แสงแดดอ่อนๆ ของเช้าวันใหม่ส่องทะลุม่านผืนบาง เข้ามาในห้องพักที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย กลิ่นหอมของดอกไม้ที่ปลูกไว้ตรงระเบียงลอยเข้ามากับสายลมอ่อนๆ บรรยากาศเช่นนี้ควรจะทำให้ใครหลายคนรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจ แต่สำหรับ "อคิน" มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น

อคินลืมตาขึ้นพร้อมกับเสียงถอนหายใจเงียบๆ เขาไม่ได้หลับสนิทมาตลอดหลายคืนที่ผ่านมา ความเครียดและความกดดันจากการทำงานในบริษัทใหญ่ที่มีตำแหน่งระดับหัวหน้า ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกบีบอยู่ในกรอบที่เขาสร้างขึ้นมาเอง

เขาลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนจะหันไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงและดื่มจนหมดแก้ว เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือดึงความสนใจของเขาให้กลับมา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หน้าจอแสดงข้อความจาก "วีรภัทร" เพื่อนสนิทที่คอยอยู่เคียงข้างเขามาโดยตลอด

"วันนี้อย่าลืมนัดที่คาเฟ่นะเว้ย ขืนลืมอีก ฉันจะโกรธจริงๆ"

อคินยิ้มบางๆ เมื่ออ่านข้อความนั้น เขาเองก็แทบลืมไปว่าวันนี้เขามีนัดกับวีรภัทรที่คาเฟ่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่เพื่อนเขาบอกว่าต้องการให้เขาได้ไปพักผ่อนและพบปะผู้คน

หลังจากเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย อคินเดินทางไปยังคาเฟ่ที่ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นแบบเรียบหรู เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เงียบสงบ กลิ่นกาแฟหอมอบอวลในอากาศทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

วีรภัทรนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของร้าน ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเขาทำให้อคินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจ “มาแล้วเหรอ ฉันนึกว่าจะโดนเบี้ยวอีก” วีรภัทรเอ่ยขึ้นอย่างแซวๆ ก่อนจะดึงเก้าอี้ให้อคินนั่ง

ทั้งสองคนพูดคุยกันเรื่องทั่วไป และระหว่างที่กำลังจะสั่งเครื่องดื่ม อคินก็สังเกตเห็นชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ขายกาแฟ

ชายคนนั้นมีรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมคายที่เหมือนกับถูกปั้นแต่งอย่างประณีต ผมสีดำที่ถูกจัดทรงอย่างเรียบร้อยเข้ากับลุคของเขาได้อย่างลงตัว การแต่งตัวที่ดูเป็นทางการแต่เรียบง่ายยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้อคินไม่อาจละสายตาได้

“มองอะไรอยู่?” วีรภัทรถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียน

“ไม่มีอะไร” อคินตอบกลับอย่างเขินอาย ก่อนจะรีบหันไปสั่งเครื่องดื่ม

แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก เมื่อชายคนนั้นเดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆ อคินรู้สึกได้ถึงสายตาที่เหมือนจ้องมองเขาอยู่เป็นระยะ แต่เขาก็พยายามไม่สนใจ

เมื่ออคินและวีรภัทรพูดคุยกันจบ วีรภัทรก็ขอตัวกลับไปก่อนเพราะมีธุระด่วน ทิ้งให้อคินนั่งอยู่คนเดียว เขาเองก็ยังไม่อยากกลับ จึงหยิบหนังสือเล่มเล็กๆ ขึ้นมาอ่าน

“หนังสือน่าสนใจดีนะครับ” เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความนุ่มนวลดังขึ้นจากข้างๆ อคินเงยหน้าขึ้นมองและพบว่าชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้ใจเขาเต้นผิดจังหวะ

“ครับ...อ่านเพลินดี” อคินตอบกลับอย่างประหม่า

“ผมชื่อรัชนะครับ แล้วคุณล่ะ?” ชายคนนั้นยื่นมือมาให้อย่างสุภาพ

“อคินครับ” เขาตอบพลางจับมืออีกฝ่าย รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากการสัมผัสนั้น

บทสนทนาเริ่มต้นขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่กลับกลายเป็นการพูดคุยที่ทำให้อคินรู้สึกสบายใจอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงเวลาที่รัชนะต้องลุกไป อคินกลับรู้สึกเสียดาย เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน “ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก” รัชนะพูดพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะเดินจากไป

อคินมองตามแผ่นหลังของชายคนนั้นด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้

(จบตอนที่ 1)

หลังจากการพบกันครั้งแรกกับรัชนะในวันนั้น อคินไม่อาจหยุดคิดถึงชายคนนั้นได้ ใบหน้าที่มีรอยยิ้มอบอุ่นและคำพูดที่แฝงไปด้วยความสุภาพยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา ราวกับว่าโชคชะตากำลังจะเปิดประตูสู่สิ่งใหม่

หลายวันต่อมา ชีวิตของอคินก็กลับเข้าสู่ความวุ่นวายตามปกติ เขาต้องเผชิญกับงานที่กดดันและปัญหามากมายในที่ทำงาน แต่ไม่ว่าเขาจะยุ่งแค่ไหน ความทรงจำในคาเฟ่วันนั้นก็ยังคอยตามมาหลอกหลอนให้เขายิ้มเล็กๆ ทุกครั้ง

วันหนึ่งหลังเลิกงาน อคินตัดสินใจกลับไปที่คาเฟ่เดิม เขารู้สึกอยากหลีกหนีความเครียดจากงานและกลับมาที่ที่ทำให้เขารู้สึกสงบอีกครั้ง

เมื่อเปิดประตูเข้าไป บรรยากาศในร้านยังคงเหมือนเดิม เสียงเพลงแจ๊ซเบาๆ กลิ่นหอมของกาแฟ และเสียงพูดคุยของผู้คน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือสายตาของเขาที่จับจ้องไปที่โต๊ะหนึ่ง

โต๊ะนั้นมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ — รัชนะ เขากำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มบางอยู่ มือข้างหนึ่งถือแก้วกาแฟ อคินลังเลอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหา

“สวัสดีครับ” เสียงของอคินทำให้รัชนะเงยหน้าขึ้นมา รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเขา

“อคินใช่ไหมครับ? นั่งด้วยกันไหม?” รัชนะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกันเอง

“ครับ” อคินตอบสั้นๆ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามชายหนุ่ม

บทสนทนาของพวกเขาเริ่มต้นอย่างเรียบง่าย แต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น อคินรู้สึกได้ถึงความสนใจที่รัชนะมีต่อเรื่องราวของเขา และรัชนะเองก็ดูเหมือนจะเป็นผู้ฟังที่ดี

“คุณมาที่นี่บ่อยเหรอครับ?” อคินถาม

“ครับ ที่นี่เงียบดี ผมชอบบรรยากาศแบบนี้” รัชนะตอบพร้อมรอยยิ้ม “แล้วคุณล่ะ?”

“ผมเพิ่งมาแค่สองครั้งเอง” อคินพูดก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“แล้วคุณชอบไหมครับ?”

“ผมคิดว่าผมเริ่มชอบที่นี่แล้วล่ะครับ”

การพูดคุยดำเนินต่อไปอย่างราบรื่น จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปมาก อคินไม่รู้ตัวเลยว่าเขาใช้เวลาอยู่กับรัชนะนานแค่ไหน จนกระทั่งทั้งคู่ลุกขึ้นมาพร้อมๆ กันเพื่อจะกลับ

“ผมดีใจนะครับที่ได้เจอคุณอีก” รัชนะพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้อคิน

“ผมก็เหมือนกันครับ”

ก่อนที่พวกเขาจะแยกจากกัน รัชนะหยิบกระดาษใบหนึ่งขึ้นมาและเขียนอะไรบางอย่างลงไป ก่อนจะส่งให้ “นี่เบอร์ผมนะครับ ถ้ามีอะไรหรือนึกอยากคุยก็โทรมาได้เสมอ”

อคินรับกระดาษใบนั้นมา รู้สึกถึงความร้อนที่แก้มของตัวเอง

เมื่อกลับถึงบ้าน อคินมองกระดาษใบนั้นด้วยรอยยิ้ม รัชนะดูเหมือนจะเป็นคนที่แตกต่างจากคนอื่นๆ ที่เขาเคยพบ เขามีความเป็นมิตรและอบอุ่นจนทำให้หัวใจของอคินรู้สึกเต้นแรง

---

ในวันถัดมา อคินตัดสินใจส่งข้อความไปหารัชนะ แม้จะลังเลอยู่บ้าง แต่ความรู้สึกอยากจะคุยกับอีกฝ่ายกลับเอาชนะความกลัวได้

"สวัสดีครับ รัชนะ ผมอคินนะครับ ขอบคุณที่ให้เบอร์ไว้"

ไม่นานนัก ข้อความตอบกลับก็มาถึง

"ดีใจที่คุณติดต่อมาครับ อคิน วันนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?"

จากการพูดคุยในวันนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างอคินและรัชนะก็เริ่มต้นขึ้น ทั้งสองคนเริ่มส่งข้อความหากันทุกวัน พูดคุยเรื่องราวชีวิตประจำวัน และแบ่งปันความคิดความรู้สึกกัน

---

หลายสัปดาห์ผ่านไป อคินรู้สึกได้ว่าชีวิตของเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ความเครียดจากงานลดลง และเขาก็มีรอยยิ้มที่สดใสขึ้น ความสัมพันธ์ของเขากับรัชนะไม่ได้หยุดอยู่แค่ข้อความหรือการพบกันในคาเฟ่ แต่ยังพัฒนาไปสู่การออกไปเที่ยวด้วยกัน

เย็นวันหนึ่ง หลังจากที่พวกเขาใช้เวลาอยู่ที่สวนสาธารณะ รัชนะหันมามองอคินด้วยสายตาที่จริงจัง

“อคิน ผมมีอะไรบางอย่างอยากจะพูด”

“ว่ามาสิครับ”

รัชนะเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดขึ้นมา “ผมรู้ว่ามันอาจจะเร็วไปสำหรับคุณ แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมสนใจคุณมาก และผมอยากรู้ว่าคุณรู้สึกยังไงกับผม”

คำพูดนั้นทำให้อคินนิ่งไปชั่วขณะ หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา เขาไม่เคยคาดคิดว่ารัชนะจะพูดแบบนี้

“ผม...ก็รู้สึกเหมือนกันครับ” อคินตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

รัชนะยิ้มออกมาพร้อมกับจับมือของอคินไว้เบาๆ “งั้นต่อจากนี้ เรามาเริ่มต้นอะไรที่มากกว่าแค่เพื่อนกันดีไหมครับ?”

อคินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ครับ ผมยินดีมาก”

ในค่ำคืนนั้น ท่ามกลางแสงไฟที่ส่องสว่างในสวน ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ มันไม่ใช่เพียงแค่จุดเริ่มต้นของความรัก แต่ยังเป็นการเปลี่ยนแปลงชีวิตของทั้งสองคนไปตลอดกาล

(จบตอนที่ 2)

เช้าวันใหม่มาถึงพร้อมกับแสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านม่านสีขาวในห้องพักของอคิน เขาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่แปลกไป หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังและความสุข หลังจากที่เขาและรัชนะตกลงเริ่มต้นความสัมพันธ์กัน อคินก็พบว่าชีวิตเขาเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นทุกวัน

เช้านั้น อคินแต่งตัวเรียบร้อยและเตรียมตัวไปทำงานเหมือนเช่นทุกวัน แต่ขณะที่เขากำลังนั่งอ่านข่าวในโทรศัพท์ เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันข่าวทำให้เขาหยุดชะงัก

"ราชาสมเด็จธราธิปแห่งราชอาณาจักรเทวทัตจะเสด็จเยือนเมืองหลวงในวันนี้"

ข่าวนี้ทำให้หลายคนในเมืองตื่นเต้น รวมถึงอคินด้วย แม้เขาจะไม่ค่อยสนใจข่าวเกี่ยวกับราชวงศ์เท่าไหร่นัก แต่ชื่อของราชาสมเด็จธราธิปเป็นที่รู้จักในฐานะกษัตริย์หนุ่มผู้ทรงพระปรีชาสามารถ รัชกาลของพระองค์ทำให้ราชอาณาจักรเทวทัตกลายเป็นหนึ่งในประเทศที่มีเศรษฐกิจและวัฒนธรรมที่รุ่งเรือง

"วันนี้น่าจะวุ่นวายพอดู" อคินพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเก็บกระเป๋าและออกไปทำงาน

---

ระหว่างวัน ข่าวเกี่ยวกับการเสด็จของราชาสมเด็จธราธิปยังคงเป็นประเด็นร้อน คนในเมืองต่างพูดถึงขบวนเสด็จที่จะผ่านถนนสายสำคัญในช่วงบ่าย อคินที่กำลังทำงานอยู่ในออฟฟิศรู้สึกว้าวุ่นเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ข่าวนี้กลับทำให้เขารู้สึกสนใจเป็นพิเศษ

ในช่วงพักเที่ยง อคินได้รับข้อความจากรัชนะ

"วันนี้คุณมีเวลาว่างไหม? ผมอยากพาคุณไปดูอะไรบางอย่าง"

อคินยิ้มออกมา เขาตอบตกลงทันทีโดยไม่ลังเล และหลังจากเลิกงาน รัชนะก็มารับเขาที่หน้าออฟฟิศ

“เราจะไปไหนกันครับ?” อคินถามขณะขึ้นรถ

“เดี๋ยวคุณก็รู้ครับ” รัชนะตอบด้วยรอยยิ้มลึกลับ

---

รถของรัชนะขับผ่านถนนสายต่างๆ ที่เต็มไปด้วยผู้คน ทุกคนต่างออกมายืนรอขบวนเสด็จของราชา เสียงโห่ร้องต้อนรับดังขึ้นเป็นระยะ ขณะที่รถของรัชนะจอดลงที่มุมหนึ่งของถนน อคินเริ่มเข้าใจว่าพวกเขามาทำอะไรที่นี่

“คุณพาผมมาดูขบวนเสด็จเหรอครับ?” อคินถามด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ครับ” รัชนะตอบพร้อมรอยยิ้ม “คุณไม่อยากเห็นราชาเหรอ?”

อคินพยักหน้า แม้เขาจะไม่ค่อยสนใจเรื่องราชวงศ์นัก แต่บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นรอบตัวก็ทำให้เขารู้สึกอยากมีส่วนร่วม

ไม่นานนัก เสียงแตรและดนตรีที่บรรเลงอย่างสง่างามก็ดังขึ้น ขบวนเสด็จที่ตกแต่งอย่างหรูหราเคลื่อนผ่านถนน ผู้คนต่างโบกธงและตะโกนด้วยความยินดี

เมื่อรถพระที่นั่งของราชาสมเด็จธราธิปเคลื่อนผ่านมา อคินมองเห็นพระองค์ผ่านกระจกใส รัชนะที่ยืนอยู่ข้างๆ อคินหันไปมองและกล่าวเบาๆ

“ราชาธราธิปไม่เหมือนใคร พระองค์มีทั้งความสง่างามและความอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน”

อคินพยักหน้าเห็นด้วย เขาเองก็สัมผัสได้ถึงบารมีของราชา แม้จะมองเห็นพระองค์เพียงครู่เดียว

---

หลังจากขบวนเสด็จผ่านไป ผู้คนเริ่มแยกย้ายกันกลับ รัชนะชวนอคินไปนั่งดื่มกาแฟที่ร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง

“วันนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง?” รัชนะถาม

“ก็ดีครับ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน” อคินตอบพร้อมรอยยิ้ม “คุณดูสนใจราชาธราธิปมากเลยนะครับ”

รัชนะหัวเราะเบาๆ “ผมชื่นชมในสิ่งที่พระองค์ทำ พระองค์เป็นตัวอย่างของผู้นำที่แท้จริง”

อคินฟังด้วยความสนใจ เขาไม่เคยรู้ว่ารัชนะมีมุมนี้อยู่ด้วย

แต่แล้ว ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกัน เสียงโทรศัพท์ของรัชนะก็ดังขึ้น เขารับสายและพูดคุยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันมาหาอคิน

“ผมต้องไปทำธุระด่วน คุณจะกลับเองได้ไหมครับ?” รัชนะถามด้วยสีหน้าขอโทษ

“ได้สิครับ ไม่เป็นไร คุณรีบไปเถอะ” อคินตอบ

รัชนะยิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากไป ทิ้งให้อคินนั่งอยู่คนเดียวในร้านกาแฟ

---

วันนั้นผ่านไปด้วยความสงบ แต่ในหัวใจของอคินกลับเต็มไปด้วยคำถามเกี่ยวกับรัชนะ เขารู้สึกว่ารัชนะมีอะไรบางอย่างที่เขายังไม่รู้ แต่เขาเลือกที่จะไม่คิดมาก

---

หลายวันต่อมา อคินได้รับข้อความจากรัชนะ

"พรุ่งนี้คุณว่างไหม? ผมอยากชวนคุณไปงานเลี้ยงพิเศษ"

อคินตอบตกลงโดยไม่ลังเล และในวันถัดมา รัชนะมารับเขาที่บ้านด้วยชุดสูทที่ดูเรียบหรู

“เราจะไปไหนกันครับ?” อคินถามด้วยความสงสัย

“ไปที่ที่คุณจะต้องประทับใจแน่นอน” รัชนะตอบด้วยรอยยิ้มลึกลับ

เมื่อพวกเขามาถึงสถานที่จัดงาน อคินก็ต้องตกตะลึง ที่นี่คือพระราชวังหลวง!

(จบตอนที่ 3)