ในห้องประชุมของกองบัญชาการตำรวจ เสียงเอกสารกระแทกลงโต๊ะอย่างแรงพร้อมกับคำพูดหนักแน่นของผู้บัญชาการ

"ภารกิจนี้ไม่เหมาะกับคนใจอ่อน ศิรา คุณแน่ใจใช่ไหมว่าจะทำ? "

ศิรา เงยหน้าจากแฟ้มคดีที่เต็มไปด้วยข้อมูล "อาคิน " หัวหน้ามาเฟียที่ถูกขึ้นบัญชีดำอันดับหนึ่งของประเทศ ดวงตาแฝงความมุ่งมั่นสะท้อนกับแสงไฟนีออนเหนือศีรษะ

"ครับ ผมพร้อม " เขาตอบเสียงเรียบแต่ลึกๆ ในใจกลับเต้นระรัว ภารกิจครั้งนี้อันตรายเกินกว่าที่เขาเคยเจอ เพราะมันไม่ใช่แค่การปลอมตัว แต่คือการเดินเข้าสู่โลกใต้ดินที่เขาไม่มีสิทธิ์พลาด

อีกด้านหนึ่งของเมือง บนระเบียงสูงของตึกสุดหรูชายหนุ่มในชุทสูทสีดำยืนสูบบุหรี่ท่ามกลางแสงจันทร์ อาคิน มองลงไปยังทิวทัศน์ของเมืองที่เขาปกครองอยู่ในเงามืด

"เรามีสายจากตำรวจแฝงตัวเข้ามา "ลูกน้องคนสนิทรายงานเสียงเบาพลางยืนเอกสารข้อมูล

อาคินกระตุกยิ้มที่มุมปากดวงตาคมกริบทอดมองเอกสารอย่างเย็นชา"ตำรวจงั้นเหรอ? มันคงคิดว่าฉันโง่พอจะเล่นเกมง่ายๆแบบนี้"

เขาโยนเอกสารลงบนโต๊ะอย่างไม่แยแส ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องราวกับสิ่งที่ลูกน้องรายงานนั้นไม่มีนํ้าหนักมากพอที่จะเขย่าอำนาจของเขา

"ให้มันลองดูสิ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าเสืออย่างมันจะกัดได้แรงแค่ไหน"

สถานการณ์ที่พัวพันกันเริ่มต้น ศิราแฝงตัวเข้าสู่เครือข่ายของอาคินในฐานะลูกน้องใหม่ ความเฉลียวฉลาดและใจเย็นของเขาทำให้อาคินเริ่มจับตามองอย่างสนใจ

แต่ในขณะเดียวกันศิราเองก็เริ่มตะหนักว่าอาคินไม่ใช่อาชญากรที่ง่ายจะล้มลง

การไล่ล่าเริ่มขึ้นในเงามืดที่เต็มไปด้วยความลับและความรู้สึกที่ทั้งสองคนไม่เคยคาดคิดมาก่อน......

ในคืนนี้ ภารกิจแรกของศิราในฐานะ "ลูกน้องใหม่" คือการติดตามอาคินไปยังสถานที่ลับซึ่งถูกใช้เป็นแหล่งเจรจาธุรกิจเถื่อนศิราทำทีเป็นชายหนุ่มเงียบขรึม ไม่พูดไม่จามาก แต่ทว่าดวงตากลับคอยจับสังเกตทุกอย่างรอบตัว

"ทำไมถึงเงียบตลอดเวลา? เสียงทุ่มตํ่าของอาคินดังขึ้นขระที่เขาเอนตัวพิงผนังเบาะรถหรู ศิราสะดุ้งเล็กน้อยแต่รีบปรับสีหน้าให้สงบ

"เพราะคนพูดมากมักจะพลาดง่ายครับ" ศิราตอบเรียบๆ หันมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อหลบสายตาคมกริบที่จับจ้องเขา

อาคินหัวเราะเบาๆ "มีหัวคิดดีนี่....แต่ในโลกนี้มันไม่ได้มีแค่คำพูดที่ทำให้พลาดหรอกนะรู้มั้ย"

สายตาของอาคินเหมือนจะมองทะลุอย่างมนจิตใจของศิรา เขารู้ดีว่าชายคนนี้ไม่ใช่แค่ลูกน้องธรรมดาแต่ยังไม่แน่ใจว่าศิรากำลังจะปกปิดอะไรอยู่

เมื่อถึงสถานที่นัดพบบรรยากาศในโกดังร้างที่เต็มไปด้วยคนติดอาวุธชวนให้ศิราประหม่า แต่เขาต้องปกปิดมันไว้ อาคินเดินนำหน้าอย่างไม่เกรงกลัวใครราวกับเขาเป็นเจ้าของทุกสิ่งรอบตัว

"นายอยู่ข้างหลังฉันไว้ อย่าทำอะไรโง่ๆ " อาคินหันมาสั่งนํ้าเสียงเยือกเย็นแต่ทรงพลัง

ศิราพยักหน้าและก้าวเท้าตามไปเงียบๆ แต่ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง และในหัวของเขาก็คิดแผนการถอยกลับอยู่เสมอ

จุดที่เริ่มกระตุ้นความสงสัยในระหว่างการเจรจา มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ศิราสังเกตเห็นเงาของใครบางคนซ่อนตัวอยู่บนชั้นสองของโกดังเขาตัดสินใจ

เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเพื่อดึงอาวุธที่ซ่อนอยู่ในเสื้อแจ็คเก็ตแต่ก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไร มือของอาคินก็คว้าข้อมือเขาไว้แน่น

"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายกำลังคิดอะไร" อาคินพูดเบาๆ แต่แฝงความดุดันในนํ้าเสียง

ดวงตาของทั้งสองประสานกันในเสี้ยววินาที ศิรารู้สึกเหมือนตัวเองถูกดึงเข้าสู่ห้วงที่ไม่อาจดิ้นรนหนี

"ถ้านายทำอะไรพลาด เราทั้งคู่จะตายตรงนี้ เข้าใจไหม? "อาคินเอ่ยต่อ ก่อนปล่อยมือและเดินจากไปทิ้งศิรายืนอึ้งอยู่กับความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

เหตุการณ์ครั้งนี้จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้อาคินยิ่งระแวงศิรา และในขณะเดียวกัน ศิราก็เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่า สิ่งที่เขากำลังทำอยู่ มันคุ้มค่ากับการเสี่ยงชีวิตและหัวใจมากแค่ไหน.......

หลังจากเหตุการณ์ในโกดังการเจรจาผ่านไปด้วยดี แต่ความตึงเครียดระหว่างศิรา และ อาคิน ยังคงคุกรุ่น อาคินเริ่มเฝ้าสังเกตชายหนุ่มเงียบขรึมที่เข้ามาในชีวิตเขา ท่าทีที่วงบเกินไป กลับยิ่งทำให้เขาสังเกต

ในอีกฟากหนึ่ง ศิราเองก็รู้สึกถึงสายตาของอาคินที่จับจ้องเขาอยู่ทุกครั้ง แม้จะพยายมซ่อนอาการแต่มันก็เหมือนว่าอาคินจะมองทะลุผ่านเกราะที่เขาสร้างขึ้นได้

คืนที่ความลับเริ่มเผยตัว ในคํ่าคืนหนึ่ง ขณะที่ศิรากำลังตรวจสอบข้อมูลในห้องพักส่วนตัวที่อาคินจัดไว้ให้เขากำลังโหลดไฟล์ลับเกี่ยวกับเครือข่ายของอาคินลงในอุปกรณ์สื่อสารอย่างระมัดระวังเสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้เขาชะงัก

"เปิดประตู" เสียงทุ้มของอาคินดังขึ้น

ศิรารีบเปิดไฟล์ทุกอย่างและว่อนอุปกรณ์ไว้ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

อาคินก้าวเข้ามาในห้องดวงตาตมกริบมองไปรอบๆเหมือนกำลังประเมินสถาการณ์

"ทำอะไรอยู่? " เขาถามเรียบแต่แฝงไปด้วยความสะพรึง

"พักผ่อนครับ" ศิราตอบเสียงเรียบง่ายที่สุด

อาคินยิ้มมุมปาก "งั้นเหรอ? ทำไมดูเหมือนคนที่ซ่อนอะไรอยู่เลยละ?"

คำถามนั้นทำให้ศิรานิ่งงันไปชั่วขณะ แต่เขารีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ "ผมซ่อนอะไรไม่ได้หรอกครับ ถ้าเป็นเรื่องของคุณ ผมก็แค่ลูกน้องธรรมดา"

อาคินจ้องหน้าเขานานก่อนจะยิ้มบางๆ แต่ดวงตายังคงยิ้มแฝงความเย็นชา

"ลูกน้องธรรมดางั้นเหรอ? งั้นช่วยจำไว้ด้วยว่าคนของฉัน...ไม่มีสิทธิ์โกหก"เขาพูดช้าๆก่อนจะหันหลังเดินออกไป

ความใกล้ชิดที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ วันต่อมาอาคินพาศิราไปพบคู่ค้าอีกกลุ่มในย่านนอกเมือง ศิราพยายามใช้โอกาสนี้รวบรวมข้อมูลเพิ่มเติม แต่ใกล้ชิดกับอาคินกลับทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว

ในช่วงเวลาหนึ่ง ขณะที่พวกเขาอยู่ในรถระหว่างทางกลับอาคินพูดขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

"นายรู้ไหม บางครั้งฉันเกลียดตำรวจ ไม่ใช่เพราะพวกเขาเป็นศัตรู แต่เพราะพวกเขามักจะทำลายสิ่งที่ฉันพยายามสร้าง"

"สิ่งที่คุณสร้าง คือ โลกใต้ดินที่เต็มไปด้วยความรุนแรง?" ศิราถามกลับ

อาคินหัวเราะเบาๆ "โลกใบนี้มันไม่เคยยุติธรรม ฉันไม่ได้สร้างความรุนแรง ฉันแค่ควบคุมมัน.... เพื่อไม่ให้มันกลายเป็นอสูรร้ายที่ไม่มีใครหยุดได้"

คำพูดนั้นทำให้ศิราเริ่มมองอาคินในมุมที่ต่างออกไปเขาเริ่มสงสัยว่า ความชั่วร้ายที่อาคินทำ อาจไม่ได้เกิดจากความโลภหรืออำนาจ แต่เป็นผลพวงจากสิ่งที่สังคมบังคับให้เขากลายเป็น.....

เหตุการณ์พลิกพลัน ในคืนหนึ่ง ศิราถูกบีบให้ต้องส่งข้อมูลเกี่ยวกับเครือข่ายของอาคินกลับไปยังหน่วยสืบสวน แต่การกระทำของเขาถูกจับได้โดยลูกน้องคนสนิทของอาคิน

ศิราถูกพาตัวไปยังโกดังร้างอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่ฐานเจรจา แต่เป็นสถานที่ลงโทษ

"บอกฉันมาสิ นายเป็นใครกันแน่?" อาคินถามเสียงเย็นขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้ศิราที่ถูกมัดไว้

"ใช่.... ฉันเป็นตำรวจ" ศิราพูดออกมาอย่างยากลำบาก

ความเงียบปกคลุม อาคินมองเขาโดยที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ก่อนที่เขาจะหันไปสั่งลูกน้อง

"ปล่อยเขาไป"

คำสั่งนั้นทำให้ทุกคนในโกดังตกใจ รวมถึงศิราเอง

"แต่หัวหน้า---"

"ฉันบอกให้ปล่อยเขาไป" อาคินยํ้าดวงตาคมกริบมองไปยังศิราแน่นิ่ง

ความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไป หลังจากคืนนั้น ศิราถูกปล่อยตัวกลับไป แต่หัวใจของเขาไม่อาจจะสงบได้ เขารู้ดีว่าเขาควรใช้โอกาสนี้โค่นล้มเครือข่ายของอาคินแต่กลับลังเลเมื่อคิดถึงดวงตาของชายที่ปล่อยเขาไปอย่างง่ายดาย

ด้านอาคินเอง เขารู้ดีว่าเขาไม่ควรปล่อยศิราไป แต่ความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อาจอธิบายได้ทำให้เขาตัดสินใจแบบนี้

จากนี้ ความรักของทั้งสองจะยิ่งซับซ้อนเมื่อศิราต้องกลับมาเผชิญหน้ากับอาคินอีกครั้ง พร้อมกับเงามืดของความจริงที่ทั้งคู่ไม่อาจหนีพ้น......

หลังจากที่อาคินปล่อยตัวศิราไป โดยไม่เอาชีวิตเขาศิรากลับมาที่หน่วยงานพร้อมกับคำถามมากมายที่อยู่ในใจ ความรู้สึกที่มีต่ออาคินเริ่มสั่นคลอนแม้เขารู้ว่ามันเป็นเพียงแค่เกมของมาเฟียที่มีอำนาจก็เท่านั้น

แต่บางสิ่งบางอย่างในตัวอาคินทำให้เขารู้สึกว่าโลกนี้มันไม่ได้แบ่งขาวกับดำเสมอไป

กากลับมา เมื่อศิรากลับมาถึงห้องทำงานเขาถูกเรียกให้เข้าไปพบหัวหน้าหน่วยทันที

"ศิรา " หัวหน้าหน่วยพูดออกมาด้วยนํ้าเสียงเคร่งเครียด "นายหายไปตั้งสามวัน แล้วไม่รายงานสถารการณ์อะไรกลับมายังหน่วยงานเลย คุณคิดว่าเราควรจะทำยังไงกับคุณดี?"

ศิรายืนนิ่ง เขารู้ว่าต้องตอบคำถามเหล่านี้ แต่ในใจกลับรู้สึกสับสน ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

" ผมขอโทษครับ หัวหน้า" เขาตอบเสียงเบา "แต่..งผมไม่สามารถรายงานสถานการณ์ทั้งหมดได้ในตอนนี้"

"ทำไม?" หัวหน้าถามทันที

ศิราไม่รู้จะอธิบายยังไงเขาตัดสินใจเพียงแค่พูดออกไปว่า "เขาไม่ได้ทำร้ายผมครับ"

คำตอบนั้นทำให้หัวหน้าของเขาตกใจ"เขาไม่ได้ทำร้าย? หมายถึงอะไร?"

ศิราไม่สามารถพูดต่อได้ เขารู้ดีว่าแม้จะพูดออกไปก็คงไม่มีใครเชื่อ เขาคิดถึงอาคินและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงสามวันที่หายไปมันไม่ใช่แค่เรื่องของการตามจับ แต่เป็นการที่เขาเริ่มเห็นมุมหนึ่งของชายที่เขาคิดว่าเป็นแค่ศัตรู

การเผชิญหน้ากับตัวเอง หลายคืนหลังจากนั้น ศิราไม่สามารถหลับสนิท เขานั่งมองภาพของอาคินในใจ

ภาพของมาเฟียที่แสนเย็นชา แต่กลับมีบางอย่างที่ตัวเขาไม่สามารถมองข้ามได้ คือความเข้าใจที่มีต่อคนรอบข้างความรับผิดชอบที่ดูเหมือนจะเกินกว่าความเป็นมาเฟีย

"ทำไมเขาถึงปล่อยฉันไป?" คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเขาตลอดเวลา และเขาก็ไม่สามารถหาคำตอบได้

การตัดสินใจที่เปลี่ยนชีวิต

วันต่อมาศิราถูกส่งไปยังภารกิจใหม่ ที่เขาต้องสืบหาข้อมูลจากแหล่งข่าวสำคัญของอาคินในเมือง

ระหว่างทางเขาเอาแต่นึกถึงคำพูดของอาคิน

"อย่าลืมนะศิรา โลกนี้ไม่ได้มีแค่ขาวกับดำทุกอย่างอยู่ในเงามืด"

และเมื่อเขาไปถึงแหล่งข่าวก็พบว่ามันเป็นการประชุมของกลุ่มผู้ที่มีอิทธิพลที่เกี่ยวข้องกับอาคิน ศิรารู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศ

แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เริ่มเห็นภาพชัดเจนขึ้นว่าผู้ที่เขาเคยคิดว่าเป็นศัตรูอาจไม่ใช่ตัวร้ายที่เขาคิด

การพบกันอีกครั้ง

ระหว่างที่เขากำลังอยู่ในภารกิจ อาคินก็ปรากฏตัวขึ้นในงานเดียวกันศิรารู้สึกถึงความกดดันที่เพิ่มขึ้นแต่สิ่งที่ทำให้เขาสับสนยิ่งขึ้นคือการที่อาคินมองมาที่เขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

"นายก็ยังมาอยู่ที่นี่อีกเหรอ?" อาคินถามเสียงเย็น

ศิรารู้สึกถึงความเงียบที่แผ่ซ่านออกมา "งานยังไม่เสร็จครับ"

"หรือว่านายจะคิดว่าจะทำงานแบบนี้ไปเรื่อยๆ งั้นเหรอ?" อาคินยิ้มมุมปาก"หรือว่าในใจนายเริ่มรู้แล้วว่าเรากำลังอยู่โลกเดียวกัน"

ศิราถอนหายใจ" ไม่รู้ครับ....ผมแค่ทำตามหน้าที่ก็เท่านั้น"

คำพูดของศิราไม่ใช่คำตอบที่อาคินต้องการ แต่การที่เขาพูดแบบนี้ก็เหมือนยอมรับว่าในใจลึกๆแล้วเขาก็เริ่มเข้าใจบางอย่างที่เขาไม่เคยคิดถึง

การตัดสินใจที่ยากที่สุด

เมื่อกลับถึงห้องพัก ศิรารู้สึกเหมือนโดนทดสอบจากทั้งสองฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นอาคินที่ดูเหมือนจะให้โอกาสเขา หรือหน่วยงานของเขาที่คอยกดดันให้เขาเลือกข้าง

คำถามยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของศิรา "จะทำยังไงกับความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้?" เขาตัดสินใจไปยืนที่หน้ากระจกในห้องพักแล้วถามตัวเองว่า "ผมจะไปอยู่ข้างไหนดี?"