โลเวล

อายุ28ปี เขาเป็นนักธุรกิจผู้ทรงอิธิพล เป็นเจ้าของโรงแรมห้าดาวทั่วโลก(เว่อร์ไปๆ)เป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ชอบเที่ยวเป็นชีวิติจิตใจ ไม่ชอบการผูกมัด เจ้าชู้เป็นที่หนึ่ง เย็นชา เจ้าระเบียบ แต่แล้ววันหนึ่งเขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่รู้จัก "ฉันไม่มีวันแพ้เธอหรอก"

ต้นข้าว

อายุ23ปี ผู้หญิงขี้อ้อน (ขี้อ่อย) ร่าเริงแจ่มใส กำลังเข้าไปฝึกงานที่บริษัทของพ่อ แต่แล้วเธอต้องได้แต่งงานเพราะพ่อของเธอกำลังจะล้มละลาย เธอไม่เข้าใจเลย ทำไมชีวิตเธอถึงเป็นแบบนี้ ต้องได้มาเจอกับคนแบบนี้ เธออยากหนีไปให้ไกล ไกลที่สุด

"ฉันจะต้องทำยังไง"

​

ณ บริษัทแห่งหนึ่งใจกลางเมือง มีผู้บริหารอันสูงสุดนั่งหน้าเครียดอยู่หลังโต๊ะทำงาน เขาจะทำยังไงดี เขาอยากจะเอาปืนมาจ่อหัวแล้วยิงตัวตายซะ แต่เขาก็ทำไม่ได้ยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่เขาต้องรับผิดชอบ ถ้าเขาตายไปลูกสาวอันเป็นที่รักจะอยู่ยังไง ต้องเจอกับชะตากรรมแบบไหน เขานั่งคิดอยู่สักพักจึงต่อสายหาเลขาหน้าห้อง

"ดาเรียกต้นข้าวมาพบผมหน่อย"

"ค่ะท่านประธาน"

ก๊อกๆๆ

ไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมกับผู้หญิงผมยาวตัวเล็ก น่ารัก ซึ่งนั่นก็คือลูกสาวเขาเอง

"ฮัลโหลว่าไงคะแด๊ดดี้ คิดถึงหนูละซี่" เธอเดินเข้ามากอดเขาอ้อนๆตามประสา

"แด๊ดดี้มีเรื่องจะคุยด้วย นั่งลงก่อน... เอ๊ะไอ้ลูกคนนี้" เขายังพูดไม่จบเธอก็ขโมยหอมแก้มผู้เป็นพ่อเสียก่อน

"ว่ามาเลยค่ะ หนูพร้อมรับทุกคำสั่งค่ะ ^^" เธอยิ้มแย้มร่าเริงโดยไม่รู้เลยว่าชะตากรรมต่อไปจะเป็นอย่างไร

"หนูรู้ใช่ไหมลูกว่าบริษัทเราอยู่ในสภาวะไหน" เขาพูดพร้อมกับมองหน้าลูกสาวอย่างเครียดจัด

"ค่ะหนูรู้" ใช่เธอเพิ่งรู้ตอนที่เข้ามาฝึกงานที่นี่เมื่อเดือนที่แล้วเอง เธอถึงพยายามทำตัวร่าเริง ไม่ให้แด๊ดดี้คิดหนัก อยากให้แด๊ดดี้ยิ้ม หัวเราะเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ขอแค่แด๊ดดี้ยิ้มนิดเดียวเธอก็ดีใจแล้ว

"มีหนูคนเดียวนะลูกที่จะช่วยบริษัทเราได้"

"หนูพร้อมทำทุกอย่างค่ะ ถ้ามันจะทำให้บริษัทเราไม่ล้มละลาย" เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อรักษาบริษัทที่พ่อรักไว้ เพื่อไม่ให้พ่อลำบาก เธอยอมแลกด้วยชีวิต

"หนูจะต้องแต่งงาน"

"แด๊ดดี้ว่าไงนะคะ"ตอนนี้เหมือนโลกมันหมุน เหมือนไม่มีอะไรสมดุลเลย โอ๊ยชีวิตอันลั้นลาของฉัน

"มีทางเดียวลูก ถ้าหนูไม่เต็มใจแด๊ดดี้ก็ไม่ได้ว่าอะไร"

"หนูจะแต่งค่ะ" ใช่เธอยอม ยอมแลกทุกอย่าง

"ขอบใจมากลูก" ทั้งสองคนกอดกันกลมอยู่แบบนั้น

อีกด้าน

"ไม่!! ยังไงผมก็ไม่แต่ง ไม่เด็ดขาดครับแม่!" ใช่เขาจะไม่ยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้หน้าตาจะเป็นยังไง ก็ไม่รู้ หวังจะมาเกาะเขากินน่ะสิ ไม่มีทาง เขาเป็นผู้บริหารระดับสูง ทำธุรกิจหลายอย่าง หน้าตาก็หล่อเหลือหลาย มีแต่ผู้หญิงเข้ามาหา เขาไม่เคยแคร์ผู้หญิงอยู่แล้ว แม่ไม่มีสิทธ์บังคับเขา

"ถ้าไม่แต่งก็ไม่ต้องมาคุยกัน ตัดแม่ตัดลูกไปเลย"

"ไม่เอาน่าคุณคุยกับลูกดีๆ"ทางคุณคริส พ่อของโลเวล หรือก็คือสามีของคุณหญิงพิมภานั่นเอง ต้องเข้ามาห้ามศึกระหว่างแม่กับลูก

"ไม่ฉันไม่ยอม ยังไงตาโลต้องแต่งงานกับหนูต้นข้าว!!!"

​

2

วันแต่งงาน

งานแต่งอันยิ่งใหญ่สวยหรูเต็มไปด้วยดอกไม้ต่างๆนานาชนิด (เหมือนพืชสวนไม้โลก_ _) สมกับเป็นงานแต่งของ    โลเวล ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง งานกำลังเริ่มขึ้นแขกท่านผู้มีเกียรติทั้งหลายก็ทยอยกันมาร่วมยินดีกับบ่าวสาวอย่างคับคลั่งแต่จนถึงบัดนี้บ่าวสาวยังไม่เคยเจอหน้ากันเลยเพราะเจ้าบ่าวบ่ายเบี่ยงหลีกเลี่ยงมาตลอดบอกว่าติดงานบ้างล่ะ อันนั้นอันนี้บ้างล่ะ จนคุณนายพิมภาทนไม่ไหวจะตัดแม่ลูกจริงๆ โลเวลถึงต้องยอม

โลเวล

ผมยืนอยู่หน้างานแต่งงานมาได้สักพักแล้วล่ะงานแต่งงานใคร? ก็งานแต่งผมนี่แหละในที่สุดผมก็ต้องยอมแม่ แม่นะแม่ คอยดูเถอะผมไม่มีวันให้ยัยนั่นมานั่งกินนอนกินสบายใจเฉิบหรอก 'แล้วเจอกัน' ว่าแต่ว่าเจ้าสาวของผมจะมาตอนไหนนะอยากจะแต่งก็ชักช้าอยู่ได้ ผมเริ่มหงุดหงิดมากแล้วนะที่ต้องมาปั้นหน้ายิ้มรักษาภาพพจน์อยู่ตรงนี้ เฮ้อ!

"000^000" ตนนี้ตาผมแถบทลักออกมาเมื่อมองเห็นผู้หญิงใส่ชุดกระโปรงยาวเลื่อยสีขาวนั้น OMG

"ตาโล ตาโล!!!"

"คะ..ครับ"

"น้องมานู้นแล้วเห็นไหมว่าที่ภรรยาแก สวยใช่ไหมล่ะ ตาค้างเชียว" แม่ทั้งพูดทั้งยิ้ม ปลื้มปิติยินดีกับว่าที่ลูกสะใภ้คนโปรด

"ก็งั้นๆครับ" ผมยังทำฟอร์มอยู่

"สวัสดีค่ะคุณป้าคุณลุง^^" เธอยกมือไหว้แม่กับพ่อผมเมื่อเดินมาถึง กริยาท่าทางอ้อนช้อย ดูเผินๆก็เป็นเด็กเรียบร้อยอยู่หรอก แต่ผมรู้หรอกว่านั่นก็คือเปลือกนอกของเธอ

"มาป้ามาลุงอะไรกันล่ะ เรียกแม่กับพ่อได้แล้วลูก"

"ค่ะ คุณแม่" ทำไมเธอถึงน่ารักอย่างนี้รู้แบบนี้ผมไปเจอเธอตั้งแต่ทีแรกแล้วแม่เจ้าโว้ยยย!!!

"สวัสดีค่ะพี่โลเวล" เธอหันมาไว้ผมบ้าง เธอยิ้มผมจะบ้าตาย ไม่ได้ๆเราจะหวั่นไหวไม่ได้ คืนนี้เจอกันแน่สาวน้อย

"ครับ" ผมตอบเธอแค่นี้แล้วทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

งานก็เริ่มไปเรื่อยๆ เจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ต้องทำนู้นนี่จนเหนื่อยกว่าจะจบพิธีการแขกท่านผู้มีเกียรติก็ทยอยกันกลับ ถึงคิวที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวจะเข้าหอแล้วแต่กระนั้นก็ยังไม่มีใครได้ปริปากพูดคุยกันเลยจะมีแต่เจ้าสาวที่แอบมองเจ้าบ่าวแบบเขินๆก็แหงล่ะก็เขาหล่อขนาดนี้

ต้นข้าว

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนเตียงในห้องนอนของบ้านไม่สิเรียกว่าคฤหาสน์เลยแหละมันไม่ใช่บ้านของพ่อแม่โลเวลแต่มันเป็นของโลเวลเอง ส่วนเจ้าของบ้านตอนนี้ทำอะไรอยู่น่ะหรอก็ยืนมองฉันอยู่นี่ไง ทำเหมือนฉันเป็นนักโทษรอวันประหารซะขนาดนั้น

"เอ่อ..." ไม่รู้จะพูดอะไรดี ไม่ใช่สิ ไม่กล้าพูดต่างหากฉันเดาความคิดของผู้ชายคนนี้ไม่ออกจริงๆ ในตาสีฟ้านั้นมันดูนิ่งจนไม่รู้ว่าเจ้าตัวอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ เฮ้อ ตายแน่ๆเลยฉัน

"เธออายุเท่าไหร่" ทำไมเสียงเพราะอย่างงี้อะ จะละลายอยู่แล้วพ่อคุณเอ้ย

"23 ค่ะ เป็นเจ้าบ่าวทำไมไม่รู้ว่าเจ้าสาวอายุเท่าไหร่ล่ะคะ" ก็จริงๆนะทำไมเขาไม่รู้แม้แต่อายุฉันล่ะ แล้วชื่อฉันเขาจะรู้ไมเนี่ย

"ก็ไม่ได้คิดจะสนใจหนิ" เจ็บและจุกครับท่าน

"อ่ะ..คุณจะทำอะไร" ตอนนี้เขาเข้ามาประชิดตัวฉันแถมยังก้มหน้ามาจ้องหน้าฉันแบบใกล้ๆอีก อีกนิดเดียวปากก็จะแตะกันอยู่แล้ว

"คืนเข้าหอเขาทำอะไรกันล่ะสาวน้อย" ตายๆแน่ๆ ฉันไม่ได้เด็กขนาดนั้นนะ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมหนิ ถึงเขาจะหล่อขนาดไหนก็เหอะ

"..."

"ต่อไปนนี้เรียกฉันว่าพี่โลเวล เข้าใจไหมไหนลองเรียกสิ” ที่นี้เขาเลื่อนหน้าไปกระซิบที่หูฉัน แล้วๆตอนนี้เขาก็เลื่อนปลายจมูกปัดผ่านแก้มฉันไปแล้ว

"ค่ะ พี่โล...." ฉันยังพูดไม่ทันจบเขาก็ประกบปากฉันกับปากเขาเข้าด้วยกันแล้วนี้คือจูบแรกของฉันเลยนะ ลิ้นเขาเข้ามาในปากฉันเขาควานเอาลิ้นฉันไปพันจนสมองฉันเบลอไปแล้วตอนนี้ มือเขาก็ไม่อยู่นิ่งเช่นกัน มันป้วนเปี้ยนอยู่ตรงหน้าอกฉัน มือของฉันไปกอดคอเขาตั้งแต่ตอนไหนฉันไม่รู้ตัวเลย เขาอุ้มฉันขึ้นมานอนบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมฉันไว้ทันที เขาค่อยๆเลื่อนเกาะอกลงจนเห็นนมของฉันทั้งเต้าเลย ฉันก็อายเป็นนะ

"ปล่อย" เขาพูดด้วยเสียงทรงอำนาจให้ฉันเอามือออกจากเต้าทั้งสองข้าง

"เอ่อ...ต้นข้าวยังไม่พร้อม..." ฉันยังพูดไม่ทันจบเขาก็ก้มลงมาจูบฉันอีกรอบ

"ไม่ใช่แฉะหมดแล้วหรอ เคลิ้มซะขนาดนี้ หึ" เขาล้อฉัน!!

"อื้อ...."ฉันครางออกมาอยากเสียวเมื่อเขาก้มลงมาดูดหัวนม ฉันเหมือนลอยอยู่บนเมฆยังไงไม่รู้

"กริ้งๆๆ~~~~อื้ดๆๆ" ก่อนที่เขาจะทำไรไปมากกว่านี้ก็มีเสียงโทรศัพท์เข้า (เสียงโทรศัพท์หน้าเกลียดว่ะ555)

"ใครโทรมาตอนนี้วะ!" เขาคงอารมณ์เสียไม่ใช่น้อย ก่อนจะยอมลุกออกไปรับโทรศัพท์

​