"นี้​ เคยได้ยินเรื่องคดีฆาตกรรม​ในโรงเรียนไหม"

 ชายหนุ่มไฮไลต์ผมสีฟ้าเอ่ยถามเพื่อนที่นั่งรอฟังเรื่องที่เขากำลังจะเล่า​ ความที่เรื่องนี้มันได้ยินทุกปีเวลาที่มีการรับน้องของโรงเรียนนี้เหล่าคนที่กำลังนั่งคลุ่มคิดอยู่นั้นก็มีชายหนุ่มตอบกลับ

 "เคยสิ"

 เสียงอันเย็นชาดังขึ้นจากด้านหลังห้องโถงชายหนุ่มส่วมแว่นตากรอบดำ​เงยหน้าขึ้นมามือทั้งสองถือหนังสือเอาไว

 "เอาเป็นว่าถ้านายจะเล่าก็เล่ามาเวลามันจำกัดนะ"

 หนุ่มสวมแว่นพูดไปพรางตา

มองไปที่ประตูห้องโถง​ก่อนที่ เด็กหนุ่มเปิดประตูเข้ามาอย่างร้อนรน​ทันทีที่เด็กหนุ่มเปิดประตูห้องโถงเข้ามาเขาก็รีบวิ่งมาทางพวกที่กำลังนั่งเล่าเรื่องกันอยู่

 "แฮก​  แฮก"

 เด็กหนุ่มหอบหายใจแรงมือทั้งสองอยู่ระหว่างเขาก่อนที่เด็กหนุ่มจะเงยหน้ามา

 "นี่!​ พวกนายเห็นคายะไหม"

 ทุกคนค้างไปไม่ทันไหร่เสียงที่เย็นชาอันคุ้นเคยดังขึ้นมาอีกครั้งเพื่อตอบคำถามของเด็กหนุ่มที่อาการหอบจากการวิ่งมาเริ่มดีขึ้น

 "คือว่า...รุ่นคายะอยู่หลังผ้าม่านตรงนั้นครับ"

 เด็กหนุ่มหันหน้าไปพร้อมโบกมือให้แล้วรีบวิ่งไปตามที่หนุ่มแว่นบอกมา​ ทันทีที่เด็กหนุ่มคนนั้นเข้าไปได้ไหมนานทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติเสียงคนที่พูดคุยในห้องโถงมันเริ่มดังจนเด็กหนุ่มเดินออกมาจากผ้าม่านสีแดง

 "เฮ้ย!​ เบาได้เบาครับ"

 เด็กหนุ่มตะโกนออกมาทำให้ทุกคนที่อยู่พายในห้องโถงตกใจและเงียบไป​ หลังจากที่เสียงทุกคนเงียบลงรุ่นพี่บางคนก็เริ่มเดินออกมาจากหลังม่านสายตาทุกคู่นั้นมองไปทางรุ่นพี่ที่ค่อยๆเดินออกมาเป็นบางคนเสียงนินทาเสียงพูดคุยก็ค่อยๆดังขึ้นมาอีกครั้ง​รอบนี้ไม่ใช้เสียงเด็กหนุ่มที่ยืนเท้าเอวอยู่เดี๋ยวความหงุดหงิดแต่เป็นเสียงของชายหนุ่มที่ยืนเอาหลังพิงกำแพงมือกอดอกเขามองทุกคนที่กำลังพูดคุยและนินทา

 "เงียบ!"

 ชายหนุ่มหันมองด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยเสียงที่เย็นชาและดังของเขาทำให้ทุกคนมองมาที่เขาด้วยความตกใจแม้กระทั่งเด็กหนุ่มที่ยืนเท้าเอวอยู่ก็มองเขาเช่นกันเมื่อทุกอย่างตกในความเงียบชายร่างสูงที่เดินออกมา

 "ทุกรอกันนานไหมเอ่ย"

 เสียงอันนุ่มนวล​ทักถามทุกคนที่กำลังรอการรับน้อง

 "ในช่วงเช้านี้ให้ทุกคนทำความรู้จักกันไปก่อน"

เด็กหนุ่มหันมองร่างสูงที่พึ่งเดินออกมาได้มานานแล้วยังมาบอกให้รุ่นน้องทำความรู้จักกันอีก​ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปหลังม่านเด็กหนุ่มก็คว้าชายเสื้อร่างสูงเอาไว้ร่างสูงก้มมองเด็กหนุ่มที่ทำหน้ามุ่ยเพราะความหงุดหงิดเมื่อชายร่างสูงเห็นดังนั้นเลยจำต้องยอมเริ่มการรับน้องปี​ 1​เพราะถ้าเข้ายังทำตัวเฉยชาแบบนี้เด็กหนุ่มคงได้วีนเขาเป็นแน่

 "เอาทุกคนมานั่งกันให้เรียบร้อยนะ"

 เด็กหนุ่มปล่อยมือออกจะร่างสูงแล้วเดินไปหน้าเวทีเขาคือพี่ปี​ 3​ ที่ตอนนี้ใกล้จะจบเต็มทีเพราะที่มหาลัยที่นี้รุ่นพี่ปี​ 3 ต้องมาเข้าร่วมกับรุ่นน้องทุกคนเพราะเหตุนี้เด็กหนุ่มจึงต้องมาคุมรุ่นน้องปี​ 1​ ด้วยตัวเองเพื่อให้ปี​ 2​ นั้นได้รู้แล้วนำไปปฎิบัติเมื่อต้องเป็นพี่ปี​ 3 คนต่อไป

 "เอาละน้องปี​ 1​ นี้คือพี่ปี​ 3 นะครับ"

 ___________________________

 "ทุกคนกลับไปได้แล้วนะครับ"

ร่างสูงพูดพร้อมกับกำลังจะเดินไปที่หลังม่านนั้นเด็กหนุ่มก็ดึงเสื้อของร่างสูงไว้

 "คายะ​ นายจะไปไหน"

 เด็กหนุ่มพูดด้วยเสียงอันขุ่นเคืองเพราะเจ้าของชื่อนั้นคือชายร่างสูงที่ทำตัวเฉยชาต้องการรับน้อง

 "รุ่นพี่จะให้ผมเล่าเรื่องนั้นจริงๆ​ หรอครับ"

 เด็กหนุ่มมองด้วยสายตานิ่งๆ​ ก่อนที่จะพยักหน้าเล็นน้อยแล้วปลาอยมือจากเสื้อของคายะใช้แล้วเรื่องที่รุ่นพี่ทุคนต้องเล่าในวันที่รับน้อง

 เรื่องราวทุกอย่างนั้นเริ่มหลังจากที่มีหอพัก

 เด็กหนุ่มนั่งเอาคางเกยโต๊ะโรงอาหารของโรงเรียนตอนนั้นเป็นเวลาเย็นที่ไม่ค่อยมีคนมากเท่าตอนก่อนหน้านั้นเด็กหนุ่มคนนั้นชื่อว่า​ โซระ​ เขาเป็นนักเรียนที่ปกติเหมือนคนทั่วไปแต่ที่แปลกคือเขาชอบพูดอะไรที่เกินจริงเพราะมันจะเป็นเรื่องของคนที่กำลังยื่นอยู่บนดาดฟ้าเขายิ้มให้เเล้วปล่อยให้ร่างของตนหลนลงมาจากบนนั้นทั้นทีที่ร่างกายเขากระทบถึงพื้นเลือดก็ไหลอาบตัวเขาก่อนที่ร่างนั้นจะเลือนหายไปไม่มีแม้แต่รอยเลือดที่ไหลอาบตัวเขา​ โซระทำได้แค่มองเพราะถึงเขาพูดหรือพยายามบอกไปคงโดนมองว่าเป็นคนบ้าชอบพูดเรื่องเพ้อเจ้อเท่านั้น

ตึ้ง​ ตึง​ ตึง​ ตึ่ง

เสียงออดดังขึ้นโซระลุกขึ้นแล้วสะพายกระเป๋าก่อนที่จะเดินกลับหอพักที่อยู่หลังโรงเรียน​ ในระหว่างที่เขากลับหอพักก็ได้มีชายร่างใหญ่คีอยๆเดินตามเขาไปโซระพยายามทำตัวปกติแต่พอเขาหันกลับไปก็พบว่าข้างหลังเขายังเป็นมหาลัยที่เดินออกมาเมื่อก่อนหน้านี้เขาเดินวนอยู่อย่างนั้นจะเริ่มรู้ได้ว่าเสียงเดินที่ตามเขามาก็เปรียบเสมือนกับว่ายิ่งโซระเดินห่างจากมหาลัยไปเท่าไหร่เขาก็ไม่สามารถออกมาได้เลย

 ตึ่ง​ ตึง​ ตึง​ ตึ้ง

 "เสียงออดนิ"

 เสียงออดของมหาลัยดังขึ้นหลังจากที่หมดเวลาเรียนไปนานแล้วแต่มันกลับดังขึ้นโซระหยุดเดินตอนนี้เขาเริ่มคลุ่มคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในมหาลัยนั้นอีกครั้ง​ โซระกลับออกมาได้อีกทีก็เกือบ​ 1​ สัปดาห์แล้วเขาออกจากมหาลัยทำให้ทุกคนแอบตกใจเล็กน้อยเพราะเขาออกมาจากประตูมหาลัยที่ล็อคไปแล้วเมื่อ​ 3 นาทีก่อนหน้าร่างกายของโซระเป็นหนุ่มน้อยร่างบางเขาต้องเอาตัวรอดจากอะไรที่ไม่รู้หลังหนึ่งทุ่มของหมาลัยนี้มันจะมีมหาลัยลึกลับเมื่อเข้าไปแล้วจะมีกระดาษที่โซระเคยเขียนเตือนพวกที่อยากลองดีหรืออยากแหกกฎของมหาลัย

 "รุ่นพี่​ ฮาซากะ"

 คายะหันมองไปที่รุ่นพี่ฮาซากะเมื่อฮาซากะเห็นดังนั้นเขาเลยเดินมาข้างหน้าเล็กน้อยก่อนจะบอกให้ทุกคนมารวมตัวกันอีกทีตอนบ่ายเพื่อมาฟังกฎของหมาลัย

*แจ้งให้ทราบจากไรท์*

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไรท์ทำในรี๊ดแน่ไรท์อาจไม่ได้มาอัพเดตบ่อยๆ​ แต่ไรท์จะพยายามมาต่อให้ได้มาที่สุดน้าาาารี๊ดรอไรท์ได้ไหมคร้าบบบบบบบบ🙏🙏🙏