กาลครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว ณ สพานไม้เล็กๆที่มีแม่นํ้าไหลผ่านสวยจนตราตรึงใจ สวยจนเป็นสถาที่ท่องเที่ยวได้เลยล่ะ...
"ทำไมวะ ทำไมอ่ะ ทำไมแม่งไม่เคยเข้าใจ
อะไรเลยอ่ะ เลิกงี้เง่าได้ป่ะ เข้าใจกันหน่อยดิ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น บนสพานเล็ก ๆ แห่งหนึ่งท่ามกลางความเงียบและเสียงลมที่คอยพัดผ่านชวนให้บรรยากาศอึดอัด
“เลิกกันไปเลยไหมถ้าจะเป็นอย่างนี้อ่ะ” หลังจากบรรยากาศที่ชวนอึดอัดมานานก็ได้แปรเปลี่ยน
กลายเป็นอารมณ์ที่กำลังประทุของฝ่ายหญิง แฝงไปด้วยความเศร้าและความตกใจของฝ่ายชายในเวลาเดียวกันเพียงเพราะคำพูดของหญิงสาวที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเครือแต่แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและอัดอันเพียงแค่ประโยคเดียว
ฝ่ายชายยืนนิ่งพร้อมกำหมัดแน่นก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นกลัว กลัวที่จะเสียคนที่เขารักตรงหน้าไป “ละ...เล่นยะ...อย่างนี้ละ...เลยระ...หรอ มะ...ไม่เลิกดะ-”
“เลิกไงฟังไม่รู้เรื่องหรอ” ไม่ทันที่ฝ่ายชายจะพูดจบก็มีเสียงแทรกออกมาจากฝ่ายหญิงที่พูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับเก็บของและเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้ฝ่ายชายยืนนิ่งงันอยู่เช่นนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างช้า ๆ ในใจเจ็บปวดดังมีใครนำมีดมาปักลงที่หัวใจ ไม่ต่างกันกับฝ่ายหญิงที่เจ็บปวดจนไม่มีน้ำตาสักหยดราวกับปีศาจที่ไม่มีหัวใจ แต่ยังคงเจ็บปวดอยู่ในใจแม้อยากจะระบายออกมามากแค่ไหนแต่ก็ทำได้แค่อดทน แม้รักจนเจียนตายแต่จำใจต้องเดินออกมา......ทำไมกันนะ......
ย้อนเหตุการณ์เมื่อ 5 วันก่อน ในคฤหาสน์หลังหนึ่งบรรยากาศข้างในเงียบสงัดชวนให้รู้สึกหนาวเย็นและชวนให้ขนลุก
“พ่อขอสั่งให้ลูกอย่าไปยุ่งกับมันอีก!!! มันก็แค่เศษขยะที่ไร้ค่า เราสูงกว่ามันตั้งเยอะนะลูกพ่อ”พ่อของหญิงสาวกล่าวด้วยเสียงที่ดุดันก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอันอ่อนโยนแต่มีความดุดันแฝงอยู่พรางลูบหัวของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
“ไม่!!! เลิกยุ่งกับชีวิตหนูสักที อีกอย่างนะเขาก็คนเหมือนกัน และ หนูรักเขา”หญิงสาวปัดมือของคนตรงหน้าที่ลูบหัวเธอออยู่ออกด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว แม้หญิงสาวจะกลัวพ่อมากเพียงใดแต่ก็ไม่มีท่าทีที่จะยอมแพ้เลยแม้แต่นิดเดียว
“ก็ได้งั้นพ่อคงปล่อยมันไปไม่ได้หรอกนะ หึ” พ่อของหญิงพูดพรางคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
หญิงสาวตกใจและเริ่มตั้งคำถามด้วยเสียงที่สั่นกลัว “พะ...พ่อตะ...ต้องการอะไรกะ...กันแน่”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะ พ่อแค่อยากให้ลูกสาวสุดที่รักของพ่อแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ คนที่พ่อเลือกมา” พ่อของหญิงสาวพูดพร้อมกับหยิบรูปผู้ชายคนหนึงออกมา “เอาหน่าพ่ออยากให้ลูกเจอคนที่ดีก็แค่นั้นเองแต่ถ้าลูกยืนยันที่จะปฏิเสธลูกคงรู้นะว่ามันจะจบแบบไหน” เขาพูดพรางเผยร้อยยิ้มโรคจิตออกมา “พ่อหวังว่าลูกคงจะเข้าใจนะ”
“คะ...ค่ะ นะ...หนูเข้าจะ...ใจละ-” ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบผู้เป็นพ่อก็พูดแทรกขึ้นมาทันที
“ฮ่าๆๆๆ ดีมากลูก” เขาพูดจบก็เดินออกไปพรางหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีและปล่อยหญิงสาวยืนอย่างไร้ความหวัง ความหวังที่จะได้ใช้ชีวิตคู่กับชายหนุ่มความหวังนี้มันได้หายไปพร้อมกับผู้ชายที่เธอเรียกว่าพ่อ...
ปัจจุบัน บนสพานเล็กๆที่เชื่อมสองเกาะเข้าด้วยกันบริเวณตรงกลางมีแม่น้ำที่สวยงาม สถานที่แรกที่ทั้งสองพบรักกัน สถานที่แรกที่ทั้งสองเป็นเริ่มคบหากัน สถานที่ที่ทั้งสองเคยมีควาสุขร่วมกัน สถานที่ที่พวกเขาวางแผนชีวิตคู่ และก็เป็นสถานที่สุดท้ายที่ทั้งสองจะได้พบหน้ากันด้วยความอาลัย ต่อจากนี้สะพานนี้จะไม่มีเรื่องราวของเขาสองคนอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วความรักที่เคยมอบให้กันไม่มีอีกแล้ว จบสิ้นทุกๆอย่าง
“**ขอมอบความรักแด่เธอผู้เป็นหนึ่งเดียวที่ฉันต้องการ**” หญิงสาวพูดพรางหลั่งน้ำตาออกมาแต่ทว่าสิ่งที่หลั่งออกมาไม่ใช่น้ำตาแต่เป็นเลือดที่ไหลรินออกมาพร้อมกับการทิ้งตัวของเธอลงจากสพานสู่แม่น้ำเพื่อเป็นการจบชีวิตของเธอลงที่นี่ ที่สะพานแห่งนี้ สะพานที่เป็นทั้งจุดเริ่มต้นและจุดจบ ปิดตำนานความรักของพวกเขา
สองคนบนสพานแห่งนี้...
ณ.ศตวรรษที่ 21 ผ่านมาหลายร้อยปีเรื่องเล่านี้ถูกเล่ามารุ่นสู่รุ่น ปากต่อปาก **ทั้งสองได้พบพานกระทั่งกลายเป็นตำนาน** ตำนานที่จะอยู่ตลอดไป ไม่มีวันแปรเปลี่ยน.........
“เนื้อความข้างในได้กล่าวว่าข้าพเจ้าจะรักเสมอ“
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
