แนะนำตัวละคร

นางเอก ราเชล เธอคือลูกที่เกิดจากคนรับใช้ พ่อของเธอคือคนมากอำนาจคนนึง ที่ไม่สนอะไรนอกจากตนเอง และตีตราว่านางเอกคือสายเลือดคนชั้นต่ำ นิสัย ถึงชีวิตจะเศร้ามาก แต่เธอก็ไม่ใช่คนยอมคนอื่นง่ายๆ เธอกัดฟันสู้เพื่อตนเอง และไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายง่ายๆ

พระเอก มาลิค ตอนกลางวันเพื่อให้มนุษย์คนอื่นจับได้ เค้าแปลงกายเป็นมนุษย์ เค้าเป็นมาเฟียสายดำ ที่ค้าทุกอย่างที่มันผิดกฎหมายเช่น อาวุธ และทำอสังหาริมทรัพย์ เป็นเบื้องหน้า ตอนกลางคืน เป็นเจ้าป่า แปลงร่างเป็นหมาป่า มีฝูงสมุนหลายตัว ถูกยกย่องและเป็นผู้นำ นิสัยมีความเป็นผู้นำ แต่แฝงไปด้วยความบ้าอำนาจ

ขอแนะนำเพียงเท่านี้นะคะ ตัวละครอื่นๆไปลุ้นในเนื้อเรื่องกันอีกทีค่ะ เรื่องแรกของไรท์ แต่งอาจจะไม่ได้ดีมากนะคะ

อย่าคาดหวังค่ะ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีความรุนแรงมากๆเลยนะคะ ไม่แนะนำให้น้องๆที่อายุไม่ถึงอ่านกันนะ เนื้อเรื่องเดินเรื่องไว เพราะเป็นเรื่องสั้น

⚠️คำเตือน⚠️

เนื้อหามีความเรทมากใครที่อายุไม่ถึงไม่แนะนำให้อ่านค่ะ ย้ำอีกที เนื้อหารุนแรงและเรทมากฉากเอ็นซีค่อนข้างเยอะค้าบ

ความแตกแยก

ในโลกที่วิเศษแห่งนี้เมื่อหลายร้อยปีที่แล้วมี2เผ่าพันธ์ที่อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข มนุษย์และหมาป่า

หมาป่าเป็นเผ่าพันธ์ที่มีสติสัมปชัญญะและความฉลาดไม่แพ้มนุษย์ อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ

จนมาวันนึงก็เกิดความแตกแยกระหว่างเผ่าพันธุ์ มนุษย์นั้นอยากได้อำนาจของหมาป่านั้นมาครอบครอง ด้วยสาเหตุที่ว่า

"กลัวเผ่าหมาป่ามีอำนาจมากกว่ามนุษย์"

ทั้งๆที่เผ่าของหมาป่านั้น คิดดีกับมนุษย์ และไว้ใจกันมาแต่ช้านาน แต่มนุษย์กระหายในอำนาจและความกลัวต่ออำนาจเผ่าหมาป่า

จนเกิดสงครามแย่งชิงอำนาจเกิดขึ้น สุดท้ายเผ่ามนุษย์ได้อำนาจนั้นไป ด้วยกำลังพลที่เหนือกว่า มนุษย์เนรเทศหมาป่าและออกกฏหมายความว่า

"หากเจอหมาป่าออกมาป่วนเปี้ยนในเมืองให้ทำการฆ่×ได้ และไม่ถือว่าผิดกฎหมาย" เผ่าหมาป่าทั้งหลายจึงอพยพไปอยู่ในป่าลึก และแตกแยกกันไป

แต่ทว่าเจ้าป่าคนเก่าของเผ่าหมาป่านั้น เกิดความแค้นยิ่งนัก จึงคิดการใหญ่

"วันนึงเราจะรวมตัวกันกำจัดพวกมนุษย์ให้หมดสิ้นซะ " เจ้าป่าคนเก่าส่งตำแหน่งต่อให้ลูกชาย มาลิค และหวังว่าเค้าจะเป็นตัวเปลี่ยนชะตากรรมของเผ่าหมาป่า

ณ เมืองฟารารี

"ข้าไม่แต่ง พวกท่านจะมาบังคับข้าไม่ได้"

หญิงสาวคนนึงในวัยที่เพื่อนคนอื่นในวัยเดียวกันกำลังสดใส

เธอคือ"ราเชล" ในวัยอายุ19ที่คนวัยเดียวกันนั้นกำลังสดใส เธอต้องมาแบกรับความเกลียดชัดและการถูกบังคับจากพวกเดรัจฉาน ที่เรียกเธอว่าสายเลือดชั้นต่ำ

เธอเกิดจากพ่อที่เป็นนักการเมืองบ้าอำนาจที่ไม่ได้ตั้งใจให้เธอเกิด และแม่ที่เป็นคนใช้ที่คนพวกนั้นตีตราว่าเป็นคนชั้นต่ำ

"เจ้าต้องแต่ง อีสายเลือดชั้นต่ำอย่างน้อยเจ้าก็ตอบแทนพวกข้าที่เลี้ยงเจ้ามาด้วยสิ" นั้นคือเสียงของ"ซินเวีย"ลูกของแม่ใหญ่เมียหลวงของบ้านนี้

หึ เลี้ยงหรอพวกเวรนี้ทั้งใช้เธอทำความสะอาด นอนในห้องที่มีแต่หนูและแมลงสาป กินข้าวของเหลือ

"ไม่เป็นไรลูก ถ้ามันไม่แต่งก็จับมันขึ้นรถไปเลย"ทันทีที่แม่ใหญ่พูด

พริ๊วว

ราเชลวิ่งหนีจากการถูกบังคับให้แต่งงาน ไม่ยักจะคิดเลย ถ้าเธอแต่งกับไอพวกบ้าอำนาจเวรนั้น เธอต้องไปเป็นเมียคนที่เท่าไหร่กัน

"เหวะ คิดแล้วก็ขนลุก" ราเชลพูดออกมาในขณะวิ่ง

เธอวิ่งไปใกล้จนเห็นลำธารเธอจึงหยุดพักกินน้ำ แต่ก็แน่ใจได้แน่ๆว่าวิ่งมาไกลพอสมควรตั้งแต่ยามบ่ายจนตอนนี้พระอาทิตย์ตกดิน

ท้องฟ้าเริ่มมืด ราเชลตัดสินใจนอนพักใกล้ๆริมธาร หากฝืนวิ่งต่อคงจะไม่ดีสำหรับเวลาท้องฟ้ามืดแบบนี้

"หนาวโครต ปรื้ออ "

ในเวลาค่ำคืนอากาศที่ติดลบและหิมะที่กำลังตกส่งผลให้ราเชลหลับตานอนไม่ลงจริงๆ

แต่จู่ๆก็มีเสียงเหยียบใบไม้แห้งใต้ต้นไม้ใหญ่ดังขึ้นมา แกร๊ก

"ใครน่ะ!!?" ราเชลสะดุ้งดีดตัวลุกขึ้น หันสายตาไปที่ต้นเสียง

มีหมาป่าตัวนึงตัวใหญ่กว่าตัวอื่นๆที่เธอเคยเห็นมาในหนังสือพิมพ์ประกาศข่าว ขนของมันสีขาวบริสุทธิ์แต่ดวงตาเหมือนดั่งน้ำทะเล

ดวงตาจ้องมองกันไม่มีใครหลุบสายตาลง เหมือนทั้งคู่กำลังแข่งจ้องตากันอยู่

ถ้าเปรียบเป็นปลากัด ราเชลคงท้องแล้วล่ะมั้ง จ้องกันซะขนาดนี้น

"ท่านหมาป่า ท่านเป็นใครจ้องข้าซะขนาดนั้น"

"....."

"ข้าถามท่านอยู่นะ ท่านเสียมารยาทมากที่จ้องข้าเมื่อกี้"

ราเชลยังคงพูดต่อไปโดยไร้เสียงของหมาป่าที่ไม่พูดจาตอบโต้

แต่จู่ๆ หมาป่าที่กำลังจ้องราเชลอยู่นั้น

ได้แปลงร่างกลับเป็นมนุษย์

"ข้าชื่อมาลิค เจ้าเป็นใครถึงมาบุกรุกป่าข้า" หมาป่าตนนั้นได้แปลงกลายเป็นหนุ่มร่างใหญ่สูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร

ราเชลที่กำลังอึ้งอยู่ก็ได้ยืนขึ้นมาจ้องหน้า แต่ความสูงแค่เพียงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตรของเธอ จ้องคนที่สูงกว่าตั้งหลายสิบเซนนี่ทำให้ปวดคอจริงๆ

"ข้าชื่อราเชล และข้าไม่ได้บุกรุกป่าของท่านเพียงแต่จะขออยู่อาศัยก่อนเท่านั้น"

มาลิคหลุบตาลงมองหญิงสาวที่สูงเพียงหนึ่งร้อยหกสิบเซนก็ทำให้เค้าปวดตา แต่ความสวยงามของหญิงตรงหน้านั้นทำให้เค้าไม่สามารถละลายสายตาได้จริงๆ

"อยู่อาศัยงั้นรึ หึพวกมนุษย์นี่ช่างเอาใจยากซะจริง ทั้งๆทีไล่พวกข้ามาอยู่ในป่า พวกเจ้าก็ขอมาอาศัยอยู่ในป่าของข้า"

"ข้าไม่ใช่มนุษย์จำพวกนั้นสักหน่อย อย่าเหมารวมข้านะ!"

ราเชลที่เริ่มปวดคอที่จะต่อปากต่อคำกับหมาป่าตรงหน้าเลยตั้งใจจะพูดให้จบ

"เห้ออ ข้าเบื่อที่จะเถียงท่านข้าปวดคอไปหมด ขอนอนก่อนนะแล้วท่านก็อย่าสนใจข้าเลย ฮ่าๆ"

ราเชลตั้งใจพูดให้เป็นมิตรแต่นั้นทำให้หมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ชักจะติดใจสาวสวยตรงหน้าที่เปลี่ยนอารมณ์ไวอย่างกับเป็นไปโพลาห์ซะแล้วสิ

"ข้าไม่ได้อนุญาติให้เจ้านอน หากอยากนอนมีข้อแม้อย่างเดียว"

"ข้อแม้อะไรอีกเล่า ท่านนี่เรื่องมากซะจริง"

"หึๆ เจ้าต้องไปนอนที่บ้านข้า"

ราเชลได้ยินก็ตกใจ ไอ้หมาป่าตัวนี้มันบ้าไปแล้วรึป่าวถึงชวนคนที่ไม่รู้จักไปนอนที่บ้าน

คิดหรอว่าคนอย่างราเชลจะไปนอนด้วย หึ

"บ้านท่านมีผ้าห่มนุ่มๆมั้ย"

"มี"

"ข้าไป"

คิดถูกแล้ว ก็แหมจะได้นอนที่สบายๆดีกว่ามานอนกลางป่าแบบนี้ล่ะนะ

from nanami.

ความไว้วางใจ

มาลิคได้นำทางราเชลจนมาถึงบ้านของเขาที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่และบรรยากาศเงียบเหงาเสียจริง

"โอโหวว บ้านท่านใหญ่มากๆ"

ราเชลที่ไม่ค่อยได้เห็นบ้านใหญ่ๆแบบนี้มากนานก็อุทานออกมาด้วยความอึ้ง

ความจริงที่เก่าของราเชลมันใหญ่มาก แต่บ้านของหมาป่าตรงหน้ามันใหญ่กว่านั้นหลายเท่า

บรรยากาศสงบหิมะที่กำลังตกและบ้านหลังใหญ่ในป่าลึก ทั้งหมดนี้มันคือความฝันของราเชลชัดๆ

"เจ้าเข้าไปนอนได้ แต่ห้องมีแค่ห้องเดียว"

"ละท่านให้ข้านอนที่ใด"

"ห้องเดียวกับข้า"

"ท่านจะบ้ารึเปล่า บ้านท่านตั้งใหญ่โตมีแค่ห้องนอนห้องเดียวเนี่ยนะ"

ราเชลมองคนร่างใหญ่ที่สูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนด้วยความมึนงง แล้วจะข้าไปนอนตรงไหน อย่าบอกว่าเตียงเดียวกันข้าไม่เอาหรอ

"ห้องที่เหลือลูกสมุนข้านอนกันหมดแล้ว"

"ถ้าเจ้าอยากนอนเตียงนุ่มๆสบายๆคงมีแค่ห้องข้าห้องเดียวล่ะมั้งที่ว่าง หึๆ"

ความจริงหมาป่าเจ้าเลห์ก็คือหมาป่าเจ้าเลห์อยู่วันยันค่ำ ก็ขึ้นชื่อเรื่องนี้อ่ะเนอะ

"...เฮ้อ ก็ได้"

ราเชลตอบไปด้วยการทำหน้าเหนื่อยใจ

ความจริงการสนิทกับหมาป่าก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด ชีวิตนี้ไม่เคยมีเพื่อนก็มีเพื่อนเป็นหมาป่าก็ดี

หารู้ไม่หมาป่าเจ้าเล่ห์ตรงหน้าไม่ได้คิดกับราเชลไว้แค่เพื่อน หมาป่าตนนี้มันคิดแผนการมากมาย มีเหยื่อมาถึงตรงหน้า

เหตุใดเค้าจะไม่งับไว้ล่ะ :)

เอี๊ยด เสียงปิดประตูดังขึ้น

ตอนนี้ราเชลและคนร่างใหญ่ได้อยู่ในห้องเดียวกันแล้ว

ห้องของหมาป่าเจ้าเลห์ค่อนข้างที่จะอบอุ่นและสบายราเชลที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาจากที่ต้องไปนอนบนหิมะหนาวๆ ถ้าไม่มีหมาป่าตัวนี้พามานอนที่บ้านคงหนาวตายไปซะแล้ว

"ข้านอนที่พื้นก็ได้ ขอแค่เครื่องห่มกับหมอนก็พอ"

"งั้นรึ แต่บังเอิญจังห้องข้ามีแค่ผ้าห่มผืนเดียวและหมอนอันเดียว"

คนร่างใหญ่ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มที่แสนจะ.....

"เจ้าคงต้องนอนเตียงเดียวกับข้าแล้วล่ะ:)"

อ่าา รอยยิ้มแบบนี้ราเชลเห็นแล้วไม่ไว้วางใจสุดๆ คำพูดที่ชวนให้คิดมากนั้นก็ด้วย

ราเชลที่แม้จะสู้คนแต่ก็แพ้ทางให้กับหมาป่าตัวนึง เธอรู้ว่าตนได้ติดกับดักเข้าแล้ว

"..."

"ว่าไงล่ะราเชล:)"

"ขะ..ข้าว่าข้าขอไปนอนที่เดิมล่ะกันนะ

ขอบใจท่านมากที่ชวนให้ข้ามาพัก"

"....."

"ข้าลาล่ะ"

กึก ราเชลที่พยายามจะเปิดประตูหารู้มั้ยว่าหมาป่าเจ้าเลห์นั้นได้ลงล็อกไว้เรียบร้อย:)

คนร่างสูงที่กำลังจ้องมองราเชลด้วยสายตาเจ้าเล่ห์นั้น ได้เดินมาซ้อนหลังของราเชลและจับมือของราเชลที่พยายามเปิดประตู

พรางก้มกระซิบข้างหูว่า

"เจ้ารู้มั้ยราเชล คนที่จะเข้ามาในห้องนี้ได้

มีแค่ข้าและ...."

ราเชลสะดุ้งเฮือกด้วยความใจเสีย

"ละ..และอะไร"

"หึๆ คนที่มีสถานะเป็น'เมีย'ข้าเท่านั้น"

พูดจบราเชลก็ผลักคนร่างสูงออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ก็นะแรงของหญิงสาวตัวเล็กคนนึงมันจะสู้หนุ่มร่างใหญ่ยังไงล่ะ

"ปล่อยข้าออกไป!!"

"หึๆ.."

ราเชลโดนรวบเอวไว้ ร่างเธอถูกยกขึ้นเหนือพื้นด้วยกำลังแขนของคนร่างใหญ่ข้างหน้า

อ่า ราเชลช่างน่ารักซะจริง ตัวแค่นี้ข้าอุ้มมือเดียวก็ไม่หนัก

"ปล่อย!!!"

ราเชลทั้งทุบทั้งหยิกคนตัวใหญ่ แต่ถึงทำยังไงก็ไม่สะทกสะท้าน ทั้งพยายามขอความช่วยเหลือจากคนอื่นๆ

"ช่วยด้วย!!!ช่วยข้าด้วย!!"

"หึๆ ฮ่าๆ น่ารักซะจริงเลยนะราเชล เจ้าคิดรึว่าบ้านข้ามีคนอื่นอยู่น่ะ"

หลังคนตัวสูงพูดจบราเชลได้รู้ทันทีว่า ตนเองได้ใสซื่อขนาดไหน

หมาป่าตรงหน้ามันคิดแผนการตั้งแต่เจอเธอครั้งแรก

"ทำไมท่านต้องหลอกข้า..ท่านต้องการอะไร"

ราเชลที่หยุดการกระทำลงและเริ่มพูดเสียงอ่อนแรงเต็มทนกับการรับมือต่อคนร่างใหญ่

"เจ้าน่ะ..หน้าตาจิ้มลิ้มซะข้าอยากได้เป็นเมีย ตัวเล็กน่ารักนิสัยที่ห้าวหาญ ข้าเห็นแล้วอยากปราบซะจริง"

"นี่น่ะหรือ..นิสัยของหมาป่า ข้าก็ว่าทำไมถึงแตกแยกกับเผ่ามนุษย์เราได้...ก็เพราะพวกหมาป่ามันเหี้ยแบบนี้ไง!!!"

ราเชลตะโกนออกไปสุดเสียงโดยที่ไม่ได้กลัวอะไร แต่หารู้ไม่นิสัยความห้าวหาญของตนเองนั้น มันไม่ควรเอามาใช้กับหมาป่าตนนี้

"งั้นรึ...ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ดูให้เต็มตาละกัน ว่าข้ามันเหี้ยแค่ไหน:)"

หลังคนร่างใหญ่พูดจบ นรกของราเชลก็เริ่มขึ้น

คนตัวใหญ่ได้อุ้มราเชลและโยนลงที่เตียงใหญ่ ราเชลปวดมากปวดมากจริงๆกับแรงที่ส่งมาของชายร่างใหญ่

คนร่างใหญ่เริ่มไซร์ซอกคอราเชลโดยที่เธอนั้นพยายามผลักและขอร้องสุดชีวิต

"ฮึก...ฮือ..ข้าข้อร้องท่านล่ะ"

คนร่างสูงได้ยินก็ชะงักเล็กน้อยและขึ้นจากซอกคอหอม มาที่ปากจิ้มลิ้มแทน

"อื้ออ...."

ราเชลถูกป้อนจูบอย่างดูดดื่มในขณะที่ยังร้องไห้อยู่ จูบแรกของเธอช่างไม่มีความอ่อนโยน มีแต่ความป่าเถื่อน

"แฮ่กๆ...ท่านหยุดเถอะ..ฮือ"

ปากจิ้มลิ้มถึงจะโดนจูบจนมีแผลแต่ก็ยังไม่หยุดที่จะร้องไห้

ที่ตอนปากดีไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยนะราเชล หึ

"อ่า...หยุดตอนนี้มันไม่ทันแล้วล่ะ ราเชลที่รักของข้า:)"

ว่าจบคนร่างสูงก็เริ่มฉีกเสื้อผ้าหญิงสาวออกเป็นชิ้นๆ ความสวยงามได้ปรากฏสู่สายตาของเขา

"ราเชลที่รักของข้าร่างกายเจ้าช่างสวยงามยิ่งนัก"

From nanami

ขออนุญาติพูดนิดนึงค่ะเนื่องจากว่าเรื่องนี้ไรท์จะกำหนดให้เป็นเรื่องสั้นเนื้อเรื่องมันก็เลยเดินไวนิดหน่อย แล้วก็ถ้ารุนแรงเกินไปสามารถคอมเม้นบอกได้นะคะ ไรท์ไม่แน่ใจว่าแอพนี้มันลงเนื้อหาแบบนี้ได้ไหมแต่ถ้าไม่ได้จะขอย้ายไปแอพอื่นค่า