เสียงหยดน้ำที่ดังสะท้อนในความมืดเหมือนเสียงกลองเต้นระรัวของนิว เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ สัมผัสแรกที่รู้สึกได้คือความเย็นเฉียบของพื้นเหล็กที่สัมผัสแผ่นหลัง หัวของเขาปวดตุบๆ ราวกับมีอะไรบางอย่างทุบตีเขาจนหมดสติ

“นี่...มันที่ไหน?”

เขาพึมพำออกมา แต่เสียงของเขาฟังดูแผ่วเบาเกินกว่าที่ตัวเองคาดหวัง กลิ่นสนิมในอากาศฉุนจนต้องเบือนหน้า แต่ทุกครั้งที่เขาขยับ หัวก็ยิ่งปวดร้าวราวกับถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็น

เขาพยายามลุกขึ้นในที่สุด สายตาเริ่มปรับตัวกับความมืดรอบตัว เห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่มีเพียงกำแพงโลหะสนิมเขรอะ พื้นเหล็กสกปรก และหลอดไฟนีออนที่กระพริบอยู่บนเพดาน

‘นี่มันเหมือนกับในหนังหรือเกมสยองขวัญอะไรสักอย่าง’

นิวพึมพำในใจ เขาลุกขึ้นยืน ขณะที่หัวยังเต้นตุบๆ เขาสำรวจรอบตัว ห้องนี้ไม่มีหน้าต่าง มีเพียงประตูเหล็กขนาดใหญ่ที่ถูกล็อกไว้โดยไม่มีกลอนหรือมือจับ

เขาลองเดินไปดันประตู มันไม่ขยับแม้แต่น้อย ความรู้สึกอึดอัดเริ่มลามขึ้นในอก เสียงหัวใจเต้นดังจนเขาคิดว่าคงได้ยินไปทั่วห้อง

เสียงประกาศปริศนา

ขณะที่เขากำลังคิดว่าจะทำอะไรต่อ เสียงที่ไร้ซึ่งความเป็นมนุษย์ดังขึ้นจากลำโพงบนเพดาน มันเป็นเสียงเรียบๆ เย็นชาที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

“ยินดีต้อนรับผู้เล่นหมายเลข 4”

เขาชะงัก หันซ้ายหันขวาเพื่อหาต้นเสียง แต่ในห้องเล็กๆ นี้ไม่มีอะไรนอกจากเขาและกำแพง

“คุณคือหนึ่งในผู้ถูกเลือกให้เข้าร่วมเกมแห่งการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง”

“เกม? เกมอะไรกัน!” อิทธิตะโกนกลับไป แต่ไม่มีคำตอบใดๆ เสียงยังคงกล่าวต่อไปเหมือนเป็นเครื่องอัตโนมัติที่ไม่สนใจความสงสัยของเขา

“ในเกมนี้ คุณต้องผ่านด่านทั้งหมดโดยใช้ปัญญา ความทรหด และ...ความซื่อสัตย์”

‘ความซื่อสัตย์?’ คำพูดนั้นทำให้เขาขมวดคิ้ว มันหมายถึงอะไร?

“คุณมีเวลา 3 นาทีในการออกจากห้องนี้ หรือคุณจะถูกคัดออก”

"คุณไปทำธุระอะไรของคุณก็ได้นะ ถ้ามีเวลานะ"

คำพูดสุดท้ายนั้นมาพร้อมเสียงกลไกดัง คลิก! ประตูเหล็กตรงหน้าปลดล็อกโดยอัตโนมัติ อิทธิรีบถอยหลังสองก้าว มองมันอย่างระแวง แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีทางเลือกอื่น เขาจึงค่อยๆ ดึงประตูเปิดออก

ด้านนอกคือทางเดินยาวที่ปกคลุมด้วยแสงสี เสียงก้าวเท้าของเขาดังก้องในความเงียบ เขาเดินไปตามทางที่บังคับให้เดินตรงเท่านั้น

ไม่นานนัก เขามาถึงห้องขนาดใหญ่ซึ่งดูเหมือนจะเป็นศูนย์กลางของสถานที่แห่งนี้ ห้องนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นโลหะและเสียงกลไกที่ดังคลอเหมือนหายใจในเงามื

ในห้องนั้นมีคนอีกสี่คนอยู่ก่อนแล้ว

หญิงสาวผมยาวในชุดสูทสีดำ เธอยืนพิงกำแพง มือไขว้กันแน่น ใบหน้าของเธอไม่แสดงอารมณ์ แต่แววตาเต็มไปด้วยความไม่ไว้วางใจ

ชายวัยกลางคนใส่เสื้อเชิ้ตลายสก็อต เขามองรอบๆ ด้วยสีหน้าสับสนและเหงื่อแตกพลั่ก

วัยรุ่นชายผมยุ่งในชุดเสื้อยืดธรรมดา นั่งอยู่บนพื้นข้างกำแพง สายตาจ้องมองพื้นราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

หญิงชราตัวเล็กในชุดผ้าลายดอก เธอนั่งนิ่งๆ บนเก้าอี้เหล็กเก่าๆ ร่างกายดูอ่อนแอแต่ใบหน้านั้นสงบนิ่งจนผิดปกติ

เมื่ออิทธิเข้ามาในห้อง ทุกสายตาหันมาจ้องเขาพร้อมกัน

“อีกคนมาแล้ว” หญิงสาวในชุดสูทพูด น้ำเสียงเยือกเย็น

ชายวัยกลางคนขยับตัวเดินเข้ามาหาเขา “นี่...นายรู้ไหมว่าเรามาที่นี่ได้ยังไง?”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” ผมยังรู้สึกสับสนไม่ต่างกัน

ทันใดนั้น เสียงระบบอัตโนมัติดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันดังมาจากลำโพงรอบห้อง

“ยินดีต้อนรับผู้เล่นทั้ง 5 คนสู่เกม คุณทุกคนถูกเลือกมาเพราะเหตุผลที่แตกต่างกัน แต่มีจุดเชื่อมโยงเดียวกัน...จงค้นหาให้เจอ”

ทุกคนในห้องหันมามองกันด้วยความสงสัยและหวาดระแวง

“เกมนี้มีทั้งหมด 5 ด่าน ในแต่ละด่าน คุณต้องร่วมมือกันหรือเลือกทรยศเพื่อนร่วมเกมเพื่อผ่านด่าน ผู้ที่ไม่ผ่านด่านจะถูกคัดออก และไม่มีโอกาสกลับมา”

“คัดออก?” ชายวัยกลางคนทวนคำ เสียงของเขาสั่น

หญิงสาวในชุดสูทตวาดขึ้น “นี่มันเกมบ้าอะไรกัน! ใครเป็นคนทำเรื่องนี้?!

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากกมายเลขที่ท่านเรียก มีเพียงเสียงกลไกดังขึ้นอีกครั้ง ประตูอีกบานเปิดออก เผยให้เห็นกล่องโลหะขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง เสียงสัญญาณก็ประกาศขึ้น

"ด่านเเรกผมให้เวลา 10 นาทีให้คุยกันก่อนเริ่มเกม"

เสียงประกาศจบลง ทุกคนก็เริ่มมาจับกลุ่มกันเองเพื่อเริ่มพูดคุยกัน ชายวัยกลางคนก็เป็นคนเริ่มเปิดสนทนาก่อน

"...ก่อนอื่นมาเริ่มเเนะนำตัวกันไม"

ไม่มีใครเริ่มที่จะพูด ชายวัยกลางคนจึงเห็นสถานการณ์จึงขอเริ่มเเนะนำตัวก่อน

"ถ้ายังไม่มีใครเริ่มผมจะเริ่มก่อนนะ ผมชื่อเคย์ ชิริว "

ต่อมาหญิงชราก็ตอบตาม

"ชั้นชื่อ อากามิ เรนะ"

ผมเห็นคนเริ่มเเนะนำตัวเเล้วผมจึงเเนะนำต่อ

"ผมชื่อนิว เคนสุเกะ "

อีกสองคนก็ปฏิเสธที่จะเเนะนำตัวเเละทุกคนก็ปล่อยเวลาจนหมดเวลา เสียงประกาศก็ดังขึ้น

"เอาล่ะๆ หมดเวลาเเล้ววววววว"

ผมที่ฟังเสียงก็ว่าเสียงในประกาศคนละคนกับคนที่คุยคนเเรก

"ต่อมานะครับ เรามาเริ่มด่านเเรกกันเลย!"

“ด่านแรกเริ่มต้นด้วยภีม โรงเรียนกัน”

หญิงชราที่นั่งนิ่งเงยหน้าขึ้นมองกล่อง รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าของเธอลงโดย

“เกมนี้ไม่ใช่เกมธรรมดา...มันคือการเผชิญหน้ากับตัวเอง”

"เอาล่ะ มาเริ่มเกมกัน"