...EP.1 •เงาในลิฟต์•...
.......
.......
ค่ำคืนที่ตึกสูงกลายเป็นเงาดำตัดกับท้องฟ้าสีหม่น วิน เดินเข้าไปในอาคารสำนักงานแห่งหนึ่งภายใต้แสงนีออนที่กระพริบเป็นระยะ
บรรยากาศเงียบงันจนเสียงฝีเท้าของเขาดังก้องทั่วบริเวณ ลิฟต์หน้าตาเก่าแก่ตั้งอยู่กลางโถงทางเดิน ด้านหน้ามีกระจกขุ่นมัวสะท้อนภาพเงาไม่ชัด ความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ทำงานหนักทำให้รู้สึกเหมือนมีบางอย่างลอยวนอยู่รอบตัว
วินพึมพำกับตัวเองถึงงานกองโตที่รออยู่บนโต๊ะก่อนกดปุ่มลิฟต์
ภายในลิฟต์เงียบกริบ แสงจากหลอดไฟดวงเล็กๆบนเพดานส่องลงมากระทบกับพื้นโลหะมันวาว วินยืนนิ่งอยู่ตรงมุมลิฟต์ ขณะที่ตัวลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นช้าๆ เขารู้สึกเหมือนมีสายตาแปลกประหลาดจ้องมองมาจากเงาสะท้อนในกระจก
เสียงกริ๊กของปุ่มลิฟต์ดังขึ้นก่อนประตูลิฟต์จะเปิดออก ชายหนุ่มในชุดสีเทามืดเดินเข้ามา วินจำเขาได้ทันที ษร เพื่อนร่วมงานผู้มีท่าทางสงบนิ่งและสายตาที่ดูเหมือนจะอ่านความลับของทุกคนได้ ษรสบตากับเขาสั้นๆ ก่อนจะยืนห่างออกไปเล็กน้อย
"ทำงานดึกอีกแล้วเหรอ?" วินคิดในใจแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ษรเองก็ดูเหมือนจะพอใจกับความเงียบนี้ พวกเขายืนอยู่ในลิฟต์ด้วยกันเพียงสองคน แต่ในความรู้สึกของวินมันกลับเหมือนมีสิ่งอื่นอยู่ในลิฟต์กับพวกเขาด้วย
เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง วินสังเกตเห็นบางอย่างในกระจก เงาสะท้อนของเขาและษรดูบิดเบี้ยวผิดรูป มันเหมือนกับว่ามีบางสิ่งที่ไม่ควรอยู่ที่นั่นกำลังซ้อนทับกับพวกเขา มันคือเงามืดเลือนรางที่คล้ายคนแต่ไม่ใช่คนทำให้เขาขนลุก
ทันใดนั้นลิฟต์ก็เกิดการกระตุก วินและษรเซถอยไปด้านหลังพร้อมกัน แสงในลิฟต์กระพริบถี่ก่อนจะดับวูบ เสียงเครื่องจักรดังสนั่นเหมือนลิฟต์กำลังจะหลุดออกจากสายเคเบิล วินพยายามสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อสงบใจ ในขณะที่ษรทำเพียงแค่ยืนนิ่ง
"คุณ...เห็นอะไรไหม?" วินตัดสินใจถาม เสียงของเขาแผ่วเบาราวกับไม่อยากให้สิ่งที่อยู่รอบตัวได้ยิน
ษรเงยหน้ามองกระจก ดวงตาของเขาวาววับในเงามืด "บางทีเราอาจไม่ได้อยู่กันแค่สองคน"
วินรู้สึกถึงความเย็นเฉียบที่ไหลผ่านหลังคอ เงาในกระจกเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ มันเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน.. และมันกำลังจ้องมองพวกเขา
เสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง ลิฟต์กระตุกก่อนจะหยุดนิ่ง ประตูค่อยๆเปิดออก แต่มันไม่ใช่ชั้นที่พวกเขาตั้งใจจะไป
ทั้งสองก้าวออกจากลิฟต์โดยไม่พูดอะไร แต่สิ่งที่รออยู่ในโถงทางเดินชั้นนั้นคือความว่างเปล่าที่ไม่ควรจะมี
ทั้งวินและษรต่างรู้ตัวในทันทีว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้ และมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น..
.......
.......
...🖤...
...EP.2 •เสียงกระซิบ•...
.......
.......
วินกับษรยืนอยู่ในโถงทางเดินอันว่างเปล่าซึ่งไร้แสงสว่างและเสียงใดๆ มันเหมือนกับว่าได้หลุดเข้ามาในมิติอื่น พื้นกระเบื้องเย็นเฉียบใต้เท้า เงาสะท้อนของพวกเขาทอดยาวในทางเดินนั้น
วินหันไปมองประตูลิฟต์ที่ยังเปิดอ้าไว้ ด้านในดูเหมือนกับลิฟต์ปกติธรรมดา แต่เพียงแค่ก้าวออกมาหนึ่งก้าว ทุกอย่างกลับผิดเพี้ยนเกินคำบรรยาย
“นี่มันอะไรกัน” วินพึมพำเบาๆ เสียงของเขาดูเหมือนจะถูกกลืนหายไปในอากาศ ราวกับว่าคำพูดนั้นไม่มีตัวตน
ษรหันมามองวิน ใบหน้าของเขาดูสงบเกินไปสำหรับสถานการณ์เช่นนี้ แต่แววตากลับบ่งบอกถึงความระแวดระวัง “ลองดูรอบๆก่อน” ษรพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
วินพยักหน้าอย่างลังเล ทั้งสองเดินไปตามทางที่ทอดยาวจนดูเหมือนไม่มีจุดสิ้นสุด ทางเดินนั้นไร้หน้าต่างและประตู ผนังมีลวดลายซ้ำๆ ให้ความรู้สึกอึดอัดเหมือนกำแพงกำลังขยับเข้ามาใกล้พวกเขาเรื่อยๆ
ระหว่างเดินวินเริ่มได้ยินเสียงแปลกๆ เสียงกระซิบเบาๆที่แทรกเข้ามาในความคิดของเขา แต่มันไม่ได้อยู่แถวนั้นและดูไกลเกินกว่าจะหาเจอ
"คุณได้ยินไหม?" วินเอ่ยถาม
ษรหยุดเดิน สายตาของเขามองตรงไปอย่างตั้งใจก่อนจะพยักหน้า
"ได้ยิน แต่เสียงมันเหมือน.." ษรเงียบไปชั่วขณะแล้วพูดต่อว่า
"เหมือนมันไม่ต้องการให้เรามาที่นี่"
ขณะที่พวกเขาก้าวต่อไปเสียงกระซิบก็เริ่มดังขึ้น มันไม่ใช่แค่เสียงแต่เป็นคำพูด คำพูดที่วกวนและชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนวินเริ่มจับใจความได้
“ออกไป”
วินหยุดเดินทันที รู้สึกเสียวสันหลังจนตัวแข็ง สายตามองษรที่ยังคงเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมาหาเขา
“ษร.. คุณได้ยินคำพวกนั้นไหม?”
ษรหยุดเท้าเล็กน้อยก่อนจะหันมา ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง แต่สายตาแฝงไปด้วยความกังวลลึกๆ
“ได้ยิน คำพูดเหล่านั้นไม่ได้มาจากคน”
วินกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากขณะที่ลมหายใจเริ่มถี่ขึ้น และสิ่งที่ทำให้เขากลัวคือเสียงเหล่านั้นดูเหมือนจะค่อยๆเปลี่ยนโทนจนเขาคุ้นเคย
เสียงนั้นกลายเป็นเสียงของใครบางคนที่เขารู้จักดี และเป็นเสียงที่ไม่ควรได้ยินอีก
“พี่วิน..กลับบ้านนะ..”
เสียงนั้นทำให้ขาของวินอ่อนแรง มันเป็นเสียงของวิทย์ น้องชายแท้ๆที่เสียชีวิตไปเมื่อสามปีก่อนจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ วินรีบหันไปมองรอบๆตัวแต่ก็ไม่พบใครนอกจากษร
"ไม่จริง.." วินพึมพำ
ษรเดินเข้ามาใกล้แล้วดึงตัววินให้ตั้งสติ
“อย่างฟัง มันกำลังล้อเล่นกับพวกเรา”
แต่คำพูดของษรไม่สามารถหยุดเสียงนั้นได้ มันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ทุกคำพูดราวกับมีดกรีดลงบนจิตใจของวิน
“วิทย์? เป็นนายใช่ไหม?” วินเผลอพูดตอบรับออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ษรจับไหล่วินแน่นราวกับปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์
“มันไม่ใช่น้องคุณ มันแค่ใช้ความทรงจำของคุณต่อต้านตัวคุณเอง!”
วินสูดลมหายใจลึกๆ พยายามเรียกสติคืนอีกครั้ง แต่เสียงกระซิบเหล่านั้นก็ยังไม่ยอมหยุดราวกับว่ากำลังบีบคั้นเพื่อทลายกำแพงความคิดของเขา
และในวินาทีนั้นเองเสียงเปิดลิฟต์ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
ทั้งสองรีบหันกลับไปพร้อมกัน เห็นประตูลิฟต์ที่พวกเขาเพิ่งออกมาเปิดอ้าทิ้งไว้ แต่คราวนี้แสงไฟจากด้านในนั้นเปลี่ยนไป มันเป็นแสงสีแดงเลือดที่สาดส่องออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว
และในเงาสะท้อนของกระจกลิฟต์ก็ปรากฎร่างเงาดำของใครคนหนึ่ง และมันกำลังยืนส่งยิ้มให้กับพวกเขา..
.......
.......
...🖤...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
