สวัสดีเช้าอันสดใสฉันชื่อ นับดาว ชื่อนี้พี่ชายเป็นคนตั้งให้ฉันพี่ให้เหตุผลว่าเพราะฉันเหมือนแสงดาวดวงเล็กๆที่ส่องประกายอยู่บนท้องฟ้าในคืนที่มืดมิด วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องไปรายงานตัวที่มหาลัยวันแรก ฉันเป็นเฟรชชี่ปี1คณะบริหารธุรกิจ ฉันอาศัยอยู่กับพี่ชายเพียงลำพัง พี่ชายของฉันชื่อ'ดิน' พ่อกับแม่ทิ้งเราสองคนพี่น้องไว้ให้คุณยายเลี้ยงดูตั้งแต่เล็กๆ ก่อนคุณยายจะจากไปคุณยายได้ทิ้งทักษะการทำอาหารและขนมไว้ให้ฉันและพี่ พี่ของฉันใช้ความรู้ที่มีทำงานพิเศษหาเงินเพื่อส่งตัวเองและฉันให้ได้เรียนหนังสือ เราสองพี่น้องอายุห่างกันเจ็ดปี หลังจากพี่ดินเรียนจบเขาใช้เงินเก็บทั้งหมดเพื่อลงทุนเปิดร้านขนมเล็กๆจนตอนนี้สามารถขยายสาขาไปได้ทั่วประเทศ

ฉันเดินลงมาชั้นล่างก็ได้กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้าน

"พี่ดิน... ทำอะไรกินหรอดาวหิว"

"เช้านี้พี่ทำข้าวต้มกุ้ง"

พี่ดินเดินถือชามข้าวต้มสองใบไปวางไว้ที่โต๊ะ

พี่ดินเป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่กล้ามเป็นมัดๆใบหน้าของเขาดูอบอุ่นเวลาพี่ดินยิ้มบรรยากาศรอบตัวเขาจะดูสดใส

"รีบกินจะได้รีบไป"

"รีบไล่น้องจังเลยนะ แอบนัดใครไว้รึปล่าว"

ฉันทำหน้าทะเล้นล้อพี่ชายตัวเอง

"หยุดเล่นแล้วกินข้าว"

"ดุจังเลยค่าา\~\~"

พี่ดินขับรถมาส่งฉันที่มหาลัย หลังจากบอกลาพี่ดินแล้วฉันหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อกดโทรออกหาเพื่อนสนิท

รอเพียงไม่นาน 'มาเรีย' ก็วิ่งกระหืดกระหอบมาทางฉัน

"ไปกันเถอะเดี๋ยวช่วงสายคนจะเยอะมากกว่านี้ ฉันไม่อยากไปเบียดกับใคร"

ฉันพูดกับมาเรียที่ตอนนี้ยืนหอบอยู่ข้างๆเหมือนลูกหมาขาดน้ำ

หลังจากการรายงานตัวผ่านไปได้ด้วยดีมาเรียชวนฉันไปเดินดูรอบๆมหาลัยก่อนกลับเพื่อที่ว่าคราวหน้าฉันจะได้ไม่หลงทิศหลงทาง ฉันเป็นพวกความจำในการจดจำเส้นทางค่อนข้างแย่ ฉันคิดว่าดีเหมือนกันที่ฉันจะเดินดูรอบๆก่อนกลับ

เราสองคนเดินมาเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะในมหาลัยเป็นสถานที่ ที่ให้นักศึกษาสามารถมาพักผ่อนได้

ฉันและมาเรียเดินมาจนถึงน้ำพุกลางสวน และในตอนนั้นสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งเขายืนอยู่กับผู้ชายอีกคนที่น่าจะเป็นเพื่อนของเขา.......

ผมสีดำขลับดูนุ่มสลวยเวลาที่แสงแดดส่องกระทบมันเงางามดูสุขภาพดี คิวทรงกระบี่เรียวได้รูป ดวงตาเฉี่ยวคมดูร้อนแรง ในตาสีดำสนิทดูลึกลับและงดงาม สันจมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากสวยน่าสัมผัส......นั่น เขา....เขาคือ

เขาคือสามี!!.....

ความผัวที่ทะลุทะลวงออกมาจนเบ้าตาฉันแทบกระเด็น ใจที่เต้นเป็นจังหวะหนักหน่วงเหมือนจะระเบิดออกจากอก

"เขาคือสามี!" ฉันพูดออกมาด้วยเสียงที่มุ่งมั่น

"ดาวเป็นอะไรของแกเนี่ย" มาเรียถามฉัน

"ฉันจะจีบเขา"

"แกจะจีบใครดาว แกเป็นบ้าหรอ"

"คนนั้นนะ ฉันจะจีบเขา"

มาเรียหันหน้าไปตามที่ฉันบอก สาวหน้าสวยทำหน้าตกตะลึงแล้วรีบหันมาพูดกับฉันด้วยเสียงกระวนกระวาย

"แกเอาจริงหรอ นั่นพี่ทัพ แม่ทัพ...เขาเป็นทายาทของมหาเศรษฐีเลยนะ อีกอย่างเขาเป็นที่หมายปองของสาวๆแทบจะทุกหมู่เหล่า แถมยังมีข่าวฟาดดาวมหาลัยมาแทบจะทุกคนแล้วด้วย"

มาเรียสาธยายเรื่องพี่เขาออกมารัวๆจนแทบไม่หายใจ

"ฉันใจเต้นตอนมองเขา มันเต้นแรงมากๆจนฉันปวดไปหมด ฉันจะจีบเขา!"

"แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆๆ!!! "

มาเรียพูดซ้ำๆอยู่แบบนั้นแล้วเอามือทั้งสองข้างกุมหัวและขยี้จนผมฟูไปหมด

ใช่...ฉันปฏิญาณกับตัวเองไว้อย่างมุ่งมั่นฉันจะทำให้เขาหันมาสนใจฉันให้ได้!!!!!

รอดาวก่อนนะพี่ทัพ..... (｡𓎆 𓎺 𓎆)

นับดาว

ชัญญานุช ภัทรวรภิรมย์ - เปิดร้านขนมและร้านอาหารชื่อดังอาศัยอยู่กับพี่ชายสองคน

แม่ทัพ

วศพล วชรจิระกุล - ทายาทของมหาเศรษฐีเจ้าของคิงกรุ๊ป

หลังจากวันที่ฉันได้พบเขา ชายในฝันคนแรกของฉันตอนนี้เวลาก็ผ่านมาเกือบหนึ่งเดือนแล้วในระหว่างนั้นฉันตามสืบจนพบว่าพี่เขาชอบนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขาในเวลาพักกลางวันที่ข้างสนามบาสใกล้ๆตึกคณะวิศวะ ส่วนเรื่องที่พี่เขาชอบควงสาวในคลับกลับคอนโด หรือว่าเรื่องที่พี่เขาเปลี่ยนแฟนใหม่ทุกอาทิตย์ หรือแม้กระทั่งเรื่องที่พี่เขาชอบใช้ถุงยางกลิ่นอะไร ฉันได้คำตอบจากกลุ่มลับที่ชื่อว่า '4หนุ่มสะท้านฟ้า' ที่ตั้งขึ้นเพื่อแชร์เรื่องราวของเหล้าหนุ่มหล่อขวัญใจสาวๆในมหาลัยนี้ และหนึ่งในนั้นมีพี่ทัพอยู่ด้วยจึงเป็นเหตุให้ฉันพยายามตีสนิทกับรุ่นพี่ที่อยู่ในกลุ่มลับนั่นเพื่อที่จะได้ข้อมูลของเขา

"รู้ไหมดาวว่าตอนนี้แกเหมือนโรคจิตเลย"

"โรคจิตอะไรฉันแค่มาเดินเล่นเฉ๊ยๆ!" ฉันตอบปฏิเสธเสียงสูง

"จ้าๆเดินเล่น เดินเล่นจากตึกบริหารมาวิศวะเนี่ยนะ"

"หลบเร็วมาเรีย!!"

ฉันพูดพร้อมกระชากแขนเพื่อนสาวมาหลบหลังมุมตึกเพราะคนที่ฉันพยายามตามมาตลอดหลายอาทิตย์เขากำลังเดินมา

"อา...วันนี้พี่ทัพเปลี่ยนนาฬิกาด้วยแหละ"

ฉันพูดพร้อมทำหน้าตาหวานเยิ้ม

"เห้ออ\~ ฉันไม่ชินกับการที่แกเป็นแบบนี่เลย"

"ไม่ชินก็ต้องชินเพราะฉันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนาน"

ฉันหันกลับไปพูดกับเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยเสียงอันมุ่งมั่น

"ดาวชั้นว่าแก...."

"อะไรแกจะบอกให้ฉันหยุดแล้วรีบกลับบ้านว่างั้น"

ฉันกอดอกทำเสียงฮึดฮัดใส่มาเรีย

"ใช่เธอควรหยุดตามฉันแล้วรีบกลับไปดูดนมแม่ซะ"

เฮือก! ฉันตกใจรีบหันหน้ากลับไปมองก็เจอกับพี่ทัพอยู่ตรงหน้าฉัน...

ใช่! เขายืนอยู่ตรงหน้าฉันใกล้ๆฉัน! เสียงของเขามันทุ้มนุ่มดูละมุนสบายหู กลิ่นน้ำหอมที่เขาฉีดลอยเตะจมูกของฉัน มันเป็นกลิ่นหอมเย็นๆแบบเซ็กซี่ อา\~...มันดูเหมาะกับเขาจัง ในหัวของฉันตอนนี้คิดว่า ถ้าเขาอยู่บนเตียงทำเสียงกระเส่าเบาๆ กลิ่นตัวหอมๆของเขาอยู่ใกล้ๆจมูกของฉันตลอดเวลาจะเป็นยังไงกันน้า\~......

"นี่เธอได้ฟังที่ฉันพูดอยู่ไหม!"

พี่ทัพตะเบ็งเสียงใส่จนฉันสะดุ้งหลุดออกจากห้วงความคิด

"ค..คะ? เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนนะคะ?"

"หึ น่ารำคาญ"

เขาเค้นเสียงหึในลำคอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ารำคาญเต็มทน

"ฉันบอกว่า เลิกตามฉันได้แล้ว ฉันรู้ว่าเธอแอบตามฉันมาหลายวันแล้ว"

เขาเสยผมที่หล่นลงมาปกหน้าเขาขึ้นแล้วพูดกับฉันด้วยประโยคที่ฉันคิดไปเองว่ามันเซ็กซี่ขยี้ใจหัวใจของฉันเต้นแรงจนมันปวดไปหมด  "ฉันไม่ชอบเด็ก"  

"แต่เด็กเคี้ยวอร่อยนะคะ!"

ฉันเผลอตอบตามความคิดไปในทันทีที่เขาพูดจบ

"งั้นหรอแต่ว่าฉันไม่ชอบเด็กที่โม้ว่าอร่อยแต่จริงๆแล้วจืดหรอกนะ"

เขาพูดเพียงแค่นั้นแล้วเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อนของเขาทันที

หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วพี่ดินชวนฉันไปเดินซื้อของใช้ในห้าง

"ดาวอยากได้ชุดใหม่ไหม"

"อืม....ไม่ดีกว่าค่ะ ดาวยังไม่อยากได้ใหม่"

พี่ดินทำหน้าหงอยนิดๆในตอนที่ฉันตอบปฏิเสธไป ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนเราเคยลำบากกันมากๆมาก่อนพอมาถึงจุดนี้พี่ดินก็อยากให้ฉันสบาย ทุกครั้งที่มาด้วยกันพี่ดินมักจะพยายามโน้มน้าวให้ฉันซื้อของที่อยากได้ประจำ

แต่พวกชุดเสื้อผ้าฉันมีเยอะแล้ว และยังไม่อยากได้ใหม่ตอนนี้ แต่เพื่อเป็นการทำให้หน้าที่บูดบึ้งของพี่ดินกลับมาสดใสฉันจะซื้อของที่อยากได้สักชิ้นแล้วกัน

"งั้น.... ดาวขอซื้อชุดเครื่องเขียนสำหรับวาดภาพได้ไหมคะ"

"ตรงนู่นมีร้านขายอุปกรณ์วาดภาพ"

พี่ดินพูดแค่นั้นแล้วจูงมือฉันไปทางร้านขายอุปกรณ์วาดภาพทันที

ในระหว่างที่ฉันกำลังเลือกอุปกรณ์วาดภาพโดยมีพี่ดินช่วยเลือกอยู่ด้วยนั้น สายตาของฉันก็พลันเหลือบไปเห็นใครบางคนอยู่ที่ร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์เนมร้านตรงข้ามกับร้านขายอุปกรณ์วาดภาพที่ฉันอยู่

"พี่ทัพ..."ฉันพูดพึมออกมาเสียงเบา

"ดาวพูดว่าอะไรนะ"

"เปล่าค่ะพี่ดินช่วยเลือกสีหน่อยสิ"

ฉันเหลือบไปมองที่พี่ทัพอยู่อีกครั้ง เขาดูดีมากแม้ตอนที่เขาทำหน้าเบื่อหน่าย ข้างกายเขามีสาวสวยหน้าอกโตเป็นบักแตงโมกำลังยืนเลือกเสื้อผ้าอยู่โดยหันมาขอความเห็นจากเขาเป็นพักๆ

ฉันมองผู้หญิงคนนั้นแล้วกลับมามองหน้าอกตัวเองพร้อมถอนหายใจ

"เห้อ\~\~ ทำไมแม่ให้มาแค่นี้นะ"

"มีแค่นี้แล้วมันทำไมละ ยังไงน้องสาวของพี่ก็น่ารักที่สุดแล้ว"

พี่ดินได้ยินฉันถอนหายในยืดยาวพร้อมมองหน้าอกตัวเองอย่างปลงตกก็เลยพูดปลอบใจน้องสาวออกมาสินะ

"พี่ดินว่า แบบดาวถ้าจะจีบผู้ชายสักคนพี่ดินว่าจะจีบติดไหม"

"จีบ!! จีบใคร ดาวเนี่ยนะ อย่าเลยขี้เหร่แบบนี้ไม่มีใครเอาหรอก" พี่ดินพูดติดโมโหใส่ฉัน

"อ่าว! ไหนเมื่อกี้บอกน้องน่ารักไง"

"หูฝาดไปเองเหอะ! เลือกเสร็จแล้วใช่ไหมจะได้ไปคิดเงิน"

"ชิ! ค่ะๆๆ"

มาเรีย

คันธมาลี วรวงศ์คุณากร - เด็กกำพร้าจากสถานรับเลี้ยงเด็กถูกอุปการะโดยนักธุรกิจที่ร่ำรวยเป็นเพื่อนสนิทของนับดาวตั้งแต่สมัยเรียนโรงเรียนประถม

ดิน

ชรัณ ภัทรวรภิรมย์ - พี่ชายของนับดาวเจ้าของร้านอาหารและร้านขนมหลายสาขาในประเทศ เป็นคนอบอุ่นอ่อนโยนใจดี(แค่กับน้องสาว)

ในเช้าวันจันทร์ฉันเดินหอบขนมมากมายไว้เต็มสองมือเดินไปหากลุ่มเพื่อนเพื่อแจกจ่ายขนมที่ฉันกับพี่ดินลงแรงทำกันอยู่นานสองนาน

ฉันเดินถือเค้กกาแฟที่ตั้งใจทำมาที่ตึกคณะวิศวะเพื่อนำมามอบให้ใครบางคนที่เป็นต้นเหตุให้ฉันเสียเวลาทั้งวันในการทำขนมใต้กล่องเค้กมีจดหมายที่ไม่ได้เขียนข้อความอะไรเอาไว้ แต่เป็นภาพวาดพี่ทัพเวอร์ชั่นตัวการ์ตูนน่ารักที่ฉันวาดขึ้นมาเอง

เมื่อถึงตึกคณะวิศวะฉันพยายามมองหาเขาแต่ก็ไม่เจอ ฉันตัดสินใจเดินไปยังสนามบาสข้างตึกคณะแต่กลับไม่เห็นเงาของคนที่ฉันตามหา ฉันเหลือบไปเห็นพี่ 'แทนธรรม' เพื่อนกลุ่มเดียวกับเขาหนึ่งใน '4หนุ่มสะท้านฟ้า' อยากรู้จริงๆใครเป็นคนคิดชื่อนี้

"พี่แทน"

ฉันเดินตรงเข้าไปหาพี่แทนที่กำลังนั่งเล่นมือถืออยู่เพื่อที่จะถามหาบุรุษหน้าตายหวานใจของฉัน

"มีอะไรหรอ"

เขาตอบโดยที่ไม่เงยหน้ามามองฉันเลยสักนิด

"พี่แทนพอจะเห็นพี่ทัพไหมคะ?"

"ไม่รู้ ไม่มาเรียนมั้งวันนี้"

"อ่า.. ขอบคุณค่ะ"

หลังจากพูดขอบคุณจบฉันก็เดินออกมาทันทีด้วยอาการเศร้าหมอง นี่เค้กที่ฉันตั้งใจทำกำลังจะเป็นหมันหรอเนี่ย!!

ฉันหนีเรียนภาคเช้ามาเพื่อตามหาเขา ฉันเดินอย่างเหม่อลอยมาจนถึงแถวหลังมหาลัยเป็นลานกว้างเก่าที่คล้ายจะเป็นที่รกร้างตรงกลางลานมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ฉันเลือกเดินไปนั่งใต้ต้นไม้แล้วถอนหายในออกมาเฮือกใหญ่

"เฮ้ออ\~ สุดท้ายก็ไม่ได้ให้เขาไป แต่ไม่เป็นไรฉันไม่ยอมท้อเพราะเรื่องแค่นี้หรอก!... โอ้ยย!"

ในขณะที่ฉันกำลังนั่งบ่นกับตัวเองอยู่นั้น ก็มีก้อนหินก้อนเล็กๆปลิวใส่หลังหัวของฉัน

"หนวกหูคนจะนอน ถ้าจะเสียงดังก็ไปไกลๆ"

"ขอโทษค่ะ ฉันคิดว่าไม่มีคนอยู่"

ฉันหันไปตามเสียงพูดก็เจอผู้ชายคนหนึ่งนอนพิงอยู่อีกฝั่งของต้นไม้เขาสวมเสื้อช็อปสีแดงกับกางเกงยีนส์เอาหนังสือเรียนปิดหน้าไว้ เมื่อฉันคิดได้ว่านี่เป็นการรบกวนเขาฉันเลยรีบพูดขอโทษเขาไป

"เอ่อคือว่า....ถ้าไม่รังเกียจลองชิมเค้กที่ฉันทำดูไหมคะ"

"......"

"จริงๆแล้วเค้กนี่ฉันตั้งใจทำให้คนๆหนึ่งแต่เหมือนเขาจะไม่มาเรียน อีกอย่างฉันไม่ชอบกินกาแฟด้วย"

"......"

เขายังเงียบ

"แต่ว่ามันอร่อยมากเลยนะคะ"

"บอกให้เงียบไง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องสินะ"

"จะไม่ชิมจริงๆหรอคะ?"

ฉันคะยั้นคะยอเขาให้ลองชิมเค้ก เพราะฉันไม่อยากให้เค้กที่ตั้งใจทำเป็นหมัน อีกอย่างฉันไม่ชอบกินกาแฟด้วย

"จะอะไรหนักหนาวะ! ไหนเอามาสิ!"

เขาตะคอกและลุกพรวดขึ้นมาจ้องหน้าฉันด้วยใบหน้ารำคาญแบบสุดขีด

"พะ..พี่ทัพ!"

ฉันนั่งอ้าปากค้างจนแมลงวันบินเข้าไปเตะตระกร้อในปากได้อยู่แล้ว

"เออ รีบๆเอามาแล้วรีบๆไสหัวไปน่ารำคาญจริง"

เขาเอี้ยวตัวมาคว้าขนมบนตักฉันแล้วโยนทิ้งไว้ข้างๆตัวเขาแล้วล้มตัวลงนอนต่อทันที

ฉันที่ตอนนี้ยังอึ้งอยู่ อึ้งกับความหล่อของเขา.. ว้าว...เขานี่แหละพ่อของลูกจริงๆ ถึงจะปากเสียมารยาททรามไปหน่อยก็เถอะ

เมื่อเป้าหมายของฉันสำเร็จไปแบบงงๆ แล้วฉันก็ไม่คิดจะอยู่ในเขารำคาญใจ

ฉันลุกขึ้นปัดเศษฝุ่นออกเล็กน้อยแล้วหันหลังเดินจากไป ในตอนที่ฉันก้าวไปได้เพียงไม่มีก้าวฉันก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ฉันหันหน้ากลับไปบอกกับคนที่นอนอยู่ใต้ต้นไม้ว่า....

"ดาวจะจีบพี่ทัพ จะตามจีบจนกว่าพี่ทัพจะใจอ่อน...ดาวเชื่อว่าดาวจะขโมยหัวใจพี่ทัพมาได้ในสักวัน!!" 

ฉันตะเบ็งสุดเสียงจากนั้นก็รีบสับขาอันเล็กสั้นของตัวเองกลับไปตึกคณะบริหารแบบไม่หยุดพัก

พอถึงหน้าห้องเรียนฉันพึ่งนึกได้ว่าตัวเองโดดวิชานี้เลยตัดสินใจเดินไปนั่งรอที่โรงหาหารของตึกคณะ กุมหน้าตัวเองที่แดงเป็นลูกมะเขือเทศไว้จนมิด

"ฉันบอกเขาไปแล้วๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดด"

 ฉันเอาหน้ายัดฝ่ามือตัวเองแล้วกระโดดเหยงๆพยายามกรี๊ดออกมาให้เบาที่สุด....

ภาพที่คนผ่านไปผ่านมาแถวนั้นเห็นคือภาพผู้หญิงตัวเล็กผิวขาวกำลังกระโดดและกรีดร้องเหมือนคนบ้า

"อา...ฉันว่าคณะนี้คงเรียนหนักเกินไปจริงๆสินะ"

มีรุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นเบาๆ

แต่หูฉันที่ไวต่อเสียงนินทาก็รีบทำตัวให้ปกติแล้วนั่งลงเล่นมือถือเพื่อฆ่าเวลา

อา\~ เขาจะกินเค้กที่ฉันทำให้ไหมนะ... พรุ่งนี้ซื้อน้ำไปให้เขาดีกว่า ฮิฮิ(⭒•͈ 𓎺 •͈)