Meteor
meteor 1
[ทุกคนคิดว่า...วิญญาณมีจริงรึเปล่า]
[ตั้งแต่จำความได้..โลกของฉันก็ไม่เคยเหมือนคนอื่น]
[สิ่งที่ฉันเห็น..คือภาพของวิญญาณเสมอมา]
มิน
นี่ ฉันจะไปเรียนแล้วนะ
[บางทีวิญญาณพวกนั้นอาจจะยังยึดติดกับอะไรบางอย่าง]
[จนไม่สามารถไปสู่สุคติได้]
[ที่ทำให้มันไปสู่สุคติไม่ได้]
ใครบางคนเปิดประตูห้องเรียนเข้ามา
ช
ปัดโธ่สิ...เด็กพวกนี้จริงๆเลย
ญ.
อาจารย์คะ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอคะ
ช
เธอเป็นนักเรียนใหม่ที่ย้ายมาจากในเมือง
[แค่ทำมัน...เหมือนอย่างเคยก็พอ]
[ถ้าเห็นอะไร...ก็ทำเป็นไม่เห็นไปซะ..]
ช
มิน เธอไปนั่งที่ว่างตรงนั้นนะ
ช
จัดการห้องเรียนให้เรียบร้อย
มิน
มีปัญหาอะไรนิดหน่อยน่ะ
[หวังว่า...โรงเรียนนี้จะเป็นโรงเรียนสุดท้ายนะ]
จูน
พึ่งย้ายมาคงจะปรับตัวยากสินะ
จูน
แถมยังย้ายมากลางเทอมอีก
จูน
จะเรียนตามเพื่อนทันมั้ยเนี่ย
จูน
เรื่องเรียนฉันช่วยเธอไม่ได้หรอกนะ
จูน
แต่ฉันสามารถเล่าเรื่องของโรงเรียนให้เธอฟังได้
[แน่นอนว่า...ทุกๆที่นั้นล้วนแต่มีเรื่องเล่าที่เล่าขาน]
[และที่นี่เอง...ก็เช่นกัน]
จูน
เธอรู้รึเปล่าว่าที่นี่น่ะ...มีผี
จูน
ว่ากันว่าตอนที่โรงเรียนนี้สร้างขึ้นแรกๆ
จูน
มีนักเรียนหญิงถูกฆ่าในห้องศิลปะล่ะ
จูน
ไม่ใช่แค่ถูกฆ่า..แต่ถูกกระทำชำเราด้วย
จูน
แล้วหลังจากนั้นก็มีนักเรียนหญิงมากมาย
จูน
ตำรวจเข้ามาตรวจสอบที่นี่หลายต่อหลายครั้ง
จูน
แต่ก็ไม่พบศพนักเรียนหญิงสักคน
มิน
ก็คงจะเป็นเรื่องแต่งล่ะมั้ง
จูน
มีผู้หญิงมาผูกคอตายในห้องศิลปะจริงๆ
จูน
คดีนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายสิบปีก่อน
ญ.
เธออย่าไปทำให้เด็กใหม่กลัวสิ
ญ.
สมัยนี้ยังมีคนกลัวเพราะเรื่องเล่าอยู่หรอ
ญ.
เรื่องเล่าที่ไม่มีที่มาที่ไปเนี่ยนะ
จูน
พวกเธอไม่เชื่อก็อยู่เงียบๆไปสิ
[แต่ก็นะ...ไม่แปลกหรอกที่คนพวกนั้นจะหัวเราะ]
[เพราะว่า..ในขณะที่พวกเขากำลังสนุกอยู่นั้นพวกเขาไม่รู้เลยว่า..]
[มีบางสิ่งบางอย่างคอยตามติดพวกเขาตลอด]
ญ.
อย่าบอกนะว่าเธอเชื่อเรื่องไร้สาระพวกนี้น่ะ
มิน
ช่วยพาเดินชมได้รึเปล่า
[ถึงยังไงพวกนั้นก็เป็นแค่วิญญาณเร่ร่อน]
[ทำเป็นมองไม่เห็นไปน่าจะดีกว่า..]
จูน
ถูกปล่อยทิ้งร้างไว้นานหลายปี
จูน
จริงสิ...ฉันมีที่ที่หนึ่งที่อยากให้เธอดู
ก่อนที่จะพาเธอไปดูบางอย่าง
ทั้งสองวิ่งไปตามทางเดินเก่าเรื่อยๆ
ของรอบๆนั้นดูเก่าและตัวตึกก็ทรุดโทรมมากสมควร
มิน
นี่..คงไม่ได้จะลวงฉันไปที่ไหนใช่มั้ย
มิน
เธอลากฉันมาเรื่อยๆโดยที่ไม่บอกว่าคืออะไรเนี่ย
ทิวทัศน์เบื้องหน้าทำให้มินนั้นต้องตกตะลึงในทีเดียว
เพราะจากจุดที่พวกเขาอยู่นั้น
คือเนินสูงที่มองเห็นวิวของทะเลได้ชัดเจน
จูน
ถึงทางเข้าจะดูอันตรายไปหน่อยก็เถอะ
จูน
เป็นเนินสูงของโรงเรียนน่ะ
จูน
เรียกได้ว่าเป็นพื้นที่รกร้างล่ะมั้ง
จูน
เพราะตึกนี้ถูกปล่อยร้างไว้มานานแล้วล่ะ
จูน
ถ้ามาตอนกลางคืนจะสวยกว่านี้อีกนะ
ทั้งสองเดินกลับไปยังทางเดิมที่เคยเดินผ่าน
[ไม่เห็นพวกผีหรือได้กลิ่นเหม็นเน่าเลยแหะ]
[มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ....ในสถานที่รกร้างแบบนี้]
[แต่กลับไม่มีวิญญาณสักตัว]
มิน
แค่คิดว่าถ้าออกไปแล้วได้กลิ่นเหม็นเน่าก็อยากจะอ้วกอยู่แล้ว
จูน
เธอรอฉันตรงนี้แปปนึงนะ
จูน
ฉันขอไปปิดประตูตรงนั้นก่อน
จูน
ถ้ามีคนแอบเข้ามามันจะแย่เอา
จูนรีบหันหลังเดินกลับไปตามทางเดิน
จู่ๆกลิ่นบางอย่างก็โชยมาเบาๆในอากาศ
มินลังเลชั่วครู่ก่อนตัดสินใจเดินตามหาต้นตอของกลิ่นบุหรี่ที่ลอยมา
เธอเดินเข้าไปในห้องเก็บของเก่าๆห้องหนึ่ง
ภายในห้องเต็มไปด้วยฝุ่นและเฟอร์นิเจอร์เก่า
แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือชายรูปร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียน
หน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลและรอยฟกช้ำ
ธีร์
ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ
มิน
ฉัน...เป็นนักเรียนใหม่
มินล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากระโปรง
มิน
ก็เอาผ้านี่เช็ดเลือดสักหน่อยนะ
ชายคนนั้นปัดมือของมินอย่างแรง
ก่อนที่มือของเธอจะไปโดนเข้าไปกับเศษเหล็ก
เลือดของมินไหลลงสู่พื้นอย่างช้าๆ
[หรือบางที...เราไม่ควรเข้าไปยุ่งกันนะ]
ทันใดนั้นจูนก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างหลังเธอ
จูน
แล้วทำไมถึงเดินมานี่..
meteor 2
จูน
ทำไมเธอถึงไปอยู่กับหมอนั่นได้ล่ะ
จูน
แถมยังมีข่าวลือไปทั่วอีก
จูน
อย่าเข้าไปยุ่งกับหมอนั่นให้มากล่ะ
จูน
เดี๋ยวก็ลองไปโรงพยาบาลเพื่อไปเช็กอาการดูอีกทีนะ
จูน
ทำไมถึงย้ายมาที่นี่กลางเทอมล่ะ
จูน
คนส่วนมากที่ย้ายมาที่นี่ต่างก็โดนแกล้งกันทั้งนั้น
มิน
ไม่มีเรื่องอะไรแบบนั้นหรอก
มิน
เป็นเพราะที่นี่ห่างไกลจากในเมืองรึเปล่านะ..
มิน
แบบนี้น่าจะดีที่สุดแล้ว..
มิน
งั้นเหรอ....ไม่ได้ออกไปไหนใช่มั้ย
กันต์สังเกตเห็นแผลที่มือของมิน
มิน
อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ..
กันต์จ้องมองมือนั้นอย่างกังวลและเป็นห่วง
มิน
ฉันไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว
กันต์
ไปโรงเรียนใหม่วันแรกเป็นยังไงบ้าง
มิน
ถ้าเปรียบเทียบกับที่ผ่านๆมา
มิน
ที่นี่คงดีที่สุดล่ะมั้ง
มิน
เพราะว่ามัน...ไม่ค่อยมีพวกผีสักเท่าไหร่
มิน
ถึงจะมีแต่ก็ไม่ค่อยปรากฏออกมาให้เห็น
กันต์
แบบนั่นยิ่งต้องระวังเลยไม่ใช่เหรอ
มิน
ขอแค่มีความสุข..ก็พอแล้วนี่
มิน
อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ...
กันต์
งั้นก็ปล่อยฉันไปสิ..
มิน
เราคุยเรื่องนี้กันแล้วไงกันต์
กันต์
เพราะเธอ...ฉันถึงได้ทรมานไปด้วย
มิน
แค่ฉันได้อยู่ข้างนายแบบนี้..
มิน
ฉันจะไม่ยอม..เสียนายไปอีกแล้วกันต์
ช
ถ้าไม่ตอบโต้แล้วปล่อยเอาไว้แบบนี้น
ธีร์
ยังไงก็น่าเบื่ออยู่ดี
ธีร์
ฉันก็แค่อยากหาอะไรสนุกๆในชีวิต
ช
ได้ยินเรื่องเด็กใหม่ที่เข้ามาวันนี้รึเปล่า
ช
อ่า..เห็นว่าย้ายมาจากในเมืองอ่ะนะ
ธีร์
เฮ้อ..เลิกนิสัยแบบนี้สักที
ช
นายก็เคยมีข่าวลือเรื่องเข้าโรงแรมกับผู้หญิงวัยกลางคนไม่ใช่เหรอ
ธีร์
เรื่องนั้นก็เป็นแค่ข่าวลือ
ธีร์
เชื่ออะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ
ช
ต่อต้านเรื่องพวกนี้จังนะ
ธีร์
ไม่ได้ต่อต้าน..แต่เพราะพวกแกฟันแล้วทิ้ง
ธีร์เดินกลับบ้านพร้อมกับครุ่นคิดบางอย่าง
ธีร์
มือจะเป็นยังไงบ้างนะ..
ธีร์
หวังว่าคงไม่ได้เป็นอะไรมาก
ธีร์เดินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่ง..
เขาได้กลิ่นบางอย่างมาจากในซอยหนึ่ง
เป็นกลิ่นเหม็นเน่าราวกับมีบางอย่างตาย
ทำให้ธีร์ต้องหยุดเดินในทันที
ธีร์
ถ้าแม่ไม่ทำแบบนั้น..ชีวิตฉันคงไม่ต้องมาทรมานแบบนี้หรอก
ถึงจะมองไม่เห็น...แต่ก็สามารถสัมผัสได้
จูน
แผลที่มือเป็นยังไงบ้าง
มิน
เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ
จูน
เธอจะไปนอนมั้ย..เดี๋ยวฉันลาให้
มิน
เดี๋ยวจะเรียนตามเพื่อนไม่ทัน
ตัวของมินนั้น..มีแรงดึงดูดพิเศษ
เธอจะมีกลิ่นเฉพาะตัวที่มีแค่วิญญาณเท่านั้นได้กลิ่น
กลิ่นนั้นจะดึงดูดผีเข้ามาหาตัวเธอ
และยังมีผีหลายตนที่หวังยึดครองร่างกายของเธอ
ผีหลายคนต่างจับจ้องเพื่อที่ต้องการจะสิงสู่
เพราะสำหรับพวกมันมินนั้นถือว่าเป็นภาชนะชั้นดี
นั่นเป็นเหตุผล...ที่ว่าทำไม..
แม่ของเธอถึงอยากฆ่าเธอทันทีที่เกิดมา
มิน
[วันนี้เห็นพวกผีเยอะกว่าเมื่อวานแหะ]
มิน
[เป็นเพราะเมื่อเช้าดันเผลอไปชนกับประตู]
มิน
[ทำให้เลือดออกรึเปล่านะ]
มิน
[ถ้าเป็นแบบนี้ต้องแย่แน่ๆ]
ภายในห้องเรียนในนั้นเต็มไปด้วยพวกผี
และอบอวลไปด้วยกลิ่นวิญญาณ
มิน
[เหม็นซะจนอยากอ้วกจริงๆ]
จูน
ต่อให้เธอจะยังไม่ชินก็เถอะ
จูน
แต่จะไม่กินข้าวนี่มันไม่ได้นะ
จูน
ตอนบ่ายก็มีเรียนพละอีก
จูน
ถ้าเธอเป็นลมล้มลงกลางสนามจะทำยังไง!
ใครบางคนเดินเข้ามาและวางจานข้าวลงบนโต๊ะอย่างดัง
ธีร์
เปลี่ยนผ้าพันแผลรึยัง
ธีร์
ฉันเอายาแก้อักเสบมาให้
ธีร์
เหล็กที่เธอไปโดนมันขึ้นสนิม
ธีร์
เลยกลัวว่ามันจะอักเสบขึ้นมา
ธีร์
ถ้ากินข้าวเสร็จแล้วก็กินยา
ธีร์
แล้วก็ไม่ต้องเรียนพละ
ธีร์
อย่าบอกนะว่าเป็นขนาดนี้แล้วยังจะเรียนอยู่อีก
ธีร์
ยังสติดีอยู่รึเปล่าเนี่ย
มิน
มากกว่าคนที่ปัดมือขอคนที่พยายามจะช่วย
มิน
นายเจ็บขนาดนั้นจะให้ฉันไม่สนใจได้ไง
ธีร์
ฉันได้กลิ่น...มาจากตัวเธอ
มิน
ฉันไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย
ธีร์
งั้นเหรอ..คงเป็นของคนอื่นสินะ
meteor 3
ธีร์
ยังไงก็อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ
ทันทีที่ธีร์พูดจบเขาก็เดินจากไปทันที
มินจ้องมองยาแก้อักเสบที่ธีร์นำมาให้
จูน
ไม่คิดเลยว่าจะเป็นห่วงเธอด้วย
จูน
แต่ถึงยังไง..อยู่ห่างๆเขาไว้ก็น่าจะดีกว่านะ
จูน
ว่าหมอนั่นน่ะ..มีข่าวลือเสียๆหายๆไปทั่ว
จูน
ถ้าเธอไปคลุกคลีกับหมอนั่นเดี๋ยวก็โดนไปด้วยหรอก
จูน
มีรูปหมอนั่นเข้าโรงแรมไปกับหญิงแก่
จูน
แล้วยังมีข่าวลืออีกเยอะเเยะเรื่องตอนม.ต้น
จูน
อย่างเรื่องที่กระทืบเพื่อนร่วมห้องจนปางตาย
จูน
ถึงจะหน้าตาดีแต่นิสัยแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ
มิน
[ข่าวลือไร้สาระสินะ...]
มิน
[ตัดสินคนจากคำพูดของคนอื่น...]
กันต์
อะไรกัน..วันนี้มาเเปลกนะเนี่ย
กันต์
กลัวว่าฉันจะหายไปรึยังไง
กันต์
ตราบใดที่เธอยังยึดติดกับฉัน
กันต์
ฉันก็ไปไหนไม่ได้หรอก
กันต์
ฉันเคยห้ามอะไรเธอได้ด้วยเหรอ
กันต์
เพราะเป็นเธอ..ฉันเลยใจอ่อนตลอด
มิน
รีบขึ้นไปข้างบนได้แล้ว
มิน
[แค่นายอยู่ข้างๆฉัน...แค่นั้นก็พอแล้ว]
มิน
[อยู่ด้วยกันตลอดไปเถอะนะ..]
ผนังบ้านเต็มไปด้วยรอยร้าวและคราบเชื้อราสีเขียวคล้ำที่กระจาย
อากาศในบ้านเหม็นอับชื้นจนแทบหายใจไม่ออก
แสงสลัวจากหน้าต่างที่ถูกปิดด้วยผ้าม่านเก่า
และฝุ่นหนาทึบเพิ่มความอึมครึมให้กับบรรยากาศ
ห้องนอนด้านในสุดของบ้านคือสถานที่ที่แปลกประหลาดที่สุด
มีหญิงอายุราว 40 ปีถูกมัดไว้กับเตียงด้วยเชือกหยาบแน่นหนา
เธอสวมเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนและมีกลิ่นเหม็นเน่า
ผิวหนังซีดเซียวมีรอยแผลและรอยขีดข่วน
ดวงตาเธอเบิกโพลงจ้องมองเพดาน
ราวกับกำลังเฝ้ามองอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครมองเห็น
แม่ของธีร์นั้นถูกคนทรงคนหนึ่งสาปแช่ง
เพราะเธอถูกปฏิเสธเรื่องดูชะตา
เธอจึงโมโห..และลอบทำร้ายลูกชายของคนทรงคนนั้น
ทำให้คนทรงคนนั้นเสียใจอย่างมาก
นางจึงสาปแช่งเธอพบเจอแต่ความพินาษถูกวิญญาณตามรังควาน
พบเจอกับความโชคร้ายไม่จบไม่สิ้น
ธีร์
ขนาดเศรษฐีเขายังปฏิเสธ
ธีร์
แล้วคิดว่าเขาจะไม่ปฏิเสธแม่รึไง
ผู้หญิงคนนั้นตะโกนชื่อใครบางคนออกมาซ้ำๆด้วยความโกรธเคือง
ธีร์
ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำสักทีเถอะ
ธีร์
อย่าทำให้ผมต้องหนีไปเหมือนพ่อเลย
ธีร์
คุยไม่รู้เรื่องแล้วแหะ..
มินยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้ากว้างใหญ่
ลมเย็นพัดเอื่อยรอบตัว แต่กลับรู้สึกหนาวเหน็บในใจ
กันต์ยืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย
ใบหน้าของเขาอ่อนโยนเหมือนทุกครั้งที่มองเธอ
แต่ดวงตากลับแฝงด้วยความเศร้าลึกซึ้ง
เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่ก้าวเท้าเข้าไปหาเขา
แต่ว่าไม่ว่าเธอจะพยายามเดินเร็วแค่ไหน
เขาก็ยิ่งดูเหมือนจะห่างไกลออกไป
เธอเอื้อมมือออกไปจับเขา แต่ก่อนที่ปลายนิ้วจะสัมผัสถึงตัวเขา
ร่างของเขาก็ค่อย ๆ จางหายไปกับสายลมนี้
ราวกับทั้งโลกกำลังถล่มลงมา ความกลัวและความว่างเปล่าในใจถาโถมใส่จนเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา
มินลืมตาขึ้นอย่างกระทันหัน
หอบหายใจแรงก่อนจะหันไปมองข้างกาย
เห็นกันต์นอนอยู่ข้าง ๆ เขาอยู่ตรงนั้นจริง ๆ
เธอยกมือขึ้นแตะใบหน้าเขาเบา ๆ ราวกับต้องการยืนยันว่าเขายังอยู่จริง ๆ
มินลุกขึ้นนั่งกอดเข่าตัวเองพร้อมกับบ่นพึมพำบางอย่าง
มิน
ฉันต้องอยู่ไม่ได้แน่ๆ..
ก่อนที่กันต์จะเข้ามาโอบกอดเธอเอาไว้
กันต์
เป็นอะไร..ทำไมไม่นอนต่อ
กันต์
มันก็แค่ฝันไม่ใช่รึไง
กันต์
ตอนนี้ฉันก็ยังอยู่กับเธอนี่ไง
กันต์
ฉันอยู่กับเธอ...จนกว่าเธอจะไม่ต้องการฉัน
มิน
งั้นเรา..มาอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ
กันต์
เพราะเธออาจจะชอบคนอื่นก็ได้ไง
กันต์
[ถึงตอนนั้น..ถ้าเธอเป็นอิสระจากฉันก็คงดี]
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
