แกร็ก!!

เสียงประตูห้องน้ำคลับหรูเปิดออก

“ทำไมมึนหัวอย่างนี้เนี้ย” หญิงสาวที่เดินออกมานอกคลับบ่นพึมพำกับตัวเองพรางใช้กำปั้นน้อยทุบหัวตัวเองเบาๆเรียกสติ

เมื่อออกจากห้องน้ำเธอเดินมาเรื่อยๆเพื่อหาทางออก แต่ทว่าเหมือนเข้าไปลึกจนเหมือนจะเป็นทางออกหลังคลับ

หญิงสาวตวัดขาเรียวเล็กเดินตามทางลึกตรงไปเรื่อยๆจนสุด สายตาเหลือบเห็นชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งเหมือนยืนนิ่งราวกับหุ่นยนต์ในที่มืดหลังคลับหรู

ด้วยความอยากรู้จึงเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อมองชัดเจนขึ้น

แต่ดูเหมือนเบื้องหน้าของชายกลุ่มนั้นเธอมองเห็นแผ่นหลังของใครบางคนที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้านายของพวกเขา

ร่างกำยำยืนคีบบุหรี่ด้วยนิ้วเรียวยาวหลังมือมีรอยสักลักษณะเหมือนปีกนก มืออีกข้างเหมือนถือวัตถุสิดำทึบแต่มันคืออะไรยังไม่แน้ชัด

เธอจึงค่อยก้าวเดินเข้าไปอีกสองสามก้าวเพื่อให้เห็นชัดเจนขึ้นดูเหมือนจะคุ้นๆแผ่นหลังผู้ชายคนนี้คล้ายๆกับ.... ใครซักคน

จังหวะก้าวเดินร่างบางละสายตาเพียงชั่วครู่หันกลับมาอีกทีก็ไม่เห็นชายกลุ่มนั้นแล้ว

“อ้าว หายไหนแล้ว”

ปกติเธอไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งกับคนอื่นอยู่แล้ว แต่หากมีการทำร้ายร่างกายหรือข่มขู่เข็นฆ่าเกิดขึ้นเธอจะอยู่นิ่งได้อย่างไรกัน

หากเป็นเช่นนั้นจริงเธอจะได้ไปแจ้งตำรวจเพื่อดำเนินคดีกับคนชั่วเหล่านี้ แต่กับไม่เห็นพวกเขาเสียแล้ว

หญิงสาวจึงละความอยากรู้แล้วตั้งตั้งท่าจะออกมาจากจุดนั้น แต่...

กริ่ก! เสียงที่คล้ายกับการกดอะไรสักอย่างและความรู้สึกเหมือนมีของแข็งจี้ข้างเอวบางเมื่อก้มมองจุดกำเนิดของเสียงเป็นอันต้องกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อ ปืน จ่อที่ข้างเอวบาง

“กรี๊ดด...!!!"

อุ๊ป... มือหนาปิดปากของเธอทันทีที่กรีดร้องขึ้นยังไม่ที่จะหันกลับไปมองหน้าเขาด้วยซ้ำ

เขากระชากร่างเล็กเข้าหาตัวอย่างแรง ศีรษะเล็กแนบชิดอกหนา กลิ่นน้ำหอมและบุหรี่จางๆของผู้ชายด้านหลังที่สาวๆหลายๆคนเคลิบเคลิ้มแต่ไม่ใช่กับเธอ

“ทำอะไร” น้ำเสียงเยือกเย็นจากชายด้านหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือกและบวกกับริมฝีปากที่พูดข้างใบหูเล็กสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนของเขาทำให้ขนอ่อนลุกซู่

“ปะ เปล่าค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยอาการเมาหายไปอัตโนมัติ

“......”

“อื้ออ...” ศีรษะเล็กส่ายหน้าพลันลวัลเบะปากราวกับจะร้องไห้เมื่อวัตถุสีดำคลับเคลื่อนเข้ามาจ่อที่อกอวบด้านซ้าย

“ฉัน...สามารถฆ่าเธอได้”

เนื้อตัวสั่นเทิ่มเธอกลัวว่าถ้าหากว่ามันลั่นขึ้นมาชีวิตเธอคงจบตรงนี้งั้นหรอ

เธอยังไม่พบเจอพ่อแม่มาเกือบสัปดาห์แล้วอย่างน้อยก็ให้เธอได้ร่ำลาพวกท่านเสียก่อน

ตอนที่ 1 โปรโมตคณะ

“มาค่ะ ลูกสาวพร้อมรึยัง”

“พร้อมแล้วคร่า” สาวน้อยยิ้มหวานใบหน้าสวยมีเสน่ห์ทำให้คนทั้งสตูมองเคลิ้มไปกับรอยยิ้มที่ราวกับมนต์สะกดที่ใครมองก็ต้องยิ้มตาม

เท้าเล็กสวมรองเท้าส้นสูงและชุดนักศึกษาถูกระเบียบเดินไปยืนบริเวณหน้าฉากที่เซ็ตไว้สำหรับถ่ายโปรโมตคณะโดยมีดาวคณะเป็นนางแบบให้กับเว็บไซต์ของคณะนิเทศศาสตร์ที่เธอศึกษาอยู่

“ไหนมา เดี๋ยวคุณแม่ขอเช็กเสื้อผ้าหน้าผมหน่อยสิ” เสียงแหลมบีบเสียงอย่างจริตของร่างชายแต่ใจสาวพูดขึ้นพร้อมกับมือที่จัดเสื้อผ้าให้กับนางแบบที่ยืนรอถ่ายรูปอยู่หน้าฉาก

“พอแล้วค่ะ เรียบร้อยแล้ว” เธอยิ้มให้กับความใส่ใจของรุ่นพี่สาวสองในคณะพร้อมหมุนตัวโชว์ความเรียบร้อยให้อิมมี่เลิกเป็นห่วง

“ดูสิตากล้องตาเขียวใส่แล้ว” ไอรีน พูดเสียงเบามือป้องปากราวกับให้ได้ยินเพียงสองคน

สายเหลือบมองตากล้องหนุ่มที่นั่งยิ้มให้กับเธอไม่ได้ตาเขียวอย่างที่ว่าเลย

“กล้าเหรอ! พี่บาส!” อิมมี่หันไปตะเบ็งดังเสียงแซวตากล้องหนุ่ม

รุ่นพี่ปีสี่ที่มาเป็นตากล้องให้ในวันนี้และสตูที่ใช้ถ่ายก็เป็นของคณะในมหาลัยเอกชนชื่อดังโดยไม่ต้องไปหาที่อื่นให้ยุ่งยากตามประสามหาลัยที่มีแต่เด็กรวยๆเรียนกัน

ของทุกอย่างที่พร้อมสำหรับการเรียนการสอนก็จะครบครันทุกอย่างโดยไม่ต้องไปหาจากที่อื่นและค่าเทอมที่นี้ก็แพงหูฉี่และทุกปีก็จะรับนักเรียนทุนเพียงสองคนต่อปีเท่านั้น

“หือ... น้องไอรีนอย่าแกล้งพี่สิครับยัยแม่มดจะสาปพี่อยู่แล้ว” บาสทำหน้าหงอยแสร้งทำเสียงเศร้าเรียกความสงสารจะนางแบบตัวน้อย

โดยที่ไอรีนได้แต่หัวเราะคิกคักอารมณ์ดีที่แกล้งรุ่นพี่สำเร็จ

ทุกคนในนี้สนิทกันอยู่แล้วเพราะอยู่คณะเดียวกันและก็ยังร่วมงานกันบ่อยๆเพราะไอรีนเป็นสาวสุดฮอตอยู่แล้วตั้งแต่เข้าเรียนวันแรกและทุกกลุ่มเพื่อนก็ฮอตไม่แพ้กัน

จึงไม่แปลกที่มีรุ่นพี่ชวนถ่ายงานโปรโมตถ่ายแบบรีวิวเสื้อผ้าสินค้าต่างๆนานาและงานถ่ายเล่นๆแบบไม่โป๊เปลือยเธอก็ทำแก้เบื่อ

ไม่ใช่ว่าว่าเธอเงินไม่พอใช้หรือยากจนแต่กลับตรงกันข้ามไอรีนเป็นถึงลูกสาวตระกูลมาเฟียอังกฤษ

แต่ที่ทำงานเสริมเพราะชอบแค่นั้นและมีคนมาติดต่อเธอเองโดยที่ไม่ต้องวิ่งไปหางานเลย

เธอคิดว่าเรียนจบอาจจะมาเปิดโมเดลลิ่งขนาดเล็กในประเทศไทยอีกด้วย

แชะ! แชะ!

“สวยครับ! ดีครับ! สวย...”

หญิงสาวชุดนักศึกษาถูกระเบียบฉีกยิ้มหวานมองกล้องจนช่างภาพหนุ่มกดชัตเตอร์เพลินแม้แต่ทีมงานในสตูดิโอยังยิ้มตาม

“แก...ไอรีนสวยมาก”

“ใช่ ฉันล่ะอยากเห็นแฟนในอนาคตน้อง”

“ฉันรักน้อง...อร๊าย”

“อย่าพูดดังสิ เขาได้ยินหมดแล้ว”

“จิ๊!”

รุ่นพี่สาวที่ทำหน้าที่ทีมงานพูดคุยกันข้างฉาก ไอรีนเป็นที่สนใจในหมู่รุ่นพี่ทั้งชายและหญิงเพราะความสวยน่ารักและยิ้มแย้มเป็นมิตรกับทุกคนทำให้ใครๆก็หลงรัก

“โอเค สำหรับวันนี้เสร็จแล้วครับ” ช่างภาพหนุ่มเอ่ยบอกคนหน้าเชตเมื่องานของวันนี้ผ่านไปด้วยดี

“ไอร์พลาดอะไรหรือป่าว บอกได้เลยนะไอร์จะแก้ให้ใหม่ค่ะ” ไอรีนเดินยิ้มมาทางบาสช่างภาพหนุ่มเพื่อเช็กรูปภาพของวันนี้

“ไม่เลยค่ะลูกสาวสวยมากกก” อิมมี่ตอบ

“ทำดีมากครับ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ” บาสเอ่ยด้วยรอยยิ้มและสายตาหวานเยิ้ม

“ไอร์ขอตัวก่อนนะคะ คงไม่ได้ไปทานข้าวกับพี่ๆ”

“ครับ ไม่เป็นไรเดี๋ยววันหลังพี่ของเลี้ยงใหม่นะ”

“ค่ะ^^”

ตอนที่ 2 ที่รักของบ้าน

บรืนนน!!!...

รถยนต์คันหรูสีขาวขับเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังราวกับวัง ไม่สิ! มันไม่ใช่บ้านเรียกมันว่าคฤหาสน์ได้เลย

“คุณหนู!” เสียงสาวใช้ภายในบ้านรีบวิ่งออกมารับคุณหนูผู้เป็นที่รักของบ้านอย่างตื่นเต้น

โดยปกติแล้วเธอจะมักอยู่ที่คอนโดเพราะใกล้มหาลัยกว่าบ้านของเธอมากโข

ไหนจะเส้นทางที่จราจรติดขัดจึงลำบากในการเดินทาง

ผู้ให้กำเนิดก็ไม่ขัดหากจะอยู่ที่คอนโด แต่ทว่าบ้านหลังนี้เธอจะกลับมาเพียงสัปดาห์ละครั้งเท่านั้นทั้งพ่อแม่และพี่ชายก็อยู่ที่ต่างประเทศซะส่วนใหญ่

บ้านหลังนี้จะมีแค่สาวใช้ คนสวน และบอดี้การ์ดอยู่ตลอดแม้นายจะไม่ได้อยู่

“สวัสดีค่ะ ขนมที่หลังรถ รบกวนพี่มะลิหยิบมาเลยนะคะแล้วแบ่งทุกคนด้วย”

“ทีหลังไม่ต้องก็ได้นะคะคุณหนู” สาวใช้ชื่อมะลิเอ่ยอย่างเกรงใจ ไม่ว่าคุณหนูของบ้านกลับมาเมื่อไหร่ก็มีของมาให้ตลอดจนพวกเธอรู้สึกเกรงใจ

“^^” รอยยิ้มสวยประดับบนใบหน้าหวาน “ไอร์ขอพักก่อนนะคะวันนี้เหนื่อยมาก แล้วก็ตอนเย็นไม่ต้องเตรียมอาหารนะคะไอร์ทานมาแล้ว” ไอรีนปั้นคำโกหกคำโต วันนี้อาหารมื้อล่าสุดคงเป็นเมื่อตอนกลางวันจากนั้นก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย

ไอรีนเป็นผู้หญิงกินน้อยแม้ไม่กินก็อยู่ได้ทั้งวัน ถึงกินก็ได้นิดๆหน่อย แต่โปรดปรานขนมหวานซะมากกว่าเรียกว่ากินได้ทั้งวันเช่นกัน

ทำให้เธอมีอาการปวดท้องอยู่บ่อยๆซึ่งอาการป่วยแบบนี้แน่นอนว่าทั้งบ้านรู้ดี ถ้ารู้ว่าเธอไม่รับมื้อเย็นเพราะไม่หิวรับรองทั้งแม่บ้านบอดี้การ์ดและทุกคนในบ้านคงต้องมาวนเวียนคยั้นคยอให้ไปทานจนได้

รวมถึงผู้ให้กำเนิดที่อยู่ต่างแดนคงต้องโทรมาไม่หยุดเพราะไอรีนเคยปวดท้องจนหามส่งโรงพยาบาลช่วงกลางดึกมาแล้วจึงทำให้คนทั้งบ้านเป็นห่วงและซีเรียสเรื่องพฤติกรรมการกินของเธอมาก

ฟุ่บ!

ร่างเล็กนอนฟุบลงกับเตียงขนาดคิงไซส์ในห้องนอนหรูหราโทนสีเรียบตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์แบรนด์ดังทั้งห้องแต่เธอจะนอนที่นี้แค่สัปดาห์ละครั้งเท่านั้น

ไม่งั้นเดี๋ยวพี่ชายจอมโหดจะคอยบังคับให้ไปอยู่อังกฤษด้วย

Rrrrrr…

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูแผดร้องในกระเป๋าแบรนด์ดังไม่หยุดในยามที่เปลือกตาค่อยๆจะปิดลงจากอาการเหนื่อยล่ามือเล็กจำต้องหยิบขึ้นมาดูปรากฏเบอร์ของพี่ชายสุดโหด นิ้วเรียวจึงรีบกดรับสายอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ฮาโหล...” เสียงเล็กขานเสียงยาน

(ถึงบ้านหรือยัง) น้ำเสียงเข้มจากปลายสาย

“ถึงแล้ว กำลังนอนหลับ”

(หลับแล้วพูดได้?)

“โธ่...กำลังหลับค่ะ พี่ชายโทรมาก่อกวนน้องทะมาย...” ไอรีนมุ้ยหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามกวน...จากปลายสาย

(อืม แค่นี้)

ตู๊ด!

“เอ้า อะไรของเค้า” คิ้วสวยขมวดยุ่งเมื่อคนโทรมา อยู่ ๆ นึกอยากโทรก็โทรนึกอยากก็วางซะงั้น

เมื่อละสายตาจากโทรศัพท์รางบางก็ดันตัวลุกขึ้นเท้าเล็กเดินไม่ยังห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดอาบน้ำแม้ร่างกายจะต้องการพักผ่อนแต่ความสะอาดก็สำคัญ

ยังไงเสียการชำระร่างกายก็อาจทำให้สบายตัวขึ้นเมื่อยามหลับใหล

.

.

-เช้าวันต่อมา-

“อื้อ” เสียงครางในลำคอเล็กน้อยเปลือกตาขาวค่อยๆเปิดขึ้นอย่างงัวเงียสายตาปรือมองนาฬิกาตั้งโต๊ะเพื่อดูเวลาตอนนี้เป็นเวลาเจ๊ดโมงเช้า

วันนี้เป็นวันหยุดที่ไม่มีภาระกิจที่จะต้องไปไหนเปลือกตาจึงปิดอีกครั้ง

“คุณหนู!” ยังไม่ถึงสิบนาทีก็ได้ยินเสียงเรียกจากมะลิที่ทำหน้าที่ปลุกให้รับประทานอาหารเช้าตรงเวลาในยามที่กลับบ้าน

“......” คิ้วสวยขมวดยุ่งเมื่อถูกรบกวนการนอนพร้อมดึงผ้าห่มคลุมโปงโดยไม่ลืมตามองคนที่เดินเข้ามาภายในห้องนอนเลยแม้แต่น้อย