ตอนที่ 1: จุดเริ่มต้นของการเดินทาง

เสียงมีดที่กรีดลงบนไม้ดังชัดท่ามกลางความเงียบในป่าลึก ยุนซอก กำลังตั้งใจแกะสลักรูปของพ่อแม่ที่หลุมศพของพวกเขา เขาเคยได้ยินมาว่าคนที่ทำงานนี้ต้องมีจิตใจมั่นคงไม่หวั่นไหว แต่สำหรับเขาแล้ว การทำงานนี้เป็นเหมือนการรักษาความทรงจำของพ่อแม่ไว้ในรูปแบบที่ไม่มีวันเลือนหาย

พ่อของเขาคือ ช่างแกะสลักไม้ ที่มีชื่อเสียงในท้องถิ่น ขณะที่แม่ของเขาคือหญิงสาวจากตระกูลหนึ่งที่หนีจากบ้านมาเพราะความรัก แม้ว่าเธอจะไม่เคยพูดถึงครอบครัวของเธอมากนัก แต่ยุนซอกรู้ดีว่าครอบครัวของเธอต้องหลบหนีจากอดีตที่ไม่อาจหนีได้

“พ่อ... แม่...” ยุนซอกพึมพำเบาๆ ขณะที่มือยังคงสลักรูปด้วยท่าทางสงบ ความคิดถึงและความรักยังคงส่องประกายในใจ

ขณะนั้น เสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาใกล้ ร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นจากด้านหลัง ยุนซอกหันไปมองด้วยความสงสัย

“ทำอะไรอยู่น่ะ?” ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่รบกวนความเงียบ

“กำลังสลักรูปพ่อแม่ที่หลุมศพ” ยุนซอกตอบพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าว “ช่างฝีมือดีเหมือนพ่อของนายเลยนะ”

ยุนซอกมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ “คุณเป็นใคร?”

“ชื่อ ชเวจิน” ชายคนนั้นตอบพลางเดินเข้าไปใกล้ยุนซอก “เห็นนายกำลังทำงานอยู่นี่ ถ้านายอยากฝึกฝนอะไรที่แข็งแกร่งกว่านี้ ฉันก็พร้อมสอน”

ยุนซอกยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามเสียงเคลือบแคลง “แล้วคุณจะสอนอะไร?”

“ทุกอย่างที่นายต้องการจะเรียนรู้ในชีวิตนี้” ชเวจินตอบพร้อมรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร “ไม่ใช่แค่การสลักไม้ แต่มันจะรวมถึงการฝึกฝนที่ทำให้ร่างกายและจิตใจของนายแข็งแกร่งขึ้น”

ยุนซอกเงียบไปครู่หนึ่ง เขาคิดถึงความทรงจำและความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ “ทำไมผมต้องไปกับคุณ?”

“เพราะโลกนี้มันไม่เหมือนในฝัน ทุกคนต้องหาทางเอาตัวรอดด้วยวิธีของตัวเอง ถ้านายอยากมีพลังจริงๆ นายต้องเรียนรู้จากคนที่ผ่านการต่อสู้มาแล้ว” ชเวจินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ยุนซอกมองหลุมศพพ่อแม่อีกครั้ง แล้วหันกลับไปมองที่ชเวจิน ก่อนจะตัดสินใจได้ในที่สุด “ก็ได้... ถ้ามันทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น”

ชเวจินยิ้มกว้าง “ดีมาก! ฉันจะสอนนายทุกอย่างที่นายต้องการรู้! แต่จำไว้นะ การฝึกของฉันมันไม่ใช่เรื่องง่าย…”

ยุนซอกพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามชเวจินไปด้วยความมุ่งมั่น

จบตอนที่ 1: จุดเริ่มต้นของการเดินทาง

ในตอนถัดไป จะเป็นการเปิดเผยการฝึกฝนของยุนซอกที่เริ่มต้นขึ้น และจะได้พบกับ ศิษย์พี่ ของเขาในอนาคตอันใกล้

Blaze of Destiny - ตอนที่ 2: บันไดแห่งการเริ่มต้น

การเดินทางสู่สำนัก

ยุนซอกแบกสัมภาระเล็กๆ บนหลัง ขณะที่เขายืนมองเส้นทางเบื้องหน้า สายตาของเขาจับจ้องไปยังภูเขาสูงที่ปกคลุมไปด้วยหมอกบางๆ ซึ่งเป็นที่ตั้งของสำนักลึกลับที่เขากำลังจะเดินทางไป อาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างเขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น

“การเดินทางนี้จะเป็นการเปลี่ยนแปลงชีวิตเจ้า ไม่ใช่ทุกคนที่ได้รับโอกาสเช่นนี้ เจ้าพร้อมหรือไม่?”

ยุนซอกยิ้มออกมาพร้อมพูดอย่างมั่นใจ “ข้าพร้อมเสมอ ข้าคิดว่าข้าคงไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวัง” เขายืดอกเล็กน้อย ราวกับต้องการแสดงความภาคภูมิใจในตัวเอง

อาจารย์หัวเราะเบาๆ “อย่าเพิ่งมั่นใจเกินไป การเรียนรู้ไม่ได้มีแต่ความง่ายดาย”

ขณะที่ทั้งสองเริ่มเดินทาง ยุนซอกยังไม่หยุดพูดถึงความพิเศษของตัวเอง “อาจารย์ ข้าต่างจากคนอื่นในหมู่บ้าน ข้าเชื่อว่าข้าสามารถทำอะไรก็ได้หากตั้งใจ”

อาจารย์เหลือบตามองเขาและยิ้มมุมปาก “เราจะได้เห็นกัน”

การพบศิษย์พี่

เมื่อทั้งสองเดินทางถึงประตูสำนัก ยุนซอกมองด้วยความตื่นตาตื่นใจ ลวดลายมังกรและพยัคฆ์บนประตูไม้ขนาดใหญ่ดูราวกับมีชีวิต ลมที่พัดผ่านทำให้เขารู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้

“ศิษย์พี่ของเจ้ากำลังรออยู่ที่ลานฝึก” อาจารย์พูด

ในลานฝึก ศิษย์พี่สวมหน้ากากลายเสือที่ปิดบังใบหน้า ดวงตาสีแดงแฝงแววเย็นชา ผมสีขาวยาวที่สะท้อนแสงอาทิตย์ทำให้ดูโดดเด่นเกินคนธรรมดา

“นี่คือศิษย์พี่ของเจ้า” อาจารย์แนะนำ

ยุนซอกจ้องมองศิษย์พี่อย่างตื่นเต้น แต่เมื่อเห็นแววตาที่มองกลับมา เขารู้สึกถึงความกดดันที่ไม่อาจอธิบายได้

“ข้าชื่อ ฮวางซู” ศิษย์พี่พูดสั้นๆ เสียงของเขานิ่งและไร้ความรู้สึก

“ข้าคือยุนซอก ข้าคิดว่าพวกเราจะเป็นคู่หูที่ดี” ยุนซอกพูดด้วยรอยยิ้มมั่นใจ

ฮวางซูหรี่ตามอง “เจ้าอาจต้องพิสูจน์ก่อน”

การทดสอบแรก

หลังจากทักทายเพียงเล็กน้อย ฮวางซูยื่นกำไลที่ดูธรรมดาให้ยุนซอก “นี่คือสิ่งที่ข้าต้องการให้เจ้าสวมระหว่างการฝึก”

“กำไลนี้? มันมีอะไรพิเศษหรือ?” ยุนซอกถามด้วยความสงสัย

“มันจะเพิ่มน้ำหนักเป็นสองเท่าทุกปี เริ่มต้นที่ 5 กิโลกรัม” ฮวางซูอธิบาย “ข้าสวมมันมาแล้วห้าปี เจ้าเองก็ควรเริ่มได้แล้ว”

ยุนซอกรับกำไลมาโดยไม่ลังเล “ง่ายเกินไป!” เขาสวมกำไลแล้วลองขยับตัว แต่ทันทีที่ใส่ เขารู้สึกถึงน้ำหนักที่ดึงร่างกายของเขาลง

“ง่ายหรือ? เดี๋ยวเจ้าก็รู้” ฮวางซูพูดด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ภายใต้หน้ากาก

วันแรกของการฝึก

ฮวางซูพายุนซอกไปยังลานฝึกที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์แปลกตา อาจารย์ยืนมองห่างๆ ปล่อยให้ศิษย์พี่และน้องใหม่จัดการกันเอง

“ข้าจะสอนเจ้าเรื่องพื้นฐานก่อน” ฮวางซูกล่าวพร้อมกับยื่นท่อนไม้เล็กๆ ให้ “เริ่มจากการฝึกควบคุมพลังของเจ้า”

ยุนซอกขมวดคิ้ว “ทำไมต้องไม้? ข้าคิดว่าข้าควรเริ่มจากบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่านี้”

ฮวางซูถอนหายใจ “พลังยิ่งใหญ่ไม่ได้มาจากการเริ่มต้นที่ยิ่งใหญ่ แต่มาจากการเรียนรู้ที่เล็กที่สุด”

แม้จะไม่เต็มใจนัก แต่ยุนซอกยอมทำตาม เขารู้สึกเหนื่อยล้าอย่างรวดเร็ว น้ำหนักของกำไลและการฝึกอย่างเข้มข้นทำให้ร่างกายของเขาเริ่มสั่น แต่เขาไม่ต้องการให้ศิษย์พี่หรืออาจารย์มองว่าเขาอ่อนแอ

ปมที่เริ่มก่อตัว

ในขณะที่ยุนซอกฝึก ฮวางซูยืนมองเขาอย่างนิ่งเงียบ ราวกับกำลังวิเคราะห์บางอย่าง อาจารย์ที่ยืนอยู่ห่างๆ หันไปมองฮวางซูพร้อมพูดเบาๆ

“เจ้าคิดว่าเขาจะรับมือไหวไหม?”

“เขามีศักยภาพ... แต่เขายังไม่รู้วิธีใช้” ฮวางซูตอบ

“เจ้าก็เช่นกัน” อาจารย์พูดพร้อมกับเดินจากไป ทิ้งให้ฮวางซูจมอยู่ในความคิดของตัวเอง

การเปิดเผยเล็กน้อย

เมื่อการฝึกสิ้นสุดลงในวันแรก ยุนซอกนั่งหอบหายใจ เขาแอบมองฮวางซูที่กำลังถอดกำไลของตัวเองเพื่อพัก ยุนซอกแปลกใจเมื่อเห็นว่าฮวางซูสามารถเคลื่อนไหวได้ราวกับน้ำหนักไม่ใช่ปัญหา

“เจ้าฝึกแบบนี้ทุกวันหรือ?” ยุนซอกถาม

“ทุกวัน... และมากกว่านี้” ฮวางซูตอบพร้อมหันมามองด้วยสายตาที่เย็นชา

ยุนซอกรู้สึกว่าฮวางซูซ่อนอะไรบางอย่างไว้ และมันทำให้เขายิ่งอยากรู้

จบตอนที่ 2

ปลายตอน:

ยุนซอกเริ่มตั้งคำถามถึงศิษย์พี่และพลังของเขา ในขณะที่อาจารย์ดูเหมือนจะรู้บางอย่างที่ไม่เปิดเผย ยุนซอกยังคงมีความมั่นใจในตัวเอง แต่เขาเริ่มรู้สึกถึงเส้นทางที่ท้าทายมากขึ้นเรื่อยๆ

Blaze of Destiny - ตอนที่ 3: การพบเจอที่ไม่คาดฝัน

---

เปิดฉาก

ลมเย็นจากยอดเขาพัดแรงจนเสียงกิ่งไม้เสียดสีกันดังคลอไปกับเสียงฝีเท้าของยุนซอกที่ย่ำไปบนดินและหินเล็กๆ ลานฝึกซ้อมเงียบสงัดหลังการฝึกอันหนักหน่วง แม้ความเหนื่อยล้าจะกัดกิน แต่สายตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

กำไลหนักที่ข้อมือดูเหมือนจะเพิ่มน้ำหนักขึ้นทุกครั้งที่เขาขยับ ราวกับมันท้าทายความอดทนในทุกย่างก้าว

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังมาจากด้านหลัง ฮวางซูปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ประดับมุมปาก “เจ้าสิ้นแรงแล้วรึไง?”

“ใครว่าล่ะ!” ยุนซอกสวนกลับทันที แม้ลมหายใจจะหอบถี่

ฮวางซูหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มเก็บก้อนหินขนาดใหญ่จากพื้นและโยนให้ยุนซอก “ถ้าคิดว่าแน่จริง ก็ลองเดินขึ้นเขาพร้อมก้อนนี้ดูสิ ข้าจะดูว่าเจ้าอึดแค่ไหน”

ยุนซอกยกหินขึ้นด้วยแรงที่เหลือ "อย่าดูถูกข้านัก ข้าจะพิสูจน์ให้ดู!"

---

การพบเจอที่ไม่คาดฝัน

ในป่ารกชื้นที่ล้อมรอบเส้นทางขึ้นเขา มวลอากาศเย็นพัดผ่าน เสียงใบไม้ไหวเบาๆ ผสมกับกลิ่นดินชื้นจากฝนที่ตกเมื่อวันก่อน ทำให้บรรยากาศทั้งสงบและน่าขนลุก

ขณะยุนซอกก้าวเดินพร้อมก้อนหิน เสียงหอนต่ำแทรกขึ้นจากระยะไกล มันสะท้อนก้องในหุบเขาจนยุนซอกหยุดนิ่ง

"เสียงอะไรน่ะ?" เขาพึมพำพลางหันมองรอบตัว

ทันใดนั้น สัตว์ขนาดใหญ่พุ่งออกจากพุ่มไม้ตรงหน้า มันมีขนสีเทาเข้ม ดวงตาเปล่งประกายราวกับนักล่าที่จับจ้องเหยื่อ ขนาดตัวของมันใหญ่กว่าสุนัขธรรมดามาก ที่คอของมันมีปลอกสีดำลายกรงเล็บเสือ

“นั่นมันตัวอะไร!” ยุนซอกร้องเสียงหลงถอยหลังอย่างระวังตัว

เสียงฝีเท้าของฮวางซูดังขึ้นจากด้านหลัง “เจ้าอย่าตื่นตกใจ มันคือโฮแร...สัตว์เลี้ยงของข้า”

“สัตว์เลี้ยง?” ยุนซอกมองมันด้วยความระแวง “มันดูเหมือนสัตว์ประหลาดมากกว่า!”

โฮแรเดินเข้าใกล้ยุนซอกอย่างช้าๆ ท่าทางของมันสง่างาม แต่อึดอัดด้วยความกดดัน ยุนซอกสังเกตเห็นรอยแผลลึกตรงหูขวาของมัน

---

โฮแรกับรอยแผลปริศนา

“รอยนั้นมันอะไรกัน?” ยุนซอกถามทั้งที่ยังไม่วางใจกับสัตว์ตรงหน้า

ฮวางซูมองไปที่โฮแรด้วยสายตาที่อ่อนโยน “มันเป็นรอยที่ได้มาตอนมันยังเด็ก...จากการปกป้องข้า”

“จากอะไร?”

“หมี” ฮวางซูตอบเรียบๆ

ยุนซอกเลิกคิ้วด้วยความตกใจ “เจ้าพูดจริงรึ? หมียักษ์นั่นรึ?”

ฮวางซูพยักหน้า “ตอนนั้นข้ายังไม่มีพลังพอจะทำอะไรได้ มันบาดเจ็บหนัก แต่ก็ไม่เคยถอย มันต่อสู้เพื่อปกป้องข้าจนสุดกำลัง”

โฮแรที่เหมือนฟังอยู่หันมามองยุนซอก แววตาของมันนิ่งสงบ แต่เต็มไปด้วยความภาคภูมิ มันสะบัดหัว เผยให้เห็นรอยแผลชัดเจน ราวกับบอกว่า รอยนี้คือสัญลักษณ์แห่งความกล้าหาญ

“มันรอดมาได้อย่างไร?” ยุนซอกถามด้วยความสงสัย

“ข้าช่วยมันเท่าที่ทำได้ และมันก็ช่วยตัวมันเอง...” ฮวางซูถอนหายใจ “ตั้งแต่นั้นมา เราก็อยู่ด้วยกัน โฮแรไม่ใช่แค่สัตว์เลี้ยง แต่มันคือเพื่อนที่ข้าฝากชีวิตไว้”

---

ปมใหม่

ยุนซอกยังคงมองโฮแรด้วยความประหลาดใจ “เจ้าฝึกมันยังไงให้มันฟังคำสั่ง?”

ฮวางซูยิ้มจางๆ “เจ้าคิดว่าข้าควบคุมมันได้หรือ?”

คำพูดนั้นทำให้ยุนซอกขมวดคิ้ว “หมายความว่าอะไร?”

ฮวางซูยิ้มก่อนจะตบไหล่โฮแร “มันไม่ใช่สิ่งที่ข้าควบคุมได้ แต่มันเลือกที่จะอยู่กับข้า”

ยุนซอกนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพึมพำ “ข้าจะต้องเข้าใจเจ้าให้ได้...ทั้งเจ้าและโฮแร”

ฮวางซูหัวเราะเบาๆ “ก่อนอื่นก็เดินขึ้นเขาให้รอดก่อนเถอะ”

---

ตอนจบ

เมื่อยุนซอกเริ่มเดินต่อ โฮแรเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ แต่สายตาของมันเหมือนจับจ้องดูการกระทำทุกอย่าง ยุนซอกสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาลจากเจ้าสัตว์ตัวนี้

เขารู้ดีว่าการฝึกครั้งนี้ไม่ใช่แค่บททดสอบของร่างกาย แต่มันคือบททดสอบจิตใจ ที่จะเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล

จบตอน