สวัสดีครับ
ในซอยเล็ก ๆ ใจกลางเมืองมีร้านดอกไม้เล็ก ๆ ชื่อ "อรุณบุปผา" ที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้และอากาศอบอุ่น เจ้าของร้านหนุ่มชื่อ ภูมิ อายุ23 เป็นคนเงียบขรึม รักสงบ และใช้ชีวิตเรียบง่าย แม้จะดูเย็นชา แต่ทุกดอกไม้ในร้านสะท้อนถึงความละเอียดอ่อนในหัวใจของเขา
วันหนึ่ง น็อต อายุ20 หนุ่มไรเดอร์ผู้มีรอยยิ้มสดใสและพลังงานเหลือล้น ได้รับออเดอร์ส่งช่อดอกไม้ที่ร้านของภูมิ พอเขาก้าวเข้ามาในร้าน เสียงรองเท้าบู๊ทของน็อตดังก้องทั่วร้าน ทำให้ภูมิที่กำลังจัดดอกไม้อยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมา
“มาส่งของใช่ไหม?” ภูมิถามเสียงเรียบ
“ครับผม! แต่นี่ผมมารับของไปส่งต่างหาก” น็อตยิ้มกว้าง พลางมองไปรอบร้านด้วยสายตาสนใจ
หลังจากนั้น น็อตเริ่มกลายเป็นไรเดอร์ที่มักมารับงานส่งดอกไม้จากร้านอรุณบุปผาเป็นประจำ เพราะลูกค้าหลายคนชื่นชมว่าดอกไม้ไม่เคยช้ำ และมักจะมาถึงพร้อมข้อความอวยพรที่เขียนด้วยลายมือสวย ๆ ของภูมิ
น็อตชอบแอบแซวภูมิทุกครั้งที่มารับงาน “พี่นี่เขียนลายมือเหมือนคุณครูเลยนะ” หรือไม่ก็ “จัดดอกไม้สวยขนาดนี้ มีคนขอแต่งงานกับพี่ยังครับ?”
ภูมิไม่เคยตอบอะไรมาก นอกจากส่งสายตานิ่ง ๆ แต่ในใจกลับเริ่มมีบางอย่างกวนใจขึ้นทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของน็อต
วันหนึ่งขณะฝนตกหนัก น็อตขี่มอเตอร์ไซค์มาส่งของตามปกติ แต่กลับพลาดลื่นล้มหน้าร้านของภูมิ ดอกไม้ในมือเปียกโชก ภูมิรีบออกมาช่วยพยุงตัวเขา พร้อมเอาผ้าขนหนูมาให้
“ซุ่มซ่ามจริง ๆ” ภูมิบ่น แต่กลับเอากระติกน้ำร้อนและโกโก้มาให้ชายหนุ่มที่กำลังหนาวสั่น
“ขอบคุณนะพี่” น็อตยิ้มแห้ง ๆ “แต่พี่นี่ใจดีเหมือนกันนะ ไม่ใช่แค่ดอกไม้สวย คนจัดก็ยัง...สวย เอ้ย หมายถึงเท่!”
ภูมิยิ้มมุมปากเป็นครั้งแรก ทำให้น็อตถึงกับใจเต้น “นี่นาย...พูดบ่อย ๆ แบบนี้กับทุกคนเหรอ”
“เปล่า ผมพูดแค่กับพี่คนเดียว”
หลังจากนั้นทั้งสองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้น น็อตเริ่มช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ในร้านดอกไม้ ขณะที่ภูมิเริ่มเปิดใจให้กับรอยยิ้มและความสดใสของอีกฝ่าย
ขนมจากใจ
เช้าวันหนึ่ง อากาศในซอยเล็ก ๆ สดชื่นกว่าปกติ น็อตจอดมอเตอร์ไซค์คู่ใจหน้าร้าน "อรุณบุปผา" เขาถือถุงขนมถุงเล็ก ๆ ที่มีกลิ่นหอมหวานของขนมไทยไว้ในมือ ก่อนจะผลักประตูกระจกของร้านเข้าไป
เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้น ภูมิที่กำลังจัดแจกันดอกกุหลาบเหลือบมองไปที่ต้นเสียง “วันนี้มารับออเดอร์เหรอ?”
“เปล่าครับ วันนี้ไม่มีงาน แต่เอานี่มาฝาก” น็อตยิ้มกว้างพลางยื่นถุงขนมให้
ภูมิเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ “เอามาให้ทำไม?”
“ก็วันก่อนพี่ช่วยผมตอนล้มหน้าร้าน ผมยังไม่ได้ขอบคุณเลย แล้วก็...ผมเห็นพี่น่าจะไม่ค่อยได้กินขนม เพราะดูจริงจังกับงานมากเกินไป” น็อตพูดพร้อมหัวเราะเล็ก ๆ
ภูมิรับถุงขนมมา เปิดดูพบว่าเป็นขนมชั้นที่จัดเรียงอย่างสวยงาม “ขนมชั้น? นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบกิน”
“ไม่รู้หรอก แต่ผมชอบ แล้วคิดว่าพี่อาจจะชอบเหมือนกัน” น็อตพูดอย่างซื่อ ๆ
ภูมิยิ้มมุมปากเบา ๆ ขณะที่เปิดกล่องหยิบขนมชั้นขึ้นมาชิม “อืม...รสชาติดี”
“จริงเหรอ? โห ดีใจจัง นี่ซื้อจากร้านโปรดผมเลยนะ!” น็อตพูดอย่างตื่นเต้น
ภูมิกลั้นหัวเราะ “พูดเหมือนเด็ก...ขอบใจละกัน แต่ครั้งหน้าถ้าจะซื้อมา ฝากบอกก่อน ฉันจะได้เลี้ยงน้ำชาให้กินคู่กัน”
น็อตทำตาโต “โห พี่จะชวนผมกินขนมด้วยเหรอครับ นี่ผมกำลังจะเลื่อนสถานะเป็นลูกค้าประจำหรือคนสนิทเนี่ย?”
“อย่าคิดไปเองสิ” ภูมิตอบพลางหลบสายตา แต่แก้มกลับขึ้นสีเล็กน้อย
น็อตยืนยิ้มกว้าง หัวใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว เขาคิดว่า การซื้อขนมมาฝากวันนี้ไม่เสียเปล่าเลย เพราะได้เห็นด้านอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ของภูมิอีกมุมหนึ่ง
หลังจากวันนั้น น็อตมักจะหาขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ มาฝากภูมิทุกครั้งที่มีโอกาส และทุกครั้งภูมิก็จะค่อย ๆ เปิดใจและพูดคุยกับน็อตมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยในแต่ละวัน แต่สายสัมพันธ์ของพวกเขาก็เริ่มเติบโตเหมือนดอกไม้ในร้านที่ค่อย ๆ ผลิบาน บรรยากาศในร้านดอกไม้เล็ก ๆ อบอุ่นขึ้นอย่างช้า ๆ ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นด้วยการล้อเล่น กลับกลายเป็นช่วงเวลาที่ทั้งสองคนเริ่มรู้จักกันมากขึ้น
ดอกไม้ดอกแรกของฉัน
เย็นวันหนึ่ง หลังจากที่น็อตส่งออเดอร์สุดท้ายเสร็จ เขาตัดสินใจแวะที่ร้าน "อรุณบุปผา" แม้ว่าวันนี้เขาไม่มีงานอะไรที่ต้องมารับที่นี่
ภูมิยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ กำลังมองสมุดบัญชีของร้านอย่างเคร่งเครียด น็อตเปิดประตูเข้ามา พร้อมถือดอกไม้ดอกหนึ่งที่เขาซ่อนไว้ด้านหลัง
“วันนี้มีอะไรให้ช่วยอีกไหมครับ?” น็อตพูดด้วยน้ำเสียงสดใส
ภูมิเงยหน้าขึ้น “ไม่มี นายมาทำไมอีกล่ะ?”
“ก็แวะมาเฉย ๆ ครับ...อ้อ จริงสิ ผมมีอะไรมาให้พี่ด้วย” น็อตเดินเข้ามาใกล้ แล้วหยิบดอกไม้ที่ซ่อนไว้ออกมา มันเป็นดอกกุหลาบขาวหนึ่งดอกที่ผูกด้วยริบบิ้นสีเขียวเรียบ ๆ
ภูมิขมวดคิ้วมองดอกไม้ “นี่อะไร?”
“ก็...ผมไปเจอร้านดอกไม้เล็ก ๆ ระหว่างทาง แล้วเห็นดอกกุหลาบขาวดอกนี้ ผมเลยนึกถึงพี่” น็อตยิ้มเขิน ๆ “ไม่รู้ว่าพี่จะชอบไหม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมซื้อดอกไม้ให้ใคร”
ภูมิยืนนิ่งไปชั่วขณะ มองดอกไม้ในมือของน็อต ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นมือมารับมัน “ขอบใจ...แต่ทำไมต้องลำบากขนาดนี้ด้วย?”
“ไม่ลำบากเลยครับ แค่อยากให้พี่รู้ว่าผมไม่ได้มองว่าพี่เป็นแค่คนที่ผมมาส่งของให้ ผมอยากให้พี่รู้ว่าผมใส่ใจพี่” น็อตพูดด้วยความจริงใจ
คำพูดนั้นทำให้ภูมิรู้สึกสะอึก เขามองหน้าน็อตอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเบือนสายตาไปทางอื่น “พูดแบบนี้ นายไม่ได้คิดจะจีบฉันใช่ไหม?”
น็อตหัวเราะแห้ง ๆ “ถ้าผมบอกว่าใช่ล่ะ?”
“อย่าพูดเล่น ฉันไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้” ภูมิพูดเสียงเรียบ แต่มือที่จับกุหลาบขาวนั้นกลับจับแน่นขึ้นเล็กน้อย
“ไม่ได้พูดเล่นนะพี่ แต่ไม่เป็นไรครับ ถ้าพี่ยังไม่พร้อม ผมก็ยังจะอยู่ตรงนี้...ในฐานะคนส่งของที่ขยันที่สุดให้พี่” น็อตยิ้มกว้างเหมือนทุกที แต่ในใจกลับรู้สึกหวั่นไหวนิด ๆ
ภูมิไม่ได้ตอบอะไร นอกจากหันไปจัดแจกันดอกไม้ต่อ แต่ดอกกุหลาบขาวที่น็อตให้กลับถูกวางไว้ในแจกันใสบนโต๊ะทำงานของเขา
หลังจากน็อตกลับไปแล้ว ภูมิยืนมองดอกกุหลาบขาวในแจกันเล็ก ๆ ที่มุมโต๊ะ เขาอดไม่ได้ที่จะสัมผัสมันเบา ๆ ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ แม้ว่าเขาจะพยายามปฏิเสธมันมาตลอด
“เด็กคนนั้นนี่...พูดอะไรไม่รู้เรื่อง” ภูมิพึมพำกับตัวเอง แต่ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มบาง ๆ ที่เขาไม่เคยรู้ตัว
---
ฝั่งของน็อต
ในขณะเดียวกัน น็อตที่ขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านก็ถอนหายใจยาว “โห...วันนี้เกือบไปแล้ว นี่ผมจะทำพี่ภูมิโกรธหรือเปล่าเนี่ย?”
แต่เมื่อคิดถึงภาพที่ภูมิรับดอกไม้ไว้ และไม่ปฏิเสธตรง ๆ หัวใจของน็อตก็พองโต “ยังไงพี่ก็ไม่ปฏิเสธเต็มปาก แบบนี้ยังมีหวังล่ะ!”
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
