...——————————...
...แม่...
.......
... ....
...แม่ฆ่าน้อง...
...เรื่องราว...
...เริ่มต้นในคืนหนึ่ง......
...เมื่อฉันตื่นขึ้นกลางดึกเพราะรู้สึกกระหายน้ำ...
...จึงลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปที่ห้องน้ำ...
...แต่เมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้าไป กลับพบว่าประตูเปิดแง้มไว้...
...ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจมาก...
...เพราะโดยปกติแล้ว ฉันมักจะตรวจสอบให้แน่ใจ...
...ว่าประตูห้องนอนปิดสนิทก่อนนอนเสมอ...
...ขณะที่ฉันกำลังสงสัยอยู่นั้น ก็เห็นเงาคนยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน...
...เขาคือแม่ของฉัน ที่ยืนหันข้างและเหมือนกำลังมองผ่านช่องประตูเข้าไปในห้อง...
...มันทำให้ฉันขนลุกขนพอง และรู้สึกโกรธที่แม่ยังไม่นอน...
...“แม่! ทำไมยังไม่นอน?” ฉันถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ!...
...แม่ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน แต่ในแสงสลัว ๆ จากหลอดไฟข้างเตียง...
...ฉันสังเกตเห็นว่าใบหน้าของแม่ซีดเซียวอย่างน่ากลัว และเธอถามกลับว่า “วันนี้พรุ่งนี้เธอได้ส่องกระจกไหม?”...
...คำถามนี้ทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ฉันคิดแค่ว่าแม่คงจะง่วงหรือมีอาการเหมือนคนที่ง่วงนอนจนพูดผิด ๆ พูดมา พอฉันตอบว่าไม่มีอะไร แล้วก็คิดว่าจะกลับไปนอนต่อ!...
...แต่จู่ ๆ...
...แม่ก็หันหลังกลับไปในห้องนอนของตัวเอง...
...ฉันเดินลงไปข้างล่างเพื่อดื่มน้ำ...
...แต่ระหว่างทางกลับรู้สึกว่าแม่แปลกมาก ๆ...
...โดยเฉพาะรอยยิ้มของแม่ที่ไม่เหมือนเดิมเลย...
...รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกกลัว...
...“ทำไมแม่ยิ้มแบบนั้น?” ฉันคิดในใจ...
...!...
...ฉันเดินผ่านห้องนั่งเล่นแล้วก็เห็นพ่อกับแม่ยืนอยู่ใกล้ ๆกัน...
...แต่พวกเขากลับไม่ตอบคำถามของฉันเหมือนทุกครั้ง...
...แม่ยิ้มให้ฉันแล้วถามว่า “ทำไมไม่หลับ?”...
...ฉันก็แปลกใจและสงสัยว่า “พ่อกับแม่ไปไหนกัน?”...
...พ่อก็พูดว่า!...
-
...“พอดีพ่อกลับมาจากที่ทำงานแล้ว เรากำลังเตรียมอาหารว่างให้เธอกิน”...
...ฉันรู้สึกสงสัยอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อไป...
...ในขณะที่ฉันกำลังจะกลับไปที่ห้องนอน...
...ก็สังเกตเห็นพ่อกับแม่ที่นั่งกินข้าวอยู่ในครัว...
...แล้วก็เห็นว่าในเสื้อของแม่มีคราบเลือดติดอยู่ ฉันรู้สึกว่ามันแปลกๆ...
...ฉันรีบขึ้นไปบนห้องนอนด้วยความหวาดระแวง...
...แต่ไม่ทันจะปิดประตูห้องดี...
...ความคิดมากมายก็วนเวียนอยู่ในหัว...
...คราบเลือดที่ฉันเห็นบนเสื้อของพ่อมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจ...
...แล้วก็ย้อนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้...
...ทำไมพ่อถึงโกหกว่าเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน ทั้งที่ฉันเห็นเขาอยู่บ้านก่อนหน้านี้!...
...ความสงสัยผลักดันให้ฉันต้องกลับลงไปข้างล่างอีกครั้ง ฉัน...
...เดินออกจากห้องอย่างเงียบเชียบ...
...และตรงไปยังโรงจอดรถ ในความมืดนั้น...
...ฉันเห็นรถของพ่อจอดอยู่ข้างรถของฉันเอง...
...ฉันเดินไปแตะที่ฝากระโปรงรถ...
...และพบว่ามันยังอุ่นอยู่...
...รถเพิ่งถูกใช้งานเมื่อไม่นานนี้!!...
...แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่าคือ...
...เมื่อฉันมองดูรอบ ๆ ฝากระโปรงรถ...
...ก็พบว่ามีคราบเลือดแห้งติดอยู่เป็นหย่อม ๆ มีกลิ่นคาวคละคลุ้งออกมา...
...ฉันยิ่งรู้สึกว่าต้องค้นหาให้ลึกกว่านี้ จึงเดินอ้อมไปที่ท้ายรถ...
...ใช้กุญแจเปิดกระโปรงท้าย...
...ทันทีที่กระโปรงท้ายรถถูกเปิดออก...
...สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ฉันตัวสั่นไปทั้งร่างกาย...
...ในนั้น!...
...มีร่างไร้ชีวิตของใครบางคนซึ่งฉันรู้จักดี...
...นั่นคือน้องสาวของฉันเอง!...
...ร่างของเธอถูกยัดอยู่ในกระโปรงท้าย...
...สภาพเต็มไปด้วยเลือด...
...แขนขาของเธอบิดเบี้ยวในมุมที่ไม่น่าจะเป็นไปได้...
...ใบหน้าซีกหนึ่งยุบลงเหมือนถูกกระแทกอย่างรุนแรง...
...ส่วนอีกซีกยังคงมีเค้าลางความเป็นน้องสาวของฉัน...
...แต่กลับดูน่ากลัวเสียจนฉันแทบจะอาเจียน...
...นี่มันเรื่องอะไรกัน?ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?...
...แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้?...
...สมองฉันหมุนคว้างพยายามรวบรวมสติ...
...แต่ทันใดนั้นเอง!...
...ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง...
...“ตึก… ตึก… ตึก…”...
...เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ใกล้เข้ามา...
...ฉันรีบหันหลังกลับไป และพบว่าแม่กำลังเดินมาทางฉัน สีหน้าของเธอยังคงเรียบเฉย...
...แต่ดวงตาของเธอกลับเต็มไปด้วยแววประหลาดที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน...
......................
...“แม่…” ฉันพยายามพูด แต่เสียงของฉันกลับแผ่วเบาราวกระซิบ...
...แม่ไม่ได้ตอบอะไร เธอเดินเข้ามาใกล้ ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ดวงตาของเธอจับจ้องมองฉันอย่างเย็นชา...
...แววตานั้นทั้งว่างเปล่าและน่ากลัวจนฉันแทบหยุดหายใจ...
...ในมือของแม่ ฉันเห็นบางสิ่งที่เป็นประกายสะท้อนแสงจากไฟข้างถนน...
...“มีด…”...
————————————————————————
...ฉันก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว...
...เสียงหัวใจเต้นรัวจนฉันได้ยินชัดในหู...
...“แม่…...
...ทำไมถึงเป็นแบบนี้?...
...น้องอยู่ในรถ… แม่ทำอะไรลงไป?”...
...ฉันถามเสียงสั่นอย่างคนสิ้นหวัง แต่แม่ยังคงเงียบ...
......................
...เธอยิ้ม ยิ้มแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงความอำมหิตและความพึงพอใจในเวลาเดียวกัน ก่อนที่เธอจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นที่ทำให้ฉันแทบทรุดลงไปกับพื้น...
...“แม่ทำไปเพื่อเรา… เพื่อครอบครัว…”...
—
...ฉันตัวแข็งทื่อ ไม่เข้าใจสิ่งที่แม่พูดเลยแม้แต่น้อย...
...!! ครอบครัว?...
...ทำร้ายคนในครอบครัวตัวเองแบบนี้เพื่ออะไรกัน?...
...ฉันพยายามเรียกสติกลับมา...
—
...แต่จู่ ๆ แม่ก็ยกมีดขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความน่ากลัว...
...“ลูกอย่ากลัวนะ เดี๋ยวทุกอย่างจะจบลง… แม่จะทำให้ทุกคนปลอดภัย”...
...ฉันรู้ทันทีว่าฉันต้องหนี ฉันหันหลังวิ่งไปที่บ้านโดยไม่แม้แต่จะมองว่าแม่จะตามมาหรือไม่ เสียงฝีเท้าของเธอตามมาติด ๆ และยิ่งใกล้เข้ามา ฉันรีบปิดประตูบ้านและล็อกมัน แต่เสียงเคาะประตูดังสนั่นทันทีที่ฉันปิด...
...“เปิดสิลูก… แม่ไม่ทำอะไรลูกหรอก”...
...น้ำเสียงของแม่ฟังดูอ่อนโยนแต่ฉันรู้ว่ามันเป็น...
...เพียงเปลือกนอก,ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน ล็อกประตู!...
...และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาตำรวจด้วยมือที่สั่นเทา...
...ขณะที่ฉันอธิบายสถานการณ์ไป เสียงฝีเท้าของแม่ก็ดังอยู่หน้าห้อง...
...เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับคำพูดสุดท้ายของแม่ที่ฉันจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต...
...“แม่รักลูกนะ… แต่บางครั้ง ความรักก็ต้องเสียสละ”...
......................
...เสียงเคาะประตูดังปัง ปัง ปัง!...
...เสียงรัวไม่หยุด ขัดจังหวะความเงียบสงัดในบ้าน...
...“ปัง ปัง ปัง!”...
...“พี่! พี่! ตื่นเร็วๆ เปิดประตูสิ...
...เดี๋ยวจะสายแล้วนะ!”...
...เสียงของน้องสาวดังเร่งเร้าจากนอกห้อง ประสานกับเสียงเคาะประตูที่ราวกับจะพังออกมา...
...ฉันลืมตาขึ้นช้าๆ อย่างงัวเงีย พลางคว้ามือถือจากหัวเตียงขึ้นมาดูเวลา ทันทีที่สายตาเห็นหน้าจอ ฉันก็เหมือนโดนกระชากให้ตื่นเต็มตา...
...เวลามันเลยจากที่ตั้งปลุกไปแล้วกว่า 30 นาที!...
...ฉันรีบเด้งตัวลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ขณะที่เสียงของน้องสาวยังดังอยู่หน้าประตู...
...“เร็วเข้าๆ พี่ เร็วสิ! เดี๋ยวจะไม่ทันนะ!”...
...ประตูถูกเปิดออกทันที!!...
...แต่น้องสาวที่ควรจะอยู่ตรงนั้นกลับไม่มีใครอยู่เลย…...
...เสียงเคาะประตูยังคงดัง ปัง ปัง ปัง !!!...
...จากอีกฝั่งของบ้านแทน…...
...สองพี่น้องวิ่งลงบันไดอย่างรีบร้อน ก่อนจะคว้าขนมปังปิ้งที่แม่เพิ่งทำเสร็จติดมือมาอย่างลวกๆ แล้วรีบวิ่งไปที่โรงรถทันที...
...เมื่อรถขับออกจากหมู่บ้าน ใบหน้าของน้องสาวที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความเร่งรีบกลับเริ่มสงบนิ่งอย่างผิดปกติ เธอนั่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแปลกๆ...
...“พี่ เมื่อคืนพี่ล็อกประตูดีหรือเปล่า?”...
...คำถามนั้นทำให้ฉันรู้สึกสะดุด “ทำไมจู่ๆ ถึงถามเรื่องนี้ล่ะ?” ฉันตอบไปขณะยังจดจ่อกับถนนข้างหน้า...
...“ก็…พี่ เมื่อคืน พี่ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเหรอ?”...
...ฉันชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองหน้าน้องสาวด้วยความสงสัย “เสียงอะไร?”...
...เธอเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้หัวใจฉันเย็นวาบ...
...“เมื่อคืน ตอนที่พี่นอนอยู่…มีคนยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องพี่…”...
...“เมื่อคืน ตอนที่พี่หลับ…”...
...น้องสาวพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นเยียบ “ฉันเห็นแม่…”...
...คำพูดนั้นทำให้ฉันขมวดคิ้ว หันไปมองหน้าน้องสาวที่นั่งอยู่เบาะข้าง เธอยังคงนิ่ง น้ำเสียงหนักแน่นจนฟังดูน่ากลัว...
...“เธอเห็นแม่ทำไม?” ฉันถามขณะพยายามบังคับใจไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน...
...“ฉันเห็นแม่…เดินอยู่บนโถงทางเดินชั้นสอง…” น้องสาวพูดต่อ ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังความว่างเปล่าราวกับกำลังจดจำภาพบางอย่างในหัว “แม่เดินไปที่ระเบียง ก้มลงมองลงไปชั้นล่าง…”...
...หัวใจฉันเริ่มเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล “แล้วไงต่อ?”...
...“แม่ไม่ได้อยู่คนเดียว…” น้องสาวพูดเสียงแผ่วลง “ชั้นล่าง ฉันเห็นแม่อีกคน…กำลังนั่งคุยกับพ่ออยู่”...
...ประโยคนี้ทำให้ทุกอย่างรอบตัวฉันหยุดนิ่ง ฉันเหลือบตามองน้องสาว เธอยังคงมองไปข้างหน้า ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่มือของเธอบีบเข็มขัดนิรภัยแน่นจนข้อขาว...
...“นี่เธอฝันไปหรือเปล่า? พูดแบบนี้มันไม่ตลกนะ” ฉันพยายามหัวเราะกลบเกลื่อน...
...น้องสาวหันหน้ามามองฉันตรงๆ ดวงตาของเธอไม่ไหวติง “พี่…ฉันไม่ได้ฝัน”...
...เสียงในรถเงียบลงอย่างน่าสะพรึง...
...“เมื่อคืน แม่ถามพี่อะไรแปลกๆ บ้างไหม?” น้องสาวถามขึ้นทันที เสียงของเธอราวกับกระซิบ แต่ก็หนักแน่นพอจะทำให้ฉันสะดุ้ง...
...“ถามอะไรแปลกๆ?” ฉันหันไปมองเธอแวบหนึ่งก่อนรีบตอบ “ไม่เลย…แม่ไม่ได้ถามอะไรแบบนั้น ทำไมเหรอ?”...
...เธอเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ แต่คำพูดนั้นกลับกรีดลึกลงไปในใจฉัน...
...“งั้นพี่ก็คงลืมไปแล้วล่ะ…”...
...ลืมอะไร…? ...
...คำถามนี้วนเวียนในหัวของฉัน ขณะเสียงเครื่องยนต์ดังสลับกับความเงียบรอบตัว น้องสาวยังคงก้มหน้าต่ำ มือนั้นยังคงบีบเข็มขัดนิรภัยไว้แน่นเหมือนเดิม...
...“ลืมอะไรกันแน่?” ฉันถามอย่างไม่สบายใจ...
...เธอไม่ตอบ…แค่หันมามองฉันด้วยดวงตาที่ไร้แวว แล้วพูดช้าๆ ทีละคำ...
...“เมื่อคืน…แม่ถามฉันว่า พี่…ได้ส่องกระจกหรือยัง?”...
...คำพูดนั้นทำให้เลือดในกายฉันเย็นเฉียบ...
...ต่อ.......
———————————————————
...ต่อ...
......................
...น้องสาวทำหน้าตาดูเหมือนไม่อยากพูดอะไรอีก เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดประโยคสั้นๆ ด้วยเสียงแผ่วเบา...
...“พี่…อย่าลืมเชื่อในลางสังหรณ์ของตัวเองบ้างนะ…”...
...จากนั้นเธอก็เงียบไป ไม่พูดอะไรอีก...
...ไม่นานนัก รถก็มาจอดที่หน้าโรงเรียน น้องสาวหยิบกระเป๋านักเรียนจากเบาะหลัง ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ เธอหยุดอยู่หน้าประตูรถเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง...
...ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบจนฉันรู้สึกสะท้าน...
...“พี่…ลองเช็กดูอีกทีสิว่า ‘พ่อกับแม่’ ที่บ้าน…เป็นตัวจริงหรือเปล่า”...
...เธอปิดประตูรถแล้วเดินจากไป ปล่อยฉันไว้กับความเงียบงันและความเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง…...
...คำเตือนแปลกประหลาดของน้องสาวยังคงดังก้องในหัว แม้ฉันจะพยายามบอกตัวเองว่ามันไม่มีอะไร แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ความรู้สึกเย็นวาบที่แผ่ซ่านจากแผ่นหลังยังไม่จางหาย...
...เมื่อฉันทำผิดพลาดในงานเป็นครั้งที่สาม ฉันตัดสินใจยื่นลาพักอย่างกะทันหัน รีบกลับบ้านโดยไม่สนอะไรอีก...
...ทันทีที่ถึงบ้าน ฉันสังเกตเห็นว่ารถของพ่อยังจอดอยู่ในโรงรถ ทั้งที่ตอนเช้าเขาควรจะออกไปทำงานแล้ว...
...“หรือพ่อไม่ได้ไปทำงาน? หรือว่าออกไปแล้วกลับมา?” ฉันพึมพำกับตัวเอง แต่ในใจกลับรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล
...
...ฉันก้าวขึ้นบันไดไปยังชั้นสองอย่างระมัดระวัง เสียงของน้องสาวในตอนเช้ากลับมาในหัวอีกครั้ง ราวกับเสียงกระซิบที่ชัดเจน...
...“พี่…ลองเช็กดูอีกทีสิว่า ‘พ่อกับแม่’ เป็นตัวจริงหรือเปล่า…”...
...ฉันกลั้นหายใจ ฝีเท้าช้าลงโดยไม่รู้ตัว เดินอย่างเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่แล้ว…...
...“ตึก ตึก ตึก”...
...เสียง “ตึก ตึก” ที่ดังมาจากในครัวทำให้หัวใจฉัน...
...เต้นระรัว มันเหมือนเสียงของมีดหนักๆ กระแทกลง บนเขียง...
...ฉันกลั้นหายใจ ข่มความกลัวที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ...
...ฉันสูดลมหายใจลึกเพื่อรวบรวมความกล้า แล้ว...
...ค่อยๆ เดินไปที่ประตูครัว
...
...ฝีเท้าช้าและเบาเหมือน พยายามไม่ให้ใครได้ยิน...
...เมื่อฉันชะโงกหน้าเข้าไปในครัว ภาพตรงหน้าทำให้ ขาทั้งสองข้างแทบจะไร้เรี่ยวแรง...
...พ่อและแม่ยืนอยู่กลางครัว โดยหันหลังให้ฉัน
...
...ทั้งตัว เปื้อนไปด้วยเลือดสดๆ พวกเขาถือมีดทำครัวเล่ม...
...ใหญ่ เสื้อขึ้นสูงก่อนฟาดลงบนเขียงซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
...บนเขียงนั้น!...
...มีบางอย่างนอนแน่นิ่งอยู่ ฉันขยับ เข้าไปอีกนิด และเมื่อมองชัดขึ้น........
...มันคือศีรษะของฉันเอง...
...!...
...ดวงตาของศีรษะนั้นเหลือเพียงตาขาว...
...เลือดไหลออกจากเบ้าตาและแก้มทั้งสองข้าง...
...ราวกับเป็นนํ้าตา...
...ฉันยกมือขึ้นปิดปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงกรีด ร้อง...
... ——————————...
...แต่...
...ความหวาดกลัว...
...ทําให้ฉันแทบหายใจไม่ออกถ้าหัวของฉันอยู่ตรงนั้น...
...แล้วคนที่ยืนหันหลังให้ฉัน อยู่ในครัวสองคนนี้...คือใครกัน?...
... ••••••••••••••••••••••••••••••••••••...
ต่อ......
...●...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
