"1 วันของโลก

ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วนะ?"

เสียงเด็กวัยรุ่นประมาณ 14 ปีได้พูดขึ้นออกมา

"ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน "

เสียงเด็กหนุ่มที่อายุห่างจากเขา 2 ปีได้พูดแทรกขึ้น

ในห้องเปียโนแห่งหนึ่งมีเด็กหนุ่ม 2 คนกำลังนั่งคุยกันอยู่แน่นอนพวกเขากำลังคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

"ฮ่าๆๆ นั่นสินะบ้าบอจริงที่ฉันกับนายกลายเป็นแบบนี้แหละ5555"

"นายมันก็น่าสมเพชจริงๆแหละ"//พูดไปยิ้มไป

จากนั้นพวกเขาก็นั่งคุยกันสักพักจนถึงเวลาเริ่มเรียน

"ฉันว่าเราไปเข้าเรียนกันเถอะ"

"โธ่เอ้ย เพิ่งจะพักเมื่อกี้เอง"

เด็กหนุ่มบ่นหงุดหงิดก่อนจะเดินไปพร้อมกับเพื่อนของเขาที่เดินนำหน้าไป

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้

*เสียงนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน*

เซอร์วอ://ดูนาฬิกา

ทำไมไอ้มาเทียสยังไม่มาอีกนะ

"บ่นอะไรของนายฉันแค่มาสายเฉยๆ?"

มาเทียสพูดขึ้นจนทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันมาตอบตามตรงว่า"ใช่"แล้วเขาก็พยายามจะใจเย็น

ครูสาว:นี่เธอ เป็นอะไรกันหรอทำไมถึงดูหงุดหงิดขนาดนั้นล่ะเซอร์วอ?

เซอร์วอ:ก็ไอ้หมอนี่แหละครับครู มนัสผมไว้ตอนตี 5 แต่มาตอน 6 โมงเนี่ยนะ เป็นใครเขาก็ต้องโกรธไหมครับนานขนาดนั้น

ครูสาว:แล้วมาเทียสล่ะ?//หันไปถาม

มาเทียส:สงสัยผมคงนอนเพลินไปหน่อย ฮ่าๆๆ

เซอร์วอ:ครั้งนี้ฉันจะให้อภัยนายแล้วกัน เพราะผมยังเห็นนายเป็นเพื่อนอยู่นะ//พูดด้วยความอารมณ์เสียนิดหน่อย

ครูสาว:เอาล่ะในเมื่อพวกเธอคุยกันเสร็จแล้วกูขอให้พวกเธอหลีกทางให้หน่อยนะพวกเธอขวางทางครูอยู่

ทั้งสองสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยก่อนจะขอโทษครูไปว่าไม่ได้ตั้งใจจะขวางทางที่ครูจะไปสอนจริงๆ

*ในห้องเรียนเปียโน*

ทั้งสองก็พากันเรียนเปียโนถึงแม้ว่าเซอร์วอจะเล่นเปียโนไม่ค่อยเก่งสักเท่าไหร่เพราะว่าเล่นเปียโนทีไรกลายเป็นบทเพลงสยองขวัญทุกที

เซอร์วอ:เออทุกคนโอเคไหม?//หันมาถาม

เพื่อนในห้อง:เสียงเหมือนคนกรีดร้องเลย!//อุดหู

เมื่อได้ยินดังนั้นเซอร์วอก็ยิ้มแห้งๆแล้วขอโทษเพื่อนทั้งห้องไปรวมถึงครูที่สอนเปียโนด้วยว่าขอโทษด้วยที่ทำแบบนี้จะทำให้ทุกคนเกือบหูแตกกัน

เสียงของใครสักคนกำลังเดินอยู่แถวนั้นแน่นอนว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่แน่ๆมัน...

ช่างเถอะอธิบายไปก็คงจะเปล่าประโยชน์อยู่ดีนั่นแหละ

ในระหว่างที่พวกเขาทั้งสองคนกำลังนั่งเล่นอยู่มาเทียสก็นึกถึงอะไรสักอย่างระหว่างที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

"หลังจากนี้ถ้ามีสงครามเกิดขึ้น...พวกเราจะทำยังไงต่อ?"

เขาเปิดคำถามถามอีกฝ่ายแน่นอนว่าเซอร์วอนั้นก็อึดอัดนิดหน่อยเพราะว่าเขาก็ไม่ได้เตรียมคำตอบมาพูดให้กับอีกฝ่ายได้ฟังเลย

"ก็คงต้องหาที่อยู่ใหม่แล้วมั้งฉันหวังว่าพวกเราก็คงจะพยายามหาทางออกเอาเองนั่นแหละ"

บทสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งสองพูดคุยกันในขณะเดียวกันก็มีเงาของใครสักคนยืนมองพวกเขาอยู่แน่นอนว่าพวกเขาก็ไม่ทันสังเกตว่าเงานั้นยืนมองดูจากที่ไกลๆ

ตุ๊กตาน้อย:

เฮ้ย~ "มองอยู่ไกลๆก็ยังรู้สึกเหนื่อยแทนเลยครับ!"

เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยพูดขึ้นด้วยความเหนื่อยใจแทนเซอร์วอร์มากในเวลาเดียวกันเขาก็เดินหายไปในมุมมืด

ในค่ำคืนดึกสงัดแห่งหนึ่ง

มีเสียงโหยหวนของใครสักคนนึงกำลังคุยร้องอย่างทรมานไม่รู้เพราะอะไรผู้คนในเมืองที่กำลังหลับอยู่นั้นกำลังหลับไหลอย่างไม่รู้อะไรเลยราวกับว่าพวกเขากำลังหลับอยู่บนความตายอยู่

เหยื่อหญิงสาวคนนั้นได้แต่ร้องโหยหวนด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ไม่มีใครที่เข้ามาช่วยเธอได้เลยสักนิด

สะพานของเมืองหล่นลงมา หล่นลงมา หล่นลงมา

เสียงร้องเพลงสุดสยองดังกึกก้องไปทั่วเมืองทั้งละแวกนั้นแต่มันกลับสะกดทุกสายตาอัลดุร้ายของคนที่คุ้นเคยแต่ไม่ใช่สำหรับพวกเขา

เงาสีเทาสะบัดหางไปมาพร้อมกับกระโจนเข้าหาอย่างบ้าเลือดส่วนอีกฝ่ายที่เพิ่งดูดเลือดหญิงสาวที่เป็นเหยื่อเคราะห์ร้ายเสร็จก็พุ่งเข้าไปสู้อย่างเอาเป็นเอาตายเช่นกัน

ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใครเสี่ยงการต่อสู้ดังสนั่นแต่ผู้คนยังคงหลับไหลอยู่เหมือนเดิมเพราะโดนมนต์สะกดให้หลับไหลเพื่อไม่ให้มีใครออกมาล่าพวกเขาได้ตอนนี้

"ไอ้พวกหูยาวอย่างแกน่ารำคาญจริงๆ"

"ก็ไม่ต่างอะไรกับแกหรอกไอ้พวกไม่ได้นอนทั้งคืน"