจำทางสายเลือดของนาง นางไม่คาดคิดว่าความทรงจำที่นางดูดซับไปเป็นเเค่เพียงส่วนเล็กๆของภูเขาน้ำเเข็ง กู่ตู่เหยากวงล่องลอยสำรวจสถานที่ต่างๆ ทันใดนั้นอากาศสั่นไหวเเละเเตกออก เศษซากปรักหักพังก็ หายไป

ปรากฎเป็นทิวเขาที่งดงามเรียงรายไปด้วยพระราชวังหยก  หอคอยโบราณสีขาวตั้งตระหง่าน  นกฟีนิกซ์ เเละมังกร บินผ่านทั่วท้องฟ้า

ท้องฟ้าสถานที่เเห่งนี้เเตกต่างจากทวีปจิ่วเทียน  ดวงอาทิตย์เเละดวงจันทร์ขึ้นพร้อมกับ ดวงดาวที่ควรปรากฎตอนกลางคืนกลับปรากฎบนท้องฟ้าสีครามอันงดงาม ราวกับความฝัน

กู่ตู่เหยากวงตกตะลึงเมื่อมองไปยังหอคอยโบราณเเละฉากบนท้องฟ้า ถ้านางเดาไม่ผิด นี่คือความเป็นมาของตัวละครหนึ่งในเทพโบราณที่นางเคยเเต่งเอาไว้เเยกออกมาเป็นเนื้อเรื่องพิเศษ เเต่ไม่ได้เขียนลงไปในนิยาย   

สถานที่เเห่งนี้ควรเป็น1ใน8อาณาจักลับโบราณเเห่งอาณาจักรเทพโบราณ 

เมื่อนึกถึงเนื้อเรื่องของนิยายภาคต่างๆที่นางเเต่งไว้เป็นเรื่องลับความเป็นมาเเละเเผนการต่างๆอีกมากมาย เเละในที่สุดก็กลายเป็นนิยายเรื่องเดินทางข้ามเวลาผู้เป็นอมตะตกหลุมรักฉัน

กู่ตู่เหยากวงก็อยากจะเป็นลม โชคดีมากที่นางไม่ได้เกิดใหม่ในภาคของเนื้อเรื่องเหล่านั้น เมื่อกู่ตู่เหยากวงกำลังจมอยู่ในดราม่าภายใน

ฉากที่สวยงามก็เปลี่ยนไป

ยังไม่เเก้คำผิดเเละเเก้ไขเนื้อหาบางส่วน( เนื้อเรื่องอาจมีการเเก้ไขได้ทุกเมื่อเพื่อความสมเหตุสมผล )