เสียงลมพัดวูบผ่านช่องหน้าต่างที่เปิดแง้มในห้องพักเล็กๆ แห่งหนึ่ง ท่ามกลางความเงียบ เรย์นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าๆ มีเพียงแสงไฟจากโคมเล็กสาดส่องให้เห็นแฟ้มเอกสารที่กางอยู่บนโต๊ะ ภายในแฟ้มนั้นเป็นภาพถ่ายและข้อมูลของเป้าหมาย: คีริน วราโชติ ชายผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองนี้
"มาเฟียระดับนี้...ทำไมถึงต้องจ้างฉัน?" เรย์พึมพำกับตัวเอง พร้อมพลิกหน้ากระดาษถัดไป
ในแฟ้มมีข้อมูลพื้นฐานของคีริน ทั้งประวัติครอบครัว เส้นทางอำนาจ และข่าวลือเกี่ยวกับการขึ้นครองตำแหน่งหัวหน้าแก๊งมาเฟียหลังจากฆ่าผู้ทรยศเมื่อห้าปีก่อน แต่ข้อมูลที่น่าสนใจที่สุดคือภาพถ่ายล่าสุดในงานเลี้ยงส่วนตัวของเขา ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำดูโดดเด่นด้วยท่าทีสง่างาม ราวกับเป็นราชาที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง
เรย์พลิกดูจนถึงหน้าสุดท้าย เป็นคำสั่งจากผู้ว่าจ้างที่ลงชื่อเป็นเพียงตัวอักษร "R".
"ฆ่าเขาภายในสามวัน ห้ามล้มเหลว"
...... คืนถัดไป......
... ....
... ....
เรย์เริ่มแทรกซึมเข้าไปในเครือข่ายของคีริน เขาใช้ข้อมูลที่ได้มาเพื่อติดตามตารางเวลาของเป้าหมาย และพบว่าคีรินจะเข้าร่วมงานเลี้ยงส่วนตัวในโรงแรมหรูย่านใจกลางเมือง นั่นคือโอกาสเดียวที่เขาจะเข้าใกล้เป้าหมายโดยไม่มีบอดี้การ์ดหนาแน่น
ค่ำคืนแห่งงานเลี้ยง//
แสงไฟระยิบระยับของโคมระย้าทำให้ห้องโถงกว้างดูหรูหราเกินคำบรรยาย แขกในงานล้วนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพง เสียงหัวเราะและการสนทนาเบาๆ ลอยคลอไปกับเสียงดนตรีจากเปียโน เรย์ในชุดพนักงานเสิร์ฟเดินผ่านกลุ่มแขกด้วยท่าทีสงบ มือจับถาดไวน์อย่างมั่นคง แต่สายตากลับจับจ้องไปยังชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง
คีรินอยู่ในชุดสูทสีดำพอดีตัว เขานั่งไขว่ห้างบนโซฟาพร้อมแก้วไวน์ในมือ ดวงตาสีนิลคู่นั้นกวาดมองผู้คนรอบตัวด้วยความเยือกเย็น รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าของเขาไม่ใช่รอยยิ้มที่จริงใจ แต่เป็นรอยยิ้มที่เหมือนจะบอกว่าเขาเหนือกว่าใครทุกคนในห้องนี้
เรย์หยุดอยู่ตรงมุมห้อง พลางหายใจลึก เขาเลื่อนมือไปยังปืนพกที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อพนักงาน นิ้วแตะที่ไกปืนเบาๆ เพื่อเตรียมลั่นไกเมื่อได้จังหวะที่เหมาะสม
"ตอนนี้แหละ..." เขากระซิบกับตัวเอง ขณะเล็งเป้าหมายไปที่กลางอกของคีริน
จังหวะที่ทุกอย่างผิดพลาด//
ก่อนที่เรย์จะเหนี่ยวไก เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังเขา
"นี่คือสิ่งที่นายวางแผนไว้เหรอ?"
เรย์สะดุ้ง และหันขวับไปพร้อมปืนในมือ แต่สิ่งที่เขาเห็นทำให้เลือดในกายเย็นเยียบ คีรินยืนอยู่ตรงนั้น ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว ดวงตาของมาเฟียหนุ่มจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเขา ราวกับมองทะลุจิตใจ
"นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่ามีคนส่งนายมา?"
คีรินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและมั่นคง
"ตั้งแต่นายก้าวเข้ามาในงาน ฉันรู้แล้วว่านายไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟธรรมดา"
เรย์พยายามควบคุมสติ แต่ก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาเสียเปรียบ คีรินก้าวเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าว
"ถ้าจะฆ่าฉัน ฝีมือแค่นี้ไม่พอหรอก" คีรินพูดพลางเลื่อนมุมปากเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน
"ลองดูสิ ยิงเลย" คีรินพูดท้าทาย ขณะชี้นิ้วไปที่หน้าอกของตัวเอง
เรย์กำปืนแน่น แต่กลับลั่นไกไม่ลง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงลังเล แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้คือ คีรินไม่ได้เป็นเป้าหมายธรรมดาอย่างที่เขาคิด
หลบหนี//
ในเสี้ยววินาทีที่ความคิดเขายังยุ่งเหยิง เรย์เลือกทางเดียวที่เขาคิดออก—หลบหนี เขากระโจนผ่านหน้าต่างบานเล็กของห้องโถง ทิ้งไว้เพียงความเงียบและสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของคีริน
คีรินมองตามหลังเรย์ไป ก่อนจะเอ่ยเบาๆ กับตัวเอง
"น่าสนใจจริงๆ...เรย์"
... จบตอน....
เรื่องใหม่มาแย้วน้าาาทุกคนน🙏😍
เสียงโทรศัพท์ดังสะท้อนในห้องทำงานของคีริน ท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบาๆ คีรินนั่งไขว่ห้างที่โซฟาหนังสีดำ ดวงตาคมดุจับจ้องไปยังหน้าต่างที่มองเห็นแสงไฟนีออนจากเมืองทั้งเมือง แก้ววิสกี้ในมือของเขาหมุนเบาๆ ก่อนจะยกขึ้นจิบ
“ครับนายใหญ่ มีอะไร?” เสียงปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่พยายามทำให้ฟังดูนิ่ง
“เมื่อคืนมีหมาตัวหนึ่งหลุดเข้ามาในงานของฉัน” คีรินพูดเรียบๆ แต่แววตาเยือกเย็นนั้นไม่ได้สะท้อนถึงความสงบแม้แต่น้อย “มันพยายามลอบกัด แต่ดันไม่มีเขี้ยวพอจะทำให้เลือดออก”
ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย “ให้อัดมันไหมครับ?”
“ไม่ต้อง” คีรินวางแก้ววิสกี้ลงบนโต๊ะกระจก หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด สูบเข้าไปลึกก่อนพ่นควันออกมา “ฉันอยากรู้ว่าหมาตัวนี้มันถูกปล่อยออกมาจากคอกไหน ถ้าจะทำอะไรก็อย่าลืมเงียบให้เหมือนหลับ”
“รับทราบครับ” ปลายสายรีบตัดบทก่อนวางสายอย่างรวดเร็ว
คีรินเอนหลังพิงโซฟา สายตาจับจ้องไปยังรอยแผลเป็นจางๆ บนมือซ้ายของตัวเอง รอยที่เขาได้มาเมื่อหลายปีก่อน...จากการช่วยชีวิตเด็กชายคนหนึ่ง
เรย์:
เรย์เดินออกมาจากตรอกแคบๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ลึกลงไปในหัวใจเขากลับเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ชายคนนั้น...ทำไมถึงดูเหมือนรู้จักเขามาก่อน? และทำไมเขาถึงลั่นไกไม่ได้?
เขากระชับเสื้อคลุมให้แน่นขณะที่เดินผ่านฝูงชนในตลาดมืด เสียงผู้คนพูดคุยต่อรองราคากันไปมา กลิ่นของควันบุหรี่และเหล็กเก่าผสมปนเปอยู่ในอากาศ
“หายหัวไปไหนมา?” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
เรย์หันกลับไปมอง ชายร่างใหญ่ในชุดสูทสีเทายืนพิงกำแพง มือขวาของเขากำมีดพกเล่มเล็กที่กำลังเล่นหมุนไปมา
“งานล้มเหลว แต่ฉันยังมีชีวิตอยู่” เรย์ตอบด้วยเสียงเรียบ ท่าทีไม่สะทกสะท้าน
“ล้มเหลวเหรอ? แกหมายถึงอะไร? คนอย่างแกพลาดงานง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง?” ชายคนนั้นพุ่งเข้ามาใกล้ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เรย์สบตาอีกฝ่ายโดยไม่หลบ “คนที่สั่งฉันมาคงลืมบอกว่ามันไม่ใช่งานง่าย คนอย่างคีรินไม่ใช่แค่เหยื่อทั่วไป”
“เหอะ!” ชายร่างใหญ่หัวเราะในลำคอ ก่อนจะเก็บมีดลงในกระเป๋า “นายใหญ่ไม่พอใจ ถ้าแกอยากมีชีวิตรอดก็ต้องรีบแก้ตัว”
//ในเงามืด//:
ขณะเดียวกัน คีรินกำลังนั่งอยู่ในรถลีมูซีนที่แล่นผ่านถนนสายมืดของเมือง ดวงตาคมจ้องมองไปนอกหน้าต่างราวกับกำลังอ่านหนังสือที่มองไม่เห็น
“เจ้านาย...เรื่องหมาตัวนั้น...” ชายร่างท้วมที่นั่งตรงข้ามคีรินเริ่มพูด แต่เสียงของเขาขาดหายเมื่อคีรินเลื่อนสายตามาจ้อง
“ฉันบอกแล้วว่าจะจัดการเอง” คีรินพูดเบาๆ แต่ทุกคำหนักแน่นจนทำให้ชายตรงหน้าเงียบกริบ
“แต่ถ้านายใหญ่ต้องการ...” ชายคนนั้นพยายามพูดต่อ แต่คีรินตัดบททันที
“ฉันไม่สนใจว่าจะต้องฆ่าใครหรือปล่อยใครไป สิ่งเดียวที่ฉันอยากได้คือความจริงว่าใครสั่งมันมา” คีรินเอียงตัวไปข้างหน้า น้ำเสียงต่ำและเยือกเย็นราวกับคมมีด “และถ้ามันคิดจะล้อเล่นกับฉัน...มันต้องตาย”
เรย์กับความลังเล//:
เรย์กลับมาถึงห้องพักของตัวเอง มือขวาวางปืนลงบนโต๊ะอย่างแรง เขานั่งลงบนเตียง พลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ภาพของคีรินยังคงวนเวียนในหัว
“ทำไมฉันถึงลังเล...” เขาพึมพำกับตัวเอง
ในขณะที่เขากำลังจมอยู่ในความคิด เสียงเคาะประตูดังขึ้น เรย์ขยับไปที่ปืนทันที เขาค่อยๆ เปิดประตู และพบจดหมายเล็กๆ ถูกวางไว้หน้าห้อง
เขาเปิดจดหมายด้วยความสงสัย ด้านในมีเพียงประโยคสั้นๆ:
“อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยหมาลอบกัดอย่างนายไปง่ายๆ”
เรย์กำจดหมายในมือแน่น ดวงตาเย็นชากลับกลายเป็นความกราดเกรี้ยว
“คีริน...”
เสียงดนตรีแจ๊ซเบาๆ ลอยคลอในบรรยากาศของบาร์ใต้ดินแห่งหนึ่งที่อยู่ลึกลงไปในตรอกมืดในนิวลูมินัส แสงไฟสลัวให้ความรู้สึกเย็นเยียบ ชายร่างใหญ่สี่คนยืนกระจายตัวอยู่รอบห้อง แต่ละคนจับปืนไว้ในท่าพร้อมใช้งาน
ที่กลางห้อง คีรินนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาหนังสีดำ มือขวาถือแก้ววิสกี้ที่ยังไม่ได้แตะ ริมฝีปากเรียบเฉียบแต้มด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย ดวงตาคมเหมือนนักล่า กำลังมองชายอีกคนที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้กลางห้อง
"ก็แค่หมาตัวหนึ่ง คิดจะกัดฉัน แต่ลืมไปว่าฉันเลี้ยงหมาในคอกตัวใหญ่กว่ามัน" คีรินพูดเบาๆ น้ำเสียงเหมือนคนเล่าเรื่องขำขัน
ชายที่ถูกมัดกัดฟันแน่น ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว เขาพยายามดิ้น แต่เชือกที่มัดแน่นไม่ยอมให้เขาขยับหนีได้
"ฉันจะถามแค่ครั้งเดียว" คีรินวางแก้ววิสกี้ลงบนโต๊ะ หยิบมีดสั้นที่วางอยู่ข้างกันขึ้นมา "ใครสั่งให้แกมายุ่งกับฉัน?"
"ฉันไม่รู้! ฉันแค่ทำตามคำสั่ง!" ชายคนนั้นตะโกนออกมา แต่เสียงของเขาสั่นอย่างเห็นได้ชัด
คีรินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะใช้มีดกรีดลงบนโต๊ะไม้เบื้องหน้า "คำตอบแบบนี้น่าผิดหวังนะ..." เขาหันไปมองลูกน้องที่ยืนอยู่มุมห้อง "คนของฉันบอกว่านายเป็นแค่ตัวกลาง ถ้างั้นนายก็น่าจะรู้ว่าใครเป็นคนใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง"
ชายที่ถูกมัดนิ่งเงียบ เขาหลบสายตาคีริน แต่ความเงียบนั้นก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะคีรินลุกขึ้น เดินเข้ามาใกล้ แล้วโน้มตัวกระซิบข้างหูเขา
"ถ้านายไม่อยากพูด ฉันก็จะหาวิธีให้คนในครอบครัวนายพูดแทนเอง...น่าสนุกดีใช่ไหมล่ะ?"
"ได้โปรด อย่าทำอะไรพวกเขา!" ชายคนนั้นร้องไห้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและน้ำตา
"งั้นบอกฉันมา" คีรินยกมุมปากขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด
//อีกด้านหนึ่ง//:
เรย์นั่งอยู่ในห้องพักของตัวเอง ใบหน้าของเขานิ่งเฉย แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยคำถาม เขาไม่เคยพลาดเป้าหมายมาก่อนในชีวิต การล้มเหลวครั้งนี้ไม่ได้แค่ทำให้เขาสูญเสียศักดิ์ศรีในฐานะนักฆ่า แต่มันยังปลุกความสงสัยบางอย่างในตัวเขา
บนโต๊ะตรงหน้าของเขาเป็นจดหมายจากคีรินที่เขาได้รับเมื่อคืนก่อน เรย์หยิบจดหมายขึ้นมาอ่านอีกครั้ง
“อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยหมาลอบกัดอย่างนายไปง่ายๆ”
เรย์ขยำจดหมายในมือ ก่อนจะลุกขึ้น หยิบปืนและเสื้อคลุมแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับ
เผชิญหน้า//:
เสียงฝีเท้าดังขึ้นในตรอกแคบๆ เรย์ก้าวเดินอย่างมั่นคง เขารู้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้มีทางเลือกมากนัก เขาต้องเจอกับคีรินอีกครั้ง ไม่ว่าจะในฐานะนักฆ่าหรือในฐานะคนที่กำลังหาคำตอบ
เมื่อเขาเดินไปจนสุดตรอก บานประตูเหล็กหนักตรงหน้าถูกเปิดออกโดยชายสองคนในชุดสูทดำ ใบหน้าของพวกเขาเย็นชาเหมือนรูปปั้น
"นายใหญ่รออยู่ข้างใน" หนึ่งในนั้นพูด
เรย์ก้าวเข้าไปในห้องใหญ่ ซึ่งเป็นบาร์ใต้ดินที่คีรินใช้เป็นสถานที่นัดพบ ดวงตาของเขาเจอกับคีรินที่นั่งอยู่กลางห้อง ท่าทีสง่างามแต่เต็มไปด้วยอำนาจ
"ฉันรู้ว่านายจะมา" คีรินพูด ขณะลุกขึ้นจากโซฟา รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขา
"ฉันไม่ได้มาเพื่อคุยเล่น" เรย์ตอบเสียงเรียบ มือขวาเลื่อนไปจับด้ามปืนที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อ
"ถ้าจะฆ่าฉัน ก็ลองดูอีกครั้งสิ" คีรินก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเรย์ "แต่ก่อนที่นายจะเหนี่ยวไก นายควรคิดให้ดี ว่ามันเป็นสิ่งที่นายต้องการจริงๆ หรือเปล่า"
เรย์นิ่งไป เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่สามารถลั่นไกใส่ชายคนนี้ได้ และคำถามที่วนเวียนในหัวก็ยิ่งทำให้เขาสับสน
"นายรู้จักฉันมาก่อนใช่ไหม?" เรย์ถาม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
คีรินหัวเราะเบาๆ "ฉันรู้จักนาย...มากกว่าที่นายคิด"
"ถ้างั้นบอกมา ทำไมนายถึงปล่อยฉันไปในงานเลี้ยงนั่น?"
คีรินยิ้ม "เพราะฉันอยากให้นายรู้ว่า ฉันไม่ได้กลัวนาย หรือใครก็ตามที่คิดจะฆ่าฉัน แต่ฉันปล่อยนายไปเพราะฉันต้องการคำตอบเหมือนกัน..."
"คำตอบอะไร?"
"คำตอบว่า...นายคือใครกันแน่"
... ....
... ....
... จบตอน.😁...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
