พลอยปัด
ภัทรกมล (พลอย) เป็นผู้หญิงที่แก่นห้าว
รักการวาดรูปได้เข้ามาเรียนด้านมัณฑนศิลป์มหาวิทยาลัยดัง
พ่อแม่ของเธอเป็นอาจารย์สอนหนังสือมหาวิทยาลัยชื่อดัง
พิพัฒน์
วัฒนเจริญกิตต์ (แคน) หนุ่มหล่อขวัญใจสาวรูปหล่อ
บ้านรวย ที่ชีวิตนี้ยังหาไม่ได้ว่าเขาต้องการอะไร เพราะเขามีพ่อกับแม่หาไว้ให้หมด
ชีวิตมีแค่เรียนให้จบ ตามสไตล์ลูกคุณหนูบ้านรวย แต่เขามีเพื่อนสนิทดันเป็นผู้หญิง
มีเขาต้องมีเธอ ในทุกวันตั้งแต่อนุบาลจำความได้ พ่อกับแม่เราเป็นเพื่อนกัน
จนทำให้ชีวิตเราทั้งสองผูกพันกันมาก
“แคน แคน ไอ้แคน
ตื่น!!! สายมากแล้วนะ“
พลอยปัดแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยพร้อมที่จะไปมหาวิทยาลัยในเช้าวันแรก
เธอรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เข้าเรียนในคณะที่ชื่นชอบ มันตรงข้ามกับไอ้คนที่ไม่ยอมตื่นจากแท่นบรรทม
“โอ๊ย!!! จะตื่นไหมเนี่ย ถ้าไม่ตื่นฉันจะไปแล้วนะ ไอ้แคน”
แคนได้ยินเสียงบ่น
ที่ตอนนี้ทำท่าว่าจะลุกจากเตียงไปมหาวิทยาลัยเอง ตัวเขาก็รีบเด้งตัวเองลุกขึ้นเกาะหลังอีกฝ่ายไว้
“เฮ้ย!! ไอ้แคน! ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่า อย่าทำแบบนี้เราสองคนโตแล้วไม่ใช่เด็ก
ๆ แกจะมาเกาะฉันแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย!!”
แคนที่ได้ยินคำว่าเด็ก
จะทำไมซึ่งเขารู้ว่าไอ้พลอย มันไม่ใช่เด็กๆ อีกต่อไป
ยิ่งเห็นมันใส่ชุดนักศึกษาก็รู้สึกไม่ชอบใจ
“ทำไม อยู่ๆ
ก็นึกหวงตัวอะไรกับฉัน ห๊ะ!! ฉันเห็นทุกส่วนของแกหมดแล้ว
ไม่รู้สึกอะไรหรอกน่ะ ต่อให้แกมายืนแก้ผ้าต่อหน้ามันก็ปลุกน้องชายฉันให้ตื่นไม่ได้หรอกเว้ย!!!”
“ไอ้...ไอ้แคนลุกเลยนะ ถ้ายังพูดมากอยู่แบบนี้ ฉันจะไม่สนใจแล้วนะ”
แคนรู้สึกโมโหพร้อมกับหงุดหงิดเมื่อเพื่อนขัดใจแต่เช้า
ในใจก็แอบหวั่น ถ้าเกิดมันแก้ผ้าขึ้นมาจริง
ตัวเขาก็ไม่แนใจว่าสิ่งที่พูดจะทำได้ไหม
“ปลุกให้ตื่นก็ขยับหนีสิ
รีบไม่ใช่หรือไง โน้น!! ไปเตรียมชุดนักศึกษาให้ด้วย
เตรียมให้หมดทุกชิ้นนะเว้ย!! ทั้งข้างในข้างนอก”
พลอยหงุดหงิดกับคำสั่งของไอ้คุณชายที่สั่งเธอให้เตรียมชุด
ซึ่งก็มีคนเตรียมให้มันไว้แล้วมันจะใช้เธอทำเพื่อ…
แคนเดินไปอาบน้ำ
มองคนที่ยืนทำหน้าบึ้งตัวเขาก็จัดการเหวี่ยง กางเกงชั้นในบ๊อกเซอร์ไปให้ พลอยปัดตกใจ
อยู่ดีๆ กางเกงถูกโยนตกลงมาตรงหน้าเธอช่างพอดิบพอดี
“ไอ้เพื่อนเวร!!! ทำไมทำนิสัยเสียแบบนี้”
แคนที่ได้ยินเสียงบ่นรู้สึกดี
ไม่รู้ว่าตัวเขาโรคจิตหรือเปล่าที่ชอบฟังเสียงมันบ่น ยิ่งไอ้พลอยทำปากยื่นเป็นเป็ดแบบนั้นยิ่งชอบ
แคนเดินเข้าไปอาบน้ำด้วยอารมณ์สดชื่น
ไม่รู้ว่าวันนี้จะมีการรับน้องแบบไหน
คณะที่เข้าเรียนก็เลือกตามไอ้คนที่มันนั่งโมโหอยู่ด้านนอก ตั้งแต่ชั้นอนุบาลถ้ามันอยู่ห้องไหน
เขาก็พยายามที่จะอยู่ห้องเดียวกับมัน ถามว่าตัวเขาเรียนเก่งไหมก็พอได้ สอบก็อยู่อันดับต้นๆ
ต่างจากมันที่ต้องใช้ความขยันมากทุกวัน ถึงแม้มันติวให้แต่เขาก็ได้คะแนนดีกว่ามันทุกวิชาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
แคนอาบน้ำเสร็จ
ก็เดินพันผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำก็เจอชุดนักศึกษาวางอยู่บนเตียง
แต่มองไม่เห็นตัวไอ้พลอย ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน
แคนรีบแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาหามาม๊าที่กำลังตักข้าวต้มกุ้งใส่ถ้วยให้
แต่มองไม่เห็นไอ้พลอย มันหายไปไหนแล้วล่ะหรือว่ามันจะหนีไปมหาวิทยาลัยเอง
“ม๊า!! พลอยไปไหนแล้ว”
“อะไรตาแคน! หนูพลอยเขาไปเอาของที่บ้านเดี๋ยวมา
เราเนี่ยให้หนูพลอยมาปลุกอยู่ได้ทุกวัน ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เรานะโตเป็นหนุ่มแล้วรู้ไหมแบบนี้จะมีสาวที่ไหนมาหลงรักลูกของแม่ห๊ะ!”
แคนฟังคนเป็นแม่บ่นเรื่องผู้หญิงใช่ว่าเขาจะไม่เคยมี
เคยมีเหมือนกันตอนมัธยมแต่ก็มีได้แค่วันกว่าๆ เขาก็เลิก
“ไม่มีนะดีแล้ว
จะได้อยู่อ้อนม๊าไปนานๆ ไม่อยากแบ่งเงินให้คนอื่นใช้ กินคนเดียวใช้คนเดียวสบาย”
พลอยปัดเดินกลับไปเอากระเป๋าที่บ้าน
เมื่อเดินกลับมาก็เจอใครบางคนที่กำลังอ้อนคุณป้า ซึ่งตัวเธอเห็นภาพนี้มาตั้งแต่เด็ก
ป้ามล ลุงกำธรและพ่อแม่ของเธอต่างก็เป็นเพื่อนสนิทกัน
“อ้อนคุณป้าอีกตามเคย
ป้ามลรีบๆ ให้คุณชายอ้อนนะคะ พลอยว่าอีก ไม่นานคุณชายคงจะมีสาวๆ
มาให้คุณป้าเลือกเยอะแน่นอน”
พลอยปัดแอบแซ่วเพื่อนรักพร้อมกับส่งยิ้มกวนๆ
ไปให้
ผิดกับคนที่โดนแซ่วดันรู้สึกไม่ชอบในสิ่งที่ทั้งแม่และเพื่อนรักพากันหัวเราะคิกคัก
“พูดมาก! ไม่รีบหรือไง รีบมานั่งกินข้าวเลยเดี๋ยวบ่นบนรถอีกฉันขี้เกียจหาข้าวให้แกกิน”
แคนรู้สึกไม่ชอบใจทุกครั้งที่พลอยปัดชอบยุให้เขามีผู้หญิงคนอื่น
ใครสวยๆเดินผ่านมันก็พยายามที่จะยุให้เขาเข้าไปจีบ ไม่รู้ว่ามันรำคาญหรืออะไร
“พอเลยทั้งคู่ไปมหาวิทยาลัยวันแรกก็ทะเลาะกันแล้ว
หนูพลอยมานั่งทานข้าวก่อนวันนี้ป้าทำข้าวต้มกุ้งเมนูโปรดของหฯเลยน่ะ”
พลอยปัดเดินอ้อมไปนั่งข้างๆ
คนที่ทำหน้ามุ่ยตักข้าวต้ม มันงอนอะไรอีก เนี่ยช่วงนี้ท่าทางฮอร์โมนวัยรุ่นจะเปลี่ยน
แคนนั่งทานข้าวต้ม
สายตาก็คอยชำเลืองมองคนด้านข้างที่กำลังเขี่ยผักชี ต้นหอม กระเทียมออก ซึ่งแม่ของเขาก็ยังจะใส่ให้ประจำ
ตัวเขาก็ต้องคอยตักมาใส่ถ้วยของตัวเองเสมอ
การกระทำของทั้งคู่
ต่างไม่รู้ตัวว่าทำแบบนี้ทุกครั้งด้วยความเคยชินลูกชายของเธอต้องคอยตักผักต่างๆ
ออกให้ลูกสาวของเพื่อนเธอตลอดเวลา ทุกวันนี้แอบคิดว่าลูกชายเธอจะมีแฟนได้ไหม
ถ้ายังทำตัวติดกับหนูพลอยปัดแบบนี้ ไม่ใช่ไม่ชอบหนูพลอย ตัวเธอรักเหมือนลูกสาวใจก็อยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้ก็ไม่กล้า จะ ชี้โพร่งให้กระรอกจึงปล่อยให้ทั้งคู่ศึกษากันเอาเอง
“แคนอิ่มหรือยัง เรารีบออกเถอะเดี๋ยวรถจะติด”
แคนเห็นพลอยปัดทำท่าอิ่มแล้ว
จริงแล้วตัวเขาไม่ได้หิวข้าว ทุกวันนี้ต้องมานั่งทานข้าวก็เพราะมันที่ชอบบ่นตลอด หากไม่ได้ทานข้าวเช้า
เขาก็ต้องมานั่งเป็นเพื่อนตั้งแต่เด็ก
“อืม...อิ่มแล้ว ม๊าแคนไปเรียนแล้วนะ” พิพัฒน์หันหน้าไปยกมือไหว้สวัสดีผู้เป็นแม่
“ค่อยๆ ขับรถนะเราอย่าขับเร็วมาก
หนูพลอยช่วยเตือนแคนด้วยนะลูก”
“ค่ะป้ามล
ไม่ต้องห่วงถ้าอย่างนั้นพลอยไปเรียนก่อนนะคะ”
พลอยปัดเดินเข้าไปกอดและหอมแก้มคนเป็นแม่ของเพื่อนรัก
แคนเห็นก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้เข้ารู้ว่าแม่อยากมีลูกสาวมาอ้อนแบบนี้
แคนเดินไปหยิบกุญแจรถที่ป๊าซื้อให้ใหม่เพื่อเป็นรางวัลที่สามารถสอบติด
มหาวิทยาลัยชื่อดังได้หน้าก็บานเป็นกระด้งเลย
พลอยปัดเดินตามหลังเพื่อนมาที่รถ
โอ้โห้!! รถหรูมากสมกับเป็นลูกเศรษฐีจริง ถึงแม้พ่อแม่ของเธอก็มีฐานะพอมีอันจะกินแต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคุณลุงคุณป้า ด้วยอาชีพอาจารย์ก็ได้เงินเดือนพอจะส่งเสียให้เธอเรียนได้ไม่ลำบาก
จริงๆ พ่อกับแม่ก็คิดจะซื้อรถให้ แต่ไอ้แคนมันบอกว่าไม่จำเป็น เพราะยังไงมันก็ต้องขับรถให้อยู่แล้ว
ตัวเธอก็อยากจะไปไหนมาไหนเองเช่นกัน แต่ก็ต้องแพ้ให้ทุกคนที่ลงมติให้ไอ้แคนเป็นคนรับส่งเธอไปเรียนหรือไปที่ไหนก็ตาม
พลอยปัดยังคิดไม่ออกชีวิตนี้
ตัวเธอจะได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองไหม ทุกวันนี้จะได้อยู่คนเดียวก็แค่ตอนนอนที่เหลือก็ต้องมีมันตามเป็นวิญญาณตลอดเวลา
เมื่อทั้งคู่ได้มาถึงมหาวิทยาลัย
พวกรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยได้เรียกรุ่นน้องชั้นปีที่หนึ่งไปรวมกันใต้ตึก
พลอยปัดรู้สึกตื่นเต้น
อยากจะเข้าห้องน้ำก่อนจึงรีบบอกแคนให้รอ ช่วงที่กำลังวิ่งไปห้องน้ำได้ชนใครคนหนึ่ง
ซึ่งหล่อ หล่อมาก ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่
“พอดีรีบจะไปเข้าห้องน้ำขอโทษนะคะ”
ภูมิภัฒน์เดือนคณะรุ่นพี่ปี 3 หล่อ รวย มีสาวๆ ชอบตรึม เป็นตัวท็อปของมหาวิทยาลัย
“ไม่เป็นไรพี่ผิดเองที่เดินไม่ดูทาง
น้องรีบไปเถอะครับ เขาจะเรียกรวมกันแล้ว”
พลอยปัดฉีกยิ้มให้
ภูมิภัฒน์ตกตะลึง ทำไมน้องคนนี้ถึงได้ทำให้ใจเขาเต้นรัวแบบนี้ ตัวเขาได้แต่มองตามข้างหลังจนเจ้าตัววิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำหญิงสักพักพวกเพื่อนเขาก็เดินเข้ามาเรียก
“เฮ้ย!!! มีอะไรหรือเปล่าว๊ะ ไอ้ภูมิมองตาค้างเลยมึง”
“ไม่มีอะไร พวกมึงมาก็ดีแล้ว
ไปเตรียมตัวรับน้องปี 1 กัน”ภูมิภัฒน์แสร้งทำเปลี่ยนเรื่อง
“จะไปไหน มึงรีบไปแบบนี้
พวกกูก็อดสิว๊ะ น้องๆ ก็ต้องมองแต่มึงไม่มีทางเล็ดลอดมาถึงพวกกูแน่นอน”
ภูมิภัฒน์แอบหันไปมองตรงทางเข้าห้องน้ำผู้หญิงอีกครั้ง
น้องพลอยปัด ชื่อน่ารักซะด้วย
คิดแล้วก็รู้สึกคึกคักขึ้นมาทันที
แคนยืนรอพลอยปัดตรงทางเดินต่างก็มีสาวๆ
รุ่นเดียวกัน รุ่นพี่ต่างพากันส่งยิ้มมาให้ เขาก็ไม่ได้ยินดียินร้ายกับสิ่งที่ได้รับรู้สึกเฉยๆ
พลอยปัดเสร็จธุระก็รีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ
เพื่อไปหาเพื่อนที่กำลังยืนทำหน้าโมโหเธอ ให้ยืนรอแค่นี้ทำเป็นโมโห
“มาแล้ว หน้างอเป็นปลาทูแม่กลองเชี่ยวนะ
ไปเถอะรุ่นพี่เรียกแล้ว”
พิพัฒน์ที่เดินตามแรงที่พลอยปัดจับมือเขาลากจูงไป
ใครแถวนั้นเห็นต่างพากันชี้ผู้ชายหล่อ ผู้หญิงน่ารัก ทั้งคู่มาถึงลานตรงหน้าตึก ที่มีรุ่นพี่กำลังไล่เช็กรายชื่อของรุ่นน้อง
รุ่นพี่ผู้ชายทำการแซวน้องผู้หญิงอย่างสนุกปาก
“ไปนั่งตรงโน่นดีไหมแคนมีที่ว่างพอดี”
พลอยปัดรีบชี้ไปตรงที่ว่าง พิพัฒน์ได้เดินตามพลอยปัดไป
รู้สึกขวางหูขวางตาที่มีรุ่นพี่ผู้ชายมองตามเพื่อนสนิทเขาอะไรนักหนาว๊ะ มองอยู่ได้
เมื่อทั้งคู่ถูกจับให้เป็นบัดดี้ด้วยกันของคณะ
พลอยปัดเห็นผู้ชายคนเมื่อกี้ ที่ตัวเธอเดินชนตรงบริเวณหน้าห้องน้ำ
ซึ่งภูมิภัฒน์เห็นพลอยปัดจึงเดินเข้ามาหา
พิพัฒน์สังเกตเห็นรุ่นพี่ในคณะคนหนึ่งเดินตรงมาที่เขายืนอยู่
แคนเห็นสายตารุ่นพี่คนนี้ที่มองเพื่อนสนิทเขารู้เลยว่ากำลังคิดอะไร
“ไอ้พลอย
แกรู้จักรุ่นพี่คนนั้นด้วยเหรอว๊ะ”
“เอ่อ... คนนั้นนะเหรอ เมื่อกี้ตอนเข้าห้องน้ำฉันวิ่งไปชนพี่เขา เขาคงจะจำหน้าฉันได้”
“เหรอ...” พิพัฒน์จ้องรุ่นพี่ที่เดินมาตรงที่เขายืนอยู่กับพลอยปัดอย่าง ไม่ไว้วางใจ
“สวัสดีครับน้องพลอยปัด
พี่ชื่อพี่ภูมินะครับ”
“สวัสดีค่ะ
พี่ภูมิ”
ภูมิภัฒน์เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างรุ่นน้องแล้วรู้สึกไม่ค่อยจะถูกชะตา ดูจากสายตาที่มันมองเขา
“ส่วนเราทำไม มายืนตรงนี้ไม่ไปรวมกับคนอื่นแล้วนี้นายชื่ออะไร”
ภูมิภัฒน์คว้าป้ายชื่อมาดู
พร้อมกับมองหน้าแบบหาเรื่อง
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ
ถ้าไม่มีผมกับเพื่อนไปก่อนนะครับ ไอ้พลอยมึงนะช้ายืดยาด”
“ขอโทษนะคะ
พลอยไปก่อนนะพี่...” พลอยปัดหน้าเจือนลงไปทันที
“พี่ชื่อพี่ภูมิ
เป็นพี่รหัสเราเองยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องรหัสของพี่”
พิพัฒน์พอได้ฟังน้ำเสียงท่าทางของรุ่นพี่
ก็รู้สึกไม่ชอบใจมาก เจอรุ่นน้องก็หน้าหม้อเลยนะ จึงรู้สึกไม่ชอบใจเขาลากแขนพลอยปัดเดินหนีออกไปดื้อๆ
ภูมิภัฒน์มองตามหลังคนที่ลากแขนของน้องพลอยออกไป
เริ่มคาดโทษเอาไว้ในใจ
“มึงเจอกูแน่”
พิพัฒน์เหมือนรับรู้ว่ามีสายตาอาฆาต
จึงหันหลังกลับไปมองต่างคนต่างจ้องสายตาของทั้งคู่ที่สื่ออะไรออกมาได้ชัด
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
