ฉันชื่อเเนเเน่เช้าวันนี้ไม่รํ้ว่าเกิดอะไรขึ้กันเเน่พอฉันตื่นนอนทีไรรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองนั้นปวดเมื่อยไปทังตัเหมือนว่าฉันไม่ได้ฝันไปเท้านั้นเพราะมันเหมือนจริงมากๆเเละทุกเช้าฉันยังต้องไปโรงเรียนอีกจนบางครั้งฉันสลบไปในวิชาเรียนต่างๆก็มี
"นี้เเนเเน่ตื่นนอนหรือยังเช้าเเล้วนะตื่นๆๆๆตื่นได้ เเล้วนะ....เธอจะไม่ไปเรียนคาบเเรกหรือไงกัน..ฮึ"
"อะ....รู้เเล้วจะตื่นไปเดี้ยวนี้เละ"
ฮะๆลืมบอกไปนะว่าฉันนั้นเรียนโรเรียนประจำ
"มัวคิดอะไรอยู่รีบๆสิเดี้ยวพวกเราก็ไปสายหรอก"
"...มาเเล้วๆๆๆ...รอหน่อยเหมือนฉันจะลืมอะไรบาอย่างไป..."
"เร็วเข้าพวกเรารีบนะเข้าใจไหมเนี่ย"
"งั้นพวกเธอไปก่อนเเล้วกันนะเดี้วยฉันตามไป"
"งั้นพวกฉันไปก่อนรีบๆระ"
ว่าเเต่ฉันเอาของที่ว่านั้นไปไหนระเนี่ย
"อะ...นั้ไงเจอเเล้วหาตั้งนานก่วาจะเจอเอาไปด้วยดี ก่วา"
ฉันว่าภาพนี้เหมือนว่ามันมีชีวิตเลยเฮะเถ้าที่ดูมาน่าจะเป็นของเพงเเท้ๆ
เว็บ!!
"นั้นเเสงอะไรนะเกิดอะไรขึ้น"
"เจ้าเป็น......ใครช่วยข้าด้วย"
"กรี๊ด!!!"
ทําไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มีเเผลเต็มตัวเเบบนี้ละ....
เเย่เเล้วนี้ไม่ใช่เวลามาคิดอะไรมากตอนนี้จะต้องช่วย
"นี้....นายเป็นอะไรไหม......!!!!"
ผลีบ!!!
"นี้นายจะตายเเบนี้ไม่ได้นะ!!ฉันเองก็มีเรียนด้วยทำยัง
ไงดี.....จะทิ้งเขาไว้ที่นี้ไม่ได้ด้วย"
"เป็นไงเป็นกัน"เพราะโรพยาบาลก็อยู่ไกลด้วยมีเเค่ๆคนเดียที่จะช่วยเขาได้นั้นก็คือฉัน
"เเต่ว่าฉันก็จะต้องไปเรียนนะเเต่ชีวิตคนสำคัยก่วา
ถึงยังไงก็ต้องช่วย"
สุดท้ายฉันก็เรือกช่วยคนเเปลกหน้าที่ไม่รู้จักเเม้เเชื่อ
ว่าเเต่ฉันยังไม่ได้บอกมิเร โมรุ กับรันเลยจะทำยังไงดี
เเถมวันนี้เราเองก็ยังไม่ได้ไปเรียนเลยนะนายนี้ก็ช้างหาจังวะได้เหมาะจริงๆเวลาไหนไม่โผ่ลเเต่ดันมาโผ่ลในเวลานั้นได้ฮึ
"เอ๋ว่าเเต่เเสดงรครมารึเปล่าวนะถึงได้ใส่เสื้อผ้าเเบบนี้"
"อึก....นี้ข้าอยู่ที่ไหน....กัน"
"อย่าบอกนะว่านายไม่รู้จักโรเรียนนะ"
"ข้าไม่รู้...ว่าเเต่เเม่นางเป็นใคร.."
"..!!! ฉันต่างหากที่ควรถามนายว่านายเป็นใคร"
"ส่วนเรื่องอื่นไว้ฉันจัดการเอง"....
หลังจากที่เขาเล้าทั้งหมดให้ฉันฟังเเน่นอนว่าเชื่อบ้าง
ไม่เชื่อบ่างเเต่ทําไงได้เพราะตอนนี้สิ่งที่ฉันกังวน
ก็คือฉันจะทำยังไงเเละหาเหตุผลยังไงดีที่จะเเก้ไข้
ปัญหาหรือว่า
"ฮึๆๆคิดออกเเล้วเอานายเป็นข้ออ้างเเล้วกัน"
"เเม่นางคิดจะทำอะไรเรา"
"ฮึๆท่านต้องรับโทษเเทนเรานะ"
"เเต่ถา้ไม่รับเเทนฉันก็รับพร้อกันเลยนะ"
"อือได้ ว่าเเต่เเม่นางท่านมีความผิดอันใดใยจึงต้อง..."
"ฉันมีความผิดอะไรนายไม่รู้หรือไงว่าฉันไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะใครกันฉันนะไม่ช่วยนายก็ได้เเต่ว่าตามสันชาติทยานมันไมช่วย่ไม่ได้"
ก๊อกๆๆ!!!
"พวกโมริมาเเล้วทําไงดีละทีนี้"
"นี้เเนเเน่เธอเป็นอะไรไปเปิดประตูให้พวกเราเข้าไปหน่อย"เเย่เเล้วทำยังไงดีเป็นไงเป็นกัน
"เออคืว่า..."เเอ๊ด
"เธอเป็นอะไรทำไมวันนี้เธไม่ไปโรงเรียนละ....."โมริพูด
"ใช้เกิดอะไรขึ้นกัน"โมรุพูด
"เอ๋ว่าเเต่นั้นใครกัน"รันพูด
"เออ..คือ..วะ..ว่า"
"กรี๊ด!!!ผู้ชาย"มิเรพูด
"หามีผู้ชายมาอยู่ในนี้ได้ไงกันเกิดอะไรขึ้นทำไมเขาถึงมีเเผลเยะขนาดนี้"
"เเนแน่เกิดอะไรขึ้นกันเธอไม่ได้เป็นคนทำใช้ไหม"
"เเม่นางทุกท่านนางไม่ได้เป็นคนทำร้ายข้าเเต่นางเป็นคนช่วยข้าในตอนนี้ขา้ไม่มีที่ไปข้าอยากขออยู่กับเเม่นางก่อนได้ไหม"
"อือขอพวกเราคิดดูก่อนได้ไหม"
พอพูดคุยตกลงกันได้เเล้วพวกเราก็อะนุยาตจนได้เเต่ว่าตอนนี้เขาเป็นจุดสนใจมากไป
"นี้นายชื่ออะไรเหรอฉันชื่อมิเรนะ"
จริงสิฉันยังไม่ได้ถามชื่อเขาเลยฉันนี้เเย่จัง
"จริงสิฉันเองก็ยังไม่ได้บอกชื่อของฉันเลยด้วย"
"อือฉันก็ยังไม่ได้เนะนำตัวด้วยเลย"โมริพูด
"งั้นฉันขอเนะนำตัวก่อนแล้วกันสวัดดีฉันชื่อรัน"รันพูด
"สวัดดีฉันชื่อมิเรยินดีที่ได้รู้จักฉันเป็นลูกครึ้งญี่ปุ่นนะ
เเละเป็นเหมือนนาฬิกาของยัยเเนเเน่"มิเรพูด
"เเต่ถึงอย่างนั้นฉันก็เป็นเเม่ครัวให้เเล้วนี่"
"นี้ถ้าพวกเธอเอาเเต่ถะเราะกันเเล้วเมื่อไห่ลพวกเราจะได้เเนะนำตัว...ฮึ"
"สวัดดีฉันชื่อโมรุยินดีที่ได้รู้จักจา"โมรุ
"ส่วนยัยนี้ชื่อเเนเเน่เป็นลูกครึ้งญี่ปุ่นเเละจีนเเต่ใช้ชื่อที่พ่อตั้งให้เเทนส่วนชื่อจีนชื่อวาจี้ชงชง"โมรุพูด
"เเฮ่ๆว่าเเต่นายยังไม่ได้เนะนำตัวเลยนะ"โมริพูด
"ข้ามีนามว่าหลี่โม่"
"ตั้งเเต่นี้ไปพวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ"
หลังจากนั้นก็นั้งคุยกันไปทําอะไรกินเเล้วก็นอนกัน
ทุกอย่างไปได้ด้วยดี
"นี้ฉันว่านายหัดพูดเเบบที่พวกเราพูดกันจะได้ไหม"
"อือ...ดะ..ได้สิว่าเเต่ทำไมต้องพูดเเบบนี้ด้วยละ"
"ก็เพื่อตัวนายเองยังไงเร้าเข้าใจไมนะ"
"ใช้เพราะที่นี้ไม่ใช้ภาษาบ้านนอกขนาดนั้น"โมรุพูด
"เเต่ว่วนายนะเรียนรู้ได้ไวมากจริงๆ"มิเรพูด
"ฉันว่าพวกเราพาเขาเข้าไปสมักเรียนก่อนเเล้วกัน"
"อืมฉันเห็นด้วยเพราะว่าเขาอาจนำความเดือดร้อนมาให้พวกเราเพราะพวกเราเป็นหญิงเเต่เขาเป็นผู้ชายนะสิ"รันพูด
"ฉันเห็นด้วยเพราะพวกเราเป็นเด็กกลุ่มที่เป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียนมีคนเฝ้าจับผิทุกเวลา"โมริพูด
"อืม...เเต่ว่าเราเอาเขาเข้าโรงเรียนเเบบว่าเขาไม่มีเเม้เเต่ตัวตนในประเทศหรือบัดประ
จำตัวประชาชนเลยได้ยังไงนะ"
"อือนั้นสิ........"โมรุ
"...................."โมริ
"...................."มิเร
".........!!!คิดออกเเล้วอันนี้ต้องให้มิเรขอร้องท่านผอสิเพราะโรงเรียนนี้มีเเค่มิเรคนเดียวที่เป็นเจ้าของโรเรียนไงละ"รันพูด
"อะจริงด้วยอันนี้ต้องขอเพื่อนรักเราจัดการซะเเล้วละ
"โมรุพูด
"งั้นฝากด้วยเเล้วกันนะบายเดี้ยวเรื่องเสื่ผ่าเเละบ้านพักฉันจัดการเอง"
"อือเห็นด้วยเพราะยัยเนเน่รวยที่สุด"โมริพูด
"แต่ต้องเอาเขามาเกี่ยวข้องกับยัยเนเน่เเบบเป็นเเฟน"
มิเรพูด
"อือเห็นทีต้องอย่างนั้นเพราะจะได้ไม่มีคนสงสัยไงละว่าทำไมยัยเนเน่ถึงได้สร้างบ้านให้เลยนะ"รันพูด
"เเต่ฉันว่าเอาเขามาอยู่ในถานะลูกพี่ลูกน้องดีก่วาเพราะมันช่วยรดการถูกคนอื่นริษหยานะเพราะเขาเองก็ว่าเท่หล่อมากด้วยหากฉันเอาเขาเป็นแฟนมีหวังไม่รอด"
"ฉันว่าที่เนเน่พูดมันก็ถูกงั้นเอาเเบบที่เนเน่ว่าเเล้วกัน"โมรุพูด
"ว่าเเต่โรเรียนเป็นเเบบไหนกัน"
"อะจริงสิยังไม่ไดพานายไปดูเลยเเต่ยังไงนายก็ไปพักรักษาตัวให้หายก่อนเเล้วกันที่เหลือเดี้ยวพวกฉันจะจัดการให้เองวางใจได้"รันพูด
"รบกวนเเล้วทุกคนเเล้วขอบคุณ"
"อือ......"มิเร
"อื่อ......"โมรุ
"อือ...เดี้ยวนายยังไม่ได้กินอะไรเลยนิ"
"อือจริงด้วยนายอย่าเพิ่องพักเดี้ยวให้ยัยเนเน่ไปทํามาให้"โมริพูด
หลังจากนั้นพวกเราก็เเยกย้ายไปทําตามเเผ่นที่เตรียมไวจากนั้นหนึ่งอาทิตย์เขาได้ย้ายเข้าไปเรียนในโรงเรียน
"นี้ๆๆเธอได้ยินข่าวไมว่าจะมีลูกพี่ลูกน้องของยัยเนเน่มาโรงเรียนด้วยอะ"ตัวประกอบ
"เหรอ......"ตัวประกอบ
"อุ๊ยนั้นคนเเน่ๆ...."ตัวประกอบ
"กรี๊ด!!!หล่ออะเเก"ตัวประกอบ
"นึกไม่ถึงว่านอกจากยัยเนเน่จะสวยอันดับ1ของโรงเรียนเเล้วยังมีลูกพี่ลูกน้องหล่อขนาดนี้อีก"ตัวประกอบ
"ฉันว่าดีเเล้วที่เธอเเละพวกฉันเปลี่ยนความคิดได้ทันไม่งั้นเนเน่เธออาจตายได้ในเร็ววัน"มิเรพูดกระซิบ
"อือฉันก็ว่างั้นเเหละเเฮ่ๆ...."
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
