เสียงกริ่งโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มต้นวันใหม่ ลีมินอาเดินผ่านซุ้มประตูโรงเรียนพร้อมกับเสียงพูดคุยจอแจของเพื่อนนักเรียนรอบตัว เธอเองไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งรอบข้างมากนัก เพราะในใจมีแต่ความคิดเกี่ยวกับบทเรียนและงานที่ต้องส่งให้ทัน มินอาเป็นคนเรียบง่าย เธอไม่เคยพยายามจะโดดเด่นหรือเป็นที่สนใจของใคร

ขณะกำลังเดินผ่านสนามบาสเกตบอล เสียงลูกบาสกระทบพื้นเป็นจังหวะดังก้องในอากาศ เสียงหัวเราะและเสียงเชียร์ของกลุ่มนักกีฬาดังขึ้นอย่างสนุกสนาน เธอเผลอมองไปยังกลุ่มเด็กหนุ่มที่กำลังเล่นอยู่ และสายตาก็หยุดลงที่คนหนึ่ง—แบ็คโดฮวา

โดฮวาไม่ใช่แค่เด็กหนุ่มธรรมดา เขาคือ "เจ้าชายแห่งสนาม" ของโรงเรียน รูปร่างสูงโปร่ง ผมสีดำยุ่งๆ และดวงตาคมที่ดูเหมือนสามารถอ่านใจคนได้ เขาเป็นนักกีฬาที่เก่งกาจ และด้วยบุคลิกที่ดูเย็นชาเล็กน้อย จึงทำให้เขาเป็นที่หมายปองของสาวๆ ทั่วโรงเรียน

มินอาไม่ได้สนใจเขามากเป็นพิเศษ แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขามีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดสายตาเธอ

"หลบหน่อย!" เสียงตะโกนของโดฮวาดังขึ้น มินอาหันไปตามเสียง และทันใดนั้น ลูกบาสที่เขาโยนพลาดก็พุ่งตรงมาหาเธอ

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอไม่มีเวลาคิดจะหลบ แต่ก่อนที่ลูกบาสจะกระแทกเข้าหน้า แขนแข็งแรงของใครบางคนคว้าตัวเธอไว้ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมอก

"เฮ้ย! เป็นอะไรหรือเปล่า?" เสียงของโดฮวาดังอยู่ข้างหู มินอาเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเขาจ้องมาที่เธอด้วยแววตาที่ผสมระหว่างความตกใจและความห่วงใย

"ข...ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร" มินอาตอบพร้อมถอยออกจากอ้อมแขนของเขา ใบหน้าของเธอเริ่มร้อนผ่าว เธอรีบก้มหน้าเก็บของที่หล่นลงพื้น

"ขอโทษที ฉันเองที่ผิด ฉันไม่ทันระวัง" โดฮวาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

มินอาพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะรีบเดินหนีไป แต่ในหัวของเธอยังวุ่นวายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

ในขณะเดียวกัน โดฮวาจ้องมองหลังของเธอที่เดินจากไป เขายกมือขึ้นเกาแก้มอย่างเขินๆ แม้จะพยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่ในใจกลับรู้สึกว่าสายตาของมินอามีบางอย่างที่เขาไม่อาจละสายตาได้

ตั้งแต่วันนั้น มินอาก็ไม่สามารถลบภาพของโดฮวาออกจากความคิดได้เลย ทุกครั้งที่นึกถึงหน้าเขา หัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ แม้ว่าเธอจะพยายามหลีกเลี่ยงการคิดถึงเขา แต่ทำไมมันถึงยากขนาดนี้? ในสายตาของคนอื่น โดฮวาคือเด็กหนุ่มที่เย็นชาและดูไม่สนใจใคร แต่ในความเป็นจริง เขาก็มีมุมที่อ่อนโยนและน่าค้นหา ซึ่งทำให้มินอารู้สึกอยากรู้จักเขามากขึ้น

วันหนึ่ง มินอาเดินไปห้องสมุดเพื่อหามุมสงบอ่านหนังสือ แต่เธอก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยดังขึ้นจากมุมหนึ่งของห้อง

"นายจะทำอะไรอีกล่ะ โดฮวา? ช่วงนี้นายดูแปลกๆ ตั้งแต่วันนั้นแล้วนะ" เสียงของเพื่อนสนิทของโดฮวามาดังขึ้น

มินอาเงียบและยืนนิ่ง มันเหมือนกับว่าเธอได้ยินคำพูดของเขาแต่ไม่สามารถขยับไปไหนได้

"ฉันไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้น แค่รู้สึกว่าเธอดูน่าสนใจดี" โดฮวาตอบกลับเสียงเบา แต่ท่าทางจริงจัง

มินอาใจเต้นแรง เธอหลบหลีกตัวเองออกจากสายตาของเพื่อนๆ และเดินออกไปจากห้องสมุดโดยไม่ทันสังเกตว่าโดฮวาเห็นเธอแล้ว เขามองตามเธอไปด้วยสีหน้าที่ไม่สามารถอ่านได้

แม้ว่าเธอจะเดินออกจากห้องสมุดไปแล้ว แต่มินอายังคงรู้สึกถึงบรรยากาศนั้นในใจ ภาพของโดฮวาที่ดูไม่เหมือนใครและคำพูดของเขาที่เหมือนจะซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ ทำให้เธอรู้สึกถึงความไม่แน่ใจในใจของตัวเอง

หลังจากนั้นไม่กี่วันมินอาก็พบว่าโดฮวาเริ่มมองมาที่เธอมากขึ้นทุกครั้งที่เจอกันในห้องเรียน หรือแม้แต่ในสนามบาสที่เขามักจะมาอยู่บ่อยๆ เธอไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรกับความรู้สึกนี้ ทุกครั้งที่เขามองเธอ เธอกลับรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองกำลังจะหลุดออกจากอก

"มินอา เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?" เพื่อนสาวคนหนึ่งของมินอาถามขณะนั่งข้างกันในห้องเรียน

"เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" มินอาตอบไปอย่างรวดเร็ว พยายามหลบตาเพื่อนไม่ให้รู้ว่าเธอกำลังคิดถึงโดฮวา

วันที่มินอาตัดสินใจจะคุยกับโดฮวาในที่สุด ก็มาถึง เธอต้องการจะถามเขาว่าเรื่องที่ได้ยินในห้องสมุดนั้นมันหมายความว่าอย่างไร และเขามีความรู้สึกอะไรต่อเธอ

"โดฮวา...ฉันต้องการคุยกับนายหน่อย" มินอาเรียกเขาในช่วงพักกลางวันขณะที่เขากำลังนั่งอยู่คนเดียวที่มุมสนาม

โดฮวาหันมามองเธอด้วยสายตาที่ลึกลับ ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย "มีอะไรเหรอมินอา?"

มินอาพยายามรวบรวมความกล้า "ตอนนั้นในห้องสมุด...นายพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันสงสัย"

โดฮวานิ่งไปสักครู่ ก่อนจะพูดเสียงเบา "มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก มินอา"

"ถ้านายไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร" มินอาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังกลับไป

แต่ในใจของมินอากลับเต็มไปด้วยคำถามมากมาย การพูดคุยกับโดฮวาทำให้เธอรู้ว่าเขาคือคนที่ซ่อนความรู้สึกของตัวเองไว้ลึกๆ และเธอก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มอยากรู้จักเขามากขึ้นทุกที

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว มินอาเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวเอง ทุกครั้งที่เธอเห็นโดฮวา ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองเต้นแรงขึ้นทุกที แม้ว่าเธอจะพยายามหลีกเลี่ยงหรือไม่คิดถึงเขา แต่สุดท้ายแล้วมันก็กลับเข้ามาในหัวอย่างไม่คาดคิด

ในวันหนึ่งหลังเลิกเรียน มินอาเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกับเพื่อนๆ แต่เมื่อเธอหันไปมองที่สนามบาส เธอก็เห็นโดฮวากำลังฝึกซ้อมกับทีมบาสเก็ตบอลของโรงเรียน เขาดูสมาธิและมุ่งมั่นมากจนมินอาไม่สามารถละสายตาจากเขาได้

"มินอา เธอจะยืนอยู่ตรงนี้ทั้งวันหรือไง?" เพื่อนสาวของมินอาถาม

มินอาหลุดออกจากภวังค์และหันไปมองเพื่อน "อะ...เปล่าค่ะ ฉันแค่...แค่คิดอะไรอยู่"

"คิดถึงใครหรือเปล่า?" เพื่อนสาวยิ้มอย่างรู้ทัน

มินอาหน้าร้อนผ่าวและพยายามเบี่ยงเบน "ไม่ใช่ค่ะ...แค่...แค่ชอบดูพวกเขาซ้อม"

เพื่อนสาวหัวเราะเบาๆ "หืม เห็นแบบนี้แล้วก็รู้เลยนะ"

มินอารีบเดินหนีไปข้างหน้าโดยไม่ตอบอะไร เธอรู้สึกอับอายเล็กน้อย แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นทุกครั้งที่คิดถึงโดฮวา

จนกระทั่งวันหนึ่ง โดฮวาเดินมาหาเธอหลังเลิกเรียน พร้อมกับยิ้มบางๆ "มินอา วันนี้เธอมีเวลาว่างไหม?"

มินอาตกใจเล็กน้อย "อะ...มีค่ะ"

"งั้นไปเดินเล่นข้างนอกกันหน่อยไหม?" โดฮวาถามด้วยท่าทางที่ดูผ่อนคลาย

มินอารู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง "ได้ค่ะ"

ทั้งสองเดินออกจากโรงเรียนไปตามถนนที่เงียบสงบ ปลอดโปร่งจากเสียงรบกวนใดๆ มินอาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เดินข้างๆ โดฮวาแบบนี้ เธอรู้สึกเขินอายและไม่รู้จะพูดอะไรดี

"มินอา...เธอไม่ชอบพูดอะไรหรือไง?" โดฮวาหัวเราะเบาๆ

"ไม่ใช่ค่ะ...แค่...ฉันไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรดี" มินอาตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ

โดฮวาหันมามองเธอ "เธอเหมือนจะเก็บอะไรไว้ในใจนะ มินอา"

มินอานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ "จริงๆ แล้ว...ฉันแค่ไม่อยากเป็นภาระให้ใคร"

โดฮวาหยุดเดินและหันมามองเธอด้วยความสนใจ "หมายความว่าไง?"

"ฉันรู้สึกว่า...บางทีฉันอาจจะเป็นคนที่ทำให้คนอื่นลำบากใจได้" มินอาพูดเสียงเบา

โดฮวายิ้มและยักไหล่ "เธอคิดมากไปหรือเปล่า? ทุกคนต่างก็มีเรื่องที่พวกเขาต้องจัดการด้วยกันทั้งนั้น"

"แต่มันก็ไม่ง่ายเลย" มินอาพูดพลางมองไปที่พื้น

โดฮวาเดินไปข้างหน้าแล้วหันกลับมามองเธอ "อย่าลืมว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว มินอา"

มินอารู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่ทำให้ใจของเธออบอุ่นขึ้น เธอไม่เคยคิดว่าโดฮวาจะพูดกับเธอแบบนี้ เขาไม่ได้แค่เป็นคนที่มีความสามารถ หรือเย็นชาเหมือนที่หลายคนคิด เขามีความอบอุ่นที่ซ่อนอยู่ในคำพูดและท่าทางของเขา

"ขอบคุณนะ...โดฮวา" มินอาพูดเสียงเบา

ทั้งสองเดินต่อไปด้วยความเงียบ แต่ในความเงียบนี้ กลับเต็มไปด้วยความเข้าใจและความรู้สึกที่ลึกซึ้งขึ้นทุกที