Lifeless
บทนำ
ผู้คนมักจะหวาดกลัวสิ่งที่เรียกว่า 'ความตาย'
คนส่วนน้อยเฝ้ารอคอยและมุ่งหวังที่จะจมดิ่งเข้าสู่โลกหลังความตายโดยไร้ซึ่งความกลัว
พวกเขาเหล่านั้นถูกแทนที่ด้วยความกล้าที่จะเผชิญกับเรื่องราวหลังจากที่ตัวเองลาจากโลกนี้ไปแล้ว
บางคนเลือกที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อเดินหน้าต่อ
แต่กับบางคน เลือกที่จะจบชีวิตตนเองลงเพื่อหลีกหนีจากความทุกข์ทรมาณแสนยาวนาน
ไม่ต่างไปจากร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่ง
สองขาเรียวยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนขอบสะพานซึ่งเป็นทางเชื่อมระหว่างถนนจากสองฝากฝั่ง
เบื้องล่างคือแม่น้ำสายใหญ่ที่บัดนี้มีสีดำทะมึนเพราะท้องฟ้าที่เป็นเกราะสะท้อนตอนนี้นั้นมืดมิดไร้แสงสว่าง
มีเพียงแสงจากดวงไฟบนสะพานและริมถนนที่ช่วยเพิ่มความสว่างให้กับดวงตาที่ดูเลื่อนลอยของเธอได้
ดวงตาคู่สวยมองตรงไปด้านหน้า พลันในหัวก็นึกย้อนความไปถึงช่วงชีวิตตั้งแต่ที่เธอจำความได้
ความเจ็บปวด ความโศกเศร้า ความทรมาณ ความเสียใจจากผู้คนรอบตัว และความรู้สึกที่คิดว่าโลกใบนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย
เธอเฝ้าค้นหาวิธีที่จะหนีไปให้ไกลจากชีวิตที่โคตรจะบัดซบของตัวเอง
หนีจากพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด ที่คิดจะขายเธอเพื่อแลกกับการชดใช้หนี้ที่มหาศาลของตนเอง
หนีจากเพื่อนสนิทที่เคยไว้เนื้อเชื่อใจ แต่กลับหักหลังทำชีวิตเธอพังจนไม่เหลือชิ้นดี
หนีจากอดีตคนรักที่ทำร้ายร่างกายและจิตใจของเธออย่างไม่นึกเห็นใจหรือสงสาร
หากว่าความตายเป็นเพียงหนทางเดียวที่จะทำให้เธอหลุดพ้นออกไปจากวงจรชีวิตที่แสนอุบาทว์นี้
พร้อมที่จะก้มหน้ารับผลที่จะตามมาในภายหลัง
สำหรับชีวิตใหม่ในโลกหลังความตายนับจากนี้
ความคิดทุกอย่างถูกหยุดลง พลันในหัวก็มีแต่ความว่างเปล่า มันขาวโพลนไร้ภาพความทรงจำใดๆ
ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ร่างบางทิ้งตัวเองให้ร่วงลงสู่แม่น้ำสายใหญ่..
ร่างทั้งร่างตกกระทบกับผืนน้ำเสียงดังสนั่น ก่อนที่เธอจะปล่อยให้ตัวเองจมลงสู่ก้นบึ้งแห่งความเงียบเหงาและความมืดมิดตลอดกาล
โลกหลังความตาย
❗คำเตือน❗มีการบรรยายถึงฉากที่ค่อนข้างน่ากลัวและสยดสยอง เช่น การเอ่ยถึงเลือด อวัยวะภายในร่างกายของสิ่งมีชีวิต การตายที่สภาพศพไม่ค่อยดีนัก
สถานพยาบาลของรัฐที่อดีตเคยคลาคล่ำไปด้วยผู้คนต่างเพศและต่างวัย ไม่ว่าจะเป็นเด็กเล็ก วัยรุ่น วัยกลางคน คนแก่ หรือแม้แต่คนตาย ต่างก็เคยมาเยือน ณ ที่แห่งนี้กันทั้งนั้น
ปัจจุบันมันกลายเป็นหนึ่งในสถานที่ที่แพร่เชื้อร้ายไปทั่วทั้งอาณาบริเวณ
เชื้อที่มนุษย์ไม่สามารถต่อกรกับมันได้
แม้แต่แพทย์ หรือเหล่านักวิจัยฝีมือดีที่ถือเป็นความหวังสุดท้ายของมนุษยชาติ ต่างก็ถูกมันครอบงำสติสัมปชัญญะจนกลับกลายเป็นคนละคนได้ในชั่วพริบตาเดียว
ไม่มีใครรู้ว่าต้นสายปลายเหตุของมันมาจากไหน
เกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติสรรค์สร้าง
หรือมีใครจงใจปล่อยเชื้อร้ายให้ออกมาอาละวาดในโลกที่กำลังสงบสุขนี้กันแน่
ผู้คนมากมายที่ยังคงมีชีวิตรอดต่างหนีตายกันจ้าละหวั่น
บ้างก็เกาะกลุ่มอยู่ด้วยกัน บ้างก็ตัวคนเดียวไร้มิตรสหายคอยระวังหลังให้ในยามที่ต้องหนีจากสัตว์ร้ายกระหายเลือดเนื้อพวกนั้น
ภายในโรงพยาบาลที่ยามนี้เงียบสงัด ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต ข้าวของที่เคยจัดวางอย่างเป็นระเบียบเมื่อครั้งก่อน ตอนนี้มันกลับวางกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง
นอกเหนือจากนั้นยังมีศพมากมายนอนเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นด้วยสภาพที่น่าสยดสยอง
เลือดและเครื่องในสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ
ไม่ว่าจะกวาดสายตามองไปทางไหนก็เจอแต่กับความน่ากลัวของสิ่งที่ 'พวกมัน' ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า
เหมันต์
'ที่นี่จะยังเหลืออะไรให้เราบ้างวะ'
เสียงกระซิบของชายคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางกลุ่มเพื่อนที่เดินตามหลังกันมาติดๆ
ภาพเบื้องหน้าทำเขาและคนอื่นๆรู้สึกสะอิดสะเอียนจนไม่อาจทนมองมันได้อีกต่อไป
ภูผา
'มึงอย่าพูดเสียงดัง เดี๋ยวพวกมันก็ได้ยินหรอก'
ชายอีกคนเอ่ยแทรกบรรยากาศที่กำลังอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือด แม้จะรู้สึกประหม่ายามเมื่อทอดสายตามองไปยังทางเดินซ้ายขวา และพบว่ามีร่างไร้ชีวิตจำนวนมากนอนระเกะระกะขวางทางให้เต็มไปหมด
เหมันต์
'นี่กูก็กระซิบแล้วไง อีกนิดจะพูดภาษามือแล้ว'
กลัฟ
'มึงหุบปากก่อนได้มั้ย พล่ามไม่หยุดตั้งแต่หน้าโรงบาล'
เหมันต์
'ไม่ได้อาสาจะมาเลยเนี่ย แต่โดนพวกมึงลากมา'
ฟาโรห์
'รีบไปเอาของแล้วกลับกันดีกว่า'
ฟาโรห์
'ถ้าขืนยังช้ากว่านี้'
ฟาโรห์
'ไม่รู้ว่าพวกมันจะลุกขึ้นมาตอนไหน'
เพื่อนอีก3คนที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ารับ พลางต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเอง
แม้หนึ่งในนั้นจะไม่เต็มใจกับการมาในครั้งนี้เท่าไหร่นัก แต่สุดท้ายก็ต้องยอมทำตามอย่างช่วยไม่ได้
เลโก้
แค่พวกพี่ออกไปตอนนี้ก็อันตรายแล้ว
เหมันต์
ออกตอนไหนก็เหมือนกันแหละ
เหมันต์
ทำอย่างกับออกตอนกลางวันแล้วพวกมันจะไม่ล่าเรา
ภูผา
เหมันต์มึงอยู่ชั้นไหน
ภูผา
แต่กูหาทั่วทั้งชั้นแล้ว
ภูผา
ห้องเก็บยาไม่น่าจะอยู่ชั้นนี้
เหมันต์
กูว่าอยู่ชั้น1นั่นแหละ
ฟาโรห์
มันไม่เหลืออะไรแล้ว
ฟาโรห์
ไม่งั้นกูจะให้แยกกันไปหาชั้นอื่นทำไม
ฟาโรห์
ถ้าใครเจอแล้วบอกด้วย
ฟาโรห์
ขนกลับไปให้เยอะที่สุด
ฟาโรห์
ไอ้ที่มันแก้โรคประจำตัวไม่ต้องเอามาหรอก
ฟาโรห์
เพราะในกลุ่มเราไม่มีใครเป็นโรคร้ายอะไร
ภูผา
งั้นที่จำเป็นก็มีแต่พวกยาแก้ไข้อะไรแบบนี้ใช่มั้ย
ฟาโรห์
แก้ปวดอะไรก็เอามาเถอะ
ฟาโรห์
เก็บตุนเอาไว้เยอะๆ จะได้ไม่ต้องออกมาข้างนอกบ่อยๆ
พลอยขวัญ
แต่พี่คิดว่าเอายาที่ใช้รักษาโรคประจำตัวมาไว้เผื่อฉุกเฉินด้วยก็ได้นะ
พลอยขวัญ
พวกอุปกรณ์ทำแผล แอลกอฮอล์อะไรพวกนี้
พลอยขวัญ
พี่คิดว่าอะไรแบบนี้มันจำเป็นมากๆ
พลอยขวัญ
ถ้าเกิดว่าพวกแกออกไปข้างนอกแล้วบาดเจ็บระหว่างทางขึ้นมาล่ะ
กลัฟ
อย่างน้อยตายเพราะแผลติดเชื้อบาดทะยัก ยังดีกว่ากลายเป็นแบบพวกมันนะ
พลอยขวัญ
เอาเป็นว่าพวกแกช่วยขนอุปกรณ์ทำแผลมาให้พี่ด้วยแล้วกัน
พลอยขวัญ
จะได้ไม่ลำบากพวกแกออกไปเสี่ยงอีกบ่อยๆ
ฟาโรห์
ถ้ามันทำให้พี่สบายใจก็เอาแบบนั้น
กลัฟ
เดี๋ยวพวกมันก็แห่กันมาหรอก
ฟาโรห์
ไม่ใช่มึงหรอที่อยู่ชั้น5
ฟาโรห์
กูยังอยู่ชั้น1อยู่เลย
เหมันต์
เพิ่มเติมคือไอ้ผามาช่วยกูหาชั้นนี้ด้วย
กลัฟ
แล้วเสียงใครอยู่ข้างบน
อย่าพึ่งงงค่ะ555555 กำลังค่อยๆเป็นค่อยๆไป
เธอคนเดิม กับโลกใบใหม่
❗คำเตือน❗มีการบรรยายถึงฉากที่ค่อนข้างน่ากลัวและสยดสยอง เช่น การเอ่ยถึงเลือด อวัยวะภายในร่างกายของสิ่งมีชีวิต การตายที่สภาพศพไม่ค่อยดีนัก
ภายในห้องพักผู้ป่วยที่มีร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่งนอนมองเพดานห้องสีขาวด้วยนัยน์ตาเหม่อลอย
แสงสว่างจากภายนอกที่สาดเข้ามาผ่านทางหน้าต่างเป็นตัวช่วยให้สายตาปรับโฟกัสได้อย่างง่ายดาย
หญิงสาวคิด พลางพยุงตัวเองขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง
เธอกวาดสายตามองไปรอบห้องอย่างใช้ความคิด สภาพของที่นี่ดูเก่าจนไม่น่าจะเป็นสถานที่ที่เอาไว้รับรองคนป่วยติดเตียงเช่นเธอได้
ที่คิดแบบนั้นเพราะเธอกำลังอยู่ในชุดผู้ป่วย
ภาพความทรงจำมากมายยังคงอยู่ให้ได้นึกถึง แม้มันจะสร้างความเจ็บปวดให้อย่างแสนสาหัส
แต่มันก็เป็นตัวบ่งบอกว่าตอนนี้เธอยังคงมีชีวิตอยู่
ไม่ได้ตายจากโลกนี้ไปอย่างที่หวัง
แต่หารู้ไม่ว่า โลกที่เธอตื่นขึ้นมานั้น ไม่ใช่โลกเดิมที่เธอเคยอยู่อีกต่อไป..
เป็นเวลานานกว่าหลายนาทีที่เธอนั่งพักอยู่อย่างนั้น
ไร้การตอบสนองต่อสิ่งเร้ารอบกาย
ไม่ได้สังเกตถึงความเงียบที่มันผิดปกติจนเกินไป
แต่แล้วร่างบางก็ฉุกคิดได้ว่า ถ้าเธอจะตายอีกสักรอบ ก็ไม่เห็นเป็นไร
หญิงสาวลุกออกจากเตียงอย่างช้าๆ พร้อมทั้งก้าวเดินออกจากห้องไปอย่างไร้จุดหมาย
แต่พอออกมา ภาพตรงหน้ากลับกลายเป็นสิ่งที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นมัน
เสียงที่เปล่งออกมานั้นแหบแห้ง ปากบางอ้าค้างอย่างคนตกใจ
เมื่อภาพที่เห็นคือร่างของมนุษย์นอนจมกองเลือดอยู่เต็มทางเดิน
อวัยวะภายในกระจัดกระจายและสาดกระเซ็นไปทั่วทุกพื้นที่ที่สายตาเธอมองเห็น
กลิ่นคาวคละคลุ้งลอยตลบอบอวลจนเธอต้องยกมือขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้
ภาพความสยดสยองนั้นมันน่าสะอิดสะเอียนจนหญิงสาวต้องรีบเบือนหน้าหนี
แต่ไม่ว่าจะหันไปซ้ายหรือขวา ทางเดินดังกล่าวก็มีแต่ซากศพคนตายเต็มไปหมด
เธอเอ่ยเสียงสั่น กายบางสะท้านจนต้องยกแขนขึ้นมากอดตัวเองเอาไว้ เพื่อป้องกันความหนาวเหน็บที่ปกคลุมอยู่รอบกาย
เธอถอยหลังกลับเข้ามาในห้องเพราะไม่อาจทนมองภาพตรงหน้าได้อีกต่อไป
และไม่ทันได้ระวังตัว ถอยไปชนเข้ากับรถเข็นที่อยู่ด้านหลังเข้า
อุปกรณ์การทำแผลมากมายที่วางอยู่บนนั้นร่วงหล่นลงพื้นเกิดเสียงดังจนแม้แต่เจ้าตัวเองยังตกใจ
เพราะความเงียบ มันจึงดังสะท้อนไปทั่วทั้งชั้นที่เธออยู่
เสียงนั้นชัดเจนจนหญิงสาวตาเบิกโพลง กลัวอะไรก็ตามแต่ที่จะตามเสียงนี้มา
กลัฟ
งั้นเดี๋ยวกูขึ้นไปดูเอง
ฟาโรห์
ข้างบนอาจจะเป็นพวกมันก็ได้
พลอยขวัญ
หรืออาจจะเป็นผู้รอดชีวิต
เชอเอม
มันยังจะมีอยู่หรอคนที่รอดชีวิต
พลอยขวัญ
ขนาดพวกเรายังรอดจนมาเจอกันได้
พลอยขวัญ
แล้วไม่คิดว่าจะมีคนอื่นที่รอดบ้างหรอ
เชอเอม
แต่เชอว่าอย่าขึ้นไปเลยนะ
ฟาโรห์
ยังไงก็ต้องขึ้นไปหายากับอุปกรณ์ทำแผลอยู่แล้ว
กลัฟ
จะได้ไม่ต้องวนมาแถวนี้อีก
กลัฟ
มันไกลจากที่พักของพวกเราเกินไป
เหมันต์
พวกมึงขึ้นไปกันยัง
เหมันต์
ให้กูกับไอ้ผาตามขึ้นไปมั้ย
ภูผา
กูว่าแม่งเงียบแปลกๆว่ะ
กลัฟ
ขึ้นมากับไอ้ฟาโรห์เมื่อกี้
กลัฟ
ชั้นนี้แม่งโคตรน่าอ้วกกว่าข้างล่างอีก
พลอยขวัญ
พวกมันตายจริงรึเปล่าก็ไม่รู้
กลัฟ
เครื่องในกระจายออกมาขนาดนั้น
กลัฟ
ไม่น่าลุกขึ้นมาได้หรอกมั้ง
เลโก้
สิ่งที่เราเจอมันเหมือนซอมบี้เลยอ่ะ
เลโก้
ต่อให้พวกมันไม่มีเครื่องในแล้ว
เลโก้
ยังไงก็คงลุกขึ้นมาไล่กัดคนได้อยู่ดี
เหมันต์
พวกมัน2ตัวหายหัวกันอีกแล้ว
เหมันต์
มีอะไรก็ช่วยส่งสัญญาณหน่อย
เหมันต์
จะได้รีบวิ่งไปช่วยทัน
ฟาโรห์
มีใครบางคนอยู่ในห้อง
ภูผา
ข้างบนมีอะไรเกิดขึ้นกันแน่วะ
เหมันต์
พวกกูกำลังจะขึ้นไป
เลโก้
สรุปเจออะไรกันหรอพี่
ฟาโรห์
ดูเหมือนจะเป็นผู้รอดชีวิต
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
